Rozdział 11

Nowi

Tamara Łukiniczna spojrzała z niechęcią na szkołę przed sobą. Hogwart. Plugawe miejsce. Nie powinna się tutaj znaleźć. Ale miała do wyboru to albo wydalenie ze Szkoły Magii i Jeździectwa Smoczego. Musiała także wykonać pewne zadanie...

Podeszła do frontowych drzwi, nie zwracając uwagi ani na piękno średniowiecznych murów, ani na żłobienia, ozdabiające wrota. Ostrożnie zapukała i uśmiechnęła się pod nosem, gdy otworzyła jej ta osoba, której się spodziewała...

~~*~~*~~*~~

Szedł szybko przez korytarz, czując, zalewającą go wściekłość. Jego dzień nie powinien wyglądać w ten sposób. Miał parszywy humor, a nie poprawiała go perspektywa ostatniej lekcji, na którą teraz zmierzał.

Nasłuchał się już wielu plotek na temat nowej nauczycielki. Nie dobrze mu się robiło na sam jej widok. Nie była brzydka - była stara. Kiedyś mogła być piękną kobietą, ale wiek zrobił swoje. Fred miał rację, porównując ją do wiedźmy. Najbardziej niepokoiły go żółte oczy kobiety - tak nienaturalne, że powinno je zakazać, a najlepiej zarekwirować. Zastanawiał się czy są to szkła kontaktowe, czy może pomyłka genetyczna... Nie wiedział i cenił swoje życie na tyle, by się o to nie pytać.

Zatrzymał się pod klasą, rozglądając się za swoim kuzynem. Obserwował kolegów z klasy, których znał już od sześciu lat, a których nie znał tak dobrze, jakby tego chciał. Do dzwonka zostało jeszcze kilka minut, więc miał czas. Rozejrzał się po raz kolejny i w końcu zauważył znajomą osobę.

Lubił patrzeć na Norę. Zdawał sobie sprawę, lecz często o tym zapominał, że była śliczna. Siedziała z dala od reszty uczniów na kamiennym parapecie i czytała opasłą książkę. Zmieniła się od początku roku. Nie była już zlęknioną małą dziewczynką. Stała się bardziej pewna siebie, zabawna i wyluzowana. Nie chowała się po kątach przed wzrokiem innych ludzi. Odnalazła pewnego rodzaju równowagę. Nie potrzebowała już jego ochrony... Nad czym czasami ubolewał. Ostatnio odsunął się od niej. Nie wiedział dlaczego, ale... czuł się niezręcznie w jej towarzystwie. Postanowił naprawić ich relację.

Podszedł do niej powoli.

Zbliżając się, dostrzegł jeszcze więcej szczegółów, które umknęły jego uwadze. Dziewczyna była zmęczona. Wyraźnie schudła, pod oczami widniały wory. Mógł się domyślić, że stres związany ze szkołą dopadł także ją.

– Cześć – mruknął cicho, siadając koło niej. Poczochrał swoje roztrzepane włosy, posyłając jej delikatny uśmiech. – Czy tylko mi się wydaje, czy ta lekcja będzie najgorszą lekcją na świecie?

– James – powiedziała zamiast powitania. Zamknęła książkę i zmierzyła go spojrzeniem. – Nie jesteś ciekaw sposobu nauczania nowej pani profesor? Albus mówił, że niezła z niej wariatka ale nie chciał zdradzić szczegółów.

Chłopak skrzywił się w duchu na wspomnienie swojego brata. Nie podobała mu się relacja panny Zabini i młodszego Pottera. To on, James, pierwszy ją zauważył. To on się z nią zaprzyjaźnił i się nią zaopiekował. A w pewnym momencie pojawił się Albus i wszystko zniszczył. Czy był zazdrosny? W żadnym razie! Tylko... Tak troszeczkę... Ale nikomu się do tego nie przyznawał.

– Ta... Mam to gdzieś. – Wzruszył ramionami. Drapiąc się po policzku. – Co czytasz? – Wyrwał jej książkę z rąk i przeczytał tytuł. – Uroki, klątwy, zaklęcia – charakterystyka i przeciwzaklęcia. – Szybko odsunął się, unosząc skradziony przedmiot w górę, by dziewczyna nie mogła go do sięgnąć. Rzucił jej uważne spojrzenie. – Interesujesz się urokami? Od kiedy?

Nora rzuciła się na niego.

– Oddaj mi to! To tylko... taka dodatkowa lektura.

– No dobrze! – Czuł, że coś kręci, ale oddał jej księgę. – Ma to może coś wspólnego z twoimi bliznami...? Dawno o tym nie rozmawialiśmy.

Przez chwilę ujrzał cień strachu na twarzy dziewczyny, lecz szybko udało jej się opanować.

– Może. Na razie nie chcę o tym gadać, w porządku? – Schowała książkę do torby, unikając jego wzroku. – A tak w ogóle, to dlaczego ze mną gadasz? Przecież Amy tam siedzi. – Wskazała brodą na drugi koniec korytarza.

– Och. No wiesz... Ja... tak jakby właśnie ją rzuciłem. – Między innymi to był powód jego zdenerwowania.

Nora przez kilka sekund nic nie mówiła. ,,Pewnie jest w szoku." – pomyślał.

– Zaczęła mnie nudzić. Wciąż gadała o sobie! No więc, poszedłem dzisiaj do niej i to zakończyłem. A jaką mi awanturę zrobiła! Przecież to było jasne, że prędzej czy później z nią zerwę. To chyba oczywiste, prawda?

– Oczywiste – powtórzyła powoli Nora. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Co oznaczał? James nie miał pojęcia. – No cóż... Witam ponownie w gronie wolnych i szczęśliwych.

Potter posłał dziewczynie tylko słaby uśmiech. Nie sądził, że tak na to zareaguje. Miał nadzieję, że okaże mu zrozumienie i będzie mu współczuła. Można by pomyśleć, że się z tego powodu cieszyła... Ale pewnie James się mylił. Nora taka nie była.

Amy patrzyła teraz na nich z rządzą mordu w oczach. Ta to dopiero nie mogła się pogodzić z zerwaniem! Chłopak miał tylko nadzieję, że to nie typ Ex–Psycholki.

Zadzwonił dzwonek. Gryffoni i Ślizgoni ustawili się pod klasą. Nora i James, trzymając się z dała od Amy i Andy, stanęli na końcu kolejki.

– A gdzie jest...? – zaczęła Nora, ale Fred już się pojawił na horyzoncie.

Weasley przybiegł do nich z wielkim uśmiechem na twarzy i poczochranymi włosami. Miał wymięty mundurek, ale bardzo zadowoloną minę. James chciał się już zapytać, o co chodzi, ale drzwi od klasy się otworzyły.

Nowa nauczycielka w nich stanęła. Zmierzyła uczniów przenikliwym spojrzeniem, opierając się na długiej lasce i skinęła głową. Otworzyła szerzej drzwi i wpuściła ich do środka. Wszyscy milczeli. Pani profesor zrobiła na nich niezłe wrażenie.

Uczniowie usiedli na swoich miejscach. Powstał normalny szkolny gwar. Chichoty, szepty...

James nadal był cicho. Nie spuszczał wzroku z nowej profesorki. Kobieta podeszła do tablicy i zaczęła coś na niej pisać. Kiedy skończyła odwróciła się do klasy i raz stuknęła laską w posadzkę. Posypały się iskry, a wszyscy uczniowie zamilkli. Nie z własnej woli - czuli przymus, żeby zachować ciszę.

Staruszka skinęła głową. Omotała spojrzeniem swoich żółtych oczu całą salę, następnie wskazała laską na tablicę. Było tam napisane:

,,Nazywam się Eve Queen. Na dzisiejszych zajęciach nauczymy się milczeć."

James myślał, że to jakiś żart. Mieli milczeć? A co to ma wspólnego z obroną przed czarną magią?

Wymienił spojrzenia z Fredem. Mulat uniósł tylko brwi i uśmiechnął się z kpiną.

Wszyscy uczniowie reagowali w podobny sposób. Potter widział, że z trudem powstrzymują śmiech. Czy ta zwariowana wiedźma naprawdę myślała, że powstrzyma ich przed rozmowami tylko głupim napisem? Świruska.

Potter wyrwał z zeszytu kawałek pergaminu, odkorkował butelkę z atramentem i zamoczył czubek pióra. Już miał napisać wiadomość do Freda, kiedy kartka została mu wytrącona z ręki. Profesor Queen złapała ją, pokręciła głową i spaliła świątek papieru. Przekaz był jasny - żadnych liścików.

Zapowiadała się najnudniejsza, najcichsza i najdłuższa lekcja na świecie...

A James wkrótce się przekonał, że większość lekcji z Queen była dość osobliwa.

~~*~~*~~*~~

...spadali.

Roxie była przerażona. Widziała przestraszone twarze swoich nowych kolegów, ale nikt nic nie robił, żeby to zatrzymać.

Spróbowała wstać. Wiedziała, że to kwestia sekund zanim się rozbiją.

Gdzie byli dorośli? Lub nauczyciele? Ktokolwiek?!

Powoli - choć trwało to najwyżej pięć sekund, rejestrowała niektóre rzeczy. Spostrzegła bladego jak śmierć Haroona, Sam, która pod wpływem emocji zmieniła kolor włosów na biały, André modlił się - lub przeklinał - na cały głos w swoim ojczystym języku.

,,Muszę coś wymyślić!" – zadecydowała Roxanne, stając na równe nogi. Już chciała pobiec do innych pomieszczeń, znaleźć jakiś panel kontrolny lub chociaż hamulec, gdy smok zaczął się przechylać. Dziobem do przodu.

Zdążyła tylko krzyknąć, żeby każdy się czegoś złapał, a później...

Rozbili się.

Pierwszą rzeczą, jaką zarejestrowała, był fakt, że żyła. Nie najgorzej.

Zaczęła głośno kaszleć. Zdawało jej się, że wszystkie kończyny ma we właściwym miejscu. Była nieźle poobijana, ale cała.

Ostrożnie zaczęła wygrzebywać się spod pozostałości mebli.

– Żyjecie? – krzyknęła schrypniętym głosem.

Wnętrze smoka wyglądało strasznie – całe zniszczone. Ale jedna rzecz ją zastanawiał - dlaczego przetrwali? O dziwo, smok się nie rozpadł. Chyba tylko dzięki genialnej budowie tej maszyny nie umarli.

Zaczęli wstawać inni uczestnicy wymiany.

Najpierw zauważyła Hektora. Chłopak pomagał Sam, która była bliska omdlenia. Obydwoje mieli niewielkie skaleczenia na twarzy i rękach. Hisato Otsu pomachał, że nic mu nie jest, choć jego policzek był cały we krwi. Przeklęta Różowa Trójka także przeżyła. Maelys trzęsła się i obgryzała paznokcie przerażenia. Zuri i Aziza próbowały ją jakoś pocieszyć. Nie wyglądały już pięknie - bardziej jak ekipa z Zagubionych (jedyny mogolski serial, jaki Roxie oglądała).

Zebrali się w siódemkę. Nigdzie nie było widać pozostałej trójki. Rozpoczęli poszukiwania.

Każdy radził sobie na swój własny sposób. Jedni płakali, inni krzyczeli lub milczeli, jeszcze inni - tak jak Roxie - zachowywali zimną krew. Dziewczyna się nie łamała. Ta grupa potrzebowała przywódcy - i ona miała zamiar nim zostać.

– Dobra! Ludziska! Uspokójcie się! – Oczy wszystkich skupiły się na niej. Biła z niej czysta determinacja. – Musimy współpracować! Trzej z nas są gdzieś tutaj uwięzieni. I moim zdaniem, nie mają zbyt wiele czasu. Musimy się pośpieszyć. Nie wiemy także, czy smok nie wybuchnie, ale... zaryzykujemy. Najpierw ich odnajdźmy, a później ustalimy, co się stało i co dalej.

Mieli wyznaczone zadanie i na nim się skupili. Spokój Roxie podziałał  na nich oczyszczająco.

Najszybciej odnaleźli Tobey’a. Uderzył się mocno w głowę i stracił przytomność.

Hisato Otsu jako druga najbardziej opanowana osoba, przyłożył Amerykanowi dłoń do czoła. Zamknął oczy i chyba zaczął się modlić, wciąż nic nie mówiąc. Po chwili Angelo się obudził.

Roxie słyszała o tym, że niektórzy uczniowie z Mahoutokoro posiadali dar uzdrawiania, ale nie sądziła, że Hisato zalicza się do nich.

Tobey wciąż był słaby, ale nie wyglądał już, jakby miał za minutę umrzeć.

André leżał przykryty pod pierzem z poduszek. Biedaczek ze strachu zemdlał. Szybko udało im się go obudzić. Chłopak trochę się zawstydził, ale próbował to ukryć za ponurą miną.

Największy problem mieli z Haroonem Khanem. Był przygnieciony przez jedną z kanap. Wspólnymi siłami go uwolnili, ale nastąpiły pewnego rodzaju komplikacje... Jeżeli można tak nazwać kawał drewna wbity w nogę Hindusa.

Ostrożnie go wyciągnęli i położyli na jednej z jako takich zachowanych sof, uważają przy tym na jego zranienie. Nie wyglądało to dobrze. Nogę wykrzywiło w nienaturalny sposób - na pewno złamana. Chłopak także tracił dużo krwi.

Sam proponowała, żeby wyszli na zewnątrz i poszukali pomocy, ale Roxie miała złe przeczucia. Nie spadliby sami. Coś ich musiało strącić. A stworzeniami, które lubią to robić były... smoki.

Przekonała ich, żeby jeszcze z tym zaczekali.

– Możesz go uzdrowić? – zapytała Hisato Otsu.

Chłopak zbliżył się do kolegi i ujął go za dłoń. Zmarszczył czoło i po minucie się odsunął. Spojrzał przepraszająco na Roxanne i pokręcił głową.

,,Co robić? Co robić?" – próbowała racjonalnie myśleć, ale nie miała już pomysłów. Była zwykłym dzieciakiem. Nie powinna mieć do czynienia z takimi sytuacjami.

– Musimy... – zaczęła. Ale nie mogła dokończyć.

Hektor przejął pałeczkę.

– Musimy ustalić, co się stało. Czy tylko mi się wydaje dziwne, że nasi nauczyciele i wszyscy dorośli zniknęli? Szukałem, ale nie ma po nich śladu. Wyparowali. Co o tym myślisz, Roxanne?

Weasley wypełniła wdzięczność do chłopaka. Potrzebowała wsparcia w tym momencie. Czuła się za nich odpowiedzialna. Patrzyli na nią z nadzieją, lękiem i także z pogardą - jak można się domyślić - wzrok panny Maelys.

– Jak już mówiłam, wydaje mi się, że to sprawka jakiegoś smoka. Zazwyczaj nie atakują swoich, ale...

– Helooo! – Maelys, która czuła się już o wiele lepiej, musiała się wtrącić. – Czy przypadkiem nie jesteśmy czarodziejami? Kilka machnięć różdżką i smok pokonany, Hindus uzdrowiony, a my szczęśliwi.

– Jakbyś zapomniała, że nie możemy czarować. Namiar? Niepełnoletność? Coś ci to mówi? – powiedział André. – Myślałem, że wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę...

Verges chciała już coś odpowiedzieć, ale Sam jej na to nie pozwoliła.

– Nie kłóćmy się! Nie gdy... gdy... – Głos jej nieznacznie drżał. – Gdy Haroon jest ranny. A może... może to pewnego rodzaju próba? Może musimy sami dostać się do szkoły? – Pozwoliła tym słowom zawisnąć między nimi. – Jedno jest pewne. Musimy stąd wyjść i zmierzyć się z tym, co na nas czeka.

~~*~~*~~*~~

– To był chyba jakiś żart!

Albus czuł już irytację. Po raz setny słyszał ten komentarz. Jego starszy brat powinien powiększyć zasób słownictwa lub coś... Odkąd zerwał z Amy zaczął się wszędzie szwendać za Norą. Al bał się, że James zacznie ją podrywać. Nie chciał tego. Chłopak złamałby jej tylko serce.

Siedzieli teraz w bibliotece. Rose, on i Eleonora chcieli kontynuować badania nad klątwą Havlynga, ale obecność Jamesa im w tym przeszkodziła. Nora nadal była za tym, żeby nikogo nie wtajemniczać. Dlatego musieli udawać, że spotkali się tylko, aby odrabiać lekcje.

– James, zawsze narzekasz na naukę, a w końcu miałeś lekcję na której nic nie robiłeś i to ciebie wkurza? – Albus pokręcił głową. – Nie rozumiem twojego toku myślenia.

– Z tą kobietą jest coś nie tak! Ja wam to mówię! Te jej włosy, twarz, żółte oczy... Ohyda. – Potter się wzdrygnął.

– Powtórz. – Rose, która była zajęta swoim zadaniem z zaklęć, nagle uniosła głowę i skupiła uwagę na Jamesie.

– Em... Ale co? ,,Ohyda"?

– Nie! To o oczach!

– A! No, że ma żółte oczy.

Al, Rose i Nora wymienili spojrzenia.

– James... Ona ma niebieskie oczy – powiedziała powoli rudowłosa.

– Nie. Żółte. Na pewno żółte. Takie dziwaczne. W kolorze kanarka. Nie zwariowałem, jeśli o to wam chodzi. Jeszcze nie. – Łatwo było zdenerwować chłopaka. Musiał wyczuwać, że mu nie wierzą.

Nora nachyliła się przez stolik i spojrzała Jamesowi w oczy.

– Nie mówimy, że zwariowałeś... Miałeś po prostu ciężki dzień i...

– Nie wierzę! Ty też? – Chłopak wstał na równe nogi, przewracając przy tym krzesło. – Wiem, co widziałem! Możecie mieć te swojej sekrety, ale nie traktujcie mnie jak idiotę. Bo nim nie jestem!

– James... – Ale cokolwiek chciała powiedzieć, nie miała okazji. Przyleciała bibliotekarka i wyrzuciła starszego Gryfona z czytelni.

Albus poczuł się okropnie, bo chociaż było to okrutne,  odczuwał lekkie zadowolenie z tego powodu.

– Może powinnam...? – zapytała Nora, podnosząc się delikatnie z krzesła. Zagryzła niepewnie wargi, patrząc na drzwi, za którymi zniknął James i odgarniając długie blond włosy za ucho.

– Zostaw go. Musi się uspokoić. Wiesz, że łatwo wpada w gniew. Na kolacji z nim pogadamy. – Rose wróciła do swoich podręczników. – Jak ci idzie z tym maskującym zaklęciem?

– Całkiem nieźle. Jest bardzo trudne, ale chyba niedługo je opanuję... – Dziewczyny zaczęły żarliwie dyskutować na ten temat.

Albus się wyłączył. Miał dość ,,podwójnego życia". Nienawidził kłamstw, a musiał ukrywać tak wiele rzeczy przed Scorpiusem... Rose jakoś łatwiej to przychodziło. Wystarczyło, że mówiła mu, iż idzie się spotkać z Norą, a wtedy Malfoy znajdował miliony rzeczy do zrobienia i wymówek. Al próbował wydobyć z kumpla, dlaczego tak na nią reaguje, ale nie chciał nic powiedzieć. Szanował to, gdyż sam wiele przed nim ukrywał, ale... Czuł, że nie jest to w porządku. Albus miał siostrę i masę kuzynek, które bardzo kochał. Scorpius nie posiadał rodzeństwa, nad czym zawsze ubolewał i nagle... Cud. Odkrywają jego siostrę, o której nawet nie może się dowiedzieć. Chłopak miał wrażenie, jakby go z czegoś okradał...

– Al? Co o tym myślisz? – Z rozmyślań wyrwał go głos Rose.

Wrócił do badań, ale wciąż czuł wyrzuty sumienia...

~~*~~*~~*~~

– Na trzy… Raz… Dwa…

Podzielili się na grupy. W smoku zostali Sam i Hisato, którzy mieli zajmować się Tobey’m i Haroonem. Na pierwszy front szła Roxie, Hektor i Andè, a tyły - czyli de facto beznadziejna ochrona - obstawiała Przeklęta Różowa Trójka, która nawet nosa nie wychyliła z pojazdu.

– Trzy!

Wypadli na dwór. I stanęli skamieniali.

Przed nimi znajdował się smok. Najprawdziwszy smok. Teoria Weasley się sprawdziła. To zdecydowanie on ich strącił.

Był piękny. Wyglądał jak duży jaszczur pokryty jednolitymi, gładkimi, zielonymi łuskami. Swoimi długimi łapami uderzał w ich metalowego smoka. Jego błoniaste skrzydła były lekko rozłożone. Roxanne znała ten gatunek bardzo dobrze. Ulubiony jej wujka. Walijski Zielony Pospolity. Można to było bardzo łatwo rozpoznać - po barwie, ale także po dwóch niewielkich rogach z tyłu jego krótkiej głowy.

Odwróciła się powoli do chłopaków. Przy smokach - jak przy dinozaurach - nie można wykonywać gwałtownych ruchów.

Po wyrazie twarzy Hektora mogła się łatwo zorientować, że także go rozpoznał.

– Zazwyczaj nie atakuje ludzi… Chyba, że jest wygłodniały – szepnął. – Musimy być na terenie rezerwatu.

Roxanne kiwnęła tylko głową. Miała mętlik w głowię. Wiele razy spotkała się już z tym rodzajem, ale nie mogła sobie przypomnieć, czym najlepiej - bez czarów - go pokonać. Jej towarzysze też nie mieli pomysłu. Weasley przeszkadzało także dziwne przeczucie. Miała wrażenie, że zna tego smoka… Ale… To trochę niemożliwe. Chyba, że…

Iskierka!

Miała ochotę się roześmiać. Nie mogła uwierzyć, że jej wujek był aż tak bardzo nierozważny. Myślał, że nie rozpoznam jego smoka? Znała go od kołyski. W każde wakacje pomagała mu się nim opiekować.

– Zaczekajcie – mruknęła. Nie mogła przestać się uśmiechać.

– Co chcesz zrobić? – Kasapi nie wyglądał na zadowolonego. Z każdą minutą zyskiwał coraz większą sympatię Weasley. Nie mogła uwierzyć, że wcześniej go tak łatwo osądziła.

– Znam tego smoka.

Zaczęła się do niego powoli zbliżać. Wiedziała, że Iskierka nie lubi niespodzianek. Mogła do niej podejść tylko jeśli zostanie zaproszona.

Roxanne krzyknęła. Głośno, wyraźnie - dźwiękiem z głębi gardła. Wiedziała, że chłopcy za jej plecami wymieniają zdziwione spojrzenia, ale nie zwracała na nich uwagi. Całą uwagę skupiła na Iskierce.

Delikatnie się do niej zbliżyła. Miała już pewność, że to ona - na jej szyi znajdowała się obrożę, którą przymocowała tam rok temu. Chciała zaznaczyć, że ten smok jest zajęty i należy do Charliego Weasley’a.

Iskierka odwróciła się i skupiła na niej swoje wielkie zielone oczy. Inna osoba dawno by się wystraszyła i uciekła, ale nie Roxie. Ona była odważna.

Po kilku minutach walki na spojrzenia, smok wydał z siebie melodyjny dźwięk. Na to tylko czekała.

Zaproszenie.

Później sprawy potoczyły się bardzo szybko. Roxanne przywitała się ze smokiem. Wyglądało to tak, że Iskierka do niej podeszła, klęknęła na łapach i schyliła łeb, aby dziewczyna mogła ją pogłaskać. Iskierka także ją rozpoznała.

Stali teraz w dziesiątkę przed smokiem.

– Sam! Miałaś rację. To na pewno próba. Ten smok należy do mojego wujka. Nie jest agresywna. No, chyba, że zaatakuję ją inny smok. Zaprowadzi nas  do szkoły.

– Jesteś pewna, że to bezpieczne? – Amerykanka miała wątpliwości. Każdy z nich zdawał sobie sprawę, że smoki są bardzo nieobliczalnymi stworzeniami.

Roxie obrzuciła ich spojrzeniem i podeszła do Hektora, który trzymał w ramionach rannego Haroona. Położyła Hindusowi rękę na czole - był rozpalony.

– To chyba nasza jedyna szansa…

– Chwila! – Maelys musiała się oczywiście wtrącić. W zniszczonych ubraniach, z czerwonym nosem i zapuchniętymi oczami, nie prezentowała się najlepiej. Roxanne podziwiała ją za determinację *sarkazm*. – Z tego, co mi się wydaje, mamy zostać Smoczymi Jeźdźcami, więc dlaczego nie polecimy na tym smoku?

– Verges, jakbyś nie zauważyła, jest nas za dużo. A Iskierka nie lubi latać z ludźmi na pokładzie, ale chodzić… To inna sprawa. Hektor, właź na smoka.

Mina Greka była przekomiczna. Otworzył usta zdumiony, wytrzeszczył oczy i zaczął się jąkać.

– Alealealealealeale…

Wszyscy udawali chojraków, którzy mają zamiar bawić się ze smokami, ale prawda była taka, że wcześniej wiedzę o nich czerpali tylko z książek.

– Oj, nie ugryzie cię. – Roxie się uśmiechnęła. – A nie możesz nieść Haroona przez całą podróż. Na smoka jeszcze wejdzie Tobey… Nie kłóć się ze mną. Wciąż jesteś osłabiony. I Hisato Otsu, jeśli możesz… Pilnuj, żeby nie umarł.

Mozolnie im to szło, ale w końcu panowie usiedli na smoku.

– Zaprowadź nas do Charliego – zwróciła się do smoka, delikatnie gładząc go po łuskach.

~~*~~*~~*~~

Jane Cast nie miała nadal żadnych informacji na temat zaginionego nauczyciela. Była zdziwiona, że na jego miejsce tak szybko pojawiło się zastępstwo. Eve Queen spadła im z nieba. Kobieta miała podobno dziwne metody nauczania, ale dyrektorka nie zamierzała się wtrącać. Teraz najbardziej liczyło się odnalezienie Simona…

Kobieta zupełnie zapomniała o tej przeklętej wymianie. Nadal nie wiedziała, dlaczego pozwoliła Roxanne Weasley wziąć w niej udział… A… No tak. To było po tym, jak Krukonka wparowała do jej gabinetu z miną w stylu Wyjazd, albo śmierć. Brrr… Kto by się spodziewał, że w pannie Weasley tkwią takie pokłady morderczej siły? Musiała przyznać, że zyskała jej sympatię - a to się nie zdarzało często. Na miejsce Roxanne przybył kolejny ,,problem”.

Tamara Łukiniczna nie przypadła jej do gustu tak jak Roxie. Dyrektorka nie przepadała za Rosjanami - przykra historia z tygrysem i bitą śmietaną… A ta uczennica miała napisane na czole KŁOPOTY. Była po prostu za… piękna.

To trochę irracjonalne zazdrościć młodszej dziewczynie, ale… Śliczniejszej osoby w życiu nie widziała. Jej twarz była blada i ostra - nie miała łagodnego typu urody. Kruczoczarne włosy nosiła związane w długiego grubego warkocza. Oczy tajemnicze, ciemne ukryte za kurtyną gęstych rzęs… A usta - idealnie czerwone i jędrne. Nie za wysoka ani nie za niska, z pięknymi kobiecymi kształtami, za które można by zabić. Jej wygląd od razu sprawiał, że mężczyźni się w niej zakochiwali, a kobiety ją nienawidziły. Mogłoby się wydawać, że będzie ona zarozumiałą pannicą, ale o dziwo wydawała się miła. Kulturalna, dobrze wychowana, uprzejma. Tiara od razu przydzieliła ją do Hufflepuffu…

Siedziała teraz przed nią z uroczym uśmiechem na olśniewającej twarzy. Kilka razy próbowała rozpocząć rozmowę, ale Cast udawała zajętą układaniem papierów.

Ktoś zapukał w drzwi. Po chwili do pomieszczenia weszła Puchonka.

– Wzywała mnie pani?

Nareszcie.

– Tak, panno Roman. Zaopiekujesz się nową uczennicą. Tamaro, poznaj Emmę Roman.

~~*~~*~~*~~

Dzień chylił się ku końcowi. Uczestnicy wymiany padali ze zmęczenia. Mieli - jak na jeden i to dopiero pierwszy dzień - dość wrażeń.

Roxanne wraz z Sam próbowały zmotywować resztę do dalszej drogi. Weasley martwiła się o Haroona, choć z cichych zapewnień Hisato Otsu rozumiała, że nie był on umierający.

Iskierka także już nie wytrzymywała. Normalnie by sobie odleciała, ale z bagażem w postaci czterech piętnastolatków i przez polecenie Roxie - nie mogła. A zmęczony i rozdrażniony smok to nie dobre połączenie.

Zuri i Aziza miały chyba najgorzej. Wciąż musiały wysłuchiwać narzekań swojej przywódczyni… Roxanne zastanawiała się, kiedy zwariują…

Wydawać by się mogło, że szli całą wieczność, ale nagle krajobraz zaczął się zmieniać. Widok lasów, drzew i dolin potrafi człowieka w końcu znudzić.. Droga zaczęła gwałtownie opadać w dół, gdzie kończyła się na wysokiej górskiej ścianie.

Podeszli pod nią. Nie mieli pomysłu, którędy iść dalej ani gdzie może być ta szkoła. Iskierka zaprowadziła ich w tamto miejsce.

– No super! Twojemu smokowi odbiło, a my nadal jesteśmy w czarnej du… – zaczął się bulwersować Brazylijczyk, ale Samantha mu przerwała.

– Cicho. Patrz!

Ściana nagle zamieniła się w drzwi, które zaczęły powoli się otwierać. Roxanne kazała chłopakom zejść ze smoka - Iskierka zrobiła się dziwnie niespokojna. Próbując ją uspokoić, obserwowała bramę.

Oczywiście, szkołę ukryto za pomocą magii. Przez nowoutworzone drzwi wypadli uśmiechnięci ludzi, prowadząc między sobą małego smoka. Czekali na nich i byli bardzo szczęśliwi, że widzą ich żywych. Od razu jakaś czarnoskóra kobieta przechwyciła rannego Haroona, a część grupy dostała rozkaz, by udać się w głąb rezerwatu i zniszczyć ich rozbitego metalowego smoka.

Roxanne nie mogła skupić się na zamieszaniu wokół niej. Miała ochotę zbluzgać tych ludzi za głupotę. Chyba musieli zdawać sobie sprawę, że Iskierka nie znosi innych smoków? Przyprowadzając tutaj tego małego Długoroga Rumuńskiego, tylko ją zdenerwowali. Zastanawiała się, gdzie podziewa się wujek Charlie - jedyna osoba, która potrafiła zapanować nad tą samicą.

Dla Roxie czas się zatrzymał. Jej towarzysze weszli już przez bramę, ale ona nad męczyła się ze smokiem, który nie reagował na żadne komendy. Nikt na nią nie zwracał uwagi, a Iskierka dostawała szału. Weasley chciała właśnie krzyknąć, że potrzebuje pomocy, ale smok otwierał już pysk, żeby zionąć ogniem, a na linii jego strzału stała właśnie dziewczyna. Po raz pierwszy poczuła prawdziwe przerażenie. Serce zaczęło jej walić w piersi, oblały ją zimne poty. A najgorsze było to, że nie mogła się ruszyć. Słyszała krzyki - chyba w końcu ktoś zauważył, co się dzieje. Ale nie zdążą. Już widziała wszystkie kły Iskierki, już czuła żart jej oddechu i… Ktoś ją odepchnął.

Poczuła, jak jakieś silne ramiona oplatają się wokół niej. Została pociągnięta w bok i na ziemię. Przygniotło ją ciepłe ciało.

Żyję! – przeszło jej przez myśl, ale to nie był jeszcze koniec. Smok zionął ogniem, ale wciąż wyglądał na naprawdę wściekłego.

Tajemniczy osobnik złapał ją za rękę i postawił na równe nogi, obejmując ją w talii. Nie widziała twarzy swojego wybawiciela, ale w tym momencie miała to gdzieś.. Chciała tylko przeżyć.

– Cholera – zaklął jej bohater.

Roxanne się zgadzała, a nawet użyłaby ostrzejszych słów, aby opisać tę sytuację. Smok zamachnął się ogonem, a oni znów odskoczyli, ale tym razem nie mieli tyle szczęścia. Kolec zahaczył o jej ramię i jego dłoń raniąc ich boleśnie. Potoczyli się po leśnej dróżce.

Po chwili wpadli czarodzieje i powalili smoka, rzucając kilka szybkich zaklęć.

Jakby nie mogli zrobić tego wcześniej… – pomyślała z wściekłością.

Odwróciła się do chłopaka, który wciąż ją obejmować i zamarła.

Miała chłopaków. I to wielu. Nie oszukujmy się - bardzo wielu. Ale żaden nie wzbudził w niej takich emocji, jak ten młodzieniec.

Nie był w jej typie. Lubiła seksownych, niebezpiecznych chłopców, a on na pewno taki nie był. Typ grzecznego kujona, którego możesz przedstawić spokojnie rodzicom bez pytań w stylu: Czyś ty kompletnie oszalała? albo Ile lat siedział w Azkabanie?

Był uroczy. Na tyle, ile mogła mu się przyjrzeć, gdy leżała koło niego, oszołomiona bólem i adrenaliną, która wciąż krążyła w jej żyłach. Miał niesamowite oczy. Jasnozielone, nakrapiane złotymi plamkami. Z twarzy przystojny, choć przy skroni widniała niewielka blizna oparzeniowa. Roxanne osobiście uważała, że blizny są sexy. Sama posiadała kilka, ale to głównie na dłoniach. Ale wracając do przystojniaka... Ciemnoblond włosy sięgały mu za uszy. I dołeczki! Uśmiechał się do niej. W takich sytuacjach, gdy przed chwilą o mały włos nie zginąłeś, nie powinieneś się uśmiechać. To już przesądziło sprawę - zakochała się.

A później usłyszała głos, który zniszczył jej życie.

– Jules! O Boże, Jules! – Podbiegła do nich jakaś spanikowana dziewczyna. – Niech ktoś pomoże mojemu chłopakowi i tej nowej dziewczynie!

Chłopakowi…

Serce Roxanne zostało po raz pierwszy tak szybko i boleśnie złamane.