Rozdział 5

Inne spojrzenie

Fred Weasley uważał się za szczęściarza. Był popularnym dzieciakiem. Zawsze dostawał to, czego pragnął. Jego rodzina cieszyła się dużym szacunkiem i sławą w czarodziejskim świecie. I szczerze? Wprost ją uwielbiał. Ojciec prowadził najlepszy sklep z dowcipami, a mama była emerytowaną zawodniczką Quidditcha. Wszyscy myśleli, że jak odziedziczy imię po zmarłym wujku, to będzie taki jak on. Mylili się. Fred lubił żartować, ale bardziej od rozrabiania umiłował Quidditch. Sport był jego największą pasją. W przyszłości chciał pójść w ślady matki i zostać zawodowym graczem. Wiele osób uważało, że jest najlepszym obrońcą i kapitanem jakiego szkoła miała. Zdarzało mu się jednak przez sport i związane z nim obowiązki zaniedbywać rodzinę i przyjaciół… Najbardziej żałował, że jego siostra Roxie nie była mu już tak bliska, jak kiedyś.

W dzieciństwie, jak to bliźniaków, wszędzie widziano ich razem. Stanowili zgrany zespół. Dopiero przyjazd do Hogwartu ich rozdzielił. On został przydzielony do Gryffindoru, a ona do Ravenclawu... On stał się maniakiem sportu, a ona zafiksowała się na punkcie smoków. Już nawet wakacji razem nie spędzali, bo dziewczyna wolała jeździć do wujka Charliego, do Rumunii! Mimo tego, że byli bliźniakami, to znacznie się od siebie różnili. Roxanne miała ciemną karnację, włosy w barwie cynamonu, a oczy piwne. Była także pulchniutka i niziutka - jak taka mała słodka kuleczka - i nie cierpiała, gdy ją tak nazywał. Musiał przyznać, że jego siostra należała do grona ślicznych dziewczyn. Ale jej charakter zupełnie do jej wyglądu nie pasował. Inteligentna, jak to Krukonka, twarda, szczera do bólu i bardzo bezpośrednia. Posiadała też liczne blizny po poparzeniach. Tak się kończyło obcowanie ze smokami…

Fred bardzo często myślał o niej w ostatnich dniach. W październiku miała wyjechać na wymianę do szkoły w Rumunii. Program dla Smoczych Jeźdźców. Wracała w lutym. Wiedział, że to egoistyczne, ale nie chciał, żeby tam jechała! Pragnął naprawić ich relacje. Choć…. może mu się to uda... zostało jeszcze trochę czasu.

~~*~~*~~*~~

W poniedziałek wypadł dzień przesłuchań do drużyny w Gryffindorze.

Nora chodziła po szkole cała podenerwowana. Na eliksirach stworzyła dziwną zieloną masę, za którą zapewne dostanie Trolla. Zaklęcia i obiad mignęły jej tylko przed oczami i już szła w kierunku stadionu, niosąc swoją Srebrną Strzałę - bardzo dobrą miotłę. Stresowała się. Co chwilę musiała wycierać spocone dłonie o materiał spodni. Dużo ludzi miało przyjść. Cieszyła się, że Rose i Albus nie mogli się pojawić. Brali udział w jakimś projekcie z zaklęć. Nie zobaczą jej ewentualnej porażki.

W skład drużyny wchodzili:

Obrońca i kapitan: Fred Weasley (szósty rocznik)

Szukający: James Potter (szósty rocznik)

Ścigająca: Cassie Finnick (siódmy rocznik)

Ścigający: Michael Bell (siódmy rocznik)

Pozostałe pozycje były wolne.

Kandydaci zgromadzili się na wilgotnej murawie; cały dzień padało. Nora dziękowała w duchu za tę odrobinę słońca, która wyłoniła się zza chmur.

Członków drużyny bawiła ta sytuacja. W tym momencie to oni byli ,,panami”. Decydowali o losie dzieciaków przed nimi. Podobało im się to.

James stał z boku i się nudził. Nie cierpiał przesłuchań. Sam jedno już przeszedł i to mu wystarczyło do końca życia. Wiedział, co czują ci wszyscy ludzie. Dwa lata temu miał podobnie. Ale wygrają najlepsi.

Zauważył drobną jasnowłosą dziewczynę. Drżała na całym ciele, ściskając z całej siły koniec swej miotły. Puścił oczko i uśmiechnął się pocieszająco do Nory. Miał nadzieję, że to ona znajdzie się w drużynie.

Fred wcielił się w rolę kapitana. Podzielił kandydatów na dwie grupy. Ścigających i pałkarzy. Jakie było ogólne zdziwienie, gdy Eleonora udała się do tej drugiej. Mulat wymienił zmartwione spojrzenie z resztą drużyny. Przez myśl mu przemknęło, że nie usłyszała podziału, ale od razu odrzucił ten pomysł.

Stała wyprostowana z dumnie uniesioną głową. Jej cała postawa mówiła: ,,Tak. Chcę zostać pałkarzem.". Zabawnie to musiało wyglądać z boku. Drobna dziewczyna i kilku osiłków. Ramię jednego z nich było wielkości jej talii.

Nora nie przejmowała się pogardliwymi spojrzeniami, posyłanymi jej przez innych kandydatów. Chciała dostać się do drużyny. I w tym momencie na tym się skupiła. Wiedziała, że jeżeli straci z oczu swój cel, to stres ją wykończy. Nie wspominając o tłumie ludzi, który ją obserwował. Cierpliwie czekała na swoją kolej.

Po godzinie została wybrana nowa ścigająca. Joe Dirty z trzeciej klasy. Wieczna optymistka. Fred był zadowolony z tego nabytku. Miała wielki talent. Od razu znalazła wspólny język z resztą graczy.

- Na miotły! I... lecicie.

Zadanie było proste. Dwa tłuczki. Jedna drużyna do ochronienia.

Nora nieźle się spisała. Jej przewagą była szybkość. Śmigała pomiędzy wszystkimi graczami ze zniewalającą prędkością. Dla widzów na trybunach wyglądała jak mignięcie srebra; tego koloru była jej miotła. A uderzenia... Jej tłuczki zawsze trafiały w wyznaczony przez nią cel.

Cały stadion był w szoku. Każdy zadawał sobie pytanie, jak ona to zrobiła. Fred mógł tylko uścisnąć jej rękę i powitać w drużynie. W duchu bardzo się cieszył, że to jej się udało.

Drugim pałkarzem został dryblas z czwartego roku. Markus Hells. Dogadywał się z Norą najlepiej ze wszystkich przesłuchiwanych. Kilka treningów i będą niepokonani.

~~*~~*~~*~~

– Dlaczego nie powiedziałaś nam, że chcesz zostać pałkarzem? Byłaś niesamowita! – Fred był pod wielkim wrażeniem.

On, James i Nora wracali razem do zamku. Ściemniało się już, a mieli jeszcze masę zadań do odrobienia. Postanowili zrobić je  wspólnie. Było to bardziej bezpieczne, ponieważ czekali na nocną astronomię, a zmęczenie, wynikające z takiego emocjonującego dnia, ich dopadło, więc istniało ryzyko, że zaśpią.

– Wyśmialibyście mnie. Jakby nie patrzeć nie jestem typowym pałkarzem. Nie mam mięśni jak golonki ani dwóch metrów wzrostu… – Dziewczyna wzruszyła ramionami, poprawiając miotłę na ramieniu.

– No cóż. Masz rację. Gdybym nie zobaczył tego na własne oczy, to bym nie uwierzył. Zaskakuj nas częściej! – James poczochrał jej włosy.

– Z taką drużyną będziemy niezwyciężeni! – Fred się zapalił. – Mam masę nowych pomysł i taktyk! I…

Opowiadał o tym aż do Pokoju Wspólnego. James i Nora mogli tylko wymienić się potajemnymi uśmieszkami i udawać, że słuchają kolegi.

Nie poszli na kolację. Natłok prac domowych im na to nie pozwolił. Chłopcy, którzy w pierwszym tygodniu nie zabrali się za żaden esej, musieli napisać na następny dzień trzy prace. Z transmutacji, obrony przed czarną magią i historii magii. Nora robiła wszystko na bieżąco, miała więc do napisania jeszcze tylko zakończenie w bardzo trudnym wypracowaniu na temat zrozumienia materii; Wardrobe była bardzo wymagająca. Niezbyt rozumiała, jak miała zrozumieć tę materię, ale esej wyszedł jej całkiem niezły.

– James! Nie ściągaj ode mnie! Mogłeś wcześniej się za to zabrać, a nie teraz mi jęczysz, że nie zdążysz. Za godzinę mamy astronomię, więc radzę się pośpieszyć. – Nora trwała w swoim postanowieniu, że nie pomoże chłopcom. Mieli się trochę pomęczyć i zrozumieć, że nie warto odkładać takich rzeczy na ostatnią chwilę.

– Nora… Prosimy! Przeczytaj tylko raz swoją pracę. Niewiele nam zostało. – Fred przyłączył się do błagań swojego kuzyna.

– Niech wam będzie! Ale będzie was to kosztować przysługę. – Potter i Weasley byli zachwyceni. W końcu mieli kogoś do pomocy.

~~*~~*~~*~~

Szli w stronę Wieży Astronomicznej. Bardziej biegli. Profesor Sinistra nie lubiła spóźnień. Była już starszą kobietą, ale nadal bardzo wymagającą. Przyszła, jak zwykle punktualnie i wpuściła ich na wieżę.

Fred szukał wzrokiem swojej siostry. Czekał na tę lekcję cały dzień. Krukoni lubili lewą stronę balkonu, a Gryfoni prawą. Miał zamiar zatrzeć ten podział.

Korzystając z tego, że nauczycielka nie patrzyła, podszedł do Roxie. Obok jej stanowiska stała Angela – najlepsza przyjaciółka Weasley. Była bardzo ładna i od dawna się w nim podkochiwała. Postanowił to wykorzystać.

– Hej, Angie… – zamruczał jej do ucha. – Nie zamieniłabyś się ze mną miejscem?

Dziewczyna podskoczyła przestraszona i odpowiedziała drżącym głosem: 

– Fred! Ja-jasne… Nie ma problemu. – Odeszła, wciąż na niego zerkając.

– Możesz mi powiedzieć, dlaczego omamiasz moją najlepszą przyjaciółkę, Frydku? – zapytała Roxie, wciąż wpatrzona w obiektyw teleskopu. – Stało się coś?

– Em… Nie! Nic! – wykrzyknął, używając do tego zbyt  radosnego tonu. – Ja tylko się zastanawiałem… Słuchaj, Rox. Ostatnio niezbyt się dogadujemy, a ty masz wyjechać i tak się zastanawiałem… Czy… – zaciął się i nie wiedział jak dokończyć zdanie.

– No. Wyduś to z siebie. – W końcu na niego spojrzała. – Traszka ukradła ci język?

– Może byś poszła ze mną do Hogsmeade za dwa tygodnie? Dawno nigdzie razem nie byliśmy.

– Kiepska ta twoja próba zaproszenia mnie na randkę… – westchnęła w zabawny sztuczny sposób i wywróciła teatralnie oczami. – Ale zgoda. Nie mam jeszcze żadnych planów. A teraz lepiej bierz się do pracy. Gwiazdka nie ma dziś dobrego humoru. – To było ich wspólnie wymyślone przezwisko dla profesor Sinstry.

Fred uśmiechnął się w duchu. Może jeszcze nie stracił swojej kochanej siostrzyczki.

*post edytowany*

Kilka słów wyjaśnień: Rozdział ten był moim pierwszym, który napisałam w narracji 3 os. Wcześniej pisałam w 1 os. i już wcześniejsze rozdziały poprawiłam. Najkrótszy z rozdziałów, gdyż większość poprzednich połączyłam w kilka dłuższych ;)

Pozdrawiam! :D