Miniaturka I

UWAGA! Miniaturka nie jest związana z przebiegiem akcji, który toczy się w moim normalnym opowiadaniu. Została napisania o 3 w nocy, gdy wraz z przyjaciółką miałyśmy głupawkę, więc... Nie odpowiadam za rzeczy, które tutaj powypisywałyśmy. XD

Macie tutaj próbkę mojego (i mojej wspaniałej przyjaciółki) szaleństwa i absurdalnego poczucia humoru... Patrzcie, jak normalnie się powstrzymuję.

Współautorką jest sky_ vivre!! - która z niewiadomych powodów nie chce założyć własnego bloga - a powinna!

Tak z okazji nowego roku szkolnego :*

Miniaturka I

Niespodziewany stary grat

Harry wyszedł z Wielkiej Sali. Harry zrobił trzy kroki do przodu. Harry potknął się i umarł... A, i zobaczył pociąg, i Dumbledora... Ale potem umarł... No dobra. Zmartwychwstał. Ale wcześniejsza wersja była ciekawsza...

Zacznijmy od początku...

Harry wyszedł z Wielkiej Sali z zamiarem śledzenia Dracona Malfoya. Postanowił w końcu odkryć jego tajemnicę... To przecież bardzo niepokojące, gdy ktoś bawi się jabłkami i ptaszkami, prawda? Ostatnio zauważył ślizgona, gdy ten skradał się do Pokoju Życzeń. Harry, jako że był bardzo inteligentnym chłopcem, od razu zrozumiał, o co w tym chodzi... Draco musiał mieć dziewczynę! W głowie ułożył sobie listę potencjalnych kandydatek. Przecież Voldemort nie powierzyłby Malfoyowi jakiegoś dziwnego i niebezpiecznego zadania, prawda? Prawda!

Nasz Złoty Chłopiec był jak ninja - szybki, przebiegły, zwinny i niesamowicie przystojny. Po cichu podążył za swoim odwiecznym nemezis. Po drodze wpadł na zbroję i całującego się z własną ręką Rona - pewnie ćwiczył przed wieczorną randką z Lavender - ale nadal pozostał niezauważony. O dziwo, udało mu się zgubić Dracona. Zrezygnowany, wrócił na kolację do Wielkiej Sali. Ale w jego sercu narodziło się postanowienie: Przeszukam Pokój Życzeń i odkryję tajemnicę Malfoya!

2.00 w nocy

Harry obudził się. Miał do wykonania ważne zadanie, które, oczywiście, było doskonale zaplanowane. Uważając, żeby nikogo nie obudzić, wziął pelerynę niewidkę i wymknął się ze swojego dormitorium.

W Pokoju Wspólnym zauważył rudego przyjaciela, który udowadniał, że nie tylko z ręką potrafi się całować... Ohyda... Zaraz...? Czy on... próbuje zjeść jej twarz?!

Nie oglądając się na tę obrzydliwą scenę, wyszedł z wieży i skierował się do Pokoju Życzeń. A tam... Odnalazł magiczny przedmiot.

~~*~~*~~*~~

- Harry, co to jest?

- Co?

- No to czerwone z zieloną rączką?

- Chodzi ci o moją parasolkę?

Hermiona zaczęła się niecierpliwić. To było chyba oczywiste, że pyta się o jego parasolkę... z którą chłopak nie rozstawał się od dwóch dni. Dziewczyna zaczynała się o niego martwić...

- Skąd ją masz?

- Znalazłem... - powiedział wymijająco, polerując rączkę. Nawet o swoją miotłę tak nie dbał.

- Ale gdzie? Po ci stara, zniszczona i w dodatku brudna parasolka?! - Hermiona nie mogła pojąć logiki swojego przyjaciela.

- Nieważne... Zaraz, zaraz! Czemu cię to tak interesuje? - Chłopak zmrużył oczy w podejrzliwy sposób. - Chcesz mi ją zabrać?! - wykrzyknął, obejmując mocnej swój skarb.

Hermiona osłupiała. Spojrzała na niego jak na wariata. I to ma być ten wielki Wybraniec? Nie sądzę…

- Jasne, że nie. - Ale skrzyżowała palce za plecami. Zachowanie Harrego nie było normalne. - Tylko martwię się o ciebie...

- Nie masz o co! - Chłopak zrobił obrażoną minę. - Zawsze chcesz wszystko wiedzieć, co? A teraz pozwól, że ja i Pani Parasolka udamy się na spoczynek...

- Harry! Zwariowałeś?! - Miała ochotę na niego nawrzeszczeć, ale postanowiła zachować spokój. Musiała być tą racjonalną osobą... jak zwykle. Spróbowała jeszcze raz: - Harry... Zacząłeś się dziwnie zachowywać, odkąd ją znalazłeś... Ma na ciebie zły wpływ...

- Wcale nie! Jesteś po prostu zazdrosna! Nie rozumiesz naszej wielkiej miłości!!! - Wybiegł z Pokoju Wspólnego, wrzeszcząc, że Hermiona jest psychopatką...

Mina innych gryfonów - bezcenna.

Hermiona chciała zapaść się pod ziemię.

- Em... Nie wziął dzisiaj swoich leków... Jest odrobinę niepoczytalny... Ale wszystko jest już pod kontrolą! - Uśmiechając się sztucznie, pobiegła za Harrym.

~~*~~*~~*~~

Natknęła się na niego dopiero pod Wielką Salą. Siedział sam pod ścianą z miną zbitego psiaka. O dziwo, parasolki przy nim nie było... Ciekawe gdzie ją zgubił...? Pokręciła głową z niedowierzaniem i podeszła do niego po cichu.

-Harry... Gdzie jest parasolka? - spytała spokojnie, wiedząc, że chłopak może się szybko zdenerwować.

- Nie wiem - burknął i objął kolana rękami. Zaczął się kołysać  w przód i w tył... - Nie twoja sprawa... Nie mam jej... Zabrali mi ją...

Dziewczyna kucnęła obok niego, ale gdy tylko próbowała go dotknąć, odsunął się gwałtownie i wrócił do kołysania.

- Parasoleczko... Parasoleczko... Wróć do mnie! - Chłopak zaczął śpiewać po cichu. Jego głos niósł się po całym korytarzu. Z każdym słowem coraz głośniej zawodził. - Nie znam słów, aby opisać me cierpienie... Cierpienie... Bez ciebie!!!

- Dobra, świrze... Ja idę coś zjeść... - Hermiona podniosła się, z przekonaniem, że dla jej przyjaciela nie ma już nadziei. Stracili go...

~~*~~*~~*~~

Panna Granger usiadła przy stole i zaczęła sobie nakładać makaron. Tę prostą czynność przerwał straszny widok... Jej oczom ukazał się... nie kto inny... jak Ronald Weasley... i kurczak.

To była miłość - jak przekazał jej przyjaciel.

Ślub już zaplanowany.

Podróż poślubna na Jamajkę.

A Hermiona może pojechać z nimi, aby powstrzymywać Rona przed pożarciem swojej nowej żony...

Nie mogła w to uwierzyć...

Czemu ci ludzie zakochują się w przedmiotach nieożywionych?!

Najpierw Harry, teraz Ron... Jeszcze tylko brakuje, żeby McGonagall zakochała się w Filchu!

Uciekła z Wielkiej Sali... W jej pamięci już na zawsze zostanie obraz Rona całującego się z faszerowanym kurczakiem... Tak bardzo okaleczona...

Dopiero później zdała sobie sprawę, że dziwna miłość Wesleya może mieć związek z tajemniczą czerwoną - z zieloną rączką! - parasolką...

Detektyw Granger przybywa na ratunek!!!

~~*~~*~~*~~

- George... Najdroższy! Czy mógłbyś nie wyglądać tak pięknie w świetle tej żarówki...?

- No nie wiem, ukochany... Jeżeli ty przestaniesz na każdym kroku, oślepiać mnie swoim niebiańskim - i niesamowicie seksownym - uśmiechem...

- Och, George! Przestań, bo się zarumienię... - Mimo tej przestrogi, jego policzki i tak zrobiły się czerwone. Przysunął się delikatnie do swojego adoratora. - Może wymasujesz mi plecki? Tylko ty i te twoje sprawne rączki potraficie sprawić, że zapominam o swoich problemach... Kupiłem nawet nasz ulubiony kremik o zapachu truskawki...

- Kochanie! Chyba umrę, jeśli nie pomasuję ci tych pleców!

- Miałem nadzieję, że to powiesz... A później... No wiesz, co może się wydarzyć...

- Tak! Wiem! Bierz mnie, tygrysku...

- Em... Chłopaki? - Ginny przerwała tę wymianę zdań.

Fred i George spojrzeli na nią wściekli i krzyknęli jednym głosem:

- Czego?!?!

- Dobrze się czujecie? - dziewczyna spytała niepewnie. Czuła się zdezorientowana. Nie co dzień widzi się swoich braci, którzy wyznają sobie miłość na kanapie w Pokoju Wspólnym. A robili to naprawdę głośno...

- Bardzo dobrze! Nie widzisz? - Fred warknął i objął swojego brata. Po chwili znów miał rozmarzoną minę. - Wszystko wygląda piękniej, kiedy on jest przy mnie!

- Może was ktoś napoił amortencją...? Bo nie wydaje mi się...

- A sio! I weź ze sobą tego starego grata! Nie jest nam już potrzebny... Wracając do twoich pięknych oczu, Fred...

Ginny przewróciła oczami, obiecując sobie, że jak chłopcy wrócą do normy, to nigdy nie da im o tym zapomnieć. Wyszła, zabierając ze sobą parasolkę...

~~*~~*~~*~~

Szła zamyślona przez korytarz na czwartym piętrze. W dłoniach obracała złożoną parasolkę. Ostatnimi dniami często ją widywała... Czuła wydobywające się z niej dziwne wibracje. A gdyby ją tak rozłożyć...?

- Ginny! Ginny Weasley! Stój! - Usłyszała wołanie za swoimi plecami.

Odwróciła się, a jej palec zawisnął nad przyciskiem otwierającym parasolkę. W jej stronę biegł Blaise Zabini, który wyglądał na nieźle wkurzonego.

- Ile razy mam ci mówić, że masz zakaz dotykania mojej nowej miotły? Kup sobie własną! Ale chwila... - powiedział z namysłem, doganiając ją - ...twoich starych na to nie stać!

- Nie ruszałam jej! Mogłeś jej nie zostawiać w szatni, gdzie każdy gracz Quidditcha może się o nią potknąć! A jak się już o nią potknęłam, to musiałam się na niej przelecieć! To chyba oczywiste, prawda?

- Nie! Wiesz w ogóle co to za model? - Chłopak zamilkł i spojrzał na przedmiot w jej dłoni. - Czy to jest... parasolka? Chyba naprawdę jesteś wariatką! Czemu chodzisz po zamku z parasolką?

- A co? Zabronisz? - Wykrzywiła się do niego i miała zamiar odejść, ale chłopak nagle chwycił ją za nadgarstek. Parasolka spadła na ziemię, otwierając się gwałtownie. A Blaise Zabini i Ginny Weasley zwariowali.... z miłości.

~~*~~*~~*~~

Hermiona przemierzała korytarze zamku i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Świat oszalał. Wszędzie były... pary!

Ginny i Blaise całowali się na ławce - choć od zawsze pałali do siebie nienawiścią.

Fred i George... to było dziwne. Ich czułe dialogi przeszły już do hogwarckiej historii...

Ale nie zapominajmy o Ronie i jego kurczaku! Połowy mięsa już nie było, ale uczucie wciąż trwało...

Harry siedział w kącie, wciąż opłakując swoją straconą miłość...

Snape i Trelawney połączyli swe wróżbiarsko-eliksirowe moce i teraz pragnęli zapanować nad Okręgiem Trzech Magicznych Stanów...

Ale widok profesor McGonagall i Filcha przerósł ją... Obrzydliwe.

Zwariowanych par było jeszcze więcej!

Hogwart nie był już bezpiecznym miejscem... (można płakać...)

Postanowiła odetchnąć świeżym powietrzem.

Wyszła na błonie, gdzie spotkała... Lunę i Perciego Weasleya... Para szła, chichocząc pod bardzo znajomo wyglądającą parasolką.

Minęli ją w drzwiach.

- Hermiono! Moje włosy pod pachami mówią, że zbiera się na deszcz... Mi i Perciemu ta parasolka się już nie przyda... Chciałabyś... - zapytała, podając jej ów przedmiot i macając się ręką po pasze.

- A dawaj mi ją. - Hermiona wybiegła na dwór, ściskając w dłoni przeklęty stary grat, który przysporzył jej tylu problemów i nierozwiązanych zagadek... - Ty i ja, parasoleczko. Zaczniesz mówić? Nie? To chodź na spacer...

Zrezygnowana dziewczyna powlekła się w kierunku Zakazanego Lasu.

Prognoza włosów Luny się sprawdziła. Po minucie rozpętała się wielka burza.

Hermiona spróbowała otworzyć parasolkę. Była tak skupiona na swoim zadaniu, że nie zauważyła Dracona Malfoya, który wyłonił się zza drzew.

Chłopak podbiegł do niej i uśmiechnął się pod nosem.

- Granger? Może ci pomóc? - zapytał z kpiącym uśmiechem i wyciągnął rękę w jej kierunku.

- Nie! Nie dotykaj jej!

Dziewczyna bała się, że oni także zwariują.

Ale było już za późno…

Nagle parasolka zaskoczyła i otworzyła się. Wiatr wygiął ją w przeciwną stronę, w chwili gdy oboje ją trzymali.

Świat zawirował, a Draco i Hermiona przenieśli się w czasie...