Rozdział 3

Nowe życie, nowy świat…

Nora była skołowana. Fred właśnie zapytał, czy chce poznać jego znajomych... Czy chciała? Odpowiedź była niby prosta: nie chciała. W stu procentach nie chciała. Ten pomysł ją przerażał. Znowu wychodziły z niej jej antyspołeczne instynkty…

Ale jak miała to wytłumaczyć Fredowi...? Polubiła tego szalonego mulata. Był zabawny i wygadany. Nie chciała, by miał ją za jeszcze większą wariatkę.

Chłopak wyskoczył z przedziału i pomachał do kogoś. A Norę sparaliżowało. Nie mogła się zmusić, aby zrobić chociaż jeden krok. Opanował ją dziwny niepokój, którego za nic nie mogła stłumić. Słyszała odgłosy przepychanek. Nic nieznaczące sprzeczki, które tylko wskazywały, że świat wciąż idzie naprzód - tak, jak ona powinna to zrobić.

Fred odwrócił się i zorientował, że z jego nową koleżanką było coś nie tak. Zadał jej nieme pytanie: ,,W porządku?". Dziewczyna tylko pokręciła głową, starając się oddychać płynnie i przykucnęła.

Nie rozumiała swojego ciała. Przecież przygotowywała się na tę chwilę już od kilku miesięcy. Ale dopiero w drzwiach pociągu to ją dopadło. Teraz nie mogła już zawrócić.

Ukryła twarz w rękach i próbowała powstrzymać płacz. Chciała być sama, lecz nie było jej to dane. Poczuła Freda koło siebie. Przysiadł obok i nic nie mówił. Zyskał tym coraz większą sympatię dziewczyny. Chciałaby mieć takiego przyjaciela. Normalnego, nastoletniego, który nie był członkiem jej rodziny. W skrócie: mieć przy sobie kogoś innego, nie tylko Blaise’a.

Dał jej jeszcze kilka sekund, a później cichym głosem zapytał:

– Co się dzieje?

Nora wzięła drżący oddech:

– Ja... ja nie da-dam rady. To dla mnie za dużo. Może to dziwnie zabrzmi, ale... nie lubię ludzi. Nie lubię tłumów. Nie lubię, jak wszyscy się na mnie gapią. Przepraszam cię, ale nie chcę poznać twoich znajomych. Wiem, jestem dziwaczką, ale... to za dużo na raz. Całe życie byłam sama i ja...

Fred zbył ją machnięciem ręki.

– Trzeba było mówić tak od razu. Przecież cię do niczego nie zmuszam. Wstawaj, bo zaraz nam powóz ucieknie, a nie chcę iść pieszo przez las. Ty nie cierpisz ludzi, a ja komarów.

I to zadecydowało. Dziewczyna otarła twarz i postanowiła wziąć się w garść. Była do diabła czarodziejką, Eleonorą Zabini i poradzi sobie ze wszystkim, co ją czeka w tej przeklętej szkole!

Uśmiechnęła się delikatnie do Freda, który poddał jej dłoń i pomógł wstać.

Już po chwili razem siedzieli w powozie, opowiadając sobie kiepskie dowcipy. Z takim towarzyszem u boku Nora czuła się pewniej. Będzie dobrze...

~~*~~*~~*~~

...nie będzie dobrze! Wszyscy wlepili w nią wzrok! Czekała na swoją kolej, stojąc wśród pierwszaków, których przerastała o głowę. Wyróżniała się i to ją niesamowicie peszyło. Prawie przegapiła moment, gdy nauczyciel wyczytał jej imię i nazwisko.

Czuła przerażenie - historia jej całego dnia. Postanowiła nie skompromitować się na oczach całej szkoły. Uniosła brodę do góry i ruszyła w kierunku stołka.

Usiadła i czekała. Czapka opadła jej na oczy i zaczęła coś mruczeć… Dziewczynie tak głośno bił puls, że nie była w stanie skupić się na jej słowach. Po chwili wszystko było jasne… Tiara krzyknęła: ,,Gryffindor!!!".

Na drżących nogach ruszyła, aby zająć miejsce przy jednym z czterech stołów koło swojego nowego kolegi. W duchu się ucieszyła, że trafiła do tego samego domu.

– W porządku? – zapytał Fred.

– Tak! Jasne. Jest idealnie. – Była oszołomiona, ale próbowała zgrywać dzielną.

– Wiem, że nie chciałaś poznawać moich znajomych, ale zaraz mnie chyba zabiją, jeśli ciebie nie przedstawię.

Ostrożnie kiwnęła głową na zgodę. Fred podniósł głos i powiedział:

- Ludziska! To jest Nora. Nora, to są ludziska. Poznajcie się.

Chyba ludziskom nie spodobało się takie przedstawienie. Wysoka nastolatka - w której Nora ze zdumieniem rozpoznała rudowłosą dziewczynę z Pokątnej - wstała i sama dokonała prezentacji. Zabini zaimponował jej władczy i pewny głos.

– Cześć. Mam na imię Rose i jestem kuzynką tego kretyna. – Walnęła Freda w głowę, co wywołało uśmiech na twarzy Nory. – Chodzę do piątej klasy. – Wyglądała na starszą, czego Nora, zawsze brana za o wiele młodszą, od razu pozazdrościła. Miała ostre rysy twarzy, bystre błękitne oczy i masę piegów.

Wskazała na słodkiego chłopca, który był do niej bardzo podobny i kontynuowała:

– To Hugo. Mój młodszy brat. Drugi rok. A obok niego siedzi nasza kuzynka, Lily Potter. – Zerknęła szybko na nową koleżankę, jakby oczekując jakiejś reakcji. Nora nie wiedziała, o co jej chodziło. – Jest w wieku Hugona.

Lily była śliczna. Miała delikatną twarz i grube rude włosy do ramion.

– Dalej... Molly, siódmy rok, pani prefekt. – Kolejny rudzielec. Widocznie należeli do wielkiej rodziny. Eleonora nie miałam pojęcia, kim był prefekt, ale udawała, że wszystko rozumie.

– Lucy, jej o rok młodsza siostra, jest w Hufflepuff’ie. Domie także chodzi do siódmej klasy. – Pomachała im zblazowana piękna dziewczyna. Włosy także miała truskawkowo-blond. – Jej starsze rodzeństwo już skończyło szkołę. A! Jest jeszcze Albus Potter. – Rose po raz pierwszy przerwała, by wziąć głęboki oddech. – Mój rocznik, Slytherin. Taki brunet, później ci go przedstawię. Roxie, siostra bliźniaczka Freda, należy do domu Krukonów. Zapomniałam! James Syriusz Potter, szósta klasa, tam siedzi. – Wskazała na niesamowicie przystojnego i dziwnie znajomego szatyna. Norze zajęło kilka sekund, by zdać sobie sprawę, że to ten chłopak z Pokątnej.

Wiele nowych twarzy. Dziewczyna była pewna, że wszystkich ich nie spamięta.

Spojrzała szybko na Freda, który zrobił zachęcający ruch głową. Wszyscy wlepili w nią spojrzenia, więc dziewczyna postanowiła coś powiedzieć. Przełknęła ślinę:

– Miło mi was poznać. – Mało oryginalna wypowiedź, ale nie wiedziała, co mogłaby dodać. Naprawdę było jej miło. Miała tylko nadzieję, że się na nich nie zawiedzie. Zrobiła się czerwona na twarzy. Jak zwykle zresztą. Zła karma.

Później, wraz z rozpoczęciem się uczty, posypał się grad pytań.

Rose: ,,Czemu dopiero w tym roku przyszłaś do Hogwartu?"

Nora: ,,Tata uczył mnie w domu."

Rose: ,,Ale dlaczego...?"

Fred: ,,Rose!"

Rose: ,,Ok, ok!"

Hugo: ,,Jesteś córką Blaise’a Zaibiniego?"

*cisza*

Nora: ,,Tak. Adoptował mnie, jak byłam mała."

James: ,,To trzyma się kupy. Nie jesteś do niego podobna."

*uśmiech posłany w jej kierunku*

Nora: ,,..."

Fred: ,,Nora lubi Quidditch!"

James: ,,Serio? Może przyjdziesz na przesłuchania."

Nora: ,,A jakie pozycję są wolne?"

Fred: ,,Pałkarze i ścigający."

James: ,,Będziesz idealną ścigającą."

Nora: ,,..."

Molly: ,,Jak tam u ciebie z nauką? Poradzisz sobie z końcowymi egzaminami?"

Nora: ,,Z czym?"

*milion oszołomionych spojrzeń*

Rose: ,,No... Z testami pod koniec roku...? Nic nie wiesz?"

*jedno uderzenie głowy o stół*

Nora: ,,Zabiję go..."

*koniec uczty powitalnej*

~~*~~*~~*~~

Dziewczyny z dormitorium były miłe, choć trochę aż za bardzo. Amy White i Andy Schafire. Bogate, rozpieszczone ślicznotki, które napawały ją dziwnym niepokojem. Ciepło ją przyjęły i chociaż Nora czuła, że raczej się nie zaprzyjaźnią, to miała nadzieję, że będą się dobrze dogadywały.

Obudziły ją rano i objaśniły drogę na śniadanie. Zaspana dziewczyna tylko przytakiwała im głową i udawała, że wszystko zapamiętała. Jej nieżywy mózg jeszcze nie przyswajał informacji. Nim zdążyła je poprosić, by powtórzyły, one się zmyły. Ech... Typowe.

Norze w końcu udało się zwlec z łóżka i zacząć szykować do szkoły.

Ubrała się szybko w mundurek - zbrodnia (!); takim ubiorem zabijało się indywidualizm - związała włosy w koka i rozejrzała po swoim nowym pokoju.

Jako szósty rocznik dostały sporo przestrzeni do zagospodarowania. Trzy łóżka - choć Nora nazwałaby je łożami - trzy biurka, trzy szafy oraz kącik na rzeczy osobiste. Miały także własną toaletę, którą wbudowano w ścianę. Wszystko było utrzymane w tonacji złota i czerwieni.

Nora siadła na łóżku i próbowała uporządkować swe myśli, które od poprzedniego wieczoru nieźle się zagmatwały. Tyle nowych ludzi, szkoła, liczne korytarze… To przyprawiało ją o zawrót głowy. Z bólem musiała się przyznać, że pierwsza noc była koszmarna. Uroniła kilka łez, przewracając się z boku na bok i tęskniąc za domem.

Dziewczyna westchnęła przeciągle i dźwignęła się z łóżka. Musiała jakoś przeżyć ten dzień.

~~*~~*~~*~~

– Nora! Tutaj! Chodź, bo jedzenie nam wystygnie. O tej porze nie powinno być sporo ludzi.

Dziewczyna była w szoku. Nie spodziewała się, że natknie się na Freda Weasley’a, który najwyraźniej czekał na nią pod portretem Grubej Damy, strzegącej wejścia do Wieży Gryfonów. Bał się, że nie trafi sama do Wielkiej Sali - i oczywiście miał rację. Zabini już nie musiała się martwić, że spóźni się na pierwsze śniadanie.

– Em... Cześć – powiedziała zachrypniętym i cichym głosem, przecierając oczy. Jeszcze się nie obudziła do końca. – Chciałam cię przeprosić za wczoraj.

– Za wczoraj? – Fred zdziwił się, gdy zaczęli iść. – O co ci chodzi?

– Za moje zachowanie. Przedstawiłeś mnie swojej rodzinie, a ja nawaliłam i wyszłam na dziwaczkę i... Zaraz. Czy ty się śmiejesz...? To wcale nie jest śmieszne! Ja nie żartuję! Ośmieszyłam się.

– Przestań to tak przeżywać. Gorzej niż ropucha w czasie okresu. Polubili cię. Mogę nawet zacytować Rose: ,,Jest urocza. I taka naturalna.". – Dobrze mu szło naśladowanie jej głosu. – A Rosie nie obdarza sympatią byle kogo. Widzisz? A zresztą nie wystarczy ci, że taka wspaniała osoba jak ja, ciebie lubi?

Oniemiała i próbowała powstrzymać głupkowaty uśmiech, który pojawił się na jej ustach. Czy on właśnie powiedział, że mnie lubi? Niee... niemożliwe. Mnie ludzie nie lubią. Mnie ludzie ignorują. Albo się na mnie gapią.

Doszli do Wielkiej Sali. W tym momencie Nora przypomniała sobie, że przecież znajduje się w niesamowicie pięknym zamku. Najbardziej zachwyciło ją sklepienie, które wyglądało jak niebo o poranku.

Podeszli do jednego z czterech uczniowskich stołów, Fred sprawnie wsunął się na miejsce obok Jamesa i zaczął od razu wżerać.

Usiadła koło niego i mruknęła ciche powitanie w kierunku Pottera. Chłopak uniósł głowę i uśmiechnął się do niej w uroczy sposób. Norze wydawało się, że coś było nie tak… Dlaczego każdy chłopak w szkole się do niej uśmiechał? W drodze na śniadanie otrzymała kilkanaście ,,bananów” posłanych w jej kierunku ze strony płci przeciwnej. Sfrustrowana - i bardzo nieświadoma - zapytała Freda, o co w tym chodzi.

– Jesteś niezłą laską, więc się do ciebie szczerzą. A zresztą, to dla nich nowość. Niecodziennie do Hogwartu sprowadza się nowy towar.

– Nowy towar? Czy ty mnie właśnie nazwałeś towarem?! – Nora była oburzona takim przedmiotowym traktowaniem dziewczyn. Zmarszczyła brwi, atakując swojego gofra i mrucząc pod nosem: – Żadna ze mnie laska. Nie jestem za ładna....

James i Fred wybuchli śmiechem. Nora posłała im wrogie spojrzenie. Miała kolejny dowód na to, że faceci powariowali. Po chwili się uspokoili i spojrzeli na nią, przybierając poważne miny.

– Słuchaj, towarzyski jaskiniowcu. Jesteś bardzo ładna. I malutka. Chłopcy lubią takie dziewczyny. Chcą się nimi zaopiekować itd. – wyjaśnił Potter. – Ale nie martw się. Teraz jesteś pod naszą opieką. Włos ci z głowy nie spadnie.

– No właśnie! – zapalił się Fred. – Będziemy razem w klasie. Powinnaś wybrać sobie przedmioty na ten rok. Gdzie ten profesor jest…? O smoku mowa.

W ich kierunku zmierzał - potykając się, co krok - nauczyciel, którego dziewczyna kojarzyła z wczorajszej uczty. Neville Longbottom. Opiekun Gryfonów.

Już po kilku minutach miała gotowy plan lekcji. Oprócz standardowych przedmiotów, wybrała mugoloznastwo i starożytne runy. Żałowała, że nie oferowali żadnych artystycznych zajęć. Profesor, zapytany o lekcje muzyki lub plastyki, wyśmiał ją i powiedział z pogardą, że takich rzeczy nie ma w Hogwarcie. Kretyn.

James i Fred także dostali swoje plany lekcji.

– Wybrałaś mugoloznastwo i runy? Dlaczego? – Potter był w szoku. – O mugolach nie ma po co się uczyć. A runy to totalna nuda.

– Lubię runy. – Nora wzruszyła ramionami, wspominając lekcje tego przedmiotu z Blaise’m. – A mugole są genialni! – powiedziała z entuzjazmem. Chłopcy popatrzyli na nią z powątpieniem. Postanowiła im to wyjaśnić. – Wychowywałam się w ich świecie. Podziwiam ich za te wszystkie wynalazki. Radzą sobie bez magii i to jest super. Są o wiele bardziej kreatywni niż czarodzieje. A ich muzyka… cudowna. ­– Westchnęła z rozmarzeniem. – Żadne stare wyjce o kociołkowej miłości, ale Muzyka. Przez wielkie ,,M”. Kiedy jej słuchasz… odlatujesz. Przenosisz się w zupełnie nowy świat. Najwięksi kompozytorzy byli mugolami! Czarodzieje mają ich w pogardzie, a powinno być na odwrót! Powinniśmy ich szanować za ciężką pracę. Naprawdę wiele osiągnęli. – Skończyła z wypiekami na twarzy i iskierkami w oczach.

James i Fred nie spodziewali się takiego monologu z jej strony. Dotychczasowo była raczej małomówna.

– Hm… To bardzo pouczające. Musisz mi kiedyś puścić tę mugolską muzykę. – Fred próbował być miły. – A teraz chodźmy na lekcje. Nie chcę dostać szlabanu już pierwszego dnia.

Poszli na transmutacja, prowadzoną przez profesor Wardrobe.

Nora uwielbiała ten przedmiot. Dlaczego? Pierwszy powód był śmieszny. W dzieciństwie transmutacja zawsze kojarzyła jej się z Transformersami - a był to ulubiony film Blaise’a. Później pokochała ten przedmiot, po prostu, za magię. Uwielbiała to, że za pomocą słów i machnięć ręką, może zmieniać zwykłe rzeczy w coś zupełnie nowego i niesamowitego.

Transmutacja:

Profesor Wardrobe okazała się być miłą starszą panią. Jej nazwisko do niej pasowało [wardrobe – ang. szafa]. Jej wygląd zewnętrzny przypominał taki stary mebel, ale w środku… kryła się Narnia. Posiadała niesamowitą wiedzę i umiejętności. Potrafiła uczyć. Od progu sali Nora wiedziała, że ta kobieta stanie się jej ulubioną nauczycielką.

Usiadła w ławce z Fredem. James poszedł do jakiegoś innego kolegi. Z tego, co zdążyła zauważyć, chłopcy byli bardzo lubiani. Ludzi do nich ciągnęło. To jakaś dziewczyna zagadnęła Pottera i zapytała się, jak mu się podoba jej nowa fryzura, to jakiś Krukon zaczepił Freda i chciał poznać termin przesłuchań ich domu do drużyny. Nora nie do końca wiedziała, dlaczego… Rozumiała, że byli przystojniakami z wiecznymi uśmiechami na twarzy, ale bez przesady! Cała szkoła ich znała! Dziewczyna obiecała sobie, że odkryje, co się za tym kryje. Zabawi się w Sherlocka Holmesa i rozwiąże tę zagadkę.

Historia magii:

Nie! Tylko nie ten przeklęty przedmiot! I to jeszcze dwie godziny! Historia jest zła. Koniec tematu. A w Hogwarcie, to już w ogóle, czyste zło. Przedmiotu uczy duch. DUCH! Nie dość, że słuchasz o umarlakach, to jeszcze wykłada ci umarlak. A już zaczynałam lubić tę szkołę… Błąd! Może uda mi się jakoś uciec! – takie myśli przelatywały przez głowę Nory, gdy usiadła koło okna w sali od historii magii.

  Okno. Siedzę koło okna. Większość uczniów spała. Może nikt nie zauważy, jak wyskoczę przez nie… Cholera. Czy przeżyję skok z trzeciego piętra? Pewnie nie. Ale może warto zaryzykować? A Jamesa to bawi! Usiadł ze mną głupek i się śmieje!

Spiorunowała chłopaka wzrokiem, gdy rzucił przed nią karteczkę. Odwinęła ją niechętnie i przeczytała:

,,Co jest, nowa? Myślałem, że jesteś kujonką. Na Starej Szafie zrobiłaś dobre wrażenie. Mało się nie posikała ze szczęścia, gdy odkryła, że umiesz materiał do przodu. Binns już ci nie odpowiada?- J”

,,Nie jestem kujonką. Lubię się tylko uczyć. To z ciebie jeszcze nie robi kujona. Transformersy z tą babką były genialne! Uwielbiam ten przedmiot. A historię? Niezbyt. To jest nudne! Po co mam znać tych wszystkich zmarłych gostków? Do szczęścia mi się to nie przyda. Ten cały Binns jest martwy. To chyba oczywiste, że mi nie odpowiada. Nie powinieneś robić notatek? Ta dziewczyna po twojej prawej zaraz zrobi dziurę w kartce! Powstrzymaj ją! - N’’

,,Kujonka i już. Ta dziewczyna to Miranda. Ma problemy z ambicjami. Rozumiesz… Przydzielono ją do Hufflepuff, a nie do Ravenclawu. Wstyd dla rodziny i w ogóle. Nie próbuj jej zatrzymać. Bo jeszcze oko możesz stracić… Co to są Transformersy? Mówisz tak na transmutację? Dlaczego? - J”

,,To od takiego mugolskiego filmu. Nie zrozumiesz. A co jest nie tak z jej domem? -  N”

,,Ty nic nie wiesz! Już cię wprowadzam. Do Slytherinu trafiają osoby ambitne, sprytne i krótko mówiąc złe, do Hufflepuffu sprawiedliwi, wierni, mili i ofermowaci, do Ravenclawu inteligentni, mądrzy i zadufani w sobie, a do Gryffiundoru, najlepszego domu na świecie, odważni, prawi i dobrzy. Czyli w skrócie, ciesz się. Jesteś w najfajniejszym domu. A i nie lubimy Ślizgonów. Taka tradycja. Z dziada pradziada. - J”

,,Takie podziały są okrutne! I co? Nie lubisz Ślizgonów tylko dlatego, że to Ślizgoni? Bez sensu… Wpisują cię w jeden schemat i koniec kropka. Musisz taki być. A każdy z nas jest bardziej złożoną istotą. Nie podoba mi się to. - bardzo zbulwersowana N”

,,Nie mówiłem, że to JA nie lubię Slytherinu. Nic do nich nie mam. Mój młodszy brat jest Ślizgonem. I wcale nie uważam go za złą osobę. Jest sprytny, cichy i spokojny. I bardzo inteligentny. Musisz go poznać. Zdecydowanie. PS Zgadzam się z tobą w stu procentach. Tylko, że tutaj takie uwagi nie przejdą. Odpuść. - J, któremu już nie odpisuj. Bądź grzeczna i skup się na lekcji :P”

*post edytowany*