Rozdział 16 część III

Specjalna dedykacja dla Gallo Konio Anionima, dzięki której ten blog jakoś jeszcze funkcjonuje i istnieje. Dziękuję za wszystkie śmiertelne groźby i za dawki motywacji! Ale nie myśl sobie, że ci się nie odpłacę he he he… Ale tak serio: Uwielbiam cię! :*

Zakazany Las

Marzyła, żeby to wszystko okazało się snem. Przyjemnie by było po prostu się w tym momencie obudzić. Leżeć w swoim ciepłym łóżku i mieć świadomość, że jest się bezpiecznym.

Ale to nie był sen.

Nora nawet nie miała jak się uszczypnąć, przez unieruchomione ręce. Siedziała na zimnej ziemi, czując igły, wbijające się w tyłek, które tylko sprawiały, że ta chwila wydawała się jeszcze bardziej prawdziwa. Opierała się placami o Scorpiusa, który został razem z nią związany. Jego obecność powinna podnieść ją na duchu, ale było na odwrót. Martwiła się jeszcze bardziej.

Dwóch zbirów przechadzało się tam i z powrotem, rozmawiając ze sobą stłumionymi głosami. Podobno ich wsparcie miało jakieś opóźnienie i nie wiadomo, kiedy się zjawią. Nora, jakby nieświadomie, zaczęła im się przyglądać, analizując każdy szczegół. Nagle coś ją uderzyło.

– Scorp – szepnęła mu na ucho (co nie było łatwe, gdyż musiała nienaturalnie przechylić głowę) – oni nie mają różdżek.

– Co? – Scorpius na początku nie rozumiał, o co jej chodzi. Ale po chwili także zauważył tę oczywistą rzecz. – Nie są czarodziejami. Dlatego nie rozbroili nas różdżkami, a to znaczy…

– … że mogliśmy ich pokonać. – Nora przeklęła pod nosem. Nie mogła uwierzyć, że wcześniej tego nie zauważyli. – Ale mam pomysł.

Szybko mu streściła na czym jej plan polegał.

Malfoy spojrzał na nią wystraszony.

– Ale… Ja nie wiem, czy dam radę! Tylko naprawdę wielkim czarodziejom się to udaje, a ja…

– Scorpius. Dasz radę. – Próbowała dodać mu otuchy, mimo że sama się bała. – Jesteś najlepszą osobą, jaką znam z zaklęć. A jeśli to ci pomoże, to ja w ciebie wierzę. – Spróbowała się uśmiechnąć, choć wiedziała, że nie może jej zobaczyć. – Skup się, a ja zajmę ich przez chwilę.

Porywacze, jakby wyczuwając, że coś knują, wybrali ten moment, aby znów się nimi zainteresować.

– E! Wy! Co tam szepczecie!? – Ernie zbliżył się do nich ciężkim krokiem.

Nora postanowiła działać.

– Właśnie się zastanawialiśmy, co zrobią nasi nauczyciele, kiedy nas z wami znajdą. Powinni być za parę minut – skłamała szybko, obracając się w taki sposób, by zakryć Scorpiusa i patrzeć na zbira. – Nasi rodzice nie będą zadowoleni…

– Za kilka minut nas już tu nie będzie, paniusiu. – Starał się to powiedzieć z przekonaniem, ale w jego głosie dało się wyczuć nutkę niepewności.

– Nie wiedziałam, że w Zakazanym Lesie jest zasięg. – Wskazała na drugiego z mężczyzn, który rozmawiał przez telefon na skraju polany. – Nowa technologia?

Ernie podrapał się po głowie, jakby zastanawiając się, dlaczego miałby odpowiadać na jej zaczepki, ale dał się nabrać. Przykucnął przed nią i odpowiedział:

– A no! Jesteśmy mistrzami w przerabianiu urządzeń, by działały w waszych warunkach. – To tylko utwierdziło Norę, że nie są czarodziejami.

Pokiwała jednak gorliwie głową.

– Nasi rodzice nam o tym opowiadali! – skłamała gładko. – Wiele słyszeliśmy o was!

Erni chrząknął z zadowolenia.

– A no! Jesteśmy  najlepsi! Choć w waszych czasach już niewiele osób lęka się Łowców Czarownic. – Nora poczuła, że na te słowa Malfoy cały się spiął za jej plecami. – Nie jesteśmy już tak potężni. Ale teraz się wszystko zmieni!  Teraz mamy nowy plan! Teraz…

– Erni! Idioto! – Drugi mężczyzna przerwał mu nagle. – Nie rozmawiaj z tymi dzieciakami. Nie wiadomo, czy czegoś nie knują.

Ernie zrobił bardzo smutną minę i spojrzał na Norę, jakby naprawdę było mu przykro, że nie mogą już rozmawiać.

Odszedł do swojego wspólnika, ale Nora się tym nie przejmowała.

– Udało się? – spytała cicho Scorpiusa.

– Tak. – W jego głosie słyszała straszne zmęczenie, ale także zadowolenie. – Mam moją różdżkę.

Nora była pod wielkim wrażeniem. Tak szczerze, to nie miała pojęcia, czy to zadziała. Słyszała tylko, że czasami czarodziejowi udaje się przywołać bez niczego własną różdżkę, ale to naprawdę trudna magia.

– Co teraz?

Nora zastanowiła się nad tym pytaniem.

– Najpierw nas uwolnij, ale tak, żeby się nie zorientowali. A później… – Oblizała swoje spierzchnięte wargi i zmarszczyła czoło. – Zobaczy się.

~~*~~*~~*~~

Rose przechadzała się po linii mety, wykręcając sobie palce. Martwiła się o Norę i Scorpiusa. Prawie wszystkie grupy już przybyły, a ich dalej nie było.

Hermiona uważała, że nie ma powodów do paniki. Mieli jeszcze czas, ale Rose trawiły złe przeczucia.

Tak bardzo żałowała, że nie pogodziła się z Norą przed rozpoczęciem gry w terenie! Jeśli coś jej się teraz stanie, nigdy sobie tego nie wybaczy.

Zauważyła Albusa, który w oddali rozmawiał z jakąś ładną dziewczyną. Zirytowało ją to strasznie. Ich przyjaciół jeszcze nie było, a ten flirtuje sobie jakby nigdy nic!

Większość ludzi siedziała w wielkim namiocie, który został postawiony dla tych, którzy przeszli już przez metę. Ale Rose nie była w stanie się tam udać, gdy wiedziała, że Scorpius i Nora nadal są w lesie.

– Rosie! – Podbiegł do niej Fred. – Nie martw się. Zaraz się pojawią.

– Oby. – Dziewczyna objęła się zmarzniętymi rękoma i zamarła, gdy ujrzała, biegnące przez las postacie. – Czy to…?

Fred spojrzał w tym samym kierunku, ale pokręcił głową.

– Jacyś trzecioklasiści.

Miał rację. To nie byli oni.

– Mają jeszcze półgodziny. – Próbował ją pocieszyć kuzyn. – Chodź… Ogrzejesz się trochę… – Objął ją ramieniem i zaczął prowadzić w kierunku namiotu.

Rose chciała mu się wyrwać, ale nie zdążyła, gdyż w ich stronę ktoś biegł. Dziewczyna z trudem rozpoznała sylwetkę Jamesa, ale nie widziała, kim były dwie pozostałe osoby. Wszystko wyjaśniło się, gdy podbiegli bliżej.

– Tamara? Nott? – Nie kryła zdumienia. Nie miała pojęcia, co ich sprowadzało.

– Nora jeszcze nie wróciła? – zapytał pośpiesznie James. Cała mimika jego twarzy zdradzała, jak bardzo martwił się w tym momencie o ich przyjaciółkę.

– Nie. Ani ona, ani Scorpius – odpowiedziała, starając się nie załamać.

– Coś im się stało. – Tamara musiała być bardzo zdenerwowana, bo jej rosyjski akcent był bardziej słyszalny niż zwykle. – Jestem tego pewna.

– Idziemy – powiedział pewnie Nott i zaciągnął ich na skraj Zakazanego Lasu, z dala od wzroku innych, zgarniając po drodze Albusa.

– Chwila. A co oni was w ogóle obchodzą? – Fred zadał dobre pytanie. Rose także tego nie rozumiała.

Tamara i Albert wymienili się spojrzeniami.

– Ona jest pod naszą ochroną – przełamała się Rosjanka i zaczęła im wszystko opowiadać. – Już od lat należymy do Ligii Ochrony Czarodziei Honorowych. Praktycznie od dziecka. To wszystko jest trochę zbyt skomplikowane, by o tym teraz opowiadać, ale musicie wiedzieć, że LOCH jest po waszej stronie. Teraz naszą przywódczynią jest Eve Queen i to ona zleciła nam ochronę Nory. Miała jakąś wizję z nią związaną i była pewna, że musimy się o nią troszczyć. I tak dobrze nam to wychodziło! Nie miała o nas pojęcia, a my nad nią czuwaliśmy! Myślicie, że nie wyczułam waszej niechęci do mnie? To także było trochę zamierzone. Miała żyć w niewiedzy. W zamku jest ktoś, kto za nią naprawdę nie przepada… Ale to teraz nieważne. Musimy działać. – Podczas przemowy dziewczyna wyglądała zarazem na sfrustrowaną, rozgniewaną, pewną siebie i zmartwioną. Rose nie miała pojęcia, że Rosjanka może mieć tyle różnych oblicz. Była idealnym materiałem na szpiega.

– A czemu mielibyśmy w to uwierzyć i wam zaufać? – Albus zadał pytanie, o którym każdy z nich myślał.

Tamara spojrzała na niego z irytacją.

– Nie zmyśliłabym czegoś takiego, idioto! Musimy działać, żeby im pomóc!

– A jesteś pewna, że coś im się stało, bo…? – Albus dalej drążył, czym zasłużył sobie na gniewne spojrzenie Tamary. Pewnie zaczęłaby się z nim kłócić, ale przerwał im Nott.

–  To jedna z specjalnych umiejętności mojej kuzynki – powiedział szybko i nie czekając, skierował się w stronę Zakazanego Lasu. – Idziecie? – Uniósł brwi i przepuścił przed sobą wciąż wściekłą ciemnowłosą dziewczynę.

Rose, Albus, Fred i James wymienili się spojrzeniami i jak jeden mąż ruszyli za nimi. Mieli przyjaciół do uratowania.

~~*~~*~~*~~

– …nie wiedzieliśmy, co się dzieje! Ale to było niesamowite! Musisz mi dokładnie powiedzieć, co usłyszałaś. Roxie? Roxie, słuchasz mnie?

Roxanne spojrzała nieprzytomnie na Charliego. Zabrał ją rano ze Szpitala i męczył monologiem, z którego do docierało do niej może co drugie słowo. Nie chciała być niegrzeczna, ale miała teraz za dużo na głowie. Wciąż wspominała rozmowę z Julesem, która trwała aż do rana. Zastanawiała się, jak powinna się teraz w stosunku do niego zachowywać. Tak jak wcześniej, czy może pokazać, że jednak coś się zmieniło?

– Roxanne Weasley jest proszona o powrót na ziemię! – Wujek pomachał jej ręką przed twarzą, co ją do końca wybudziło.

– Mówiłeś coś, wujaszku? – zapytała go zadziornie z uśmiechem na twarzy.

– Przez dziesięć minut bez przerwy. Dzięki, że zauważyłaś. – Westchnął zrezygnowany i usiadł koło niej na kanapie. Na kilka minut zapadła cisza.

Siedzieli u Chrliego w domku, w którym panował mały burdel. Zdziwiło to Roxie, gdyż jej wujek należał raczej do porządnych osób. To chyba obrazowało, jak bardzo się o nią martwił, gdy pozostawała nieprzytomna. Był pierwszą osobą, która ją rano odwiedziła. Cierpliwie zaczekał, aż uzdrowiciele ją zbadają i od razu stamtąd zabrał, za co była mu z jednej strony wdzięczna - nikt nie lubił szpitali - ale z drugiej odrobinę zawiedziona, gdyż musiała się rozstać z Julesem…

Wujek okazał swoją miłość jeszcze w inny sposób. Przyniósł jej ulubioną bluzę i wygodne dżinsy, w które przebrała się z największą przyjemnością. Już się bała, że będzie musiała przejść przez teren szkoły w tej śmiesznej, naprawdę kiczowatej, szpitalnej pidżamie w latające smoki. Była pewna, że wyglądała w niej na nie więcej niż dwanaście lat.

Została porządnie nakarmiona swoimi ulubionymi potrawami, a wujek przez cały czas mówił. Dziwiło to Roxie, ale nie narzekała. Lubiła być rozpieszczana.

Pod wpływem wielkiej wdzięczności, nachyliła się i pocałowała go w policzek.

– O. A to za co? – Złapał się za to miejsce i spojrzał na nią znad uniesionych brwi.

– Za nic. – Nigdy nie umiała dziękować, ale miała nadzieję, że kto jak kto, ale Charlie to zrozumie. – Będę lecieć – Zeskoczyła z kanapy i zaczęła zakładać buty.

– Ale… – Mina Charlesa była bezcenna. Roxie musiała się roześmiać.

– Wrócę w czasie przerwy obiadowej!

Nie czekając na odpowiedź, wypadła na świeże powietrze. Zaczęła schodzić po stromej ścieżce, pogwizdując pod nosem. Nie wiedziała, dlaczego ma tak dobry humor, ale nie za bardzo ją to obchodziło. Miała tylko nadzieję, że nikt jej go nie popsuje…

Jak to zazwyczaj w życiu bywa, gdy ty się cieszysz, to nagle cały świat zaczyna knuć, jakby ci tu zniszczyć dzień. Oczywiście, ta zasada musiała sprawdzić się w przypadku Roxie.

Problemy zaczęły się, gdy przekroczyła próg klasowego domku. Zaniepokoiła ją cisza. Przystanęła i zaczęła się rozglądać. Zazwyczaj o tej porze ludzie albo przepychali się w kolejce do toalety, albo kłócili o ostatniego gofra na śniadaniu. Zdezorientowana dziewczyna zajrzała do kuchni - pustka. Do jadalni - także pusto. Nawet na schodach nikogo nie było. W końcu skierowała swoje kroki do salonu. A tam…

– Nareszcie przybyłaś – przywitał ją chłodno Hektor.

Roxie nie rozumiała tej sytuacji. Czuła się, jakby stała przed plutonem egzekucyjnym, składającym się z jej kolegów z rocznika i jakiegoś dziwnego mężczyzny, którego po raz pierwszy w życiu widziała.

Miny jej znajomych były różne: poprzez wściekłość, która o dziwo zagościła na twarzy Sam, do zadowolenia u Maelys - zły znak - i zakłopotania u reszty.

Na środku stał Jules i Cristian, którzy wyglądali na tak samo niezorientowanych w sytuacji jak ona.

– No, proszę. – Dziwny mężczyzna skinął na nią, by stanęła obok swoich kolegów.

Roxie miała wrażenie, że już go gdzieś widziała, ale nie miała pojęcia gdzie. Pewnie był nauczycielem, który jej po prostu nie uczył. Ale co on tutaj robił?

Zaskakująco młody i przystojny jak na pracownika szkoły. Ciemne oczy spoglądały na nią srogo, a zaciśnięte usta kazały jej się zastanawiać, jakby wyglądał z uśmiechem na twarzy. Od razu skarciła się za takie myśli. Pośpiesznie zajęła wskazane miejsce.

– Możemy zaczynać. – Mężczyzna zatarł dłonie i zmierzył ich spojrzeniem. – Pewnie zastanawiacie się, o co chodzi. Już wam wyjaśniam. Ale gdzie moje maniery! – Wyglądał, jakby miał ochotę palnąć się w czoło. – Nazywam się Aleksander Heal. Jestem opiekunem najstarszych roczników. Dokładniej, prowadzę dla nich specjalne szkolenie. Przysłano mnie tutaj, jak się już zapewne domyślacie, ze względu na tę trójkę. – Zwracał się do wszystkich uczniów, ale to nie zmniejszało zdenerwowania dziewczyny. Roxie nie potrafiła dłużej zachować milczenia. Nie miała zamiaru wysłuchiwać oskarżeń na swoją osobę, które miały zapewne zaraz paść.

– Ja nic nie zrobiłam! – wybuchła, strasząc każdego; kilka osób pisnęło, a Elena nawet spadła z krzesła. Wszyscy byli wsłuchani w wypowiedź pana Heal’a i nikomu nawet przez myśl nie przeszło, by mu przerwać. – Zawsze wszystko na mnie! To nie moja wina, że ten głupi smok się na mnie uwziął i zaczął do mnie gadać! Ja się o to naprawdę nie prosiłam! I jeżeli myślicie teraz, że mnie wyrzucicie ze szkoły ,to się grubo mylicie! Zostaję i nawet siłą mnie stąd nie wywleczecie! – Aby nadać swoim słowom jeszcze większej mocy tupnęła nogą i usiadła, tak jak stała, na ziemi po turecku, krzyżując ramiona i patrząc na wszystkich gniewnym wzrokiem.

Przez kilka sekund panowała cisza. Wszyscy obecni szesnastolatkowie wymienili wystraszone i bardzo zdumione spojrzenia. Czekali na reakcję Heal’a.

Mężczyzna spojrzał na nią z góry i wybuchnął szczerym śmiechem.

Roxie oniemiała. Myślała, że zacznie na nią wrzeszczeć, a on bezczelnie się z niej śmiał!

– Przepraszam. – Otarł łzę z oka i uśmiechnął się do niej delikatnie. Miała rację. Te wargi były stworzone do uśmiechu. – Niech pani wstanie. Nikt nie ma zamiaru na panią krzyczeć, a zwłaszcza nikt nie chce pani wyrzucić ze szkoły! Skąd w ogóle taki pomysł?

Podał jej rękę, ale Roxie nie skorzystała z pomocy.

– Nie? Mam pana słowo? – spytała, unosząc wysoko jedną brew. Wiedziała, że z tą miną wygląda groźnie. Nie obchodziły ją spojrzenia i reakcje kolegów. Nie słynęła z przejmowania się tym, co inni ludzie mówią. Teraz walczyła o swoje i mimo że było jej odrobinę głupio za swoją gwałtowną reakcję, to nie miała zamiaru tego okazywać.

– Słowo smoka. – Dziwiąc się samej sobie, Roxie postanowiła mu zaufać. Ujęła jego ciepłą poparzoną dłoń i pozwoliła unieść się do góry. Gdy stała już przed nim, sięgając mu zaledwie do pasa, poczuła się lekko speszona. Uniosła hardo głowę i posłała Heal’owi ostre spojrzenie.

– Jeżeli panna Weasley pozwoli mi skończyć, to chciałbym ogłosić, że dzięki temu głupiemu smokowi jak to ujęłaś – Posłał jej długie spojrzenie, pod którym dziewczyna mimowolnie się zarumieniła – pani, pan Flamel i pan Cioran awansujecie.

Zapadła cisza.

– Jak to awansujemy? – Cristian, któremu ciemnobrązowe włosy wpadły do oczu,  zadał pytanie, które miała zamiar wypowiedzieć.

– A to znaczy, że zostajecie oddani pod moje skrzydła i macie zapewnione już na stałe miejsce w szkole. Smocza Matka rzadko kogoś wybiera, a jeśli już to robi, to ma powód. Dostaniecie nowy plan i własną kwaterę. Spakujcie się i bądźcie gotowi za godzinę. A teraz siadajcie.

Oszołomieni nowymi informacjami zajęli pierwsze lepsze miejsca - Jules obok Eleny, a Roxie i Cristian na osobnej kanapie.

Aleksander Heal jednak na tym nie skończył.

– Mam jeszcze jedną informację. Trójka z was zostanie w tym momencie wydalona ze szkoły.

Informacja ta zszokowała każdego. Nie spodziewali się tego. Zapomnieli już zupełnie, że jest to tylko wymiana - wymiana o dziwnych zasadach.

– Proszę się uspokoić. I tak… – Mężczyzna rozwinął listę , odchrząknął i zaczął czytać. – Pożegnamy się z: panem Fabianem Milano… – Tę informację każdy przyjął z ulgą; wszyscy go nienawidzili. – Z panem Haroonem Khanem… – Każdy spojrzał ze smutkiem na małego Hindusa, z którym zdążyli się już zżyć. Chłopak z trudem powstrzymywał łzy. – I z panną… – Roxie przez małą sekundę zamarzyła, by powiedział imię Eleny, co tylko sprawiło, że poczuła się okropnie. – ... Azizą Gesese. – Ostatnią osobą była jedna z czarnoskórych bliźniaczek, o której obecności Roxie zdążyła już zupełnie zapomnieć. Po niej na pewno nie będzie płakać. – Wyniki waszych testów nie były zadowalające, a na treningach także nie radziliście sobie wystarczająco dobrze. No. To by było na tyle. – Mężczyzna zmierzył ich surowym wzrokiem. – Za godzinę wasza szóstka ma być spakowana i gotowa do opuszczenia tego domku – powiedział i teleportował się.

~~*~~*~~*~~

Plan zawiódł praktycznie minutę po jego wprowadzeniu.

Udało im się uwolnić, ale na tym skończyła się ich dobra passa. Na polanę wpadło pięć nowych osób, z czego troje z nich dzierżyło w dłoniach różdżki, co nie było dobrym znakiem. Okrywały ich czarne szaty; kaptury zarzucili na głowy, więc nie dało się ich rozpoznać. Biła od nich dziwna aura. Nora patrząc na nich, miała wrażenie, że to ostatni ludzie jakich dane jej będzie oglądać przed  śmiercią…

– Erni! Max! Co ta dwójka tutaj robi? – zapytał jeden z mężczyzn, zatrzymując się przed Norą i Scorpiusem. Nie widzieli jego oczu, ale dziewczyna mogła się założyć, że był wściekły. – Mówiłem, że potrzebujemy tylko dwójki. Ci wam nie wystarczyli? – Wskazał na małych rudzielców, przy których kucnęła jego  towarzyszka; wypukłości na szacie wskazywały na jej płeć.

– A. Ci bliźniacy przybiegli za tymi  małolatami. Musieliśmy ich związać. – Erni wyglądał na tak przerażonego, że Norze było go prawie żal. Prawie.

– Trzeba było ich zabić. –  Zamarli na te słowa. Dziewczyna czuła, że Scorpius chce walczyć. Prawie mu na to pozwoliła, ale wiedziała, że nie mają szans.

– Ale… – Nie wiedzieć czemu, Erni chciał ich bronić. Nora wyczuwała, jak trybiki w jego nie za mądrej głowie się obracają. – Ona wciąż gadała o ich rodzicach! Wydaje mi się, że mogą być kimś ważnym i…

– Ważnym? Zaraz to sprawdzimy. Max, daj mi tu nóż, to się zabawię z tą ślicznotką. – Spojrzał jej prosto w oczy; Nora w końcu zdołała coś ujrzeć zza jego kaptura i od razu tego pożałowała. Mężczyzny oczy świeciły czerwienią, a szeroka twarz była usiana czterema długimi, i naprawdę obrzydliwymi bliznami. Nigdy wcześniej nie widziała tak przerażającego człowieka. Z jego twarzy biło takie zimno i okrucieństwo! Dziewczyna czuła, że jest już martwa. Jej wolne ręce paliły; miała tak wielką ochotę mu porządnie przywalić! Ale musiała się powstrzymać. Ścisnęła lekko dłoń Scorpiusa, aby go odrobinę uspokoić. Ten znak miał oznaczać, że ma jakiś plan. Ale… nie miała. – Zabierz także Erniego stąd i powiedz reszcie, że mogą zaczynać. – Nachylił się nad Norą i skrzywił usta w imitacji uśmiechu. – To jak się nazywasz, ślicznotko?

Dziewczyna zamarła. Co miała mu powiedzieć? Prawdę czy może bardziej skomplikowaną prawdę? Przed Ernim i Maxem udawała, że Scorpius jest jej bratem bliźniakiem, ale teraz… Przedstawić się jako Eleonora Zabini czy Kasjopeja Malfoy? Zalało ją tak wielkie przerażenie, że traciła zdolność jasnego myślenia. W lesie było zimno, ale czuła kropelki potu, spływające jej po plecach. Od odpowiedzi uratował ją Scorpius.

– Malfoy! Jesteśmy Malfoy’ami i nasi rodzice będą naprawdę wściekli jeśli coś nam zrobicie! – Ruch dłoni mężczyzny był tak szybki, że Nora nawet nie zdążyła krzyknąć. Scorpius oberwał rękojeścią noża w twarz. Jęknął głucho i skulił się odrobinę.

– Czy pytałem ciebie, chłopczyku? Nie. Rozmawiam z tą młodą damą. – Znów przeniósł spojrzenie na Norę. – Może ty będziesz na tyle mądra, by powiedzieć mi prawdę? Wiem, że Malfoy’e mają tylko jedno dziecko. Chłopca. Nie bliźniaków.

Dziewczyna miała ochotę pluć sobie w twarz! Jasne, że to wiedział. A dlaczego by nie? Był członkiem jakiejś dziwnej organizacji i nie wiadomo, jakie posiadał informacje. Kątem oka dostrzegła, że kobieta przeniosła Hugona i Lily na skraj polany i coś nad nimi szeptała. Nora miała nadzieję, że im pomoże, a nie zaszkodzi. Pozostała trójka stała w kręgu - ci, którzy byli czarodziejami - podając sobie kielich wypełniony ciemną substancją. Wyglądali, jakby się modlili; Nora była pewna, że to nie oznacza nic dobrego.

Przeniosła spojrzenie na swojego oprawcę. Wiedziała, że słowa, które teraz wypowie mogą zaważyć na wszystko.

– On jest Malfoy’em. – Jej głos był schrypnięty; musiała odchrząknąć i powtórzyć. – Scorpius Malfoy. A ja… – Nagle poczuła, że już wie, co powinna powiedzieć. Nigdy nie należała do grona odważnych ludzi, ale czas spędzony w Hogwarcie wiele ją nauczył. Dowiedziała się, czym jest prawdziwa przyjaźń, lojalność, oddanie i… poświęcenie. Zauważyła poruszenie na skraju polany. – … jestem nikim – szepnęła, zamykając oczy i czekając na koniec.

Nóż wszedł w nią niczym w masło. Zabawne, że właśnie to porównanie przyszło jej do głowy. Ciało zawsze wydawało jej się mocne, silne, wytrzymałe, a jednak takie nie było. Poczuła na żebrach zimno stali. A później nastało piekło.

Nie pamiętała za wiele. Kojarzyła tylko jakieś krzyki, błyski światła i bladą twarz Scorpiusa pochylającego się nad nią i coś mówiącego. Dźwięki docierały do niej zniekształcone. Kolory rozmywały jej się przed oczami, a po chwili… już nic nie widziała.

~~*~~*~~*~~

– Nora! – wrzasnął po raz kolejny i przyłożył różdżkę do jej rany, która wyglądała naprawdę paskudnie. Jak mógł do tego dopuścić!? Nie spodziewał się, że dziewczyna zachowa się w ten sposób. Zaczął mówić wszystkie znane mu zaklęcia lecznicze, z których niestety nie był najlepszy.

Starał się nie zwracać uwagi na zamieszanie, które wybuchło wokół nich. Fred i James obrzucili ich tylko spojrzeniem i zasłonili, tworząc mur z własnych ciał, strzelając z różdżek na wszystkie strony. Od razu udało im się powalić Erniego i Maxa, którzy teraz wydawali mu się naprawdę żałośni. Albus i Rose… Cholera! Rose?! Nie miał pojęcia, kto ją tutaj przyprowadził, ale ten ktoś na pewno za to oberwie. Kuzynostwo dostało się do swojego rodzeństwa. Rose, jako jedyna mądra, posłała w międzyczasie patronusa po pomoc. Pozostała dwójka, czyli Tamara i Nott, których także tutaj nie powinno być, zaatakowali trójkę czarodziei. Wszystko działo się bardzo szybko. Mężczyzna, który zranił Norę zniknął jako pierwszy. Zaraz po nim uciekli jego towarzysze.

Na polanie zaległa cisza.

James i Fred jako pierwsi do nich dotarli.

– Co z nią? – Scorpius nigdy nie sądził, że ujrzy tak przerażonego Pottera. Nachylił się nad swoją przyjaciółką, delikatnie odgarniając jej włosy z czoła.

– Nie wiem. – Próbował powstrzymać łzy napływające do oczu i dalej rzucać uzdrawiające zaklęcia, które nie chciały działać.

Rose podbiegła do niego i zamarła, gdy ujrzała Norę.

– O Merlinie… Jak to się stało?

To pytanie zawisło w powietrzu. Scorpius jakoś nie czuł się na sile, aby odpowiedzieć. Nie wiedział, co się działo z Norą, ale krwotok nie chciał ustać. Rana nie wyglądała groźnie, ale mężczyzna musiał uszkodzić jakiś narząd wewnętrzny, bo słabe zaklęcia nic nie pomagały. Oddech dziewczyny zrobił się płytki.

Tamara i Nott wyglądali na pokonanych. Stali z boku i milczeli, ale  z ich oczu bił wielki smutek.

– Czy ktoś potrafi jej pomóc? – Spojrzał każdemu z nich w oczy, ale widział w nich to, co pewnie oni ujrzeli w jego: rozpacz.

Miał ochotę krzyczeć! Nie po to odnalazł siostrę, by teraz się poddawać. Fred siorbną nosem, a Rose otwarcie już płakała. A Scorpius wpadł na pomysł.

Wiedział, że liczy się każda sekunda. Nie miał pojęcia, jak dokładnie działa zaklęcie, które miał zamiar wypowiedzieć, ale musiał spróbować. Nachylił się ponownie nad dziewczyną i powiedział pięć bardzo skomplikowanych słów. Miał tylko nadzieję, że się nie pomylił.

Z jego różdżki wydobył się niebieski płomyk, który przylgnął do rany i zaczął ją wypełniać. Siedząca obok Rose, wzięła głęboki oddech.

– Scorp… Co robisz?

Sam nie wiedział. Miał tylko pewność, że nie pozwoli jej umrzeć.

Po chwili na polanie zaczęli pojawiać się nauczyciele, ale Scorpius nawet w tamtym kierunku nie spojrzał. Wzrok miał utkwiony w twarzy siostry, która już od kilku sekund nie oddychała. Błagał ją w myślach, by dała radę. Była silna. Nie mogła umrzeć!

Nagle uniosła klatkę piersiową i wzięła głęboki oddech. Nie obudziła się, ale to mu wystarczyło. Razem z przyjaciółmi zwrócił się do dorosłych, by opowiedzieć im, co się wydarzyło.

~~*~~*~~*~~

Nora i Hugo byli w najgorszym stanie. Nie wychodzili ze śpiączki przez kilka dni, co doprowadzało resztę do czarnej rozpaczy. Hermiona nie odstępowała nawet na krok łóżka swojego młodszego dziecka. Po dobie przybył do niej mąż, który wspierał ją w tych trudnych dniach. Lily odzyskała przytomność już po kilku godzinach, ale ta sytuacja mocno odbiła się na jej psychice. Obwiniała się za to, co się stało. To była jej wina, że namówiła Hugona na wymknięcie się do Zakazanego Lasu. Nikt nie miał do niej żalu, ale ona nie mogła się z tym pogodzić i była strażniczką numer dwa przy łóżku swojego kuzyna.

Scorpius nie powiedział wszystkiego. Jakoś czuł, że musi zachować milczenie. Jego wersją dla aurorów i nauczycieli było, że jacyś niezidentyfikowani osobnicy ich zaatakowali. ,,Po co” lub ,,dlaczego”? Chłopak tego nie wiedział. Za to opowiedział o wszystkim szczegółowo swoim przyjaciołom i członkom LOCHu.

Jeśli chodzi o Norę… Codziennie u niej przesiadywał, razem z resztą przyjaciół. Mieli nadzieję, że szybko się wybudzi. Uzdrowiciele mówili, że nic jej już nie było i nie znali przyczyny, dlaczego nie odzyskuje przytomności. Scorpius bał się, że to przez jego zaklęcie… O którym nawet swoim przyjaciołom nie chciał opowiadać.

Zabawne mu się wydawało, że teraz oprócz Rose i Albusa, mógł polegać na Jamesie, Fredzie, Albercie i Tamarze. Cała czwórka wcześniej była dla niego nikim, a po tej przygodzie stali się zespołem, prawie że rodziną.

A jeśli chodzi o rodzinę…

Minęło cztery dni od tego ataku w lesie. Nauczyciele nadal nie mieli pojęcia, co dokładnie się stało. Skrzydło szpitalne zostało zamknięte dla nieproszonych gości - czyli ciekawskich uczniów. Scorpiusowi i jego towarzyszom nadal pozwolono przesiadywać u Nory, co bardzo często robili.

Ten dzień wyglądał tak jak trzy wcześniejsze.

James i Fred rano zmieniali Albusa, który miał w zwyczaju czuwać przy dziewczynie całą noc. Po śniadaniu szli na zajęcia. W czasie przerwy obiadowej odwiedzali ją Tamara i Nott, a po zajęciach, w czasie kolacji Scorpius i Rose, którzy jakoś przestali się przejmować obecnością Hermiony w tej samej sali. Po kolacji zbierali się u niej wszyscy.

James i Albus grali właśnie w szachy, a Rose siedziała obok i usłużnie podpowiadała im na zmianę. Tamara, która okazała się naprawdę w porządku, zaplatała właśnie włosy Nory w warkocz. Stwierdziła, że dziewczyna powinna wyglądać porządniem nawet jak jest nieprzytomna. Scorpius siedział w nogach łóżka i odrobinę przysypiał, gadając od niechcenia z Nottem, który był tak samo zmęczony jak on.

Tę sielankową scenę przerwało zamieszanie przy drzwiach.

Wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku, ale to Scorpius jako pierwszy zorientował się, kim byli ludzie przy wejściu.

Wstał na równe nogi i pobiegł w tamtym kierunku.

– Mamo! Tato! Co wy tu robicie? – wykrzyknął, gdy znalazł się koło nich.

Nigdy nie widział swoich rodziców w takiej osłonie. Jego mama była ubrana w zwykłe dżinsy i elegancką satynową koszulę, choć wychodząc do ludzi, zawsze ubierała się w tradycyjne szaty. Jego ojciec miał potargane włosy, dzięki którym wyglądał młodziej i twarz ściągniętą zmartwieniem.

– Witaj, synu. – Draco próbował zachować spokój. – W tym momencie? Próbujemy dostać się do Skrzydła Szpitalnego.

– Ale po co? Przecież mogę porozmawiać z wami na zewnątrz. – Chłopak nie rozumiał tej sytuacji.

– Tu nie chodzi o ciebie. – Astoria uśmiechnęła się do niego w przepraszający sposób.

– A o kogo? – Zaczął już się domyślać, ale potrzebował potwierdzenia.

Ojciec spojrzał na niego z lekką irytacją, ale posłusznie wyjął z kieszeni marynarki pogiętą kartkę i podał ją Scorpiusowi. Chłopak wygładził ją i przeczytał:

– Drogi panie Malfoy! Pozdrawiam pana i pańską małżonkę. Muszę podzielić się z panem pewną informacją. Pańska córka żyje i w tym momencie znajduje się w Hogwarcie. Leży nieprzytomna w Skrzydle Szpitalnym i potrzebuje państwa pomocy. Pozdrawiam. – Scorpiusowi kartka wypadła z ręki. Nie było podpisu.

Spojrzał przez ramię na łóżko Nory i ujrzał, że dziewczyna wybrała właśnie ten moment, by otworzyć oczy. Mrugała powiekami parę razy, patrząc po kolei na rozpromienione twarze przyjaciół, później jej wzrok padł na parę, stojącą w drzwiach. Malfoy wyczuł, że dziewczyna powoli zaczyna rozumieć tę sytuację i że jest przerażona. Ale nie mógł już tego przerwać. Osunął na bok oburzoną pielęgniarkę i przepuścił swoich rodziców.

Nora na to zasłużyła. Zasłużyła, by odzyskać rodzinę, a on jej obiecał, że będzie dla niej bratem. I miał zamiar dotrzymać tej obietnicy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tam, tam, tam, taaaaa!

Uwielbiam kończyć w takich momentach. :D Już mogę obiecać, że rozdział 17 będzie bardziej poświęcony Roxie niż Norze. Dziękuję bardzo za motywujące komentarze! Dzięki nim udało mi się skończyć ten rozdział szybciej niż myślałam. W czasie przerwy świątecznej postaram się dokończyć szablon i napisać kilka rozdziałów – więc jest na co czekać!

Pozdrawiam i życzę miłego ostatniego tygodnia szkoły! :D
* Tak teraz czytam ten rozdział po pewnym czasie, robiąc drobne poprawki i stwierdzam,  że to jeden z moich ulubionych rozdziałów. Dlatego jeśli czytasz ten rozdział, nawet jak już minęło dużo czasu od jego publikacji, to zostaw komentarz. Bardzo chcę wiedzieć, co o tym myślicie ;)