Rozdział 14

Meczu, meczu...

Gdzie jesteś?

Scorpius spojrzał na nią oszołomiony i kilka razy pokręcił głową.

– Nie. Nie. Nie! – Wstał z kanapy i odsunął się na bezpieczną odległość. – To niemożliwe… Nie możesz być moją siostrą!

– Ale jestem. Wiem, że to dla ciebie trudne, ale jakoś sobie poradzimy. – Nora próbowała powiedzieć to w uspokajający sposób. Scorpius wyglądał jak przestraszone dziecko lub szaleniec.

– Nie! Ty nic nie rozumiesz. – Zaczął chodzić po pokoju w kółko, szarpiąc się za włosy. Zatrzymał się w półkroku i zwrócił na nią umęczone oczy. – Nie możemy być rodzeństwem, bo ja… kocham cię!

Nora nie mogła w to uwierzyć. Stał przed nią i wyglądał na zrozpaczonego.  Nie wiedziała, co robić. Przecież to było śmieszne! On ją niby kochał?

– Co?! – Rose weszła do akcji. – Jak to ją kochasz?! To ja jestem twoją dziewczyną! W co wy się bawicie? Nora! – zwróciła się do niej z rządzą mordu w oczach. – Macie romans?

Nie!

Chciała krzyczeć. Chciała się bronić. Ale nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Bo ona chyba… jednak ten romans ze Scorpiusem miała.

Musiała głupio wyglądać w tym momencie. Osłupiała mina, otwarte usta i wyłupiaste oczy jak u ryby… Czysty obraz szoku.

Malfoy wykazał się wielką odwagą, stając przed Rose i mówiąc:

– Nigdy ciebie nie kochałem. To była tylko przykrywka, żeby zbliżyć się do Eleonory. Zresztą jak mógłbym cię kochać? Już Albus jest od ciebie bardziej atrakcyjny! Ale teraz – Głos zaczął mu się załamywać – co mam począć, gdy ona jest moją siostrą? Nasza miłość jest z góry osądzona! O okrutny losie! – Rzucił się na kolana przed Norą i zapłakał. – Nie możemy być razem! O świecie! Merlinie! O okrutne fata! Czemu nas dotknęłyście tą tragedią? Jesteśmy jak… Luke i Lea! Jak Clary i Jace! Nie ma wyboru… Któreś z nas musi umrzeć… Bo co to za życie, gdy nie można być z ukochaną osobą?! Żegnajcie!

Wybiegł z Pokoju Wspólnego, zanosząc się szlochem i wpadając na każdy napotkany przedmiot, co odbierało powagi tej sytuacji.

Zapadła cisza, przerywana tylko głośnym chrapaniem Jamesa i Freda.

Rose spojrzała na Norę z obrzydzeniem.

– Nie jesteś już moją przyjaciółką. – Trzasnęła ją w twarz i odbiegła.

A Eleonora Zabini obudziła się.

Usiadła na łóżku, dysząc ciężko. Tak strasznego i realistycznego koszmaru jeszcze w życiu nie miała. Ale był całkiem zabawny. No. Dopiero po przebudzeniu mogła docenić chore poczucie humoru swojego mózgu. Ona i Scorpius? Pf! Śmieszne…

Reakcja chłopaka naprawdę była zupełnie inna…

– Żartujesz, prawda? – spojrzał na nią z powątpieniem. – A w tej bajce były jeszcze smoki i księżniczki, tak? Przecież to nie trzyma się kupy! Nie możesz być moją siostrą.

Z twarzy nie zdradzała za wiele. Chłopak przybrał swoją typową maskę - zamiast się wkurzać albo po prostu okazać prawdziwe uczucia, będzie negować i wyśmiewać wszystko. Ale Nora miała wrażenie, że podczas jej opowieści mogła dostrzec cień, przemykający przez jego twarz… Niedowierzenie, ból, smutek, złość… Te emocje mignęły jej tylko przed oczami. Po chwili miała przed sobą już pewnego siebie i opanowanego Ślizgona.

– Ja też nie mogłam w to uwierzyć, ale taka jest prawda. – Nora unikała wzroku chłopaka i bawiła się poduszką w barwie swego domu. Wciąż targały nią sprzeczne emocje. Najchętniej nadal by wszystko ukrywała. Ale nie mogła. Scorpius zasłużył na prawdę. – Klątwa Havlynga naprawdę istnieje. Wraz z Alem i Rose staramy się…

– Chwila. Zaraz. Stop. – Malfoy przetoczył po nich wszystkich wzrokiem, wykrzywiając usta w naprawdę ślizgoński sposób. – To znaczy, że wiedzieliście o tym? – W jego głosie dało się słyszeć ból i niedowierzenie, gdy zwrócił się do najlepszych przyjaciół.

Rose i Albus wymienili spojrzenia.

– Tak, ale…

– Nie chcieliśmy ci mówić, bo…

Scorpius im przerwał.

– Wiedzieliście, ale nic mi nie powiedzieliście? I wy się macie za moich przyjaciół?! – Prychnął pod nosem i kontynuował, nie zważając na ich oszołomione miny. Wskazał na Jamesa i Freda, którzy do tej pory siedzieli cicho. Przy każdym kolejnym słowie podnosił głos coraz bardziej, a dłonie poruszały się,  podkreślając jego wypowiedź. – Pewnie Nora… ups!... to znaczy Kasjopeja was także w to wmieszała? – Wywrócił oczami. – Macie mnie za idiotę? Myśleliście, że to w porządku, żeby przede mną ukrywać coś takiego? Bawiliście się mną! A ty, Rose…

– Przestań! – Nora wstała na równe nogi, podeszła do Scorpiusa i spojrzała na niego z całym gniewem, jaki w tym momencie się w niej kumulował. – Jeżeli chcesz kogoś winić to tylko mnie. To ja nie chciałam ci powiedzieć… I bardzo cię za to przepraszam… Mój świat został wywrócony do góry nogami… Straciłam swoją tożsamość… Człowiek, którego kochałam, okazał się zdrajcą… Zabroniłam Albusowi i Rose mówienia ci czegokolwiek, a oni to uszanowali. To moja wina. Znasz ich… Chcieli ci już dawno powiedzieć, ale ja… nie chciałam niszczyć ci życia. – Dziewczyna nie mogła znieść widoku tęczówek swojego brata, tak bardzo podobnych do jej własnych, więc odwróciła się do okna i wpatrzyła w noc. Jej głos stał się odległy. – Możesz mi nie wierzyć. Możesz żyć jak dotychczas. Możesz udawać, że nic ci nie powiedziałam. Twój wybór. Nie musisz się czuć do niczego zobowiązany. Ale nie obwiniaj swoich przyjaciół. Ta sytuacja jest zwariowana, ale ja… nie jestem Kasjopeją Malfoy. Nigdy nie będę ani nie chcę być częścią twojej rodziny. Jestem, byłam i już na zawszę pozostanę tylko Eleonorą Zabini.

Zapadła cisza.

Widać było, że Scorpius toczy ze sobą jakąś wewnętrzną walkę.

– No dobra. – Westchnął głośno i przeczesał włosy. Na jego twarzy nadal malowała się niepewność, ale gniew z niego uleciał. – Ale jedna sprawa nie daje mi spokoju. Dlaczego nigdy o tobie nie słyszałem? Rozumiem, że ta klątwa ciebie kryła, ale chodzi mi o to, że rodzice nigdy nie wspominali, że miałem siostrę…

– Pewnie było to dla nich zbyt bolesne. – O dziwo te słowa wypowiedział Fred, który siedział nienaturalnie spokojnie od kilku minut. – W głowie mi się nie mieści, że Blaise coś takiego zrobił.

– No… A mi się w głowie nie mieści, że nam o tym nie powiedziałaś… Nie chodzi mi teraz o to, żeby robić ci wyrzuty, bo rozumiem, dlaczego miałaś obawy itd… ale mogliśmy ci pomóc. Nie musiałaś tego przed nami ukrywać.

Wszyscy spojrzeli na Jamesa, jakby był szalony.

– Co?

Rose kilka razy pokręciła głową i wskazała oskarżycielsko palcem na chłopaka.

– Kim jesteś i co zrobiłeś mojemu kuzynowi? Dlaczego się nie gniewasz? Nie robisz żadnych scen lub czegoś bardziej potterowatego? Czy ty… okazujesz nam wyrozumiałość? Dajcie mi aparat! Muszę uwiecznić tę chwilę! James chyba dojrzał!

– Ha ha ha. Bardzo śmieszne. – Zrobił naburmuszoną minę, ale kąciki ust uniosły się odrobinę. – Zamiast wychwalać moją wspaniała osobę, to może zajmiemy się ważniejszymi sprawami? Dochodzi trzecia, a o jedenastej mamy bardzo ważny mecz…

– James ma rację. – Albus ziewnął przeciągle, zakrywając rękawem usta. Później sięgnął po swoją różdżkę i wyczarował białą tablicę i markery. – Spiszemy kluczowe problemy i je omówimy.

– Co to jest? – Scorpius spojrzał ze zdziwieniem i fascynacją na przyrządy w rękach Pottera. – Ekranik?

Rose potargała mu włosy, czując, że jego atak minął i znów jest jej wspaniałym chłopakiem.

– Nie znasz tablicy? Scor, na święta kupię ci przewodnik po mugolsikm świecie.

– Nie bądź śmieszna! Znam tablicę. Na każdej lekcji przecież ją widzę. – Wywrócił oczami z irytacji. Nie podobały mu się miny jego towarzyszy. Ledwo dusili śmiech, a on nie lubił być obiektem kpin. – Ale to na  pewno nią nie jest! Ma zły kolor! Jest za mała! I nigdzie nie widzę kredy.

– Posłuchaj. Zaraz ci to wyjaśnię… – James nachylił się do Malfoy’a. Jego uśmiech mówił, że raczej nic mu nie objaśni, tylko się z niego ponabija.

Nora postanowiła to przerwać.

– Hej! Ludzie! Pogadamy o tym kiedy indziej. Macie być grzeczni. – Posłała chłopakom jedno ze swoich słynnych spojrzeń, po którym każdy zdrowy na umyśle człowiek ma się na baczności i kontynuowała. – Mecz. Prawda. Priorytety. Najpierw pierwsza kwestia… List od Blaise’a.

– A czy ty nie jesteś na niego śmiertelnie obrażona? Przecież okazał się zbrodniarzem i w ogóle. – Fred nie rozumiał swojej przyjaciółki ani tej sytuacji, ale próbował być pomocny.

– To jest… skomplikowane. – Nora skrzywiła się i zamilkła. Nie miała ochoty o tym mówić. – Po prostu on zasługuje na wysłuchanie. – Tymi  słowami ucięła dyskusję, choć widziała, że jej przyjaciele mają ochotę dowiedzieć się więcej. – Napisał, że coś mi grozi… ale co?

– To chyba jasne, prawda? Chodzi o tę starą wiedźmę. Eve Queen. To chyba nie przypadek, że dostajesz ostrzeżenie o grożącym ci niebezpieczeństwie, a tego samego dnia ta wariatka cię napastuje. – Dla Freda sprawa była jasna. Nic nie dzieje się bez przypadku. A coś tutaj zdecydowanie śmierdziało… i to nie wczorajsze skarpetki Jamesa.

– To ma sens. – Albus zapisał jej nazwisko na tablicy. – Jej nagłe pojawienie się w szkole było dziwne. Podobno profesor Gruca nadal się nie odnalazł. To nie może być przypadek. Od tej kobiety bije dziwna aura.

– Aura? Serio, Albus? – Rose uniosła brwi i przejęła marker. – Mnie bardziej ciekawi powiązanie tej ,,nowej” z naszą sprawą. – Szybko im opowiedziała, co wraz ze Scorpiusem widzieli.

– Ona też jest zła? A była taka śliczna! – Fred zrobił naburmuszoną minę i przytulił się do poduszki, jakby ta miała stać się jego wymarzoną ukochaną. – Życie jest do bani. Zostanę sam do końca świata…

– Fredy, to przez nią się pokłóciliśmy, pamiętasz? – James się skrzywił i spuścił wzrok speszony.

– Tak? A co się stało? – Rose zmrużyła oczy i przyjrzała się im. Już wcześniej zauważyła napięcie panujące pomiędzy ich dwójką… a raczej trójką jeśli liczyć Norę...

– Nic! – Potter próbował ją oczarować swoim najlepszym uśmiechem, ale panna Weasley pozostała niewzruszona. Była jego kuzynką, więc odporność na jamesowy urok nabyła wraz z mlekiem matki. – Fred! Wszystko między nami okej, prawda? – Objął go nieporadnie ramieniem, a oczami przesyłał komunikat Ratuj! Ratuj!

– Ta… Jasne. – Mulat się lekko skrzywił, ale solidarność męska zwyciężyła. Wścibska Rose była najgorszą Rose na świecie… Nikt nie chciał z nią mieć do czynienia. – Rosie! Skup się lepiej na swoim chłopaku, bo zaraz nam wszystkie pisaki wypisze.

Scorpius upuścił markery na podłogę i zaczął się tłumaczyć, ale przerwał mu James, który jak zwykle próbował go obrazić i się z niego ponabijać… Później Fred zaczął krzyczeć coś o wolnych prawach kolorowych pisaków, a Rose chichotać pod nosem. Albus rysował dziwnego jednorożca na swojej tablicy.

Norze głowa pękała, a ci idioci jej nie pomagali.

Patrzyła bezradnie na zamieszanie, które przed nią wybuchło.

I oni mają mi pomóc? – przemknęło jej przez myśl.

Ale była zbyt zmęczona, żeby próbować ich przekrzyczeć. Zastanawiała się, kiedy przez dziurę pod obrazem przejdzie jakiś nauczyciel lub inni Gryfoni się obudzą, ale w tym momencie… miała to głęboko w merliniej du*ie.

Postanowiła zareagować, gdy Albus dostał dziwnego ataku - pewnie ktoś zmazał jego kucyka - i zaczął wszystkim grozić swoją różdżką.

Spokojnie wstała i podeszła do stolika, który stał przed kanapą jej przyjaciół. Podciągnęła koc, aby nie zawadzał i weszła na niego. Gdy to nic nie dało, wsadziła dwa palce w usta i gwizdnęła.

Cisza, która zapadła po jej wystąpieniu, była błogosławieństwem dla uszu i głowy.

Gdy miała pewność, że skupili na niej swoją uwagę, powiedziała:

– Mieliście mi pomóc, a wy… wy wolicie się wygłupiać. To poważna sprawa. – Zgromiła wzrokiem Ala, który otwierał usta, żeby coś powiedzieć. Ona jeszcze nie skończyła. Zwróciła się do Scorpiusa. – Przepraszam za tę całą sytuację. Wiem, że za mną nie przepadasz, więc cię do niczego nie zmuszam. Mam zamiar dowiedzieć się, o co chodzi z naszą nauczycielką. I z Blaise’m… Nie muszę w to wplątywać twojej rodziny. Te sprawy nie są ze sobą powiązane. A co do profesorki. Dzisiejszego wieczoru była po prostu przerażająca. – Wzdrygnęła się na wspomnienie twarzy kobiety. – Ale także… bardzo zaniepokojona i może… wystraszona? Nie wiem. Tamara może mieć coś z tym wspólnego, ale nikt z nas jej nie zna. –  Zeszła ze stolika i się o niego lekko oparła, patrząc po kolei każdemu z przyjaciół w oczy. – Jestem zmęczona. Wy pewnie też. Musimy odpocząć, a później sprawy może same się jakoś potoczą. Ale ja tego tak tego nie zostawię. Możecie mi pomóc lub dalej się wydurniać. Do niczego was nie zmuszam. A teraz… dobranoc. – Odwróciła się na pięcie i skierowała w stronę swojego  dormitorium.

Myślała, że jej przemowa zakończy to spotkanie, ale usłyszała za swoimi plecami ich głosy… Każdy z nich ją zapewniał, że jest z nią.

Z uśmiechem na twarzy ruszyła do swojego pokoju, w ramię w ramię z Rose, która ją dogoniła.

– Z taką ekipą na sto procent damy radę. Nic ci się nie stanie. – Rudowłosa pożegnała ją takimi słowami, a Nora weszła do swojego pokoju, gdzie czekały na nią dwa potwory… zwane też współlokatorkami.

~~*~~*~~*~~

– Psst! Obudź się!

Roxie poczuła, że ktoś ją szturcha w ramię. Była zdziwiona, że ktokolwiek miał tyle odwagi, żeby ją ruszać. Znajdowała się w Smoczej Szkole dopiero od tygodnia, a i tak już każdy wiedział, że zaspana jest bardziej niebezpieczna niż jakikolwiek smok… Kto ośmielił się…?

Z niejasnymi myślami kłębiącymi się w głowie, podniosła się, z zamiarem zamordowania gościa i powrócenia do snu, ale zamarła.

Zapach.

Las… Świerki…  I ta specyficzna nutka, która zawsze kojarzyła jej się z ciepłem i rodziną… Jakby cynamonowe ciasteczka babci Molly…

Zaatakowała.

Nikt nie miał prawa pachnieć w ten sposób! Ostatni raz czuła taką kombinację na pewnych zajęciach, przy tworzeniu pewnego eliksiru.

Przygniotła kogoś, spadając z łóżka i przykładając mu ramię pod gardło.

Miała już zamiar krzyknąć, ale ujrzała pod sobą…

Julesa.

Unikała go.

A on teraz bezkarnie siedział - lub leżał, przygnieciony przez nią - w jej pokoju!

Od ich rozmowy na zboczu minęło niewiele czasu, ale Roxie starała się omijać go najlepiej jak potrafiła.

Wspólne ćwiczenia? - nie. Szybka zamiana.

Siedzenie przy wspólnym stoliku przy posiłkach? - nie. Przychodzenie zawsze po nim na obiad i robienie uników.

Rozmowy w ich klasowym domku? - nie. Chowanie się w pokoju i ukrywanie przed nim i innymi ludźmi.

Była taka dumna z siebie! Udawała ninję - Angela zaraziła ją miłością do mugolskiego kina akcji i komiksów - i ukrywała przed nim swoje uczucia.

A on teraz śmiał włazić do jej pokoju i ją budzić!

Patrzyła mu w oczy, ciężko oddychając i to nie ze zmęczenia.

– Co. Ty. Tutaj. Robisz?! – wykrzyknęła, wzmacniając swój chwyt i przybierając groźną minę. Nie miało dla niej znaczenia to, że tak cudownie pachniał. Albo to, że jego oczy były tak bardzo zielone. Albo to, że… Nie. Stop. On ją nic nie obchodził.

– Cicho! – syknął, zerkając na łóżko Sam, która nadal spokojnie spała. – Nie chcemy obudzić całego domku. Możesz – Wskazał na nią głową – bo wiesz, to trochę boli. Zaraz wyjaśnię, o co chodzi.

Roxie niechętnie zeszła z chłopaka… Niechętnie, bo mu nie ufała! A nie dlatego, że był taki przystojny… O Merlinie…

– Masz minutę na wyjaśnienia, a później zamorduję cię i wrócę do łóżka. – Odsunęła się od niego i posłała mu swoje najgroźniejsze spojrzenie.

Jules wstał, otrzepał się i dopiero wtedy na nią spojrzał. Gdy ich oczy się spotkały…

To była prawdziwa magia.

Tak wiele mogła z nich wyczytać, a zarazem tak niewiele!

Pragnęła go poznać. Zaprzyjaźnić się z nim. Pokochać go.

W tym momencie była pewna, że on także tego pragnie… Ale…

Chłopak zrobił krok do przodu i wziął głęboki oddech, jakby chciał coś ważnego powiedzieć, a Roxie…

Stchórzyła.

Odwróciła się do niego plecami - zdając sobie sprawę, że ma na sobie tylko starą koszulkę swojego brata, która sięgała jej do połowy ud - i usiadła na łóżku, unikając jego wzroku.

– Czego ode mnie chcesz? – warknęła cicho, pamiętając o Sam. – Dlaczego napastujesz mnie o – Spojrzała na zegarek i jęknęła głośno – trzeciej w nocy!?

Jules wyglądał na odrobinę zdezorientowanego, ale potrząsnął kilka razy głową, jakby mówiąc sobie, że musi się rozbudzić i mruknął:

– Pamiętasz wczorajsze zajęcia z badań nad smokami?

Roxie spojrzała na niego, jakby był idiotą. Co miała różdżka do kociołka?

– No… Pamiętam, ale…

– A pamiętasz tę smoczycę? Tę w ciąży? Mówiłaś, że dałabyś wszystko, żeby obejrzeć jak jej dziecko przychodzi na świat, a ja dzisiaj miałem przy niej dyżur i…

– …zaczęła rodzić?! – zapytała przytłumionym głosem. Cała wrogość z niej uleciała. Od zawsze marzyła, żeby zobaczyć smoczy poród. Taka okazja…

– Dlaczego mi to mówisz? – Początkowa radość z niej uleciała, zastąpiona podejrzliwością. To chyba dziwne, że dopiero co poznany i zajęty facet zaprasza ją na bardzo nietypową i obrzydliwą randkę.

– Mogę cię tam przemycić. Reszta naszej grupy mówiła, że to okropne i w ogóle. A ty byłaś taka zachwycona… – Na jego twarzy zagościł delikatny uśmiech. – To jedyna okazja. Wiesz, że smoki zachodzą w ciążę raz na dziesięć lat, a Czarny Hebrydzki…

– …tylko raz w życiu. – Teraz Roxie zrozumiała. Z jakichś powodów ten dziwny chłopak chciał jej sprawić przyjemność i pokazać najbardziej niesamowity poród świata. – A Elena i Cristian? Twoja dziewczyna i najlepszy przyjaciel nie chcą tego ujrzeć?

Jules się trochę zmieszał, co według Roxie było bardzo urocze… Merlinie! Wcale nie!

– Oni nie przepadają za takimi rzeczami. Eli specjalizuje się w botanice. Lubi opiekować się smoczymi roślinami i tworzyć z nich różne maści i mikstury… A Cristian… – Po uśmiechu chłopaka i sposobie w jaki mówił o nich, Roxanne zdała sobie sprawę, że on traktuje tę dwójkę jak rodzinę. – …jest strasznym śpiochem.

– Ja też jestem. Ale niektóre rzeczy wymagają poświęceń. – Roxie wstała z łóżka, dyskretnie obciągając koszulkę. – Poczekaj na korytarzu. Za pięć minut będę gotowa.

– Jak mówisz ,,pięć minut”, to tak naprawdę masz na myśli godzinę? – Zaczął tyłem kierować się do drzwi. – Masz osiem minut, a później sobie idę. Poród  już się zaczął i może trwać kilka godzin, ale ja chcę zobaczyć wszystko. – Zniknął za drzwiami, chichocząc pod nosem. Roxie pożegnała go butem, który uderzając w drzwi, zamknął je i wypchnął pewnego idiotę na korytarz.

~~*~~*~~*~~

– Zapytam jeszcze raz. Gdzie byłaś?

Nora bardzo się zdziwiła. Nie sądziła, że Amy i Andy zauważą jej nieobecność. Zazwyczaj się nią nie przejmowały, zajęte własnymi problemami. A tutaj tak niespodzianka. Nie dość, że zwróciły na nią uwagę, to twierdziły, że się o nią martwiły. Śmieszne.

– Hm… – Zabini przeszła koło nich i zaczęła szukać swojej pidżamy. Była zmęczona i nie miała ochoty na kłótnie i gierki dziewczyn.

Ale one tak łatwo się nie dały. Podeszły do jej łóżka, na które Nora się rzuciła i stanęły nad nią.

– Jeszcze raz się zapytam: Gdzieś ty była!? – Amy skrzywiła się na twarzy, co chyba miało oznaczać, że sią o nią zamartwiała, ale z taką ilością makijażu, wyglądała raczej jak mroczny klaun. – Chciałyśmy już nawet iść do Neville, ale…

– Dajcie mi spokój! Siedziałam z Rose w Pokoju Wspólnym, okej? A teraz chcę iść spać! A w ogóle… co was to obchodzi? – Nie ufała im i na pewno nie dała się nabrać na ich bajeczkę. One coś knuły, a intrygi popularnych dziewczyn nie były dla Nory interesujące o trzeciej w nocy. Rano o tym pomyśli…

– Mamy do ciebie sprawę.

Nora tylko jęknęła i ukryła się pod kołdrą. Po chwili usłyszała ich przytłumione głosy i dwie osoby usadowiły się na jej łóżku.

– Dobra, Zabini. Nie będę już nic kręcić. Nie jestem taka miła jak Amy. I… Nie wygłupiaj się! Pogadaj z nami! – Andy odkryła ją i spojrzała na nią z obrzydzeniem wymalowanym na twarzy. No. To było już coś bardziej znajomego…

– O co chodzi? Czy nikogo w Gryffindorze nie obchodzi, że muszę być wyspana, żeby móc dobrze zagrać w meczu...? Nie? Super. – Usiadła powoli i spojrzała na swoje współlokatorki spod łba. – Czego?

Amy i Andy w końcu pokazały swoje prawdziwe twarzy. Wymieniły spojrzenia i zaczęły jej wyjaśniać, jaki interes do niej mają…

A Nora od razu się zgodziła.

~~*~~*~~*~~

Roxie musiała być bardzo cicho. Nie bez powodu nikt nie mógł być przy smoczycy przy porodzie… Można było tylko czuwać wcześniej, ale gdy się rozpocznie wycofać, aby smok nie czuł się źle. Jules i Roxanne łamali zasady.

Ześlizgnęli się ze zbocza i zakradli pod jaskinię. Chłopak kilka razy musiał ją zatrzymywać albo wskazywać jej dobry kierunek, więc muskał jej dłoń palcami albo dotykał jej pleców. Za każdym razem coś się w niej rwało… Z jednej strony było to strasznie przyjemne, ale z drugiej… za silne.

Roxie nie mogła pojąć, dlaczego ten idiota tak na nią działa. Miała już wielu chłopaków przez te wszystkie lata nauki w Hogwarcie, ale nigdy nie czuła się przy żadnym w ten sposób… No… Może tylko przy jej miłości z zeszłego roku, ale nie mogła o tym myśleć… To było… zbyt bolesne. Czasami nawet podobali jej się zajęci chłopcy, ale jak dowiadywała się, że mają dziewczyny to od razu mijało. Krukoni gardzili zdradami. Inteligentni ludzie w miłości mają swoją klasę.

Zajrzeli do jaskini.

Leżała tam.

Na wczorajszych zajęciach dowiedzieli się, że samica z rasy Czarnych Hebrydzkich zaszła w ciążę rok temu. Było to dość niesamowite, bo akurat w tym przypadku samica i samiec musieli mieć ten sam wiek. A takie okazy trudno odnaleźć. Ale udało się.

Znajdowała się na środku jaskini. Była to sztucznie zbudowana kryjówka specjalnie przeznaczona na takie okazje. Coś jak smocza porodówka. Jeśli jakiś smok ją zajmował, inne wyczuwały, że nie mogą się zbliżać. Matki należały do dość agresywnych stworzeń. To pewnie przez ten ból; natura nawet smoków nie oszczędziła. Niesamowicie piękna - nawet jak na smoka. Leżała na boku, jej łuski lśniły jak miliony gwiazd… Jules wyjaśnił Roxie, że normalny kolor Czarnych Hebrydzkich to czarny, ale przy porodzie zaczynają się mienić jak nocne niebo.

Roxanne w życiu nie widziała czegoś bardziej niesamowite. Wraz z Julesem zakradli się przy prawej ścianie groty na skalną półkę. Idealnie widzieli smoka, ale ona nie mogła ich dostrzec.

Rozpoczął się poród.

Roxie nigdy nie chciałaby być przy normalnym poradzie. Ale smocze wyglądały w zupełnie inny sposób.

Smoczyca przez pewien czas nieruchowo leżała - można było tylko dostrzec jej unoszącą się pierś, która wdychała i wydychała ciepłe powietrze, które ocieplało jaskinię. Gdy Roxanne miała się już zapytać, czy to normalne, smok się poruszył. Hestia - bo tak ją nazwano - ostrożnie wstała, uważając na swój wielki brzuch. Później zaczęła poprawiać sobie legowisko, chuchając na nie ognistym oddechem.

– Zaraz się zacznie – mruknął jej na ucho chłopak. Siedzieli blisko siebie, ale zarazem bardzo daleko. Musieli stykać się ramionami, ale Roxie starała się nie zwracać na to uwagi.

– Myślałam, że jak mnie obudziłeś, to się zaczęło.  – Odsunęła się od niego odrobinę - na ile jej pozwalała skalna półka - i obserwowała jak smoczyca zionie ogniem w podłoże jaskini i ponownie się kładzie. – Dlaczego ona…?

– Potrzebuje wysokiej temperatury, żeby móc urodzić jaja. Zaraz zacznie je składać, a później wysiadywać, – Odgarnął sobie z czoła spocone kosmyki włosów. Zaczynało się robić gorąco…

– Kurcze! Ale fajnie! – Roxie zdjęła z siebie kurtkę. – Muszę też zobaczyć, jak smoki się wyklują! Na to też mnie zabierzesz? – Spojrzała na niego z nadzieją, ale później zganiła się w myślach za swoją głupotę. To jasne, że będzie wolał pójść ze swoją dziewczyną na oglądanie słodkich nowonarodzonych smoczków… Z przypadkową dziewczyną może co najmniej zobaczyć dla wielu obrzydliwe rodzenie jaj.

– Jasne. – Jakby machinalnie złapał ją za dłoń i wskazał głową na sytuację przed nimi. – Patrz teraz.

Roxanne była w tamtym momencie najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Postanowiła zignorować poczucie winy, które krzyczało On ma dziewczynę! On ma dziewczynę! i cieszyć się tą najbardziej obrzydliwą nie–randką na świecie.

~~*~~*~~*~~

Cast zarządziła, że każdy ma być obecny na śniadaniu. Prefekci chodzili po pokojach i ogłaszali wolę dyrektorki. Nora została obudzona przez Molly Weasley, która miała bardzo nieszczęśliwą minę. Powiedziała, że wie co się stało, ale nie może tego zdradzić… Śmierdziało to jakąś tragedią…

Wielka Sala huczała od plotek. Każdy miał teorię na temat dziwnego polecenia Cast. A drużyna Gryfonów i Krukonów bardzo się niecierpliwiła. Mecz powinien zacząć się za dwadzieścia minut, a oni musieli się jeszcze rozgrzać i trochę poćwiczyć.

Gdy pojawiła się dyrektorka, każdy był już pewien, że stało się coś strasznego…

Zazwyczaj opanowana i elegancja kobieta była teraz obrazem nędzy i rozpaczy. Idealny kok zastąpiła kupka siana. Zawsze wyprasowane szaty - teraz wymięte jakby profesorka dopiero z łóżka wstała. A jej oczy… Nora miała wrażenie, że nigdy nie widziała tak załamanego człowieka.

Dyrektora stanęła przy mównicy i próbowała przemówić. Ale nie mogła. Zaczęła się jąkać i po chwili wybuchła płaczem. Uczniowie byli zszokowani. Cast nigdy nie poddawała się emocjom.

Eve Queen wstała i podeszła do dyrektorki. Objęła ją ramieniem w iście babciny sposób i wyprowadziła z sali.

Do mównicy podszedł bardzo zakłopotany profesor Longbottom.

– Przepraszam za to zamieszanie i za zachowanie pani dyrektor, ale wydarzyła się tragedia, która bardzo nią - i całym gronem pedagogicznym - wstrząsnęła. Dzisiaj w nocy na skraju Zakazanego Lasu zostało odnalezione ciało… Simon Gruca, nasz wcześniejszy nauczyciel obrony przed czarną magią został zamordowany. Cisza! Cisza! – Neville próbował przekrzyczeć gwar, który zapanował na sali. Dopiero po interwencji reszty nauczycieli i prefektów, mógł kontynuować. – Jest to dla nas wielka strata. Zostanie przeprowadzone dochodzenie. Złapiemy tego, kto jest za to odpowiedzialny. Dzisiejszy mecz zostaje odwołany. Jeżeli ktoś posiada jakieś istotne informacje na temat profesora Grucy, to proszę to do mnie zgłosić. Hogwart zostaje objęty żałobą. – Machnął różdżką i zmienił kolor flag, wiszących nad stołami, na czarny. – Uczcijmy minutą ciszy śmieć Simona Grucy.

Nora wymieniła spojrzenia z Alem, siedzącym przy stole Ślizgonów. Dziewczyna miała wrażenie, że wczorajsze wydarzenia oraz postać Eve Queen łączyły się ze śmiercią profesora. I może to właśnie jego mordercy powinna się obawiać. Ale kto to mógł być…? Nauczycielka…? Nowa uczennica…? Czy ktoś trzeci? Ktoś kto się nimi bawił…? Nie miała pojęcia, ale miała zamiar się tego dowidzieć. Cieszyła się, że może liczyć na pomoc swoich przyjaciół. Ale w pierwszej kolejności… musiała skontaktować się z Blaise’m.

Wychodząc z Wielkiej Bardzo Cichej W Tym Momencie Sali, wymieniła spojrzenia z Amy White. Nie wiedziała, czy dobrze robi zgadzając się na współpracę z nimi, ale nie miała wyboru. Potrzebowała pomocy.

Stojąc w cieniu, obserwowała jak Amy i Andy witają się z Emmą i Tamarą… i poczuła, że ktoś całuje ją w szyję.

Podskoczyła w górę i pisnęła głośno. Za nią stał Chrise, który objął ją i ponownie pocałował, ale tym razem w policzek.

Cholera. Znów o nim zapomniałam!

Taka prawda. Nie pamiętała już, że przecież wciąż są parą. Pogodziła się z Jamesem, więc on zszedł na drugi plan. Co nie było w porządku… Nie chciała, żeby to wyglądało tak, że go tylko wykorzystała, żeby dopiec Jamesowi. Ale wydawało jej się, że Cormac zaczął się w niej zakochiwać… A tego nie chciała. Traktowała go tylko jak przyjaciela i nie pragnęła, żeby pomiędzy nimi się coś zmieniło. Trzeba było pomyśleć o tym, zanim zaczęłaś z nim na niby chodzić.

Odwróciła się do chłopaka i pozwoliła się objąć. Nie chciała go ranić, a ludzie patrzyli…

– Gdzie byłaś rano? – mruknął jej w ucho. – Czekałem na ciebie o stałej porze, a ty nie przeszłaś.

– Spałam. Miałam ciężki wieczór i jakoś tak wyszło… – Próbowała się od niego dyskretnie uwolnić, ale to spowodowało tylko, że mocniej do niej przylgnął.

– Zaspałaś? Serio? Ale z ciebie oferma – powiedział to swoim typowym tonem, ale czuła, że się tylko z nią droczy.

Nad jego ramieniem dostrzegła Albusa, który patrzył na nią pytająco. Nora zrobiła do niego błagalną minę i niesamowicie się ucieszyła, kiedy chłopak zrozumiał, o co chodzi. Ach… ta przyjacielska telepatia.

 – Hej, Ellie! Miałaś mi pomóc w tym wypracowaniu z transmutacji, pamiętasz? – Albus podbiegł do nich i zaczął szybko mówić. – Cześć, Chris! Muszę ją niestety porwać, ale niedługo ci ją oddam, okej? To… na razie!

Złapał ją za dłoń i pociągnął w kierunku najbliższej klatki schodowej. Gdy mieli pewność, że Cormac ich nie widzi, zatrzymał się i spojrzał na Norę w uważny sposób.

– No, co? – mruknęła, siadając na najniższym schodku. – Dzięki za uratowanie,

– Hm… – Al usiadł obok niej. – Wydawało mi się, że wy tylko udajecie, a wyglądało to bardzo na serio. No. Bardzo na serio z jego strony… Co się dzieje?

Nora jęknęła i położyła mu głowę na ramieniu.

– Jestem już tym taka zmęczona! Najpierw Chris, potem James, znów Chris i pogodzenie z Jamesem. Życie jest do bani…

– Podobasz mu się! – wykrzyknął Albus. Był bardzo z siebie zadowolony, że na to wpadł, choć od problemów miłosnych swojej przyjaciółki wolał trzymać się z daleka. – A czy to nie dobrze? Z udawanej pary możecie stać się prawdziwą parą. Mówiłaś, że go lubisz, więc w czym problem…?

– Lubię go, ale nie w ten sposób! Al! Co ja mam robić? – wykrzyknęła głośno i walnęła go w ramię, aby się odrobinę wyżyć.

– To zerwij wasz udawany związek. Przecież pogodziłaś się już z Jamesem. – Zaczął ją nieporadnie głaskać po głowie i klepać po ramieniu. Miał tylko nadzieję, że nie zacznie płakać jak ostatnimi razy.

– Nie mogę! Twój brat nie może się dowiedzieć, że tylko udawałam, że chodzę z Chrisem! A jak zerwę z Cormaciem teraz, to on pomyśli, że chciałam go tylko wykorzystać i powie o wszystkim Jamesowi i…

– Nie rozumiem ciebie. Nie myśl o ich emocjach. Ty się liczysz najbardziej. Nie możesz każdemu dogodzić…

– …mogę spróbować. – Westchnęła przeciągle i podniosła się. – Dzięki, Al – mruknęła i mocno go uściskała. – Potrzebowałam takiej normalnej rozmowy. A teraz musimy zająć się poważniejszymi sprawami. Hura, moje popieprzone życie! I czy ty mnie nazwałeś ,,Ellie”? Co to w ogóle ma być?

W ramię w ramię zaczęli wspinać się po schodach. Musieli wiele rzeczy do zrobienia. Nie zdawali sobie sprawy, że dzisiejsza informacja była początkiem czegoś wielkiego… 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ta... Wiem... Zasłużyłam na każdą groźbę i karę, którą mi gotujecie... Ale napisałam!

Byłam mega zajęta i praktycznie każdy wieczór spędzałam poza domem, więc nie mogłam pisać.

O waszej niecierpliwości mogą świadczyć te ok. 2 000 wejść, które stuknęły od  ostatniego rozdziału... Hm... Czyżby ktoś polubił mojego bloga? :D Ponad 7 tys!!! F*ck jeah!

Zaczyna się nowy rok szkolny (nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!) i nie wiem jak będzie u mnie z pisaniem. Idę do bardzo dobrej i wymagającej szkoły, więc nie wiem czy znajdę czas. Ale wciąż będę pisać! Rozdziały będą się pojawiać raz na tydzień lub dwa tygodnie... Czyli niczego nie zawieszam ani nic, ale daję wam informację (ale jestem pewna, że i tak będziecie mnie ścigać), że nie będzie to już tak często. Ale mam wiele nowych pomysłów (i starych do dopracowania), więc raczej umrę jeśli nie będę mogła czegoś szybko napisać i dodać.

Dziękuję wam za cierpliwość (i za nie wyśledzenie mojego domu i nie zabicie mnie...) i życzę wam miłego (ha ha ha) powrotu do szkoły! A 1 września mojemu blogowi stuknie drugi miesiąc, więc pocieszcie się myślą, że Gabsonenene jest z wami! <3