Rozdział 16 część I

Nowa dyrektorka

Trzydziesty pierwszy października zbliżał się wielkimi krokami. Nora nie mogła się doczekać swojej pierwszej Nocy Duchów w Hogwarcie. Każdemu udzielała się gorączka przygotowawcza. Hagrid martwił się, że w tym roku jego dynie nie są tak wielkie jak zwykle i wciąż wymyślał nowe usprawiedliwienia. Skrzaty domowe były bardziej nerwowe, o czym Nora wiedziała, gdyż często bywała w zamkowej kuchni. A uczniowie… musieli mentalnie przygotować się na pojawienie nowej dyrektorki…

Razem wyszli z sali i ruszyli w kierunku wieży Gryffindora. Jednak po chwili Chris musiał ją zostawić, gdyż przypomniał sobie, że czegoś zapomniał z Wielkiej Sali.

– Dasz sobie radę sama? – Jego słowa miały niby znaczyć, że się o nią troszczy, ale mówiąc to, nawet na nią nie patrzył. Grzebał w torbie, przeklinając co chwila pod nosem. Nie czekając na jej odpowiedź, odbiegł w przeciwnym kierunku.

– Ta… Dzięki, że spytałeś – mruknęła w ciszę. Pokręciła tylko głową, ciesząc się, że ten idiota nie jest już jej chłopakiem i wznowiła wędrówkę.

Wyjątkowo mocno pogrążyła się w myślach. Jutro miała mieć test powtórzeniowy z transmutacji, na który niby wszystko potrafiła, ale przydałoby się jeszcze to przećwiczyć. Albusowi podobała się jakaś dziewczyna, co do czego miała mieszane uczucia… Niby się cieszyła, ale przyzwyczaiła się już do tego, że Al był zawsze przy niej i dla niej. A jeśli teraz o niej zapomni? Przestanie się o nią troszczyć? Co ona bez niego pocznie? Wiedziała, że takie myśli były wyjątkowo egoistyczne… Nie. Stop. Najważniejsze było szczęście Albusa. Ona jakoś to wszystko przeżyje…

Ktoś ją obserwował.

Nie wiedziała skąd to wiedziała, ale czuła czyjąś obecność za swoimi plecami…

Przyspieszyła kroku.

Przez głowę przeleciały jej najgorsze scenariusze. A przecież  miała na siebie uważać! Spojrzała na zegarek - zostało jej dziesięć minut na dotarcie do dormitorium. Ostatnimi dniami lepiej było nie włóczyć się po zamku po godzinie policyjnej…

Może miała po prostu paranoje. Zaczynała już fiksować z tego całego napięcia.

Zerknęła szybko przez ramię, ale niczego nie spostrzegła… Tylko ciemny korytarz. Ale na wszelki wypadek jeszcze bardziej przyspieszyła.

Kroki.

Usłyszała za sobą kroki!

Była tego na sto procent pewna!

Dziewczyna wyjęła na wszelki wypadek różdżkę z torby i ścisnęła ją w spoconej dłoni.

Pewnie przesadzała. Może to tylko taki sam uczeń jak ona, który wracał na ostatnią chwilę do pokoju. Ale… to mogła też być ta wariatka Eve Queen… lub morderca profesora Grucy… lub…

Wpadła na kogoś!

Później Norze było strasznie głupio. Zareagowała zbyt… emocjonalnie.

Powaliła człowieka, na którego się natknęła. Działała bardzo szybko. Była przerażona, ale też zmotywowana, aby przeżyć. Nie miała pojęcia, kim jest jej przeciwnik, dopóki nie leżała na nim na zimnej posadce i nie przykładała mu różdżki do gardła. A napastnikiem, lub ofiarą w tym momencie, okazał się…

– Hugo?

Nora szybko zeszła z chłopca.

Rudzielec był w szoku. Złapał się za gardło i cofnął od niej na czworaka.

Dziewczynie zrobiło się strasznie głupio.

– Hugo… Ja… Przepraszam cię bardzo. Po prostu mnie przestraszyłeś. – Starała się nadać swojemu głosu nutkę skruchy. Ale chłopak i tak patrzył na nią w dziwny sposób. – Ja…

– Cicho – mruknął pod nosem Weasley. Wziął kilka uspokajających oddechów i dopiero mógł kontynuować. – To ja przepraszam. Nie potrzebnie się tu na ciebie czaiłem. – Posłał jej delikatny uśmiech.

– Czaiłeś się na mnie…? A myślała, że wpadliśmy na siebie przez przypadek! I ty się dziwisz, że cię zaatakowałam? – Wstała na równe nogi i otrzepała mundurek z kurzu. Później pomogła chłopcu się podnieść. Chciała się na niego gniewać, ale był tak uroczo niewinny, że nie potrafiła. – Masz jakiegoś interesa?

Rudowłosy chłopiec się zarumienił. Wyglądał słodko. Mundurek miał potargany, kręcone włosy roztrzepane, a na czole czarną smugę, którą dziewczyna miała ochotę zetrzeć, ale się powstrzymała, by jeszcze mocniej go nie zawstydzić.

Hugo odpowiedział bardzo szybko, jakby bojąc się, że znów go zaatakuje:

– Bo James… James mi powiedział, że jesteś dobra z transmutacji i że możesz mi wytłumaczyć jedną rzecz. A ciebie nie było w Pokoju Wspólnym i ogólnie ludzie powiedzieli mi, że wyszłaś, więc postanowiłem tutaj na ciebie poczekać i…

Norze zawirowało w głowie. Z słów Hugona wynikało, że to nie on się za nią skradał, więc kto…?

– Ok! Pomogę ci z transmutacji. Ale chodźmy już, dobrze? – Złapała go za rękę i szybko wciągnęła do Pokoju Wspólnego.

Dziwne wrażenie, że ktoś ją śledzi nie opuszczało jej przez kilka następnych dni. Nikomu o tym nie mówiła, ale od tej pory starała się nie chodzić nigdzie sama. Trawiło ją straszne napięcie, a także myśl, że pojawienie się Hugona przed czymś ją uratowało… Czuła wiszące w powietrzu oczekiwanie. Miała także dziwne wrażenie, że wszystko się wyjaśni w Noc Duchów…

– Dobra! Co się dzieje?

Nora uniosła głowę znad podręcznika od transmutacji. Ostatnimi dniami tylko siedziała i się uczyła. Biblioteka stała się jej bezpiecznym azylem.

Nad nią stał James i Fred. Miny mieli zacięte, ale także zmartwione. Widać było, że przyszli do niej z konkretnym celem.

– Cześć, moi zacni koledzy. Mi też miło was widzieć. Tak… Możecie się do mnie przyłączyć i zająć mój cenny czas – powiedziała sarkastycznie, mając nadzieję, że dadzą jej spokój.

James i Fred wymienili spojrzenia, a później jak zgrany zespół, siedli koło niej.

– Nie będziemy owijać w bawełnę, księżniczko. Widzimy, że coś jest nie tak… Więc albo zaczniesz sama gadać, albo siłą to z ciebie wydobędziemy. – Dawno nie widziała takiego zdeterminowanego Freda.

– Nie zaczyna się zdania od ,,więc” – mruknęła i wróciła do swojej lektury. Po chwili James wkroczył do akcji, wyrywając jej książkę z rąk. – Ej! Tak się nie robi!

– Gadaj. Już. – Nie podobał jej się łajdacki uśmiech, który wkradł się na twarz Pottera. – Nie było cię na trzech ostatnich treningach Quidditcha. Wiem, że masz dużo nauki, ale to zdecydowanie przesada!

Czyli chodziło o Quidditch… Tak szczerze, to Norze po prostu się nie chciało już grać. Jakoś straciła do tego zapał… Ten sport za bardzo kojarzył jej się z Blaise’m… A to znów przypominało o jej utraconym życiu.

– Macie rację. To przesada. Dlatego rezygnuję.

James oniemiał i nie wiedział, co powiedzieć. Za to Fred…

– JAK TO REZYGNUJESZ?! Zwariowałaś?! Nie możesz zrezygnować! Nie możesz mi tego zrobić! Nie możesz! Dlaczego…

Ale Nora nie usłyszała jego dalszego wywodu. Przybiegła bibliotekarka i wykopała chłopaków na korytarz. Pani Loka jako zagorzała feministka, pozwoliła dziewczynie zostać w czytelni - po tym jak zrobiła jej wywód o tym, że nie powinna się zadawać z takimi imbecylami i zacofanymi mutantami. Hm… Coś w tym chyba było.

Nora czuła się odrobinę urażona. Myślała, że chłopacy zauważyli jej lęk i spostrzegli, że coś jest nie tak… A im chodziło tylko o Quidditch… No cóż… To kolejny dowód na to, że przez te dwa miesiące - od  rozpoczęcia roku szkolnego - wszystko się zmieniło.

Wychodząc z biblioteki, spotkała Alberta Notta.

Ciemnowłosy, twardy z wyglądu chłopak stał przed drzwiami czytelni i bawił się różdżką.

Dawno go nie widziała. No, jeśli nie liczyć ich wspólnych lekcji. Ale za często z nim już nie rozmawiała. Nie miała na to kompletnie czasu. Poczuła wyrzutu sumienia… Tyle znajomości zaniedbywała…

Postanowiła z nim porozmawiać.

– Cześć, Nott! Co słychać? Czekasz na coś? – zapytała z uśmiechem na twarzy.

– Na nic specjalnego. Za godzinę mam szlaban w bibliotece. Nie mam nic do roboty, więc sobie tutaj czekam. – Oderwał się od ściany i do niej podszedł. – Jak chcesz, to mogę cię odprowadzić do Pokoju Wspólnego. – Nora była lekko zdziwiona tą propozycją, ale chętnie się zgodziła. Było już dosyć późno, a zawsze lepiej z kimś wracać.

– Za co masz szlaban? – zapytała, aby podtrzymać rozmowę. Musiała nieźle się wysilać, aby nadążyć za jego wielkimi krokami.

– Za włóczenie się po nocy. Nic wielkiego. – Wzruszył ramionami i przelotnie na nią spojrzał. – A ty miałaś już swój pierwszy szlaban?

– Nigdy. – Wiedziała, że to dosyć dziwne, iż jeszcze nie dostała szlabanu, ale starała się być grzeczną dziewczynką.

– Pf! – prychnął chłopak. – To słaba jesteś!

– Ale raz byłam tego bliska! Kiedyś zakradłam się w tygodniu do Wielkiej Świetlicy, żeby pograć sobie na fortepianie i prawie przyłapała mnie na tym Cast. – Dziewczyna czuła przymus, by się bronić.

– Łoł. Fortepian? Prawdziwa z ciebie buntowniczka – powiedział z kpiną i na chwilę przystanął. Zaczął grzebać w swojej torbie, z której wyjął paczkę mugolskich papierosów. – Miałabyś coś przeciwko…? – zapytał, unosząc brwi.

Nora rozejrzała się odrobinę nerwowo. Nie wiedziała, jak to działa w Hogwarcie, ale wydawało jej się, że raczej nie tolerują tu tego typu używek.

– Nie… Możesz zapalić. A nie boisz się, że ktoś nas przyłapie? – Naprawdę się starała, aby jej głos był luzacki i nie zdradzał jej zdenerwowania.

Nott zapalił papierosa końcem różdżki i zaciągnął się.

– Jest – Spojrzał na zegarek – dwudziesta pierwsza. To bezpieczna godzina. O tej porze zmieniają się patrolujący prefekci. A zresztą to ja palę, prawda?

– No tak… Jestem trochę w szoku, że czarodziej pochodzący z takiej rodziny jak twoja w ogóle wie o istnieniu papierosów.

Albert jej nie odpowiedział. Szli przez kilka minut w ciszy.

– Kiedyś spędzałem wakacje na mugolskiej wsi. – Nott zaczął mówić, co lekko wystraszyło Norę. Dziewczyna myślała, że zabiła już ich konwersację. – Zakolegowałem się z kilkoma dzieciakami, a oni mnie wciągnęli w ich świat. Od tego czasu nie mogę się uwolnić od tego cholerstwa. – Zgasił niedopałek na parapecie i poprawił szkolną marynarkę. – Jesteśmy.

Nora tak wsłuchała się w wypowiedź Notta, że nawet nie zauważyła,iż znaleźli się już pod portretem Grubej Damy.

–Dzięki, Nott. – Nora spojrzała na niego trochę nerwowo. Nie chciała przy nim mówić hasła. Takie tam gryffońskie uprzedzenie.

– Nie ma sprawy. Polecam się na przyszłość. – Zasalutował jej w żartobliwy sposób, odwrócił się na pięcie i zaczął się oddalać. Po chwili jednak się rozmyślił i do niej wrócił. Nachylił się nad nią i powiedział bardzo poważnym głosem. – Uważaj na siebie, okej? I nie łaź więcej sama po korytarzach. Dobranoc!

Nott odszedł, pozostawiając Norę z mętlikiem w głowie.

– Wchodzisz czy nie? – warknęła Gruba Dama.

– Ta… To znaczy, tak. Kompot ze śliwek.

W Pokoju Wspólnym, jak zwykle zresztą o tej porze, panował straszny zgiełk. Ludzie krzyczeli do siebie, śmiali się i zachowywali jak stado lam… Tak. Zdecydowanie lam.

Dziewczyna zlustrowała pomieszczenie spojrzeniem, szukając któregoś ze swoich przyjaciół. Spostrzegła znajomą grzywę rudych włosów.

Rzuciła się na kanapę obok Rose, która zajęła sobie miejsce w rogu pokoju. Dziewczyna jak zwykle siedziała nad książkami, jedząc pieguski. Przebrała się z mundurka; miała na sobie ciepły sweter, którego Nora od razu jej pozazdrościła. Ostatnio w zamku bywało bardzo zimno.

– Cześć – mruknęła Zabini i ukradła jej ciastko. – Czego się uczysz?

– Znalazłam dla ciebie kolejne zaklęcie maskujące. – Nora się zdziwiła. Myślała, że zamknęły tę kwestię, a Rose jakby nigdy nic znów o tym mówiła.

– Przecież już mam jedno skuteczne zaklęcie.

Rose podkreśliła coś w swoich notatkach i posłała jej przeciągłe spojrzenie.

– Które musisz rzucać co dwa dni. Niezbyt to praktyczne, prawda? Znalazłam lepszy sposób. – Rudowłosa pokazała jej swoje notatki. Nora była pod wielkim wrażeniem. Nie miała pojęcia, że przyjaciółka tak bardzo się tym przejmuje. – Jak to wypali, to będziesz mieć spokój na pół roku.

– Rosie… Ja… – Nora nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów, by za to podziękować.

– Wiem – Dziewczyna uśmiechnęła się do niej i uścisnęła jej dłoń. – Trochę cię ostatnio zaniedbywałam. Byłam zajęta Scorpiusem i w ogóle…

Norze uśmiech zszedł z twarzy.

Scorpius… Jej brat…

Miała nadzieję, że po tym, jak zdradziła mu prawdę, coś się zmieni w ich relacjach; że zacznie ją traktować w inny sposób. Ale skończyło się na tym, że coraz bardziej jej unikał…

Rose wyczuła, że weszła na niebezpieczny grunt. Pospiesznie zmieniła temat.

– Chłopcy są na ciebie źli. Znowu. – Posłała jej sugestywne spojrzenie. – Co zrobiłaś?

Nora poczęstowała się kolejnym pieguskiem.

– Ja? Nic. Wiesz, że jestem bardzo miłą i sympatyczną dziewczyną. Jak w ogóle możesz mnie o coś oskarżać?! – Nora próbowała podejść do tego z humorem, ale po minie Rose poznała, że to nie przejdzie. Westchnęła głęboko. – Powiedziałam, że rezygnuję z drużyny.

– Serio? Nie dziwię się, że się wkurzyli. Ale to dobra decyzja. – Rose wróciła do swoich książek.

– Dobra? Myślałam, że ty też będziesz się gniewała.

– Grając, myślisz o nim, prawda? – Nora wzdrygnęła się, słysząc te słowa. Czasami żałowała, że Rose jest taka mądra. Jej błękitne oczy potrafiły przejrzeć ją na wylot. – Znam cię. – Głos dziewczyny stał się bardziej łagodny. – Quidditch nie sprawia ci przyjemności, przestałaś chodzić do Wielkiej Świetlicy, bo to miejsce przypomina ci waszą ostatnią rozmowę, nie grasz już na skrzypcach ani fortepianie i jestem pewna, że przestałaś już komponować… Udajesz, że nic cię to nie obchodzi, że za nim nie tęsknisz. A prawda jest taka, że był on twoją jedyną rodziną. Kochasz go mimo wszystkich kłamstw. Nigdy nie będziesz częścią rodziny Malfoy’ów. To nie dla ciebie. Ale Blaise… – Nora zamrugała powiekami, by odgonić łzy. Każde słowo Rose odkrywało kolejną ranę. – Gadałam już o tym z Albusem. Musimy go odnaleźć.

Nora pękła. Łzy popłynęły jej po policzkach. Przez tak długi czas próbowała się od tego wszystkiego odciąć. Zdystansować, by znów nie cierpieć. A Rose kilkoma słowami zburzyła jej mury.

Wesley przysunęła się do niej i mocno przytuliła.

Siedziały tak przez kilka minut. Nora w końcu się uspokoiła.

– Dziękuję.

Rose wzruszyła ramionami i podała jej chusteczkę.

– Czasami trzeba sobie pozwolić na płacz. Wiesz, żeby móc pójść dalej. Choć mój sweter na tym bardzo ucierpiał. – Skrzywiła się lekko na twarzy i wskazała na mokrą plamę, w miejscu w którym szlochała Nora. – Nie wiem, czy wełna dobrze zareaguje na słoną wodę.

– Jaką słoną wodę? To tylko gile. – Nora zachichotała pod nosem, widząc obrzydzenie na twarzy przyjaciółki. – Żartowałam, żartowałam!

Nora zaniosła się śmiechem. Rose próbowała się powstrzymać, ale nie dała rady. Po chwili Gryfonki zaśmiewały się wniebogłosy.

Tę uroczą scenę przerwało gwałtowne otwarcie się obrazu.

Do Pokoju Wspólnego wpadła Hermiona Weasley.

Nowa pani dyrektor zlustrowała pokój spojrzeniem. Zapadła cisza.

Nora od razu dostała gęsiej skórki. Zupełnie zapomniała, że dzisiejszego wieczoru miała przybyć matka Rose.

Ktoś pobiegł po resztę Gryfonów, którzy stłoczyli się na schodach, prowadzących do dormitorium. Nora spostrzegła wielu młodszych uczniów - już w pidżamach - w tym Hugona i Lily.

Wzrok wszystkich skupił się na pani dyrektor.

– Przepraszam was za to najście. – Uśmiechnęła się, ale Nora nie wyczuła nic przyjaznego w tym uśmiechu. – Myślałam, że zdążę na kolację, ale pewne sprawy zatrzymały mnie w Londynie. Mam tylko krótkie ogłoszenie. – Znów przetoczyła wzrokiem po sali, sprawdzając, czy każdy ją słucha. – Witam was bardzo serdecznie. Jak już zdążyliście się zorientować, jestem nową dyrektorką Hogwartu. Zastąpię panią Cast, która… jest odrobinę niedysponowana. Jak wiecie, jutro ma się odbyć Noc Duchów. Ostatnio atmosfera była dość napięta, dlatego stwierdziliśmy, wraz z nauczycielami i aurorami, którzy zapewnili, że jest to bezpieczne, że przyda wam się dodatkowa atrakcja. Jutrzejsze zajęcia zostaną odwołane. Zabawimy się w podchody. – Rozległy  się szepty, które jednak szybko ucichły. Każdy był ciekawy kolejnych słów dyrektorki.  – Po raz pierwszy pozwolimy wam legalnie wejść do Zakazanego  Lasu… Na śniadaniu podam wam szczegóły. A teraz dobranoc.

Po sekundzie już jej nie było.

Nora i Rose wymieniły się spojrzeniami.

– Głupota – mruknęła Weasley pod nosem. – Po tym, co się stało z profesorem Grucą, wchodzenie do lasu…

– Wiem. – Nora myślała o tym w ten sam sposób.

Fred i James dosiedli się do nich.

– Czy tylko mi się wydaje, czy ciocia Hermiona zwariowała? – zapytał Fred. – To zupełnie nie w jej stylu.

– No właśnie. – James mu przytaknął. – Jedno jest pewne… Będziemy musieli dobrze cię pilnować – zwrócił się do Nory.

Dziewczyna chciała się kłócić, ale stwierdziła, że i tak to nic nie da.  Po minach przyjaciół wiedziała, że oni mówią poważnie. Nie pozwolą, by coś jej się stało. I o dziwo to sprawiło, że Nora poczuła się silniejsza i bardziej pewna siebie.

~~*~~*~~*~~

Roxanne zastanawiała się, czy jest martwa.

Nigdy w życiu nie myślała, że będzie musiała, o czymś takim rozmyślać. To chyba tylko pokazywało, jak bardzo jej życie się skomplikowało.

Nie czuła swojego ciała. Lub właśnie czuła, ale aż za bardzo.

Wiedziała, że ma zamknięte powieki, ale nie była w stanie ich unieść.

Słyszała jakieś głosy… Zaczęła w ich stronę płynąć, ale coś nią szarpnęło i poleciała w przeciwną stronę.

Wpadła na kogoś.

Zachwiała się i przytrzymała tej osoby.

Wiedziała, że wciąż się nie wybudziła, ale w jakiś dziwny sposób dotknęła kogoś we śnie.

– Roxie – usłyszała szept przy swoim uchu. Przez sekundę zdołała zapomnieć, o tym kimś, na kogo wpadła. A był to…

– Jules? – zapytała. Jej głos brzmiał dla niej dziwnie. Jakby bardziej wodniście.

– Otwórz oczy, Roxanne.

Dziewczyna spełniła to polecenie. Udało jej się uchylić powieki, ale nie te prawdziwe. Wciąż śniła.

Jules trzymał ją w ramionach i przyglądał jej się. Unosili się w jakimś dziwnym niebieskim miejscu. Chłopak wyglądał jeszcze piękniej niż w realu.

Roxie nie mogła się powstrzymać. Powoli położyła dłoń na jakiego policzku i go pogłaskała. Chłopak tylko westchnął i przyciągnął ją bliżej siebie.

– Gdzie jesteśmy, Roxie? – zadał to pytanie wprost do ucha. – Pamiętasz coś?

Roxanne próbowała się skupić. A było to bardzo trudne.

– Śnimy. – Głupio to brzmiało, ale dziewczyna posiadał tylko tą pewność.

– Wiem. Ale dlaczego się nie budzimy?

Roxie oparła głowę pod jego brodą. W jakiś dziwny sposób ich różnica wzrostów w tym miejscu nie była aż tak wielka.

– A chcesz się obudzić?

Nie minęła sekunda, a już się całowali.

Roxie marzyła o tym od dłuższego czasu. Jego wargi były ciepłe, a oddech łaskoczący. Całował ją tak, jakby była najważniejszą dziewczyną na świecie. A ona zatraciła się zupełnie w tym pocałunku. Ale miała wrażenie, że coś nie gra…

Oderwali się od siebie na moment, aby zaczerpnąć tchu. I dopiero w tym momencie Roxie poczuła, że przesuwają się w kierunku jeszcze większego błękitu. W złym kierunku.

Roxie wyrwała się Julesowi.

Gdy straciła z nim kontakt udało jej się odzyskać jasność myślenia. To nie była rzeczywistość. To tylko sen.

Chłopak wyglądał na oszołomionego, ale dziewczyna wyczuła, że on także zaczyna do siebie dochodzić.

– Musimy uciekać.

Jules przytaknął tylko głową. Siła przyciągania była coraz mocniejsza. Roxie zamknęła oczy i wsłuchała się w ciszę. Po chwili usłyszała stłumione głosy.

– Tam. – Wskazała Julesowi przeciwległą ścianę, której jeszcze przed sekundą nie było.

Popłynęli w tamtym kierunku i stanęli przed drzwiami, który wyłoniły się z jasności.

– Roxie… Ja przepraszam…

Dziewczyna poczuła wielki ból. To przyszło tak nagle. On ją przepraszał. To była jedna z najwspanialszych chwil w życiu dziewczyny, a on ją…

– Nie masz za co, Jules. To tylko sen – powiedziała i przeszła przez drzwi.

Miała niewielką nadzieję, że się nie myliła. Chciała o tym zapomnieć. Lub chociażby, żeby on zapomniał.

~~~~*~~~~*~~~~*~~~~*~~~~

Podzieliłam rozdział na dwie części – gdyż drugiej jeszcze nie udało mi się skończyć, dlatego jest tak krótki… Planuję dodać kolejny rozdział za tydzień, więc mam nadzieję, że wytrzymacie.

Jeżeli ktoś jeszcze ze mną jest, niech da znać. Nie wiem, czy w ogóle warto kontynuować tę historię… Potrzebuję chyba trochę motywacji.

Pozdrawiam, Gabsone nene