Rozdział 8

Tajemnice

Obudziła się w ciemnym pomieszczeniu, czując zimno przenikające jej ciało. Usiadła na niewygodnym łóżku. Sprężyny skrzypiały i w nieprzyjemny sposób ją uciskały.

Pierwszym, co zarejestrowała, był fakt, że nie znajduje się w swoim dormitorium. Leżała na jednym z licznych białych łóżek na kółkach. Musiała być w Skrzydle Szpitalnym, lecz nie miała stuprocentowej pewności, gdyż to by był pierwszy raz, gdy w nim wylądowała.

Spojrzała na siebie. Ktoś przebrał ją w niebieską pidżamę. Ale, co ona tutaj robiła…? Miała zupełną pustkę w głowie. Ostatnie, co pamiętała, to pisanie listu...

Szybko podciągnęła koszulkę. Brzuch był cały czerwony i gorący, ale nie widziała na nim blizn.

Co się stało? Jak ja tutaj trafiłam? Dlaczego nie mogłam napisać do Blaise o tych bliznach...?

Miliony myśli przelatywało jej przez głowę.

Była sama na sali. Dostała łóżko koło okna, przez które teraz wpadało światło księżyca. Usłyszała poruszenie na sąsiednim posłaniu. Spojrzała na nie z lękiem, ale niczego nie zauważyła.

Po chwili siedział przy niej Albus. Nie widziała go, a później zaszumiał materiał i się pojawił. Był zaspany, a w ręce trzymał autentyczną pelerynę niewidkę. Słyszała o nich, ale nie wiedziała, że naprawdę istnieją.

Podskoczyła przestraszona i pisnęła:

 – Al! Co ty tutaj robisz? Jak...? I co...? I w ogóle...? Coooo?

Była w niezłym szoku.

– Czekałem aż odzyskasz przytomność. – Ziewnął, przeczesał ręką stojące na wszystkie strony włosy i przysiadł na brzegu łóżka. – Siedzieliśmy przy tobie przez kilka godzin, ale pielęgniarka nas wygoniła w końcu. Zakradłem się tu później. Ale nas wystraszyłaś! James i Fred wariowali z niepokoju. Rose to już prawie ryczała. Tylko ja zachowałem spokój i obmyśliłem plan. – Uśmiechnął się do niej promiennie, ale po chwili spoważniał. – Co się wydarzyło?

Opowiedziała mu o wszystkim. O tym, jak spotkała Plumpla, jak mu grała na skrzypcach i o całym procesie tworzenia listu oraz o tym, jak nie mogła go dokończyć i o bólu.

Skończyła i wykończona rzuciła się na pościel.

Albus wstał z sąsiedniego łóżka i podszedł do niej.

– Suń się, grubasie.

Zrobiła mu miejsce. Po chwili leżeli razem.

– Ta sprawa coraz bardziej robi się skomplikowana. Gadałem o tym ze Scorpiusem. Nigdy o czymś takim nie słyszał, ale obiecał, że poszuka informacji na ten temat – mruknął Albus.

– Hm... Chyba wszyscy musimy to zrobić. Wiesz, co się stało z moim listem?

– Mam go. – Poklepał się po kieszeni. – Ten twój duch wpadł na mnie przerażony i zaczął krzyczeć, że potrzebujesz pomocy. Pobiegłem za nim i znalazłem cię nieprzytomną w sowiarnii. Leżałaś skulona na ziemi. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie wystraszyłaś. My-myślałem, że nie żyjesz. – Wziął drżący oddech. – Później zaniosłem cię do Skrzydła Szpitalnego. Ciekawe, że to mnie znalazł ten duch. Pielęgniarka nie wiedziała, co ci jest. Strasznie się martwiłem.

Przytuliła się do niego, opierając głowę o jego pierś.

– Dokończ list, dobrze? I wyślij do mojego ojca. Musimy rozwiązać tę sprawę. – Ziewnęła przeciągle. – Al... Wiesz, że jestem na ciebie zła?

– Na mnie? A co takiego zrobiłem? – Albus był w autentycznym szoku.

– Hm... Chyba nie powinnam się za to gniewać, ale jestem wariatką i już tak mam. Nic was wszystkich nie obchodziło, że nie było mnie na tej głupiej imprezie! – Znów poczuła się odrzucona.

– Ale, o czym ty gadasz? Przez godzinę ciebie szukaliśmy! Andy powiedziała nam, że jesteś chora. Nie chcieliśmy ci przeszkadzać...

– A to wredna szumowina! – Nora poczuła ogarniającą ją wściekłość. – Niech ja ją tylko dorwę, a wszystkie kończyny powyrywam!

Albus zaśmiał się pod nosem, obserwując rozgniewaną przyjaciółkę.

– Kłamała! Jest o mnie zazdrosna! Nie zostałam zaproszona i przez swoją głupią dumę nie prosiłam was, żebyście mnie ze sobą zabrali. Byłam pewna, że sami do mnie przyjedziecie... Nie chciałam się narzucać. – Dopiero teraz dostrzegała, jak bardzo niemądry był jej sposób myślenia.

– Nora... Trzeba było mi powiedzieć. – Westchnął, kręcąc głową. – Wiem, że nie zdajesz sobie sprawy, jak powinnaś się czasami zachowywać, ale na mnie możesz polegać. Zawsze ci pomogę. A teraz wypuść ten gniew! – Podał jej poduszkę. – Krzycz.

Eleonora, dzięki miękkiemu jaśkowi, znów mogła poczuć się szczęśliwym człowiekiem.

~~*~~*~~*~~

– Proszę! Niech mnie pani wypuści! Chcę iść normalnie na lekcje! Oskarżę panią o uprowadzenie! Nie chce pani zadzierać z moim adwokatem! Przecież nic mi nie jest. Jestem zdrowa jak syrena!

Nora od godziny kłóciła się z pielęgniarką, która powoli miała dość. Nie rozumiała połowy rzeczy, o których mówiła Zabini. Nie znała się na mugolsikm świecie, a ta wygrażała jakimiś ,,policjajami” i sądami.

– Dobrze! Idź! Tylko nie nasyłaj na mnie nikogo!

Nora została wyrzucona ze Skrzydła Szpitalnego. Stała w pidżamie, ściskając w rękach szkolną torbę. Wredna kobieta nie pozwoliła dziewczynie nawet się przebrać.

Wyszarpnęła różdżkę z bocznej kieszeni, wysypując przy tym wszystkie książki i papiery na posadzkę. Zaklęła siarczyście, schylając się, by je podnieść.

– Em... Przepraszam...? Może ci pomóc? – Usłyszała nad sobą głos.

Była tak zajęta miotaniem się, że nie zauważyła, iż Hogwart obudził się do życia. Ludzie w pośpiechu przechodzili koło niej, obrzucając Norę zdziwionym spojrzeniem. Musiał ich nieźle bawić widok Gryfonki w sporo za dużej pidżamie.

Osobą, która zaoferowała swoją pomoc, była miło wyglądająca dziewczyna. Blondynka o niebieskich oczach. Musiała być z Hufflepuffla; wskazywał na to kolor jej szaty.

Nora podciągnęła spadające spodnie.

– A możesz? Byłabym ci bardzo wdzięczna.

Uklękły wokół pobojowiska, które stworzyła. Razem szybko je uprzątnęły.

– No. I po krzyku. – Blondynka obdarzyła ją uśmiechem. Wskazała na strój dziewczyny. – Przegrałaś zakład czy co?

– Nie. Wkurzyłam Pigułę. Wykopała mnie ze Skrzydła Szpitalnego przed sekundą. Poczekaj. – Nora kilkoma machnięciami różdżki przetransmutowała pidżamę w normalne szaty szkolne. – Ach... Magia.

– Teraz wyglądasz lepiej. Chociaż twoje włosy aż proszą się o szczotkę. – Wyjęła ów przedmiot z torby i podała Gryfonce. – Jestem Emma. Emma Roman. Miło mi.

– Eleonora Zabini. – Uścisnęła jej wyciągniętą dłoń i zaczęła ogarniać splątane włosy.

– Wiem. Mamy razem kilka lekcji.

– Serio? – Nora mogłaby przysiąść, że widzi tę dziewczynę po raz pierwszy. – Jestem ponad miesiąc w tej szkole, a praktycznie nikogo nie znam.

Zaczęły iść do Wielkiej Sali.

– Ta... Może nie znasz za wiele osób, ale zadajesz się ze śmietanką towarzyską.

Nora wybuchła śmiechem, lecz po chwili zorientowała się, że Emma nie żartuje.

– Ze śmietanką?

– No z Potterami i Weasley’ami. Dzięki swoim rodzicom są praktycznie najbardziej popularnymi dzieciakami w całym magicznym świecie. Zazwyczaj nie przyjmują do swoich kręgów nowych osób. Tylko rodzina. Ale jak widać, dla ciebie zrobili wyjątek. Dlatego wiele osób za tobą nie przepada...

Zeszły po stopniach i czekały aż odpowiednie schody do nich dojadą.

– Ale przecież nawet mnie nie znają! – Trochę ją to zabolało. – Zresztą nie miałam pojęcia o tej wielkiej sławie, kiedy zaczęłam się z nimi zadawać. Po prostu ich polubiłam.

Emma uśmiechnęła się do niej delikatnie.

– Do mnie też nie pałają sympatią. Jestem w najgorszym domu, a do tego pochodzę z mugolskiej rodziny. Destrukcyjne połączenie.

Nora jęknęła.

– Nie mów mi, że ty też wierzysz w te głupoty, które wygadują o domach.

– Staram się nie wierzyć, ale w tym miejscu nie jest to łatwe.

Doszły do Wielkiej Sali. Nie chciały się rozstawać. Przez te kilka minut wędrówki odnalazły wspólny język. Rozejrzały się po zatłoczonym pomieszczeniu. Nora ujrzała Freda, który machał do niej ręką. Zwróciła się do Emmy.

– Miałabyś może ochotę...? – Kiwnęła głową w kierunku Czerwonego Stołu.

– Jasne! – powiedziała lekko drżącym głosem jej nowa koleżanka.

Zabini złapała ją za rękę i pociągnęła do swoich przyjaciół.

– Cześć! Przyprowadziłam nam ,,nowy towar". – Puściła oczko do Freda.

Dziewczyny usiadły między nim a Potterem.

– Chyba stworzyliśmy potwora... – mruknął po nosem James.

– Oj, zamknij się. – Pstryknęła go w nos. – Chciałam wam przedstawić Emmę...

– My ją znamy, Zabini. – Potter wywrócił oczami. – Jesteśmy z nią w klasie od sześciu lat. Ale i tak witamy. – Obdarzył ją promiennym uśmiechem, po którym Puchonka się zarumieniła.

– Jak się czujesz? – zapytała zmartwiona Rose.

– Dobrze! Bardzo dobrze. – Nałożyła sobie bekonu na talerz i wpakowała go do ust. – Później wam opowiem, o co chodziło.

Nie chciała o tym mówić przy całej ,,rodzince" i Emmie.

– Eleonoro? – Usłyszała cichy głos Hugona. – Przestałaś nas unikać?

Zakrztusiła się dyniowym sokiem. Poczuła na sobie oskarżycielskie spojrzenia Freda i Jamesa.

– Nie unikałam was. Miałam małe kłopoty ze zdrowiem i takimi dziewczyńskimi sprawami... – Usłyszała cichy chichot Emmy. – Hugo, ciebie nawet jak bym chciała, to nie mogłabym unikać... Wiesz dlaczego? – Chłopiec pokręcił głową. – Jesteś tak spostrzegawczy, że byś mnie wszędzie znalazł.

– To prawda. – Przytaknął i wrócił do rozmowy z Lily.

Nora zajęła się swoim śniadaniem. Czuła się, jakby nie jadła nic od roku.

Przełknęła kolejny wielki kęs, przysłuchując się dyskusji Freda i Emmy na temat Quidditcha, kiedy usłyszała nad sobą szelest miliona skrzydeł. Sowia poczta.

Po chwili siedziała przed nią szkolna płomykówka.

Nora była w szoku. Jedyny list na jaki czekała, to ten od Blaise’a. To oznaczałoby, że Albus, wychodząc od niej o trzeciej w nocy, musiał od razu pójść i wysłać do niego wiadomość. Poczuła gwałtowne wzruszenie. Chłopak zasypiał na stojąco, a zrobił to dla niej.

Odwiązała lis od sowy i rozejrzała się za swoim przyjacielem. Nigdzie go nie znalazła, pewnie odsypiał tę noc; zajęła się pergaminem.

,,Pogadamy w niedzielę. – Blaise"

Pierwszą myślą, na widok tych trzech śmiesznych słów, było: ,,Are you fucking kidding me?".

Nie mogła uwierzyć, że tak ją zbył! Co to miało znaczyć?

– Co jest w niedzielę? – Nie odrywając wzroku od listu, przerywała wypowiedź Freda.

Weasley i Potter wymienili zdziwione spojrzenia. Podała im pergamin.

– W niedzielę jest Dzień Wizyt – wyjaśniała Emma. – Niedawno wprowadzili coś takiego. Co kilka miesięcy w niedzielę organizują nam spotkanie z rodzicami. Fajna sprawa. – Wzruszyła ramionami. – Zwłaszcza jak jesteś w pierwszej klasie.

– Nie wiedziałem, że to już w tę niedzielę. – Fred oddał list. – Neville znów zapomniał wywiesić ogłoszenia.

– To chyba wszystkiego się wtedy dowiemy. – James posłał porozumiewawcze spojrzenie. – A do tego czasu musimy uzbroić się w cierpliwość.

– Pewnie znów zrobi się zamieszanie, jak cała rodzina do nas przyjedzie... – mruknął Weasley. – Musimy do nich napisać, żeby zrobili jakąś selekcję, kto jedzie lub coś...

Wszyscy mu przytaknęli i zaczęli się zbierać na zajęcia.

Nora przypomniała sobie, że nie zmieniła książek na dzisiejszy dzień ani nie umyła zębów. Szybko zerwała się do biegu, rzucając pożegnanie. Miała bardzo mało czasu. Na sto procent się spóźni na swoją ukochaną transmutację.

Po chwili poczuła, jak ktoś się z nią zrównał. James.

– Nie zdążysz na lekcję, Zabini. Znam szybszą drogę do dormitorium.

Pociągnął ją za sobą, łapiąc mocno za rękę, wcisnął w ścianie jakiś kamień i wciągnął do tajemnego korytarza.

– Wow. To tutaj zawsze było? – zapytała pełna podziwu, wspinając się po schodach.

– Nom. Wyjdziemy tuż przy portrecie Grubej Damy.

Tak też się stało. Nora bardzo mu podziękowała i poszła po książki. Wróciła czysta i szczęśliwa. Razem pognali na zajęcia.

~~*~~*~~*~~

– Nic nie ma w tych głupich książkach! – wykrzyknęła i zatrzasnęła kolejny opasły tom.

Od kilku godzin siedzieli w bibliotece i próbowali znaleźć informacje na temat zaklęć maskujących.

A jej przyjaciele byli mało użyteczni. Albus przysypiał, Rose i Scorpius rozmawiali ze sobą przyciszonym głosem, James bawił się różdżką, a Fred wyglądał przez okno rozkojarzony.

– Mam tego dość! Zaraz zwariuję przez tę niewiedzę! Idę się przejść.

Nikt nawet na nią nie spojrzał. Warknęła na nich pod nosem, porwała torbę i wypadła z biblioteki.

Po chwili wychodziła z zamku na błonia.

Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić i zadrżała z zimna. Zapomniała zabrać ze sobą płaszcza z dormitorium, ale teraz nie miała ochoty tam wracać.

Zaczęła przechadzać się po błoniach. Wszędzie leżały jesienne liście; było dosyć wilgotno i mokro. Mogła w tym momencie obserwować zachód słońca. Doszła do Wielkiego Jeziora i weszła na drewniany pomost.

Wyjęła z torby stare pióro, które przemieniła w ciepły wełniany koc. Przysiadła na starych deskach i przykryła się nim.

W końcu mogła pobyć sama ze swoimi myślami.

~~*~~*~~*~~

Szła przez Wielką Salę. Z niewiadomych powodów miała na sobie sukienkę zrobioną z zamarzniętej wody, w której było jej bardzo zimno.

Ujrzała Jamesa i Amy, którzy zajmowali się całowaniem. Siedzieli na wielkim tronie w miejscu, gdzie normalnie stał stół nauczycielski i się ,,pożerali”. Szybko odwróciła od nich wzrok. Z niewiadomych powodów bardzo zranił ją ten widok. Łzy napłynęły jej do oczu.

Kiedy zorientowała się, że to sen? Chyba wtedy, gdy Blaise zaczął ganiać za nią z nożem wokół Wielkiej Sali i wykrzykiwać, że musi dokończyć swoje dzieło. Albo wtedy, gdy całe grono pedagogiczne zatańczyło kankana.

A co było najgorsze?

Nie mogła się obudzić.

Ujrzała wiele wizji. Albusa całego we krwi, który konał pod dziewczyny stopami. Hugona latającego na wielkim kruku. Lily, której włosy zmieniły się w węże. I mężczyznę, który krzyczał do niej: ,,Obudź się! Obudź się!"

– Obudź się! – Ktoś ją szturchał.

Gwałtownie usiadła, strącając przy tym z ramion koc i zderzając się czołem z czymś twardym.

– Auu! Tak mi dziękujesz za uratowanie ci życia?

Zbadała sytuację. Nie czuła swojego ciała. Niczego nie czuła. Nie mogła także mówić! A najgorsze, że chyba oślepła. Widziała tylko ciemność.

– Jesteś zmarznięta. Nie wiem, ile godzin spędziłaś na dworze, ale niezbyt dobrze to na ciebie wpłynęło. Jest połowa października, dziewczyno! Musisz być niesamowicie głupia, żeby o drugiej w nocy leżeć tutaj w samym mundurku, przykryta tylko kocem! – mówił dalej głos. Trochę się uspokoiła. To dlatego było tak ciemno. Poczuła odrobinę ciepła w palcach. – Nie będę ciebie tutaj rozgrzewać. Muszę zabrać cię do zamku. Módl się, żeby nikt nas nie przyłapał. – Była pewna, że to nie jest żaden z jej znajomych. Nikt z nich nie mówił z taką chrypką.

Wziął Norę na ręce; poczuła delikatne kołysanie. Dopiero, kiedy została wyrwania z letargu, odczuła większe zimno. Postanowiła powiadomić o tym swojego towarzysza.

– Z-z-z-z-z-z-z-imn-o-o... – zaszczękała zębami.

Chłopak prychnął pod nosem.

– Jasne, że zimno! Uwierz, mi też nie jest najcieplej. Musiałem oddać ci swój płaszcz. Zaraz dojdziemy do zamku.

Przyśpieszył. Było lodowato. Powieki Nory robiły się tak bardzo ciężkie... Powoli zasypiała.

Poczuła szturchnięcie w ramię. Po raz kolejny. Otworzyła oczy.

Siedziała w fotelu przed kominkiem w Pokoju Wspólnym. Ogień wesoło trzaskał i się do niej uśmiechał. Nad nią pochylał się chłopak. Bardzo niezadowolony chłopak. To musiał być dziewczyny wybawiciel...

Wydawało jej się, że widzi go po raz pierwszy. Miał włosy w barwie piasku, niebieskie oczy i grymas zniesmaczenia na twarzy. Był też bardzo wysoki i przystojny. Musiał być od niej starszy.

Uklęknął przed nią i wyciągnął różdżkę.

Nora cała się spięła na ten gest. Nie znała kolesia, a on w nią mierzył z magicznego ,,badyla”.  Niepokojące...

Zauważył Nory wystraszony wzrok.

– Mam zamiar ciebie wysuszyć, łamago. – Wywrócił oczami i zaczął mamrotać zaklęcia pod nosem.

Po chwili mogła ruszać już wszystkimi kończynami. Odczuła przyjemnie ciepło. Gwałtownie wstała i powaliła Gryfona. Przygniotła go do podłogi.

– Mój Merlinie... Gdybym wiedział, że będą z tobą same problemy, to zostawiłbym cię nad jeziorem... Wstawaj!

Podniósł ich na równe nogi. Później usiedli razem na kanapie. Nora przykryła się kocem z wyszytym lwem, który leżał na podłodze. Rzuciła spojrzenie spod rzęs chłopakowi, który zajął się bawieniem swoją różdżką i niesamowicie się krzywił. Przysunęła się do niego odrobinę.

– Ekhem... Chciałam ci podziękować za pomóc. Zasnęłam bardzo głębokim snem i nie mogłam się obudzić. – Chłopak tylko wzruszył ramionami i nadal miał wzrok utkwiony w swoich rękach. – Może się przedstawię? Eleonora Zabini. Dla przyjaciół Nora. A ty...?

– Nie dasz mi spokoju, co? – W końcu na nią spojrzał. – Christopher Cormac.

– Który rok? – zapytała zaciekawiona.

– Siódmy. Jestem prefektem. – Dumnie wypiął pierś. – Chodzisz do szóstej klasy, prawda?

– Tak! Jeszcze raz bardzo ci dzięku... Chwila! Co zrobiłeś o drugiej w nocy na błoniach? – Zmierzyła go podejrzliwym wzrokiem.

– Em... Ja... – Zmieszał się. – Nie mogłem spać, więc poszedłem się przejść. Patrzę, a tu coś białego leży na pomoście. Zauważyłem twoje włosy. Poszedłem to zbadać. Widzę ciebie, niemądra dziewczyno. Musiałem ci oczywiście pomóc. Ale nie licz na nic więcej! – Znów powróciła nieprzyjemna maska.

– Dobra! – Wstała gniewnie i skierowała się do schodów, wiodących do dormitorium dziewczyn. Irytował ją ten człowiek.

– Zaraz! Dokąd idziesz?

Nora odwróciła się i spojrzała na Cormaca. Jego widok chwytał za serce. Siedział na kanapie z podciągniętymi nogami, miał zagubiony i przestraszony wzrok, włosy całe rozczochrane. Opierał się brodą o tył kanapy i patrzył na nią błagalnie. Widać po nim, że był wykończony.

– Idę spać. Tobie radziłabym to samo. Wyglądasz strasznie. Gorzej niż mój kumpel duch. A to już nie lada wyczyn – zażartowała, ale po chwili spoważniała.  – Co się dzieje? – zapytała aksamitnym głosem.

– Mam straszne koszmary. Od miesiąca nie mogę spać. Nudzi mi się samemu. Pomyślałem, że może dotrzymasz mi towarzystwa, jako że uratowałem ci życie.

Nora westchnęła przeciągle, przeklinając przy tym swoją cholerną karmę. Podeszła do Chrisa.

– Mógłbyś być trochę milszy, wiesz? – usiadła koło niego i przykryła ich kocem. Mimo kominka nadal było bardzo chłodno w pomieszczeniu. – Jako dupek nie znajdziesz sobie przyjaciół.

– Ja mam przyjaciół! – zaprotestował pośpiesznie.

– Ludzie z obrazów się nie liczą.

– I kto tu jest teraz wredny, co? – burknął.

– Idź lepiej spać.

– Chcesz tutaj spać? – Spojrzał na nią zdziwiony. – A co ze mną?

– Nigdy nie sądziłam, że zaproponuję coś takiego, dopiero co poznanemu kolesiowi, ale... Będziesz spać ze mną.

Chris był w szoku. Nora ułożyła poduszki i koce na największej kanapie, żeby było im wygodniej.

– Zasada numer jeden: między nami leży poducha. Zasada numer dwa: żadnego obmacywania. Zasada numer trzecia: zmywasz się rano, zanim ktoś nas zobaczy. Wszystko jasne? Super. Kładź się.

– Dlaczego to dla mnie robisz? – Nie wiedział, co o tym myśleć. Dziewczyna go zaskoczyła. Po raz pierwszy w życiu miał styczność z taką dobrodusznością.

– Wiem, jak to jest, kiedy przez koszmary nie możesz spać. Jedyne lekarstwo to obecność drugiego człowieka. Poza tym, my Gryfoni, musimy się wspierać!

To była najdziwniejsza noc w ich życiu. Christopher Cormac po raz pierwszy od kilku miesięcy spędził ją bez ani jednego koszmaru.

~~*~~*~~*~~

Obudziła się kilka godzin później na kanapie w Pokoju Wspólnym. Przez kilka sekund nie mogła sobie przypomnieć, co tam robiła. Spojrzała na puste miejsce obok. Wspomnienia wróciły. Jęknęła głośno, zakopując się w koce i poduszki. Poczuła wstyd.

Zimno musiało zamrozić jej mózg, że zgodziła się spać z Chrisem. Pewnie uważał ją teraz za idiotkę. Powinna zacząć unikać przystojnych chłopaków, którzy mieszali tylko dziewczynom w głowach. Cieszyła się, że chociaż dotrzymał obietnicy i zniknął rano.

Nora postanowiła wrócić do dormitorium. Właśnie sobie przypomniała, że pierwsze ma zaklęcia, na które nie dokończyła eseju.

Weszła do pokoju i spojrzała na budzik. Piąta czterdzieści.

Nora zebrała w sobie wszystkie pokłady kujońskiej determinacji, ignorując ciepłe łóżko oraz chrapanie Andy i usiadła do lekcji.

Zapowiadało się kilka ciężkich godzin... Nigdy więcej nie pójdzie sama na spacer w dniu roboczym. Mogła umrzeć! Chociaż nie dziwiła się, że usnęła. Szkoła dała jej się nieźle we znaki. Codziennie chodziła wykończona, niewyspania. Do tego dochodził jeszcze stres spowodowany wiecznymi zagadkami. Dziewczyna schudła już z trzy kilo, zaczęły jej także wypadać włosy. W duchu obiecała sobie, że zacznie o siebie bardziej dbać i wyśpi się w sobotę. A  teraz czekał na nią esej i kolejny ciężki dzień.

~~*~~*~~*~~

– Panno Zabini! Czy może pani zostać po lekcji?

Nora uniosła głowę z ławki. Miała ogromne wyrzuty sumienia, że przysypiała na swojej ulubionej transmutacji. Wardrobe nie należała do wyrozumiałych nauczycielek, więc pewnie za to oberwie.

– Dobrze, pani profesor. – powiedziała i znów ułożyła głowę na podręczniku.

Dawno już wykonała swoje zadanie. Leżał przed nią piękny ceramiczny czajniczek. Dostrzegała, że jeszcze wielu męczy się ze swoimi szczurami. Dla niej to nie był problem.

Fred wciąż dziobał ją różdżką, licząc na jakąś pomoc. Ale Nora nie miała na nic sił. Starła tylko ślinę z policzka i odsunęła od niego.

Obudził ją dzwonek. Wstała z ławki i zaczęła powoli się pakować. Chciała opóźnić moment swojego ochrzanu.

Kiedy z sali wyszli wszyscy uczniowie, podeszła do katedry. Spojrzała z lękiem na profesorkę.

– Chciała mnie pani widzieć?

– Tak. Dobrze się czujesz, Noro? Nie wyglądasz najlepiej – powiedziała zmartwiona.

Nora zamrugała głupio oczami i postanowiła być szczera.

– Niezbyt, pani profesor. Jestem trochę zmęczona.

Kobieta kiwnęła głową.

– Mam dla ciebie propozycję. Zauważyłam, że jesteś bardzo uzdolniona z mojego przedmiotu. Radzisz sobie z bieżącym materiałem bez problemów. Szóste i siódme klasy mogą brać udział w międzyszkolnych olimpiadach. Zastanawiałam się, czy byłabyś zainteresowana udziałem? Zaczęłybyśmy od razu, ale muszę mieć pewność, że dasz sobie radę.

– Oczywiście, pani profesor! Jestem bardzo zainteresowana! Dam radę, obiecuję. – To była dla dziewczyny wielka szansa. Mogła się w końcu wykazać.

– Wiem, że poradzisz sobie z materiałem, ale chodzi mi o twoje zdrowie. – Zmierzyła dziewczynę spojrzeniem. – Na dzień dzisiejszy nie wiem, czy to dobry pomysł.

Nora wzięła głęboki oddech. Taka okazja nie mogła przejść jej koło nosa.

– Pani profesor. Bardzo mi zależy, żeby szkolić się z pani przedmiotu. Zazwyczaj dobrze sobie radzę ze stresem związanym z nauką. Mój obecny stan jest bardziej związany ze sprawami osobistymi. Ale dała mi pani motywację, by dać z sobie wszystko. Nie zawiodę pani. Obiecuję.

– Hm... – Wardrobe zdjęła okulary i przejechała ręką po powiekach. – No dobrze. Będziemy się spotykać dwa razy w tygodniu. W poniedziałki i czwartki o godzinie szesnastej. – Nora kiwnęła ochoczo głową. – Ile masz dzisiaj jeszcze lekcji?

– Po obiedzie mam okienko, a później tylko starożytne runy, ale... – odpowiedziała zdziwiona dziewczyna.

– Wracaj do dormitorium i się wyśpij. Porozmawiam z panią profesor Scott i zwolnię cię z tej lekcji. Musisz się zregenerować, aby móc jutro aktywnie uczestniczyć w naszych zajęciach. Odpuść sobie też obiad. Poproszę znajomą skrzatkę, by ci coś przyniosła do łóżka. A teraz żegnam i życzę powrotu do zdrowia.

Nora miała ochotę ucałować nauczycielkę. Podziękowała pięknie i poszła się porządnie wyspać.

*rozdział poprawiony*