Rozdział 6

Miłość, staniki i blizny

Rose westchnęła przeciągle i gwałtownie zamknęła książkę, czując się jak wrak. Siedziała w bibliotece już od pięciu godzin, a nadal nie rozumiała tego tematu.

Była na siebie wściekła. Jak ona, najlepsza uczennica na swoim roku, nie mogła pojąć głupiego działu z zaklęć?

Zawsze miała problem z tym przedmiotem. Nie odpowiadał jej sposób uczenia profesor Hulck. Nauczycielka była bardzo miła, ale strasznie szybko przerabiała tematy. Pani profesor żyła we własnym świecie. Ona nie uczyła, ona wykładała. A to jest różnica. Rose już wiele razy prosiła o pomoc, ale Hulck nie widziała potrzeby, aby jej udzielać. Dla niej wszyscy uczniowie jednakowo dobrzy radzili sobie z jej przedmiotem

Rose nie wiedziała już, co robić. Spała po cztery godziny na dobę, była wykończona i styrana. Codziennie po lekcjach przychodziła do biblioteki i się uczyła, ale praktyki nie mogła wynieść z książek. Ktoś musiał ją tego nauczyć.

~~*~~*~~*~~

Scorpius szukał wszędzie pewnej rudowłosej dziewczyny. Miał jej przekazać informację od Albusa, który był za wielkim leniem, żeby ruszyć się z kanapy w Pokoju Wspólnym i samemu to załatwić. Malfoy udawał, że jest wściekły i niezadowolony, że musi znaleźć Rose, ale w głębi duszy cieszył się jak małe dziecko.

Uwielbiał tę dziewczynę. Podziwiał w niej wszystko. Była wyjątkowa. Inteligentna i ambitna, zdeterminowana i pracowita, koleżeńska i zabawna, choć wiedział, że potrafi pokazać pazury. I piękna. Nie znał piękniejszej dziewczyny. Wysoka (choć przy nim wydawała się malutka), szczupła, z już widocznymi kobiecymi kształtami - nie żeby się przyglądał. Zachwycały go jej długie, gęste, falowane, rude włosy - zawsze miał ochotę zanurzyć w nich swoje ręce. I jej oczy. Błękitne i inteligentne. Przez cały czas badała nimi otoczenie. Myślała i analizowała wszystko.

Kiedy się w niej zakochał? Chyba w drugiej klasie, gdy wylała mu na głowę wiadro żabiego skrzeku. Stwierdził wtedy, że to dziewczyna dla niego!

Przyjaźnił się z Rose, odkąd mieli jedenaście. Na początku się nie lubili, głównie przez swoich rodziców, ale dzięki Albusowi to się zmieniło. Teraz w trójkę byli najlepszymi przyjaciółmi. Gdyby ich rodziny się o tym dowiedziały... wybuchłaby wojna.

Tylko Potterowie zaakceptowali przyjaźń Albusa i Scorpiusa (o Rose nie wiedzieli). Malfoy bardzo lubił Harry’ego i Ginny. Traktowali go w przyjazny sposób i nigdy nie porównywali do jego ojca, za co był im bardzo wdzięczny.

Nie był swoim ojcem. I nienawidził, gdy ktoś go do niego przyrównywał. Tata miał złą reputację wśród czarodziejów. Scorpius bardzo go kochał, ale często z tego powodu miał przykrości, czy to w szkole, czy na Pokątnej. A wiedział, że jego ojciec bardzo się zmienił od czasów szkolnych - i to na lepsze.

Draco Malfoy po wojnie miał problemy. Popadł w alkoholizm i powoli siebie niszczył. Chciał odebrać sobie życie. Za dużo widział, za dużo zrobił... A później poznał kobietę, która odmieniła jego życie...

Znalazł ją. Siedziała w bibliotece. Trzymała głowę w rękach, jakby się modliła i coś do siebie mamrotała. Była taka piękna... Postanowił ją przestraszyć.

Zakradł się po cichu i stanął za jej plecami. A później...

– ROSE! – wykrzyknął, szturchając ją w ramiona.

Dziewczyna podskoczyła i pisnęła głośno.

Chłopak roześmiał się radośnie i rzucił na krzesło obok Weasley.

– Co...? Jak...? – Rose była zdezorientowana. – Scorpius! Ty głupku! Chciałeś, żebym zawału dostała?! To wcale nie było śmieszne. – Zrobiła naburmuszoną minę.

– Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać. – Dalej chichotał pod nosem. - –Co robisz, Rosie?

Lubił ją tak nazywać. I w ogóle ją lubił. A ona tego nie dostrzegała…

– Próbowałam nauczyć się na zaklęcia. Nic nie rozumiem z ostatniego tematu. – Jęknęła głośno i znów ukryła twarz w rękach. – Jestem beznadziejna!

– A! Właśnie. Albus mnie przysłał. Mówił coś o jakimś projekcie. Chyba właśnie z zaklęć. Powiedział, cytuję: ,,Powiedz Rose, że sam tego nie zrobię. I żeby się ogarnęła i mi pomogła.". O co chodzi?

– Nie potrafię zaklęć! Myślałam, że ten projekt trochę mi pomoże w podciągnięciu się, ale nic z tego! Nie rozumiem niczego.

Scorpius opadła szczęka. Przecież to Rose Weasley! Ona wszystko potrafiła i wiodła prymy praktycznie z każdego przedmiotu! Dziwnie było widzieć ją taką kruchą i bezradną. Dziewczyna zawsze twardo się trzymała. Zrobiło mu się jej żal.

– Wiesz... przypadkiem znam kogoś, kto jest bardzo dobry z zaklęć i kto może ci pomóc... – powiedział cichym głosem, starając się nie uśmiechać.

Rose się ożywiła, gwałtownie prostując się na krześle.

– Mój Merlinie! Naprawdę?! Kogo?

– Mnie. ­– Nie wytrzymał i się do niej wyszczerzył. – Chyba powinienem być lekko obrażony, że nie zdajesz sobie sprawy z mojej życiowej pasji, jaką są zaklęcia i uroki... To jak? Pomóc? – Przyjemnie było zobaczyć zaskoczenie na twarzy dziewczyny.

– Zdaję sobie. Po prostu zapomniałam o tobie. – Troszkę go to zabolało. – Serio? Mógłbyś? Byłabym ci bardzo wdzięczna. – Rose kamień spadł z serca. Znała Scorpiusa i wiedziała, że był bardzo mądry i ogarnięty. Powinna zrozumieć jego sposób nauczania.

– Ale nic za darmo... – Scorpius zaczął się trochę stresować. Czy naprawdę chciał to zrobić? – PoszłabyśzemnąposzłamożezemnąwsobotęnarandkędoHogsmead?

– Zaraz, co? – Rose nic nie zrozumiała.

Scorpius wziął głęboki oddech i spróbował jeszcze raz.

– Zastanawiam się, czy nie chciałabyś pójść ze mną w sobotę do wioski?  – Nie brzmiało to tak dostojnie, jak planował, ale... może coś z tego wyjdzie.

– Jasne! – Rose uśmiechnęła się promiennie. – Możemy także zabrać ze sobą Albusa, Freda i Norę. Może też Jamesa, jeśli przestanie się całować po kątach z Amy. Na pewno się ucieszą.

– Ale... – Scorpius zazgrzytał zębami. Tak blisko! – Ale ja chciałem iść tylko z tobą... – Zarumienił się i odwrócił głowę. Był pewien, że dziewczyna go wyśmieje.

Rose nie spodziewała się tego.

– Ale dlaczego...? Pokłóciłeś się z którymś z nich? No dobra. Możemy iść sami. Tylko wytłumacz mi ten temat.

Nie domyśliła się. Najinteligentniejsza dziewczyna w szkole nie domyśliła się, że próbował zaprosić ją na randkę. Ale udało się.

Scorpius uśmiechnął się szeroko i zaczął ją uczyć. Miał nadzieję, że w końcu go dostrzeże.

~~*~~*~~*~~

– Fredzie Weasley’u! Nienawidzę cię!

Nora była cała obolała. Właśnie mieli dwugodzinny trening w deszczu i błocie, a ona nie mogła skoncentrować się na grze. Co ją rozpraszało? Niejaka Amy Zdrajczyni Współlokatorka, która przyszła dziś na trening swojego chłopaka. James za każdym razem, gdy złapał znicz, leciał do niej i się z nią całował. A działo się to piętnaście razy. O piętnaście razy za dużo.

Nora nie wiedziała, czemu ją to tak wnerwiało. To chyba normalne, że była zazdrosna o swojego przyjaciela, prawda? To z nią miał spędzać czas! A nie z tą blond kukłą.

Przez miesiąc obecności w Hogwarcie bardzo się zbliżyła do tych wszystkich ludzi. Uwielbiała żartować z Fredem i Jamesem i pomagać im w nauce. Rose okazała się osobą, z którą mogła o wszystkim porozmawiać, a Albus… chyba najbardziej go lubiła. Pod wieloma względami bardzo siebie przypominali. Był dziewczyny bratnią duszą. I jak na razie to go darzyła największym zaufaniem… Fredowi wolała niczego nie mówić, bo on przeistaczał wszystko w żart. Rose przejmowała nad wszystkim kontrolę, co niekiedy wydawało się niepokojące. A James… Starszy Potter odznaczał się wyjątkową porywczością, a oprócz tego lubował się w mówieniu o sobie. Tylko o sobie. Miała nadzieję, że z czasem uda jej się zaakceptować tę jego egoistyczną stronę natury, ale… musiała dać mu jeszcze trochę czasu. Co nie zmieniało faktu, że zyskał Nory sympatię. Jak nikt potrafił rozbawić całe towarzystwo i coś ją do niego ciągnęło… Często też rozmawiała z Nottem. Pracowali razem na obronie i z lekcji na lekcję coraz bardziej się przed nią otwierał. Został jeszcze Scorpius… Miała do niego mieszane uczucia. Nie przepadali za sobą. Był cichy i zamknięty w sobie. Ufał tylko Alowi i Rose. Często też się kłócił z Jamesem. Może właśnie dlatego jej nie lubił? Być może uważał, że trzyma stronę Pottera? Trzeba będzie to zmienić!

Po treningu wzięła długi odprężający prysznic. Fredowi ostatnio odbiło. Ćwiczyli prawie codziennie. Pragnęła się rozluźnić, a ciepła woda zawsze działała kojąco na jej stwardniałe mięśnie.

Odgarnęła mokre włosy z czoła i westchnęła. Musiała sama przed sobą przyznać, że trochę ciągnie ją do Pottera. Był przystojny, zabawny, bardzo opiekuńczy i żywiołowy. Oprócz tego - dusza towarzystwa. Miał wiele wad, ale nie istniał człowiek, który by ich nie posiadał. Czy się zakochała? Nie. Nigdy w życiu! Ale bardzo go lubiła i nie chciała się nim dzielić.

Wyszła spod prysznica. W szatni było już ciemno; została tutaj jako ostatnia. Nie zdawała sobie sprawy, że minęło aż tak dużo czasu. Na dworze szalała burza. Słyszała deszcz, walący o dach i szyby budynku, świszczący wiatr oraz gwałtowne grzmoty. Troszkę przerażająca sceneria.

Zaczęła się szybko przebierać. Miała na sobie tylko biały stanik i majtki, kiedy drzwi się otworzyły i ktoś w nich stanął.

Pisnęła głośno i zamiast przykryć się ręcznikiem, upuściła go na ziemię. Stała w samej bieliźnie przed... Jamesem.

Był w takim samym szoku, co ona. Nie spodziewał się tutaj nikogo spotkać, a zwłaszcza swojej roznegliżowanej przyjaciółki. Nie mógł się powstrzymać i zmierzył ją wzrokiem.

Nie zdawał sobie wcześniej sprawy z jej wyjątkowej chudości. Widział wystające żebra, niewielki biust, ukryty za białym stanikiem i szczupłe nogi. Ale także wysportowana - Quidditch robił swoje. Wyglądała jak zjawia. Cała blada, z białymi włosami i srebrnymi oczami, które patrzyły na niego z przerażeniem. Nie podobały mu się takie dziewczyny. Była śliczna, ale on lubił wysokie, kragłe i szczupłe, a nie chude ciała. Takie jak u jego Amy.

Podszedł do niej i podniósł ręcznik z ziemi. Chciał ją już nim przykryć, kiedy zauważył coś dziwnego na jej skórze. Cały brzuch był usiany bliznami. Niektóre mieniły się bielą, a niektóre czerwienią. Potter oniemiał.

Nora otrząsnęła się z szoku, gdy spostrzegła, że James gapi się na jej brzuch. Rozumiałaby, jakby to były cycki lub coś, bo to przecież facet… Wyrwała mu z ręki ręcznik i się nim szczelnie opatuliła.

Spojrzała wrogo na Pottera.

– Niczego nie widziałeś, czaisz? – warknęła. – A następnym razem pukaj. Co ty tutaj w ogóle robisz?

– Kto ci to zrobił? – Nie widziała nigdy, żeby James był aż tak poważny. – Skąd masz te blizny?

– Jakie blizny? – Nie miała żadnych blizn. Potter zaczynał ją trochę przerażać. – O co ci chodzi?

Podszedł do niej, wyrwał jej ręcznik z rąk i przejechał dłonią po nagim brzuchu. Wyczuł i widział trzy wielki blizny oraz cztery mniejsze.

– O te blizny. Nie widzisz ich? – Nora pokręciła głową. Czuła się oszołomiona. Po raz pierwszy w życiu stała tak blisko i była dotykana przez chłopaka.

James wziął jej własną rękę i skierował na brzuch.

Na początku nic, ale później, kiedy się skupiła... Wyczuła je! Ale ona nie miała tam żadnych blizn. Przecież by o tym wiedziała... prawda?

– James... Ja ich nie widzę...

– To może być jakieś zaklęcie.

Dopiero w tym momencie przypomniał sobie, że dziewczyna przed nim była prawie naga, a on obejmuje dłońmi jej brzuch. Zamarł. Nie mógł się poruszyć. Jakaś magiczna siła trzymała go i nie chciała puścić. Mógł tylko utonąć w srebrze dziewczyny tęczówek.

Przeniósł ręce na nagą talię i przyciągnął ją do siebie. Nie wiedział, dlaczego to robi, ale nie mógł przestać. Wciąż patrzył jej w oczy. Była wystraszona, ale także podekscytowana. Nachylił się do niej... Ich oddechy się mieszały. Nora wtuliła się w niego mocniej i stanęła na palcach. Ich wargi już miały się spotkać, kiedy James się opamiętał.

Odsunął się gwałtownie i potrząsnął głową. Co się z nim działo? Przecież miał już dziewczynę, a ona była jego przyjaciółką. Nie chciał tego niszczyć.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, spostrzegł swój ochraniacz, po który tutaj przyszedł, porwał go i wybiegł z szatni.

Nora oniemiała. Co się właśnie wydarzyło...? Czy ona próbowała pocałować Pottera...? Ale dlaczego? Przecież on się jej nie podobał!

Siadła na ławce, próbując zapomnieć o wstydzie, który właśnie czuła i przejechała ręką po swoim brzuchu. Znów był gładki...

~~*~~*~~*~~

Przez resztę tygodnia unikali się. Ona skupiła się na nauce i treningach, a on na swojej dziewczynie. Udawali, że nic się nie wydarzyło.

Obudziła się w sobotę i stwierdziła, że ma ochotę umrzeć. Dawno nie nachodziły ją takich myśli. Hogwart bardzo jej pomógł w otworzeniu się. Ataki paniki były coraz rzadsze. Ale dzisiaj czuła dziwny niepokój.

Po godzinie bezczynnego leżenia stwierdziła, że ma ochotę na sorbet cytrynowy. Nie wiedziała, skąd jej się to wzięło, ale czuła, że musi go zjeść. Tylko ona potrafiła równocześnie pragnąć śmierci i chcieć zjeść lody…

Poszła na śniadanie. Wiedziała, że są marne szanse na zlokalizowanie celu, ale przeszukała wszystkie cztery stoły - sorbetu wciąż brak. W końcu siadła zrezygnowana na ławie. W brzuchu jej burczało, ale nie mogła niczego zjeść. Miała ochotę na deser cytrynowy!

Czuła się dziwnie odrętwiała. Słyszała gwar stołówki, ale mogła tylko pustym wzrokiem wpatrywać się w owsiankę.

,,Czy ta owsianka miała dobre życie? Zaraz pewnie ktoś ją zje. Czemu świat jest tak okrutny? Czemu musimy jeść? Może ta owsianka ma rodzinę i dzieci? Może to wcale nie jest owsianka tylko Stefan?".

Rozmyślania na temat beznadziejności życia owsianki przerwał Albus. Usiadł koło niej i przesunął sobie ów półmisek, któremu Nora się przypatrywała. Patrzyła ze zgrozą, jak Al nakłada sobie porcję i nabiera ją na łyżkę. Już miał zjeść owsiankę, kiedy mu w tym przeszkodziła.

Eleonora postanowiła uratować Stefana. Rzuciła się na Pottera, wytrącając mu z ręki miskę.

– Zwariowałaś? Chciałem to zjeść! – wykrzyknął oburzony Albus.

– Nie pozwolę ci zjeść Stefana! On ma żonę i dzieci! Jesteś taki nieczuły! Zupełnie jak twój brata! – Nie wiedzieć czemu zaczęła płakać.

Al zamarł. Nie miał doświadczenia z płaczącymi dziewczynami. Musiał szybko coś z tym zrobić.

– Nora... To przez niego? Co on ci zrobił? – Objął mocno dziewczynę. Nigdy nie miał dobrego kontaktu z bratem, ale obecność Nory trochę ich do siebie zbliżyła. W tym momencie był na niego wściekły, że ją skrzywdził.

– Nie! Nic mi nie zrobił! Wszystko w porządku! – Zaniosła się jeszcze większym szlochem.

– Ta... Tak bardzo w porządku, że usiadłaś przy stole Ślizgonów i nadałaś imię owsiance.

Nora rozejrzała się. To prawda. Znajdowali się przy Zielonym Stole. Teraz wszyscy uczniowie patrzyli na nią zdziwieni. Zastanawiali się, dlaczego ta nienormalna Gryfonka siedzi z nimi i płacze.

– Chodź. – Albus złapał ją za rękę i wyprowadził z Wielkiej Sali, a później w ogóle z zamku. Zatrzymał się dopiero pod dębem, przy jeziorze. Usiedli razem.

Nora przemieniła liść leżący na ziemi w chusteczkę do nosa. Wysmarkała głośno nos i odetchnęła. Później spojrzała na Ala.

Dobrze, że to był tylko on. Wyglądała niezbyt korzystnie z czerwonymi oczami i zasmarkanym nosem.

– Dzięki. Nie wiem, co mi się stało. Mam strasznie dużo na głowie ostatnio i...

– Cicho. – Albus spojrzał na nią śmiertelnie poważnie. – Co zrobił ci mój brat?

– Tak szczerze... to sama nie wiem. – Opowiedziała mu całą historię. Nie przemilczała niczego. Była w szoku, że komuś o tym mówi, ale wiedziała, że Albusowi może zaufać.

– ... i on wtedy wybiegł z szatni, a ja nie miałam już żadnych blizn.

– Więc próbował cię pocałować, a później uciekł? – Potter podsumował to prychnięciem pod nosem. – Palant. Nie płacz już. Znam mojego brata i uwierz mi, to nawet lepiej. Nie jest odpowiednim chłopak dla ciebie.

– On ma przecież dziewczynę! Najgorsze jest to, że przestał się do nie odzywać. To mnie najbardziej boli. Tęsknię za moim przyjacielem. – Westchnęła sfrustrowana i położyła się na ziemi. – Nie rozumiem facetów.

– James jest dość trudny. Lubi dziewczyny. I to bardzo. Ale chyba... – skrzywił się lekko. – Chyba nie jesteś w jego typie.

Nora uniosła głowę i spojrzała na Ala.

– A on nie jest w moim – warknęła rozdrażniona. – Kretyn. I ja wcale nie mam żadnych... – urwała zdanie i usiadła gwałtownie. Wpadła na pewien pomysł.

Zdjęła koszulkę, zostając tylko w sportowym staniku. Nie czuła się niezręcznie. Często biegała w tym staniku, a jak już wspomniała - ufała Alowi.

Usiadła przed Albusem, który zrobił się czerwony na twarzy i patrzył wszędzie tylko nie na nią.

– Spójrz na mój brzuch! Czy mam na nim blizny? – rozkazała mu władczym głosem.

Zawstydzony Potter zerknął na nią i powiedział nieswoim głosem:

– Nic tam nie masz.

Ale Nora się nie poddawała. Ujęła jego dłoń i przyłożyła ją do brzucha.

– A teraz?

Jak słabo znała się na naturze chłopaków... Szesnaście lat bez kontaktów z nimi zrobiło za swoje.

Piętnastolatek nie rozumiał tej sytuacji. Przed chwilą wypłakiwała mu się w ramię, a teraz siedziała przed nim bez koszulki. Była bardzo piękna, z czego od początku zdawał sobie sprawę. Drobna i koścista, ale piękna. I tak bardzo niewinna...

Jego dłoń na jasnej skórze wyglądała tak... dziwnie. Na początku nie mógł się na niczym skupić, ale później to wyczuł. Nie widział, ale czuł. Zgrubienia na jej skórze. Przestał zwracać uwagę na początkową niezręczność tej sytuacji. Była dla niego jak siostra. Teraz to już wiedział.

Skupił się na badaniu jej ciała.

– Siedem blizn. Ale dlaczego my ich nie widzimy...? – Razem pochylili się nad jej brzuchem. Włączył się w nich kujoński instynkt.

– James mówił, że może to być jakieś zaklęcie, ale kto...

– Ekhem...

O smoku mowa. Unieśli głowy. Ich badania przerwał Fred i... James. Chłopcy byli nieźle zdziwieni.

Z boku musiało to niekorzystnie wyglądać. Ona bez koszulki, ukryta w trawie, on pochylony nad nią i ją dotykający.

– Nie wiedziałem, że wy ze sobą ten teges... – Fred poczuł się... odrzucony. Niepotrzebny. Obrażony, że o niczym mu nie powiedziała. Ukrył te wszystkie uczucia za rozbawioną miną.

James dyszał z wściekłości. Chciał ją właśnie przeprosić! A ona zabawiała się z jego młodszym bratem.

Albus i Nora wymienili spojrzenia. I wybuchli śmiechem. Rzucili się na trawę i nie mogli się uspokoić.

– Wy... myślicie... że... my... razem... Hahaha – próbowała powiedzieć Eleonora. – Albus! Mój najdroższy! – Rzuciła się mu teatralnie w ramiona.

– Zwariowali... – Fred pokręcił z politowaniem głową. – Wyjaśnicie nam, o co chodzi?

Minęło jeszcze kilka sekund, zanim się uspokoili. Nora założyła koszulkę i związała włosy w kucyka. Wzięła głęboki oddech i powiedziała:

– James, pamiętasz, jak mówiłeś, że mam blizny na brzuchy? My ich nie widzimy, ale Albus je wyczuł. Próbowaliśmy wybadać tę sprawę.

Potter nie był pewny, co o tym myśleć. Niby brzmiało to logicznie, ale stwór siedzący w nim, zwany też zazdrością, nie był przekonany.

– Kiedy widziałeś jej brzuch? – Weasley już niczego nie rozumiał. Kim byli ci ludzie i czemu nic mu nie mówili?! Źle się z tym poczuł.

– Chodźcie. Opowiem wam wszystko, ale zaraz umrę, jeśli nie zjem sorbetu cytrynowego. – Wstała z ziemi i się otrzepała. Później wskoczyła na plecy młodszego Pottera. – Albus! Mój ukochany! Prowadź mnie do kuchni!

~~*~~*~~*~~

– Aaa...! Już wszystko rozumiem! – wykrzyknął Fred. – I co? Bez ubrań też jest taka śliczna? – zwrócił się do przyjaciela i od razu oberwał w głowę od Nory.

Siedzieli w kuchni i jedli sorbety. Eleonora mniej więcej wprowadziła go w całą sprawę. Przemilczała tylko niedoszły pocałunek pomiędzy nią a Jamesem.

– Jak myślicie, o co w tym wszystkim chodzi? Jak mogę mieć blizny i w ogóle o nich nie wiedzieć? To się w głowie nie mieści!

– Może jak byłaś mała, to coś sobie zrobiłaś...? – Albus podsuwał kolejne pomysły. – Tylko, dlaczego nic o tym nie wiesz? I dlaczego są ukryte?

Przez chwilę panowała cisza. Przerwał ją James, który po sorbecie odzyskał dobry humor:

– Jest tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć. Musisz napisać do swojego ojca.

~~*~~*~~*~~

W tym samym czasie...

Rose świetnie się bawiła. Siedzieli w Trzech Miotłach i rozmawiali. To był chyba pierwszy raz, gdy spędziła tak długi czas sam na sam ze Scorpiusem. Wcześniej zawsze towarzyszył im Albus.

– Jeżeli uważasz, że aż tak dobrze mnie znasz, to może to sprawdzimy... – Rose przechyliła głowę w uroczy sposób. Od godziny przekomarzali się w ten sposób. Upiła łyk kremowego piwa. – Mój ulubiony kolor? – Nie mógł wiedzieć. Nigdy mu tego nie mówiła.

– Niebieski – odpowiedział bez wahania.

– Dobrze. Ale skąd to wiesz? – spytała miło zaskoczona.

– Uwielbiasz go. Twoje wszystkie pióra są w tym kolorze. W Miodowym Królestwie zawsze kupujesz niebieskie słodycze. Jeśli nosisz sukienki lub spódniczki to najbardziej preferujesz te w kolorze nieba, tak jak dzisiaj. I dobrze. Pasują ci do oczu. – Obdarzył ją słodkim uśmiechem.

Rose była w szoku. Nie sądziła, że ktoś zwraca na nią aż tak wielką uwagę. Scorpius pokazał się od zupełnie innej strony.

We wspomnieniach wyglądał zawsze na cichego, nieśmiałego, zamkniętego w sobie chłopca. Próbował dotrzymać jej i Albusowi kroku. Potrafił być zabawny, ale żartował w taki sposób, żeby nikogo nie obrazić. Udawał przed innymi człowieka zimnego i spokojnego, ale ona go znała. Był raczej miły i grzeczny. Bardzo go lubiła, ale dopiero dzisiejszego dnia spojrzała na niego, nie jak na przyjaciela, ale jak na chłopaka, który może jej się podobać. Powoli mieszał w dziewczyny uporządkowanej głowie… Musiała wiedzieć na czym stoi.

– Scorpius... – zaczęła cichym głosem. – Czy to jest randka?

Malfoy zamarł i wytrzeszczył na nią oczy. Czy ona naprawdę o to zapytała? Chciał wykrzyczeć wielkie i głośne: ,,TAK!!!", ale bał się, że ją przestraszy.

– To zależy... A chciałabyś, żeby to była randka? – Spojrzał na nią z nadzieją.

– Zdecydowanie tak.

To była najlepsza randka w życiu Scorpiusa. A to dopiero początek dnia!

~~*~~*~~*~~

– Dobra ludziska. Dochodzi dwunasta, a ja umówiłem się ze swoją siostrą, więc... – Fred wstał i się przyciągnął.

    – Jesteś aż tak zdesperowany, że chodzisz na randki z Roxie? Oj, niedobrze brachu. Wyszedłeś z wprawy. – James spojrzał na niego z politowaniem.

    – Nie wyszedłem z żadnej wprawy. Mam po prostu ostatnio za dużo na głowie. A z Roxie się umówiłem, bo jakbyś zapomniał, wyjeżdża za tydzień. I nie zapomnijcie, że biegamy jutro rano. – Słysząc dwa głośne jęki, uśmiechnął się pod nosem. – Do zobaczenia! – Wybiegł z kuchni, potrącając po drodze dwa skrzaty domowe.

– Ej, widział ktoś dzisiaj Scorpiusa i Rose? – Albus dopiero teraz się zorientował, że zgubił przyjaciół.

– Rano wychodzili z zamku. Może szykuje się nam mały romans... – James poruszył brwiami w sugestywny sposób. – Co o tym myślisz... – zwrócił się do Nory i zamilkł. Dziewczyna miała strasznie zmartwioną minę. Zmarszczyła czoło, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiała. – Co się stało?

– Ja... A co jeżeli Blaise o niczym nie wie? Ja niczego nie pamiętam... Niczego...

– Spokojnie. – Albus przestał jeść i skupił uwagę na przyjaciółce. – Jak masz na nazwisko?

– Zabini. Przecież wiesz. – Spojrzała na niego jak na idiotę.

– Nie. Chodzi mi o to, jak wcześniej się nazywałaś.

– Nie mam pojęcia. – Przeraziła się. – Wiedziałam to. Znałam swoje prawdziwe nazwisko. Na pewno.

– No dobrze. A kim byli twoi rodzice? – James przyłączył się do zadawania pytań.

 – Przecież ja nie mam rodziców. – Uśmiechnęła się w mglisty sposób i wzruszyła ramionami. – Nie interesuje mnie przeszłość. Blaise jest moją rodziną.

Potterowie wymienili się spojrzeniami. Coś tutaj śmierdziało...

– Ile miałaś lat, jak cię adoptował? – zapytał Al.

– Blaise mówił, że trzy latka. Ale ja nie wiem. Wydaje mi się, że od zawsze z nim byłam. Myślicie, że to on ukrył moje blizny...?

– A kto inny? Nie znałaś nikogo oprócz niego, więc... – Albus przerwał. – Gorzej jeżeli on je zrobił...

Nora wybuchła odrobinę histerycznym śmiechem.

– To mój ojciec! Nie żaden seryjny morderca! – Nie podobał jej się kierunek, w jakim zmierzała rozmowa. Postanowiła zmienić temat. – James! Czemu tylko ty widzisz moje blizny? – Długo nad tym myślała, ale nie potrafiła tego wyjaśnić.

– Em... Nie mam pojęcia. Jestem bardzo wyjątkowy? – Podrapał się po karku.

– A ja chyba wiem. Od zawsze potrafiłeś przejrzeć iluzję. Pamiętasz moje siódme urodziny i to, jak wujek Ron zaczął się z nami bawić? Nakładał zaklęcia na mojego misia tak, że zmieniał się w różne zwierzęta. Wszystkie dzieciaki się dobrze bawiły, ale ty nie. Nadal widziałeś mojego pluszaka – opowiedział Albus.

– Pamiętam! – wykrzyknął James. – Ale nie zwróciłem nigdy na to uwagi. Kurczę, to chyba niezłomny dowód na to, że jednak jestem wyjątkowy!

– Ta... Raczej wyjątkowo głupi – zgasiła go Nora i dokończyła swój sorbet. – Nadal mnie nie przeprosiłeś – burknęła pod nosem. Atmosfera zgęstniała.

– To ja może pójdę poszukać Rosie i Scorpa... Napisz do taty. Nie martw się tym na razie. Pogadam też ze Scorpiusem. Jest genialny z zaklęć. Może nam pomóc. Jeżeli postanowisz go wprowadzić w całą sprawę, a na razie... idę.  – Albus zaczął się powoli ewakuować. – A wy to wyjaśnijcie między sobą... – I już go nie było.

Zapanowała cisza. Nastolatkowie siedzieli przy stole i obserwowali skrzaty domowe. Zbliżała się pora obiadu, więc te drobne istoty bardzo się spieszyły. Co chwilę któryś podchodził i proponował im coś nowego do jedzenia, ale zbywali ich tylko machnięciem ręki.

James był pierwszym, który się przełamał.

– Nora, chciałem cię bardzo przeprosić. Nie powinienem zachowywać się w taki sposób. Nie wiem, co mi odbiło. Bo wiesz, ja do ciebie nic nie czuję, nawet mnie jakoś zbytnio nie pociągasz... Jesteś moją przyjaciółką i to mi wystarcza. – Zabolało. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale on jej na to nie pozwolił i ciągnął dalej. – A jeżeli czujesz się źle z tym, że widziałem cię w samej bieliźnie, to może pomyśl o tym w inny sposób. Dzięki tej niezręcznej sytuacji odkryliśmy twoje blizny! I pewnie kiedyś zobaczę cię w stroju kąpielowym, a to przecież prawie to samo. – Zrobił do niej słodkie oczka. – To, co? Wybaczysz mi?

To były najgorsze przeprosiny, jakie w życiu słyszała. Niby się cieszyła, że James wszystko wyłożył, ale w głowie wciąż brzęczały słowa, że nic do niej nie czuje. Nic, a nic. Cieszyła się! Przecież on też jej się nie podobał, więc w czym problem? Postanowiła o tym po prostu zapomnieć i znów traktować Pottera TYLKO jak przyjaciela.

– Jasne, że ci wybaczę. – Uśmiechnęła się delikatnie. – Przecież jesteśmy przyjaciółmi. – Postanowiła od tej pory być najlepszą przyjaciółką na świecie. – I jak ci się układa z Amy? Chcę wiedzieć o wszystkim!

Przez kolejną godzinę słuchała o jego dziewczynie, żartowała, śmiała się, służyła dobrymi radami i odczuwała dotkliwy ból w klatce piersiowej. Nie wiedziała, że rozczarowanie może boleć...

~~*~~*~~*~~

Wieczór

Rose i Scorpius wracali w wyśmienitych humorach z Hogsmead. Wyglądali ze sobą prześlicznie. Ona w niebiesko-białej sukience z rozwianymi rudymi włosami, on w schludnej koszuli i czarnych spodniach. Weasley szła z nim pod ramię. Wciąż wymieniali się tajemniczymi uśmieszkami i radosnymi spojrzeniami. A sceneria...

Uliczki w wiosce pod wieczór wyglądały niesamowicie. Oświetlone pomarańczowym światłem, wydobywającym się z lamp były po prostu magiczne. Wokół ciemność. Pod nogami szeleszczące kolorowe liście. I wiatr...

Rose zadrżała z zimna. Zapomniała wziąć rano sweterka. Nie sądziła, że aż tak dużo czasu spędzi poza zamkiem.

Scorpius objął ją ramieniem i przygarnął lekko do siebie.

Nie potrzebowali słów. Wystarczyły uśmiechy.

Spojrzeli sobie w oczy... Byli jak zaczarowani. Chłopak nachylił się nad nią delikatnie...

Tę niesamowicie romantyczną scenę zniszczył... Fred.

Przybiegł do nich, nie zdając sobie sprawy z zaistniałej sytuacji i ich mocno uściskał, każdego z osobna. Za nim przyczłapała zziajana Roxie.

– Scorpius! Rose! Moi przyjaciele! – Ucałował ich w policzki. – Cały dzień o was myślałem! – Czknął głośno i kontynuował. – Chociaż nie. Myślałem o Norze. I o tobie, Rosie. A o tobie mniej, Scorpius. Tak naprawdę to mnie trochę irytujesz. Chyba ciebie nie lubię. Rodzice mi zawsze mówili, że mam ciebie nie lubić i ja... A nie! Jednak sobie przypomniałem, że nigdy nie słucham swoich rodziców i że ciebie lubię.  – Mówił w niewyraźny sposób i zataczał się lekko.

– Fred! Czy ty jesteś pijany? – Rose była oburzona. Jak jej kuzyn mógł być aż tak nieodpowiedzialny? Zaraz jakiś nauczyciel go zgarnie. Nie mogła na to pozwolić.

– To trochę moja winna... – przyznała się Roxie. – Postanowiliśmy oblać mój wyjazd na wymianę, a ja zapomniałam, że ten idiota ma strasznie słabą głowę... Znam właścicielkę baru, więc udało mi się załatwić Ognistą.

Obserwowały, jak Fred tuli się do skrzywionego Malfoy’a i śpiewa mu do ucha miłosne piosenki. Wymieniły się spojrzeniami. Rodzina przede wszystkim.

– Scorpius, bardzo cię przepraszam, ale muszę pomóc Roxanne z Fredem... – Chłopak gwałtownie posmutniał. Nie chciała tak zakończyć wieczoru, ale co mogła poradzić? Musiała pomóc kuzynowi.

Malfoy obserwował, jak Weasley’ówne się oddalają. Westchnął przeciągle i spuścił głowę. Nie tak to sobie wyobrażał... W tym momencie miał zacząć padać deszcz, a oni mieli się pocałować. Był beznadziejnym romantykiem. To wszystko przez matkę...

Rose odwróciła się i spojrzała na niego. Nie mogła go tak zostawić. Szepnęła Roxie, by chwilkę poczekała, a sama do niego podbiegła. Ujęła jego twarz w dłonie i cmoknęła prosto w usta.

– Genialnie się bawiłam – szepnęła mu do ucha. I już jej nie było.

Scorpius patrzył za nią oszołomiony. Dotknął swoich warg, które teraz układały się w szeroki uśmiech i mruknął:

– Ja też.

Rosie nie wiedziała skąd w niej taki przypływ odwagi. Zazwyczaj nie robiła takich szalonych rzeczy. Wracając do kuzynostwa, nie mogła przestać się uśmiechać.

    – Coś ty zrobiłaś? – Roxie była dość zaniepokojona. – Wujek Ron cię zabije. Go także. Jesteście już martwi. Brawo, Rudzielcu.

Ale w tym momencie Rose to nie obchodziło. Po raz pierwszy w życiu czuła coś takiego. Nie pozwoli swojej rodzinie tego zniszczyć.

*post edytowany*

Hej! Sprawdzam teraz te wcześniejsze rozdziały i tak sobie myślę… mogłabym napisać je od nowa - tak jak to zrobiłam z pierwszymi - i wyszłoby to o wiele lepiej, ale… wydaje mi się, że zatraciłabym całą magię, jaka jest w tej opowieści. Może jestem zbyt sentymentalna, ale rozdział został tylko poprawiony, a nie zmieniony. Wiele rzeczy mogłabym napisać lepiej, ale… niech zostanie tak jak jest. Jeśli komuś się nie podoba to ma problem :D

Pozdrawiam!