Rozdział 16 część II

Pierwsza dedykacja...

Dla mojej wspaniałej sky_vivre, która zawsze ma rację - choć zdarza się, że się myli, ale(!) wtedy i tak ma rację!

Noc Duchów

Rose czasami nie rozumiała swojej matki. Niby dobrze się dogadywały, ale Hermiona zawsze miała jakieś ale. Nigdy nie była dostatecznie zadowolona. Jednak wydawało się dziewczynie, że jej mama należy do grona mądrych ludzi… I właśnie nadszedł ten moment, gdy zaczynała w to wątpić.

Weasley wstała wcześniej niż zwykle. Pozwolono im dzisiejszego dnia nie zakładać mundurka, więc dziewczyna z największą przyjemnością ubrała swój ulubiony niebieski sweter, do tego czarne dżinsy i brązowe buty za kostkę. Przeczesała jeszcze włosy szczotką i poleciała do Wielkiej Sali.

Dziewczyna musiała porozmawiać z matką.

Okazja nadarzyła się bardzo szybko, bowiem Hermiona Weasley właśnie wchodziła do tego pomieszczenia.

– Mamo!

Kobieta odwróciła się i zaczekała na córkę.

– Rose. – Zmierzyła ją spojrzeniem. – Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie ukrywała swojej ślicznej buzi za włosami? Zwiąż je.

– A ile razy mam ci odpowiadać, że tak mi się podoba? – Odsunęła się od matki, gdy ta próbowała przygładzić jej włosy. – Musimy porozmawiać.

Zaczęły się mierzyć spojrzeniami. Brąz z błękitem. Rose nie zamierzała dać za wygraną. Z natury była o wiele bardziej cierpliwym człowiekiem niż jej matka.

Udało się.

Rozdrażniona Hermiona w końcu odwróciła wzrok. Westchnęła przeciągle i zaprowadziła córkę do komnaty obok.

– Mam mało czasu – powiedziała, siadając na najbliższej kanapie. – O co chodzi?

Rose  wzięła głęboki oddech. Tak szczerze, to nie sądziła, że matka zechce z nią rozmawiać. A teraz nie było już odwrotu.

– Nie sądzisz, że to zły pomysł? Z tym Zakazanym Lasem…? – zapytała ostrożnie. – Biorąc pod uwagę wszystkie ostatnie wydarzenia. Wiesz, że w lesie jest niebezpiecznie.

Hermiona uśmiechnęła się do niej. Dziewczynie wydawało się, że ujrzała w jej oczach coś bardzo ciepłego… Tak jakby matka była dumna, że poruszyła ten temat.

– Rosie, moja mądra córeczko. – Znów ten uśmiech. – Masz rację. Las jest bardzo niebezpieczny, ale stwierdziliśmy, że ten jeden raz możemy wam pozwolić na wejście do niego. Noc Duchów zawsze wyglądała w Hogwarcie w ten sam sposób. Uczta, ozdobiona sala i tyle. Trzeba to zmienić. Uczniom przyda się odrobina zabawy. Mam nadzieję, że to trochę zniweluje obecną atmosferę. Aurorzy są pewni, że osoba, która zaatakowała profesora Grucę, nie znajduje się już na terenie szkoły. A jeżeli chodzi o las, to będziecie przebywać tylko na wyznaczonym przez grono pedagogiczne terenie. Nauczyciele będą krążyć wokół przez cały wieczór. Wszystko zostało zaplanowane w ten sposób, by zapewnić wam jak największe bezpieczeństwo. Wprowadziliśmy też ograniczenie wiekowe. Uczniowie, którzy nie skończyli trzynastu lat, nie wezmą udziału w grze terenowej. Po wielkiej uczcie od razu pójdą do łóżek. A za rok, jeśli teraz wszystko pójdzie zgodnie z planem, będą mogli się przyłączyć. Brzmi dostatecznie bezpiecznie? – Obserwowała, jak córka rozmyśla nad tym, co usłyszała. Rose po kilku sekundach kiwnęła głowa; Hermiona kontynuowała. – Podzielimy was na dwuosobowe zespoły i wymieszamy pomiędzy domami. Chyba mogę ci zdradzić, że Gryffindor dostanie za partnera kogoś ze Slytherinu…

Rose uśmiechnęła się promiennie i niewiele myśląc, wypaliła:

– Serio? To genialnie! Będę mogła być z… – Prawie wykrzyknęła, że ze Scorpiusem, ale w ostatnim momencie się opamiętała. Przecież jej matka nie wiedziała o Malfoy'u. I nie mogła się dowiedzieć!

Nie powiedziała rodzinie o swoim nowym chłopaku. Była pewna, że zaakceptowaliby tego. Aż do teraz nie myślała, że będzie musiała o tym mówić. Tak bardzo naturalny stał się dla niej związek ze Scorpiusem, że zupełnie zapomniała o napiętych relacjach ich rodzin - głupota z jej strony. Przecież w Hogwarcie nie kryli się z tym, że są razem. Zawsze mógł się znaleźć ktoś bardzo uprzejmy, kto mógłby donieść tę informację jej rodzinie, ale Rose wydawało się, że innych uczniów to za bardzo już nie ruszało, brat i kuzynostwo obiecali być cicho, a przed nauczycielami się nie afiszowali, więc… Miała nadzieję, że minie jeszcze trochę czasu zanim będzie musiała zmierzyć się z rodzicami, ale nowa pozycja Hermiony wszystko utrudniała…

– Z kim? – Uśmiech znikł z twarzy matki, oczy zwęziły się, a nozdrza zadrgały w niebezpieczny sposób. Rose znała to spojrzenie aż za dobrze. Dostawała je od matki za każdym razem, gdy ta myślała, że jej córka czegoś jej nie mówi. A biorąc pod uwagę to, że dziewczyna nie umiała kłamać… Miała przechlapane. – Ukrywasz coś przede mną, Rosie?

Próbowała zachować spokój, ale nie wiedziała jak wybrnąć z tej sytuacji. Była bliska omdlenia. Postanowiła po prostu nic nie mówić. Jeśli nie pozwoli znów czegoś palnąć jej zdradzieckim ustom, to  może matka da jej spokój.

Po kilku minutach, Hermiona przerwała ciszę, jak zwykle trafiając idealnie w sedno:

– Możesz mi nie mówić, ale mam nadzieję, że cokolwiek by to nie było, to nie jest w to wmieszany ten Scorpius Malfoy. Podobno spędzasz z nim dużo czasu. Wiem, że jest przyjacielem Albusa, ale powinnaś na niego uważać, córeczko.

Rose chciała się zapaść pod ziemię. Patrząc na matkę, wiedziała, że ta naprawdę się martwi. To chyba nie był dobry pomysł, by wyskoczyć z tekstem: Mamo, Scorpius Malfoy jest moim chłopakiem. Powinnaś się z tą myślą jak najszybciej oswoić, bo zostanie moim mężem, a twoim zięciem i ojcem moich dzieci. Błagam… Pokochaj go tak bardzo, jak ja go kocham! Ale nie mogła tego teraz powiedzieć. Teraz ani chyba nigdy. Nie była na to jeszcze gotowa.

Przełknęła zdenerwowanie i wymusiła uśmiech na swoich wargach.

– Dobrze, mamo. Będę ostrożna. I chodziło mi o to, że będę mogła być z Albusem.

~~*~~*~~*~~

Nora wiedziała, że z Rose jest coś nie tak od razu, gdy zobaczyła ją na śniadaniu. Posłała jej pytające spojrzenie, ale ta tylko pokręciła głową i dała znać, że porozmawiają później.

W ciszy czekały, aż Wielka Sala się wypełni. Widok tylu uczniów o tak wczesnej porze wydawał jej się dziwny. Śniadanie było zazwyczaj luźnym posiłkiem, przy którym sala nigdy nie zapełniała się do końca. Nowa dyrektorka, nowe zmiany.

Po kilku minutach, każdy znajdował się na swoim miejscu. Hermiona Weasley przedstawiła, jak będzie wyglądać dzień i jakie są zasady.

Młodsi uczniowie zaczęli narzekać na to, że nie mogą brać udziału, ale pod surowym spojrzeniem nowej dyrektorki szybko zamilkli. Najbardziej oburzeni wydawali się Hugo i Lily. Czuli się oszukani i to przez własną rodzinę. Nora widziała po ich minach, że ta dwójka nie podda się bez walki.

– I już ostania sprawa. Wyruszycie do Zakazanego Lasu równo o dwudziestej drugiej. Waszym zadaniem jest odnalezienie trzech zaginione artefakty, ale, żeby nie było tak łatwo, ukrytych przedmiotów jest o wiele mniej niż powinno być. Liczy się czas i to jak grupa będzie współpracować. Będziecie podzieleni w pary. Niezbędna jest tutaj współpraca, ale także samodzielność, dlatego każda para będzie mieć własną trasę. Nie można wchodzić na innej osoby ścieżkę, ale to nie oznacza, że walka o przedmioty jest niemile widziana… Resztę pozostawiam waszej wyobraźni. – Uśmiechnęła się odrobinę drapieżnie do uczniów. – Pora, żeby was podzielić. Aby nie było tak łatwo, to my dokonamy tych podziałów. – Na sali rozległy się jęki rozczarowania. – Pamiętajcie, że to tylko zabawa! Pierwsze dziesięć par na linii mety będzie zwolnione z pytania i odrabiania zadań domowych przez cały tydzień!

Nora słuchała z zaciekawieniem, gdy Hermiona czytała podział. Od razu zauważyła, że w sprytny sposób większość Gryfonów przydzieliła do Ślizgonów. Poczuła się lekko rozczarowana, gdy usłyszała, że Albus będzie z Rose, ale nie traciła nadziei, że trafi na kogoś sympatycznego. Chciało jej się płakać ze śmiechu, gdy usłyszała, że James miał być z Nottem. Z tego nie mogło wyniknąć nic dobrego. Fredowi za to dostała się pusta blondynka, której ulubionym zajęciem było plotkowanie i malowanie paznokci, a także wywyższanie swej czysto-krwistej rodziny… Więcej nie trzeba dodawać, prawda? Zwróciła jeszcze uwagę, że Chris został przydzielony do Tamary, a Amy do Emmy. Później posypały się nazwiska ludzi, których nawet z widzenia nie kojarzyła. I na końcu…

– Eleonora Zabini ze Scorpiusem Malfoy’em.

Hermiona zwinęła pergamin i spojrzała na Norę. Dziewczyna miała wrażenie, że kobieta zrobiła to im na złość. Nie lubiła ani jej, ani jak widać Scorpiusa. Pewnie żywiła nadzieję, że skoczą sobie do gardeł. Ale nie tym razem, paniusiu. Wraz z bratem miała zamiar to wygrać.

~~*~~*~~*~~

Trzy dni.

Tyle była nieprzytomna. A przynajmniej tak twierdził uzdrowiciel, który zbadał ją nad ranem.

W głowie jej się to nie mieściło.

Podobno Cristian obudził się po jednym dniu, ale z nią i Julesem był większy problem.

Zgubili się.

To nie miało kompletnie sensu. Jak można zgubić się we śnie? Jak można dzielić ten sen z inną osobą? Przez trzy dni! I jak, do cholery jasnej, można się z kimś we śnie całować?!

Roxie czuła się kompletnie skołowana. Ostatnią rzeczą, którą pamiętała, był widok zielonych tęczówek Julesa i chwila, gdy przeszli przez jakieś drzwi. Po chwili siedziała na łóżku i próbowała zaczerpnąć tchu.

Znajdowała się w ciemnym pomieszczeniu, które już skądś znała… No tak. Szpital. Koło niej, na takim samym łóżku i w tej samej pozycji, siedział Jules i także miał problemy z oddychaniem.

Gdy udało im się w miarę normalnie zacząć oddychać, przeniósł na nią ostrożnie wzrok. Patrzyli sobie w oczy przez kilka szybkich uderzeń serca. Ona pierwsza musiała odwrócić spojrzenie. Dlaczego on działał na nią w taki sposób? Czuła się, jakby znów nie miała tlenu w płucach.

Pierwszy przerwał ciszę.

– Wszystko… w porządku? – zapytał, odchrząkając kilka razy.

To proste pytanie niesamowicie wkurzyło dziewczynę. Czy wszystko w porządku? Nic, do przeklętego Merlina, nie było w porządku! Smocza Matka ich straszy, tracą przytomność, później dzielą sen, który wyglądał jak połączenie słabego pornosa i koszmaru, budzą się, a on zadaje takie pytanie?

Nie mogła się powstrzymać i prychnęła pod nosem. Miało to zabrzmieć w pogardliwy sposób, ale wyszło bardziej, jakby powstrzymywała płacz. Z jakiegoś dziwnego powodu łzy napłynęły jej do oczu. Poczuła się niesamowicie głupio. Ona nigdy nie płacze! Jest na to za twarda. Ale teraz siedziała tyłem do Julesem i próbowała powstrzymać łzy przed wypłynięciem na jej policzki i totalnym ją skompromitowaniem.

Tak dobrze jej szło, gdy Jules musiał znów się odezwać:

– Roxanne.

Wystarczyło, że szepnął jej imię, a jej samokontrola prysła.

Jakimś dziwnym sposobem już po chwili płakała wtulona w jego koszulkę.

Złapał ją mocno za ramiona i przygarnął do siebie. Poczuła się od razu lepiej, gdy oparła policzek o jego pierś i wsłuchała się w przyspieszone bicie serca. Otoczył ją cudowny leśny zapach. Czuła się… bezpieczna. Chłopak głaskał ją po splątanych włosach i zapewniał, że wszystko będzie dobrze. Chciała mu wierzyć, ale to przerosło dziewczynę. Zawsze miała wszystko pod kontrolną, nie ulegała emocjom, a on miał czelność to wszystko zburzyć! Nadal nie wiedziała, co z tym zrobić… Tak przyjemnie by było, gdyby mogła mu ulec… Ale nie mogła.

Odsunęła się delikatnie. Każda komórka protestowała, gdy oderwała się od jego ciała. Ale musiała tak postąpić. Jakaś jej niewielka część zaczęła się przejmować tym, że pewnie wygląda teraz jak kupka, włosy ma w strasznym stanie i zapewne go osmarkała. Ale druga, jej mocniejsza strona, miała to wszystko gdzieś. Musiała być twarda.

– Przepraszam. – Spojrzała na niego ostrożnie i otarła twarz rękoma. – Zazwyczaj nie rozklejam się tak łatwo. – Odsunęła się od niego odrobinę. Niewiele, ale czuć było zmianę.

Chłopak przyjrzał jej się uważnie i także delikatnie się przesunął w bok. Roxie postanowiła się tym nie przejmować, ale gdzieś w środku poczuła nieprzyjemne ukłucie.

– Nic się nie stało. Czasami dobrze tak sobie popłakać. – Uśmiechnął się do niej w delikatny sposób, który sprawił, że po całym ciele przeszły jej dreszcze. – W porządku?

Kiwnęła powoli głową, choć tak naprawdę nic nie było w porządku… Miała już wszystkiego dość. Chciała wrócić do domu, do Hogwartu. Sama się sobie dziwiąc, podzieliła się tą myślą z Julesem.

– Tak. Hogwart był niesamowitym miejscem – odpowiedział jej z dziwnym wyrazem twarzy, którego Roxie za nic nie mogła zrozumieć.

– Byłeś kiedyś w Hogwarcie? – zapytała zdumiona. Nigdy nie zastanawiała się, gdzie Jules spędził swój pierwszy rok.

– Tak. Byliśmy na jednym roczniku. – Uśmiechnął się po raz kolejny pod nosem. – Nie pamiętasz mnie, prawda?

Roxie wysiliła pamięć, ale była pewna, że nigdy wcześniej go nie spotkała. Zapamiętałaby takiego kolesia. Pokręciła tylko głową w przepraszający sposób.

– Nie dziwię ci się. Byliśmy tylko dziećmi. – Potrząsną głową, jakby nie mógł uwierzyć, że o tym mówi. – Ale ja ciebie pamiętam.

Zaskoczył ją tymi słowami.

– Pamiętasz?

Chłopak usadowił się wygodniej na łóżku, tak, że siedzieli teraz naprzeciwko siebie. Ich kolana się stykały, na co Roxie próbowała nie zwracać uwagi. Utkwił w niej spojrzenie.

Tylko oni znajdowali się w szpitalu. Widocznie nikt inny nie musiał spędzać noc w tym niemiłym miejscu. Roxie wydawało się, że było jakoś po czwartej - w noc? nad ranem? - z tą godziną nigdy nie wiadomo. Obydwoje wyglądali jak kupki nieszczęścia: poczochrani, z worami pod oczami, bladymi twarzami i śmiesznymi piżamami, po których biegały smoki. Ta chwila wydawał się tak nierealna. Tak bardzo, że Roxie musiała uśmiechnąć się pod nosem.

Jules chyba zinterpretował jej postawę jako zachętę. Zaczął mówić:

– Pamiętam ciebie bardzo dobrze. Już jako jedenastoletnia dziewczynka robiłaś wrażenie. Dalej robisz. – Obrzucił ją szybkim spojrzeniem i odchrząknął odrobinę speszony. – Byłem przerażony nową szkoła. Moi rodzice zostawili mnie przed pociągiem i życzyli miłej zabawy. Uroczy z nich ludzie. – Skrzywił się pod nosem. – Wszystkie przedziały były już zapełnione, ale udało mi się wcisnąć do jednego i usiąść w kącie. Wtedy się poznaliśmy. – Jego uśmiech stał się odległy, a Roxie zdziwiła się, że tyle pamięta. – Latałaś po całym przedziale razem z bratem i kuzynem. Wydaje mi się, że się o coś kłóciliście. Już wtedy zwróciłem uwagę na to jaka byłaś waleczna. Byłem pewny, że trafisz do Gryffindoru, a ty zrobiłaś wszystkim na złość i wylądowałaś u Krukonów.

– Chwila. Ty byłeś tym małym nieśmiałym chłopcem? Takim w okularkach? – Roxie próbowała przypomnieć sobie ze wszystkich sił jakieś wspomnienia z pierwszego roku, ale nie słynęła z dobrej pamięci. – Zastanawiałam się, co się z tobą stało. Widziałam cię w pociągu, a później… wyparowałeś.

Jules skrzywił się na twarzy.

– Trafiłem do Hufflepuff.

– Och – Dla Roxie wszystko stało się jasne. Pamiętała jakim zarozumiałym dzieciakiem, kiedyś była. Nigdy nie zwracała uwagi na Puchonów. Można powiedzieć, że nawet gorzej; często się z nich naśmiewała. – Czy ja… byłam dla ciebie wredna? – zapytała ostrożnie. Jakim cudem nie zauważyła go? Dlaczego się z nim wtedy nie zaprzyjaźniła? Może teraz wszystko wyglądałoby inaczej.

Jules uśmiechnął się do niej delikatnie.

– Nie. Nigdy. Ale nie zwracałaś na mnie uwagi.

Coś nagle uderzyło w Roxie.

– A ty zwracałeś uwagę na mnie, tak? – zapytała się go bardzo powoli.

Rumieniec, który wypełzł na jego policzki, był odpowiedzią.

Roxie nie mogła się powstrzymać. Wybuchła niepohamowanym śmiechem.

W jednej sekundzie ten chłopak przestał ją onieśmielać. Stał się dla niej bardziej ludzki.

– Podkochiwałeś się we mnie! – wykrzyknęła, pomiędzy salwami śmiechu.

Jules popełnił kolejny błąd i zamiast zaprzeczyć zaczął się plątać w swoich słowach. Roxanne po raz pierwszy widziała go tak niepewnego.

– Przepraszam, że się śmieję. – Próbowała przybrać poważną minę. – To wcale nie jest śmieszne. Wcale, a wcale.

– Ta… Możemy zmienić temat? – Chłopak zrobił się cały czerwony na twarzy i starał się patrzeć wszędzie tylko nie na nią.

– Nie! Ten temat bardzo mu odpowiada. Możesz jeszcze mi poopowiadać. Z chęcią posłucham o tym, jaka ja to byłam wspaniała w wieku jedenastu lat. – Wyszczerzyła się do niego.

Ale po chwili nie było jej już do śmiechu. Jak mogła się śmiać w takiej sytuacji? Wiele by oddała za to, żeby o tym jednak nie wiedzieć. Bo jeżeli ona mu się kiedyś podobała, to może nadal… Nie! Nie mogła tak myśleć. Ale ten sen i pocałunek…

Wydawało się, że Jules także o tym pomyślał.

– Roxanne, przepraszam, że ciebie pocałowałem.

Gdyby dziewczyna stała, to pewnie padłaby w tym momencie. Nie sądziła, że zacznie o tym mówić w tak bezpośredni sposób. A postawa chłopaka ją zadziwiła. Siedział wyprostowany i po ułożeniu jego ramion mogła stwierdzić, że jest zdeterminowany. Zupełnie nie przypominał zawstydzonego chłopca, którym był minutę temu.

Dziewczyna zastanawiała się, co powiedzieć. Mogła albo grać idiotkę, ale wątpiła, by się nabrał, albo udać wspaniałą, wyluzowaną przyjaciółkę, którą powinna być. No… Mogła się też na niego rzucić z okrzykiem: Bierz mnie! Ale nie była aż tak zdesperowana. Chyba. Wybrała najbezpieczniejszą opcję.

– Przecież nic się nie stało. To ja powinnam przeprosić. Wiesz, pewnie myślałam, że to mój kolejny sen z jakimś przystojniakiem w roli głównej i się na ciebie rzuciłam z przyzwyczajenia. Sorki. – Wzruszyła ramionami i starała się na niego nie patrzeć. – Najlepiej będzie, jeśli o tym zapomnimy.

– Chyba tak. – Próbowała nie słyszeć delikatnego zawodu w jego głosie. Pewnie sobie to wyobraziła.

– A co u Eleny? – Postanowiła zmienić temat i jak najszybciej przypomnieć mu o jego niesamowicie pięknej i szczupłej dziewczynie. – Pewnie się martwi.

– Pewnie tak. – Chłopak westchnął przeciągle i przeczesał ręką włosy. – Ostatnio kiepsko się dogadujemy… Zaraz! Czy ty właśnie powiedziałaś, że wzięłaś mnie za przystojniaka? – Dziewczynie nie podobał się uśmiech, który zagościł na jego ustach ani to, w jaki sposób jej serce zatrzepotało, gdy powiedział, że kiepsko się dogaduje z Eleną.

– Chyba w twoich snach, Flamel. – Wywróciła oczami. Po sekundzie zaczęła chichotać, gdy jej umysł przetrawił to, co powiedziała. Jules patrzył na nią jak na wariatkę, z ogłupiałym wyrazem twarzy, który jeszcze bardziej rozśmieszył dziewczynę. – Chodzi o to, że… Ha ha ha… sen tu i tam… Ha ha ha ha… I my… Ha ha ha… Nie mogę!

Jules chyba nie widział w tym nic śmiesznego, ale uśmiechnął się pod nosem i obserwował jej głupawkę.

Po kilku minutach była już w stanie się uspokoić i usiąść spokojnie.

– Przepraszam. – Otarła kąciki oczu brzegiem koszulki. – Chyba zaczynam wariować. Najpierw ryczę, potem się śmieję… Mój psychiatra nie będzie zadowolony. – Posłała mu ostrożny uśmiech, który chłopak bez wahania odwzajemnił.

Coś się między nimi zmieniło. Roxie nadal czuła niesamowitą chemię i przyciąganie, ale po tym wieczorze - czy poranku - nauczyli się ze sobą normalnie rozmawiać. Niewiele brakowało jej do pełni szczęścia. Ale na drodze wciąż stała jedna rzecz… A raczej osoba… Elena.

~~*~~*~~*~~

– Dobrze, że dzisiaj nie ma lekcji – powiedziała Nora, wrzucając do ust kolejną porcję żelków w kształcie ludzkich palców. – Nie wytrzymałabyś tego psychicznie, Rosie.

Leżały rozwalone na kanapie w Wielkiej Świetlicy, która została otwarta specjalnie z okazji Nocy Duchów. Nie było to najprzyjemniejsze miejsce do odpoczynku - biorąc pod uwagę gwar oraz groteskową dekorację - ale dziewczyny nie miały zamiaru narzekać. Cały ich stolik był zastawiony łakociami i najsmaczniejszymi, ale wyglądającymi naprawdę obrzydliwie, przekąskami. Dziewczyny postanowiły spotkać się bez chłopaków i przytyć najlepiej tak z dwa kilo. Ale znając ich szybki metabolizm to i tak nic z tego.

– Coś w tym jest – westchnęła i w brutalny sposób pozbawiła swojego lodowego szczura głowy. – Jak ja mam to powiedzieć Scorpiusowi? Przecież postanowiliśmy, że nie będziemy się ukrywać. Chciałam być silna. Chciałam się postawić rodzinie, ale moja mama… Ona… – Dziewczyna zacięła się i nie mogła znaleźć słów.

– …jest przerażająca? Okropna? Straszna? – Postanowiła jej pomóc Nora. – Nie myśl o tym. Po co ci chłopak, jak możesz mieć słodycze? U mnie to działa. – Wzruszyła ramionami i zajęła się przeżuwaniem.

– Jasne, skarbie – rzuciła sarkastycznie. – Myślisz, że nie zauważyłam, jak James pożera cię ostatnio wzrokiem? – Rose spojrzała na nią spod łba i szturchnęła nogą. – Może powinnaś przestać się z nim bawić i się tak naprawdę zabawić? – Nora uniosła tylko jedną brew. – O Merlinie! Nie wierzę, że to powiedziałam. – Zaczęła chichotać pod nosem. – To najbardziej obrzydliwa wizja świata… James i jakaś dziewczyna… Ble… Nie żebym coś do ciebie miała. – Walnęła ją delikatnie łokciem.

– Nie musisz się martwić. Jak na razie nie mam ochoty na randki ani na chłopaków. Pamiętasz – Pomachała jej przed twarzą nową paczką fasolek – słodycze mi wystarczą.

Leżały kilka chwil w ciszy, która była tylko przerywana odgłosem żucia i kolejnych zamachów na biedne słodkie istoty…

Dla jakiegoś postronnego obserwatora musiały wyglądać w zabawny sposób. Dwa pasożyty rozłożone w niedbałych pozach na kanapie. Jedna wysoka, szczupła i rudowłosa, a druga drobna, niska i blondwłosa. Ale nawet jako takie lenie były piękne i już kilkakrotnie płeć męska obrzuciła je spojrzeniem.

– Musisz pogadać ze Scorpiusem – mruknęła od niechcenia Nora.

– Muszę – odpowiedziała jej równie entuzjastycznie przyjaciółka.

– Tamten koleś gapi ci się na cycki.

– Tamten koleś nie może się równać ze Scorpiusem.

W jakiś dziwny sposób bardzo je rozbawiło. Zaczęły chichotać pomiędzy kolejnymi słodkościami.

– Coś mi się wydaje, że będziemy łatwymi celami na tej dzisiejszej zabawie w terenie – Nora czuła się strasznie zrelaksowana i nie mogła sobie wyobrazić, że za kilka godzin będzie musiała latać po zimnym lesie.

– A obchodzi cię to w ogóle? Bo mnie nie. – Rose wzruszyła ramionami i spojrzała ponad ramieniem przyjaciółki. – O. Patrz kto nas odwiedził.

Nora uniosła wzrok, spodziewając się ujrzeć Albusa i Scorpiusa lub Freda i Jamesa, ale to nie byli oni. Nad nimi stały cztery dziewczyny.

Zabini zmusiła się do niewielkiego ruchu i podciągnęła do pozycji siedzącej. Szturchnęła Rose, by zrobiła to samo. A później zmierzyła nowoprzybyłe spojrzeniem.

– Amy, Andy, Emma i Tamara. – Skinęła każdej głową i zamilkła, bo nie wiedziała, co więcej powiedzieć. Nie ufała Tamarze - tego była pewna. Ustaliła ze swoimi współlokatorkami, że będą miały na nią oko, a jeśli chodzi o Emmę… to zaniedbała ich znajomość. Czuła się, jakby miliony lat temu wpadły na siebie pod Skrzydłem Szpitalnym. Dlaczego to się tak potoczyło? Wydawało jej się bardzo dziwne, że dziewczyny same z siebie do nich przyszły. Norze przychodziła tylko jedna rzecz do głowy, którą mogła zrobić. – Fasolki? – Podsunęła im pudełko.

Wszystkie spojrzały na nią jak na idiotkę. Chyba nie spodziewały się, że tak zareaguje. Ale Nora się nie przejmowała.

Tamara pierwsza się przełamała:

– Tak. Dzięki. – Poczęstowała się fasolką i siadła na najbliższym fotelu. – Niezłe zapasy. Czekacie na kogoś? – Skinęła głową na ich przepełniony stolik.

Rose i Nora wymieniły się spojrzeniami, i odpowiedziały równocześnie:

– Nie.

Wróciły do leżakowania i obżerania się.

– Częstujcie się – mruknęła tylko Weasley.

Emma ostrożnie przysiadła koło Tamary i poczęstowała się jagodową muffinką. Amy i Andy czuły się bardziej swobodnie. Rzuciły się na sąsiednią kanapę i zabrały się za ich słodycze.

Nora niezbyt ogarniała tę sytuację. Czuła, że dziewczyny nie bez powodu się do nich przysiadły, ale w tym momencie była zbyt odmóżdżona, by się zastanawiać, co nimi kierowało. Same jej wszystko powiedzą.

– Hm… – Miała ochotę uśmiechnąć się triumfalnie, gdy usłyszała głos Tamary. Możliwe, że Rosjanka była zdenerwowana, ale wciąż wyglądała na idealnie opanowaną. Czerwone usta wyginała w odrobinę drapieżny uśmiech, a obcasem stukała w posadzkę. – Pewnie się zastanawiacie, dlaczego zawracamy wam głowę…

Zabini przyjrzała się uważnie dziewczynie. Ze swoimi czarnymi włosami, krwistoczerwonymi wargami i bladą cerą przypominała jej Królewnę Śnieżkę. Ale miała wrażenie, że nie ma tak dobrego serca jak królewna, o której czytała tyle razy w dzieciństwie.

– Pomyślałyśmy, że może miło by było, gdybyśmy czasem spędziły razem czas? Jesteśmy na tym samym roku…

– …ja nie jestem – wtrąciła jak zawsze elokwentna Rose.

Tamara tylko spiorunowała ją wzrokiem, ale nie wybuchła i dalej kontynuowała.

– Większość z nas jest na tym samym roku, a nawet w tym samym domu. – Spojrzała w sugestywny sposób na Norę, Rose, Andy i Amy. – Chyba powinnyśmy się razem wspierać. Z tego, co się zorientowałam, to dziewczyny ze Slytherinu nie zadają się z nikim, kto w ich mniemaniu na to nie zasłużył, a Krukonki mają swoje paczki. Reszta z Puchonek jest... dość dziwna. – Skrzywiła się trochę w teatralny sposób i wywróciła oczami. – Ale my możemy się dogadać. – Posłała im uśmiech i Nora była pod wrażeniem, bo wyglądał nawet szczerze. – Co wy na to?

Rose i Nora znowu wymieniły się spojrzeniami. Doskonale się składało. Mogły mieć Tamarę jeszcze bliżej i ją obserwować.

Eleonora wzruszyła ramionami.

– Żelków wystarczy dla wszystkich.

~~*~~*~~*~~

O dziwo, przyjemnie spędziły ten czas.

Po kilku godzinach dołączyli do nich Albus i Scorpius.

Nora zdążyła już sobie przypomnieć, dlaczego wcześniej tak bardzo polubiła delikatną Emmę. Tak szczerze, gdyby nie Puchonka, to Zabini z największą przyjemnością olałaby resztę dziewczyn. Odrobinę lepiej poznała Tamarę, choć miała wrażenie, że ta nie pokazała swojej prawdziwej twarzy. Była sympatyczna i zadziorna - co wcale nie było takim złym połączeniem - ale Nora często dostrzegała przebłyski jej czegoś innego w jej twarzy. Trudno to opisać. A jeśli chodzi o Amy i Andy… Nora starała się mieć z nimi dobre relacje, ale nie lubiła takiego świata; pełnego intryg, plotek i fałszywości.

Chłopcy byli bardzo zdumieni, widząc je w takim towarzystwie, ale nic nie powiedzieli. Malfoy rzucił się na Rose, a Al na słodycze.

– Myślałem, że dziewczyny robią sobie pidżama party tylko w nocy. I… no wiecie. Bez większej liczby ubrań. – Albus spojrzał na nie i poruszył brwiami w sugestywny sposób.

– Tak. Robimy. Ale ty nigdy byś nie otrzymał zaproszenia. – Tamara spojrzała na niego zimnym wzrokiem. – Będziemy już iść – powiedziała za wszystkie dziewczyny, co utwierdziło Norę w przekonaniu, że to ona stała się przywódczynią. – Dzięki za miło spędzony czas. Zobaczymy się chyba na uczcie, a później w lesie… – Objęła się ramionami i spojrzała na nich uważnie. – Czy tylko mi się wydaje, że ten dzień nie skończy się dobrze? Zresztą… nieważne. Uważajcie na siebie, misiaczki. – Odwróciła się na pięcie i chciała już odejść, ale po chwili namysłu wróciła i porwała kilka paczek Czekoladowych Żab.

Nora uniosła brwi. Czyżby Rosjanka była łasuchem?

Po chwili znikły – także zabierając ze sobą słodycze na drogę. Nieładne zagranie…

– Ukradła nam ostatnie Czekoladowe Żaby – mruknęła Nora i ułożyła się wygodniej na kanapie, używając nogi Albusa jako poduszki.

– Czego one od was chciały? – spytała ,,żywa poduszka”.

– Poznać nas lepiej. – Al i Scorpius nie wyglądali na przekonanych. – Uwierzcie. My też nie mamy pojęcia, o co tutaj chodzi. To pewnie przez te słodycze.  – Rose w dyskretny sposób odsunęła się od Scorpiusa, który od razu to zauważył.

Malfoy zmarszczył brwi, patrząc na swoje ramiona, jakby nie mogąc uwierzyć, że Rosie się w nich jeszcze nie znajduje. Opuścił je powoli, podczas gdy jego dziewczyna wydawała się być bardzo pochłonięta swoimi paznokciami.

– Em… Rosie, słonko… Zrobiłem coś?

Nora przyszła przyjaciółce z pomocą i niewiele myśląc, wypaliła:

– Hermiona coś węszy i Rose się boi, że nie zaakceptuje waszego związku.

Weasley zachłysnęła się powietrzem i spojrzała z oburzeniem na przyjaciółkę. Scorpoius lekko zbladł, a Albus próbował upodobnić się do kanapy.

– Taka prawda. Nie wkurzaj się, Rose. Nie możemy pozwolić, by twoja apodyktyczna matka niszczyła ci związek. A zanim ty byś coś powiedziała…

– Eleonoro Zabini. – Głos Rose był zadziwiająco zimny; Nora aż się wzdrygnęła. – Zostaw mnie samą z moim chłopakiem. Weź ze sobą Albusa.

– Rose… Ja… – Nora próbowała się jakoś wytłumaczyć.

– Nie. Idź. – Nie tylko głos miała oschły, ale jej spojrzenie wyrażało takie same uczucia.

– Chodź, Ellie. – Gdyby nie Albus, nie byłaby w stanie się ruszyć. Przyjaciel wyprowadził ją z Wielkiej Świetlicy.

– Ja wcale nie chciałam…

– Wiem. Nie martw się. Przejdzie jej. – Albus poklepał ją pocieszająco po głowie. – Chodźmy coś zjeść.

Nora postanowiła ukryć na razie zmartwienia i później przeprosić Rose. Skrycie miała nadzieję, że jednak bardziej pomogła niż zaszkodziła.

– Zaraz. – Dziewczyna zmarszczyła brwi. – Przecież uczta jest dopiero za godzinę.

– Wiem. – Albus się do niej wyszczerzył i jakby nieświadomie wsunął swoją dłoń w jej. – Idziemy do kuchni.

– Żarłok. – Nora wywróciła tylko oczami, ale poczuła przyjemne ciepło, gdy spoglądała na ich złączone dłonie. Cieszyła się, że ma takiego przyjaciela. – Jeśli nie będą mieć dla mnie cytrynowego sorbetu, to chyba rzucę się z wierzy Astronomicznej.

Ruszyli do kuchni. W tym momencie Nora starała się już o niczym nie myśleć, ale przypomniała sobie słowa Tamary. Ta noc nie mogła się dobrze skończyć.

~~*~~*~~*~~

– Nie przeszło jej – mruknęła Nora, dziobiąc widelcem w swoim cieście dyniowym.

Siedziała koło Hugona i od początku uczty próbowała zwrócić na siebie uwagę Rose. Jak widać - bezskutecznie.

Weasley usiadła jak najdalej i udawała, że osóbka o imieniu Eleonora nie istnieje. Rozmawiała z Jamesem i Fredem, zostawiając Norę na pastwę obrażonej Lily i jak zawsze kochanego Hugona.

– Obraziła się na ciebie, bo powiedziałaś, że mama nie sprzyja jej związkowi, tak? – Młody Weasley nie miał łatwo tego wieczoru. Z jednej strony musiał słuchać, narzekającej Lily, a z drugiej żalów starszej koleżanki. A był tylko dwunastoletnim chłopcem! – Przejdzie jej. Nie umie się długo gniewać na. – Poklepał ją po dłoni i odwrócił się do Lily; teraz ona miała swoje pięć minut.

Nora nie bawiła się za dobrze na uczcie. A dzień tak miło się zaczął! Widać, że nigdy nie miała przyjaciółki na dłuższy dystans. Zawsze była tylko ona i Blaise… Ajć... Nora skrzywiła się i - tak jak inne problemy - odsunęła je na bok. Chyba zasłużyła na jeden zwyczajny dzień.

Nie potrafiła się cieszyć nawet z pięknych dekoracji. A miała na co patrzeć…

Wielka Sala została przyciemniona. Światła wydobywały się z dyń, ustawionych w strategicznych miejscach oraz z malutkich świeczek na stołach. Nie było ich wiele, co tylko dodawało sali nastrojowości i tajemniczości… Dekoracje nie przytłaczały. Z tego, co słyszała Nora, to zazwyczaj wszystkiego było aż za dużo. A teraz wydawało się dziewczynie, że każda rzecz ma swoje miejsce i że wszystko zostało dokładnie przemyślane. Dziewczyna żywiła nadzieję, że pomyśleli też o jakimś systemie antypożarowym, ale przy magii chyba nie powinna się o to martwić. Największe wrażenie robiły nietoperze, które latały pod sufitem. Szybowały po granatowym niebie, w pyszczkach trzymając złote nitki.

Hugo znów się do niej odwrócił.

– Teraz moja kolej? – spytała ze śmiechem. Weasley pokiwał gorliwie głową. Jakoś zawsze ten chłopiec potrafił poprawić jej humor. – Żałujesz, że nie weźmiesz udziału w grze? Z tego, co widzę, Lily jest mocno oburzona. – Spojrzała na młodszą dziewczynę, która wyżywała się na swoim torcie.

– Ne zależy mi na tym za bardzo. – Wzruszył ramionami i pochłonął ósme ciasteczko. Pod względem jedzenia Nora idealnie się wpasowywała w rodzinę Rose i Hugona. Jedli niesamowicie dużo i wciąż pozostawali chudzi. – Najpierw uważałem, że to niesprawiedliwe, ale ciocia ma rację. Jesteśmy jeszcze za młodzi. A jeśli chodzi o Lily… Mam nadzieję, że żaden głupi pomysł nie wpadnie jej do głowy.

Nora miała już coś odpowiedzieć, ale w tym momencie Hermiona zakończyła ucztę.

Pora rozpocząć pierwszą grę terenową.

~~*~~*~~*~~

– Jest cholernie zimno!

Dreptała w miejscu i próbowała się trochę ogrzać. Mimo że miała na sobie ciepłą bluzę i kurtkę, to i tak marzła. Scorpius stał koło niej i także nie wyglądał na zadowolonego.

– Szkoda, że nasza szanowna pani dyrektor – Prawie wypluł te słowa – nie wspomniała, że podzieli nas na grupy.

Musieli czekać na swoją kolej. Do lasu wpuszczano tylko pięćdziesiąt grup z około dwustu oczekujących.

Na pierwszy ogień poszli wszyscy Weasley’owie i Potter’owie - oczywiście dyrektorka nie faworyzowała nikogo…

– Ile już tu siedzimy? – spytała Nora.

– Trzy cholerne godziny. Coś mi się wydaje, że to nie jest tego warte. – Usiadł koło niej na zimnym murku. – Chodź, wrócimy do dormitorium i udamy, że jesteśmy chorzy lub coś.

– To nie zadziała – mruknęła. – Na początku roku symulowałam smoczą ospę, żeby nie musieć jechać do szkoły. Nie wypaliło. Nie jestem w tym dobra. – Wzruszyła ramionami.

– Nie chciałaś iść do Hogwartu? – Spojrzała na nią zdumiony. – Oszalałaś? Hogwart to najwspanialsze miejsce na ziemi!

– Teraz to wiem. – Nora nagle zdała sobie sprawę, że to był chyba pierwszy raz, gdy tak normalnie rozmawiali. Miała nadzieję, że tego nie zepsuje. – Ale kiedyś życie wydawało mi się takie proste. Choć po tym wszystkim, czego się dowiedziałam w tym roku, to nie wiem, czy byłam do końca sobą… – Skrzywiła się na samą myśl.

– Czy ty – Scorpius lekko odchrząknął – byłaś szczęśliwa?

Nie patrzył na nią, gdy to mówił, ale dziewczyna wyczuła, że chłopakowi naprawdę zależy, by usłyszeć odpowiedź.

– Szczerze? To nawet jeśli miałam pranie mózgu, byłam bardzo szczęśliwa. Nigdy niczego mi nie brakowało, a jeśli chodzi o Blaise'a… – Roześmiała się cicho pod nosem i starła łzę z policzka, która jakimś cudem się tam znalazła. – Kochał mnie jak własną córkę.

Przez kilka chwil panowała cisza, którą w końcu przerwał Malfoy:

– To… dobrze.

Uśmiechnęła się, słysząc te proste słowa. Postanowiła zmienić temat.

– Rozmawiałeś z Rose? Przepraszam za to, że tak wyskoczyłam z tym w Wielkiej Świetlicy.

– Nie masz za co. W sumie, to nawet mi pomogłaś. Znasz Rose. Lubi uciekać od problemów. A tak to mamy to z głowy. – Scorpius wyjął różdżkę i zaczął się nią bawić. Nora przysunęła się do niego odrobinę, obserwując iskry, wydobywające się z niej. – Ja także się martwiłem tym, jak jej matka na nas zareaguje. Ale nie chcę się już ukrywać. Rose musi z nią porozmawiać. Dobrze o tym wie, dlatego się tak na ciebie gniewa. Ale nie martw się…

– Wiem, wiem. Przejdzie jej – dokończyła za niego. Wszyscy to powtarzali, dlatego miała nadzieję, że się nie mylą.

 Czekali jeszcze kilka minut na dziedzińcu, gdy Hermiona i inni nauczyciele zwołali ostatnie zespoły.

Nora i Scorpius stanęli koło siebie na skraju lasu. Nie było tak źle, jak się spodziewała. Las został oświetlony przyjemnym zielonym światłem, które delikatnie sączyło się przez ciężkie gałęzie drzew.

Widać, że nauczyciele wysiadali już ze zmęczenia. Norę zaniepokoił fakt, że nigdzie nie widzi profesor Queen. Spytała się dyskretnie Hagrida o powód jej nieobecności.

Olbrzymi gajowy podrapał się po głowie.

– Ta stara wiedźma? Cholibka, chyba na mecie ją widziałem, ale nie wiem. – odpowiedział i odszedł od nich pośpiesznie, ciężko stąpając po zimnej ziemi.

Nora wymieniła spojrzenie ze Scorpiusem. Nie brzmiało to za ciekawie.

Każda osoba z grupy dostała po naszyjniku, który miał im wskazywać drogę i pilnować, by nie zeszli ze szlaku. A później… zabawa się zaczęła.

~~*~~*~~*~~

Ścieżka pokazywała się przed nimi w zadziwiający sposób. Po przekroczeniu linii lasu, przestali widzieć innych uczniów i nauczycieli, a na drodze przed nimi pojawił się czerwony szlak.

– To chyba znak dla nas. – Scorpius wyjął różdżkę i trzymał ją w gotowości. – Miejmy to już z głowy.

Szli przez jakieś piętnaście minut w ciszy. Malfoy był czujny i rozglądał się na wszystkie strony. Nora wypatrywała ukrytych przedmiotów.

Wyszli na pierwszą polankę.

– Myślisz, że dziwny fioletowy kapelusz może być naszym pierwszym przedmiotem? – spytała, wskazując na gałąź, na której dyndała tiara.

– Tak. To zdecydowanie to. Ty biegniesz pierwsza, ja będę zabezpieczał tyły. Gdy znajdziesz się dostatecznie blisko, uniosę cię.

Nora przytaknęła i nie czekając na nic, ruszyła.

Była już przy drzewie, gdy poczuła przyjemny podmuch i usłyszała Wingardium Leviosa. Proste zaklęcie z pierwszej klasy zawsze się przydawało. Chwyciła tiarę i poczekała, aż Malfoy ją odstawi. Ani przez moment nie zwątpił w niego. I kiedy krzyknął, że muszą uciekać, nie zawahała się. Dała mu się pociągnąć za drzewa, a za plecami usłyszała trzaski.

Weszli znów na swoją ścieżkę.

– Kto…? – zaczęła pytać.

– Siódmoklasiści z Ravenclawu. Ale byliśmy od nich szybsi. – Posłał jej uśmiech, który wyglądał odrobinę niepokojąco w blasku zielonej poświaty. – Za późno zaczęli do nas strzelać. Choć muszę przyznać, że to drzewo oberwało niezłą drętwotą.

Szli dalej.

Drugi przedmiot także nie sprawił im kłopotów. Utrzymywali dobre tępo i już po chwili mieli łady kompas, który był ukryty w dziupli w sękatym drzewie.

– Mamy dwa. A innych ludzi jakoś nie widać. – Nora posłała promienny uśmiech Scorpiusowi. – W sumie to dosyć nudne.

Ale po chwili już tak nie uważała. Usłyszeli przerażający krzyk, a Nora nie miała wątpliwości do kogo on należy.

Nie czekając, rzuciła się przed siebie. Biegła, jak najszybciej mogła. Słyszała przekleństwa Scorpiusa, gdy ten za nią krzyczał i ją gonił. Ale nie mogła się zatrzymać.

Wpadła na niewidzialną ścianę. To pewnie miało być to zabezpieczenie, by nie wchodzić na innych ścieżki. Wciąż mając w uszach okropny wrzask, zerwała z szyi naszyjnik i poczuła, że przeszkoda ustępuje. Pognała dalej.

Wypadła na polanę i stanęła jak wryta. Scospiusowi udało się ją dogonić.

Dopadł do niej i złapał ją mocno za nadgarstek.

– Co ty wyprawiasz? – sapnął zirytowany. Dziewczyna tylko pokręciła głową i wskazała na scenę, rozgrywającą się przed nimi. Była w szoku, że tego nie spostrzegł.

Na polanie - do której nie docierało już tak dobrze magiczne światło - stało dwóch mężczyzn. Nie widziała ich twarzy, które kryli za czarnymi kapturami, ale po budowie ich ciała nie miała wątpliwości, co do ich płci. Pochylali się nad dwójką osób. Rudowłosych osób.

Scorpius wydał zduszony okrzyk, czym ściągnął na nich uwagę mężczyzn. Podnieśli na nich twarze, a Nora się wzdrygnęła; urodą nie grzeszyli.

Zaczęli się do nich zbliżać.

Malfoy wykazał się wielką odwagą, stając przed Norą i unosząc różdżkę. Dziewczyna była zbyt przerażona, by się ruszyć.

– Nie podchodźcie! – krzyknął, mierząc do nich. – Zaraz zjawią się tu nasi nauczyciele, więc radzę wam się stąd wynosić.

Mężczyźni wymienili się spojrzeniami. Jeden z nich stanął nad swoimi nieprzytomnymi ofiarami i wyjął nóż. Drugi patrzył niewzruszony na Malfoy’a i Zabini.

– Rzućcie badyle, bo tym dzieciakom stanie się krzywda. – Głos bandziora był cichy, ale bardzo niebezpieczny.

Nora spojrzała na Lily i Hugona. Ich  tutaj w ogóle nie powinno być! Pewnie się zakradli w czasie trwania ich zabawy. Ale to nie wyjaśniało, kim są ci mężczyźni i dlaczego dwunastolatkowie są nieprzytomni.

– Słuchaj… – Scorpius chciał walczyć i już miał coś odpyskować, ale Nora nie mogła na to pozwolić. Położyła dłoń na ramieniu chłopaka.

– Oddamy wam różdżki, ale nie róbcie im nic złego.

Dziewczyna nigdy w swoim życiu nie czuła się tak bezbronna. Miała ochotę walczyć. Czuła adrenalinę płynącą w żyłach, ale nie mogła ulec tym uczuciom. Życie Lily i Hugona było ważniejsze.

W kilka sekund zostali rozbrojeni.

Brzydszy chłystek przyjrzał im się krytycznym wzrokiem.

– Patrz! Bliźniaki! Naszym panom możecie się spodobać. Mamy już krew tych dzieciaków, ale wy…

Jego towarzysz uciszył go mocnym szturchnięciem.

– Nic im nie mów, Ernie! – Posłał im  nieprzyjemne spojrzenie. – Zwiąż ich.

Scorpius przeklinał na nich i mówił, co jego ojciec z nimi zrobi, ale nie miał wyboru. Dał się związać.

– Będą za pięć minut. Masz wszystko, czego potrzebujemy? – zapytał Ernie.

Zaczęli ze sobą rozmawiać przyciszonymi głosami.

– Co robimy? – szepnął jej na ucho Scorpius.

– Nie mam pojęcia. Jesteśmy w merliniej dupie. – Nora czuła się strasznie. Nie sądziła, że wyjdą z tego cało. Miała tylko nadzieję, że Lily i Hugonowi nic nie było. Ich blade twarze wyglądały strasznie w świetle księżyca. – Przepraszam. Mogłam pomyśleć, zanim zaczęłam działać i jak głupia wbiegłam w ich ręce.

– Skąd mogłaś wiedzieć? – odpowiedział Scorpius. – Nie masz za co przepraszać. To ja przepraszam, że byłem takim beznadziejnym bratem. Byłem taki wściekły, gdy mi zdradziłaś, że jesteś moją siostrą. A tak naprawdę… to cud. Jestem po prostu rozpieszczonym jedynakiem. Jeszcze minie trochę czasu, zanim przywyknę do posiadania odjazdowej starszej siostry. Ale postaram się być lepszy… Obiecuję.

Nora marzyła, by coś takiego usłyszeć od Scorpiusa. Ale nie wyobrażała sobie, że będzie to w takich okolicznościach. Wyglądało to jak scena z taniego filmu akcji. Zaraz się dowiedzą, ile kasy będą warci. Poproszą rodzinę Malfoy’a o okup, a oni zapłacą za córkę, której nawet nie  znają. Piękna wizja…

I mimo że nie wiedziała, co na nią czeka, to już się trochę mniej bała. Nie miała pojęcia, co przyniosą następne godziny. Gdzie byli nauczyciele, inni uczniowie? Dlaczego akurat na nich trafiło? To wydawało się niewiarygodne.

Ostatnie pytanie musiała zadać na głos.

– Scorpius… Co się wydarzy za pięć minut?

– Nie mam pojęcia… Nie mam pojęcia…

~~~~~~~~~*~~~~~~~*~~~~~~~~

Przepraszam za tak długi czas mojej nieobecności, ale ten rozdział wymagał ode mnie o wiele więcej pracy i wysiłku. To mój najdłuższy rozdział, więc mam nadzieję, że was  zadowoli.

Gallo Konio Anonimie - Też Cię kocham!

I do moich wszystkich czytelniczek:

Naprawdę będę się starać bardziej regularnie dodawać posty. Wiem, że blog to wielka odpowiedzialność, dlatego postaram się nie zawieźć...

A teraz... do komentowania, potterowi ludkowie!