niedziela, 20 marca 2016

Rozdział 30 (ostatni)

W imię miłości…
Zachęcam do przeczytania podziękowań na końcu :)

 Była zdziwiona, że udało jej się zasnąć. Odkąd to się stało, miała okropne problemy ze snem. Bała się koszmarów, które niestety za każdym razem ją dopadały, przeplatając się z równie nieprzyjemnymi wspomnieniami…
Nie rozumiała tego, co się wydarzyło. Ale wiedziała, że to jej wina. To przez nią Hugo… on… nie mógł się obudzić.
Nim się zorientowała, jej myśli znów przeniosły ją do tamtego dnia…
– No chodź, Hugo! Zróbmy im na złość. Udowodnijmy, że nie jesteśmy małymi dziećmi i że też mamy prawo brać udział w zabawie! – wykrzyknęła, skacząc na łóżku. Znajdowali się w pustym dormitorium chłopców z drugiego roku, gdzie Lily zaciągnęła kuzyna na tajną naradę.
Hugo uniósł głowę znad książki, którą właśnie próbował czytać. Z westchnieniem zamknął ją i posłał dziewczynie zmęczone spojrzenie.
– A czy to sprawi, że dasz mi spokój?
Lily, znając swojego kuzyna, od razu wyczuła, że udało jej się go przekonać. Krzyknęła głośne ,,tak!” i rzuciła się mu na szyję.
– Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Jesteś najlepszym bratem, jakiego mam! – Przypieczętowała swoje słowa, cmoknięciem go w policzek.
Dwunastolatek wywrócił oczami, ale uśmiechnął się łagodnie do dziewczyny.
– Tylko nie mów tego Jamesowi i Albusowi. Mogłoby ich to urazić.
– O to się nie martw. Wiedzą o tym od dawna. – Zeskoczyła z łóżka i pobiegła w kierunku drzwi. Przez ramię jeszcze krzyknęła:  – Idę po rzeczy. Za pięć minut w Wielkiej Sali! Nie spóźnij się! Czeka na nas przygoda!
Jaka naiwna była… Jaka egoistyczna… Wykorzystała przywiązanie Hugona, by wpakować ich w kłopoty. Ale wtedy wydawało jej się to dobrym pomysłem… i czuła... jakby coś ją zmuszało, napędzało, by to zrobić…
Później śniły jej się momenty z ich wspólnego dzieciństwa. Od zawsze byli ze sobą blisko. Może przez podobny wiek? Albo przez ich odmienne charaktery, którymi się uzupełniali? Ona głośna, pełna życia, szalona, impulsywna. On cichy, spokojny, łagodny, spostrzegawczy. Naprawdę był jej ukochanym bratem.
Właśnie wspominała, jak kiedyś namówiła Hugona na wspólną ucieczkę z domu, gdy poczuła coś… nieprzyjemnego. Jakby szorstka, mokra rzecz dotykała jej policzka…
Usiadła gwałtownie na łóżku i ujrzała na swoich kolanach…
– Wiesiu? – spytała szeptem, wcale nie oczekując odpowiedzi. Wytarła rękawem piżamy mokry policzek i skrzywiła się. – Czy ty mnie polizałeś?
Kameleon wydawał się być podenerwowany. Wiercił się na jej kolanach, wciąż zmieniając barwę.
– O co chodzi? – Ziewnęła i zaraz syknęła, gdy zwierzę wbiło pazurki w skórę na jej udach.
Miała go już zrzucić z łóżka, gdy Wiesiu sam zeskoczył na ziemię i, jakby patrząc na nią nagląco (kameleony potrafią tak w ogóle?), zaczął kierować się do drzwi, wciąż na nią zerkając.
– Mam za tobą iść? – Nie miała pojęcia, jak na to wpadła, ale chyba to było przyczyną dziwnego zachowania Wiesława. – No dobrze.
Wstała z łóżka, założyła kapcie i szlafrok, i udała się za Wiesiem. Miała zamiar szybko to załatwić, zanim zdałaby sobie sprawę, że kameleony i tak nie rozumieją, co się do nich mówi i że to, co teraz robiła, było kompletnie pozbawione sensu…
~~*~~*~~*~~
– Lily?
Roxie ze zdumieniem rozpoznała brązowe tęczówki kuzynki, która przykucnęła koło niej i patrzyła na nią z niepokojem. Dziewczyna czuła się strasznie. Była zaspana, kończyny jej ciążyły. Z trudem udało jej się usiąść i rozejrzeć.
Pozostali wyglądali na równie zdezorientowanych i zmęczonych. Niektórzy powoli się podnosili, inni otwierali oczy, przeciągali się.
Co się wydarzyło?
Dopiero nieruchoma sylwetka dorosłej kobiety sprawiła, że wszystko sobie przypomniała.
– Ciociu! – wykrzyknęła, rzucając się do Hermiony. – Elena! Rose! Szybko!
Nigdy nie czuła tak wielkiego przerażenia i bezradności jak w momencie, gdy dopadła do ciała swojej ciotki. Kobieta leżała na brzuchu. Nieruchoma.
Drżącymi rękoma odwróciła ją na plecy… Skołtunione włosy zakryły bladą twarz, a na szacie, w miejscu, gdzie Eve Queen zatopiła swój sztylet, widniała ciemna plama…
To było dla niej za wiele. Roxie nie mogła się zmusić, by dotknąć Hermiony. Mogła tylko patrzeć na kobietę, którą znała od dziecka, która była jej ciocią – może i czasami surową, ale kochającą, łagodną, cierpliwą… Myśl, że życie z niej uleciało… że już nigdy nie spojrzy karcąco na wujka Rona, gdy ten nałoży sobie całego kurczaka na talerz, albo nie będzie odgarniała tym typowym dla siebie, matczynym gestem włosów Rose… łamała jej serce.
– Z drogi. – Usłyszała szorstki głos Eleny, gdy ta odepchnęła ją, by dostać się do kobiety.
Tuż obok niej rozległ się szloch Rose, która opadła na kolana, patrząc na ciało matki. Scorpius próbował ją objąć, ale dziewczyna wyrywała się, krzycząc. Roxie nie mogła wyobrazić sobie, co musiała teraz czuć… Dla niej samej było to ciężkie, a co dopiero, gdyby ich role się odwróciły i to jej matka…
Lily wtuliła się w Jamesa, także szlochając. Roxie nieprzytomnie zauważyła kameleona, który uczepił się ramienia dziewczynki. Fred i Lucy stali ze spuszczonymi głowami, a pomiędzy nimi znajdowała się Joss, która ściskała mocno ich dłonie. Albus… był załamany. Roxie podejrzewała, że obwiniał się za to, co się stało… że nie mógł ocalić Tamary. Obok niego nieśmiało przycupnęła na biurku Adel, którą ocaliła Rosjanka. Nott i Cristian stanęli z boku – nie chcieli im przeszkadzać. Na twarzach chłopaków malował się gorzki smutek. A Jules… nawet się nie zorientowała, a on już znalazł się obok niej, obejmując ją ramieniem w talii. I kochała go za to całą sobą.
W chwili, gdy Scorpiusowi w końcu udało się wziąć w ramiona zrozpaczoną Rose, Elena podniosła się i spojrzała na nich. A w jej oczach była… nadzieja?
– Naprawdę nie wiem, jak wielkie trzeba mieć szczęście – powiedziała cicho, pochylając się i wyjmując coś z szat Hermiony – by coś takiego przeżyć. A to wszystko dzięki temu. – Elena uniosła w górę zakrwawioną, z dziurą w środku okładki, książeczkę. – Dość cienka, ale wystarczyło. Sztylet przeszedł przez nią, uszkadzając ciało dyrektorki, ale jej nie zabijając. Będzie żyła, ale musimy zabrać ją do szpitala.
Roxie była pod wrażeniem opanowania przyjaciółki. Mimo potarganych, czarnych włosów, krwi na rękach, nigdy nie wyglądała bardziej odważnie i na miejscu, jak w tym momencie.
Ulga to niewystarczające słowo, by opisać emocje, które ich ogarnęły. Rose, tym razem łagodniej, wyrwała się Scorpiusowi i dopadła do boku matki, biorąc jej dłoń w swoje i opierając się czołem o nie. Tym razem płakała ze szczęścia.
– Niesamowite – mruknął Fred, który niepostrzeżenie podszedł do Eleny i ostrożnie wziął od niej książeczkę. – Baśnie Barda Beedle'a. Kto by się spodziewał, że po tylu latach wciąż będzie je nosiła ze sobą?
Roxie, tak jak i reszta jej rodziny, wiedziała, że Hermiona otrzymała od Albusa Dumbledore’a ten właśnie egzemplarz baśni, który także odegrał pewną rolę w zmaganiu, jakim było pokonanie Voldemorta. I ona go przy sobie wciąż nosiła… Może tak właśnie miało być? Ale nie mieli teraz czasu się nad tym zastanawiać. Musieli uratować Norę, Tamarę i dziewczyny z Rezerwatu.
Jednogłośnie stwierdzili, że Hermionę do św. Munga zabiorą Lily, Adel i Rose. O dziwo, młodsze dziewczynki nie kłóciły się ani trochę i po prostu przyjęły, że to właśnie muszą zrobić. Za to Weasley…
– Nie ma mowy – syknęła, a Roxie przez myśl przemknęło, że jej kuzynka wygląda odrobinę przerażająco. Miała w oczach taki błysk… – Myślicie, że pozwolę, byście samodzielnie ryzykowali swoje życie? Nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie w szpitalu, kiedy wy… – Głos jej zadrżał, ale kontynuowała: – Jesteście moją rodziną. Moimi przyjaciółmi. Nie wybaczę sobie, jeśli coś wam się stanie… – Dziewczyna rozpłakała się na końcu.
Roxie wymieniła się spojrzeniami ze Scorpiusem. Wiedziała, że myślą o tym samym: Rose przeszła już za dużo. Za wiele stresu, napięcia. Nie należała do słabych osób. Ale przekroczyła swoją granicę i nie była gotowa na więcej.
– Rosie… – powiedział spokojnie Malfoy, podchodząc do swojej dziewczyny. Założył pasmo rudych włosów za jej ucho i położył ostrożnie dłoń na jej talii. Przyciągnął ją do siebie, stykając ze sobą ich czoła.
– Nie. – Rose zadrgały wargi. Przymknęła powieki i westchnęła. – Nie, nie, nie. Niech idzie Elena.
Poczuli się trochę niezręcznie, patrząc na parę. Elena, wciąż skupiona na Hermionie, nawet nie zarejestrowała, że wypowiedziano jej imię. Fred po cichu rozmawiał z Lucy i Joss – ta ostatnia słodko obejmowała go w pasie. Lily siedziała na ziemi, pomiędzy swoimi braćmi, opierając głowę na ramieniu Jamesa, który z zamyśloną miną ją obejmował. Albus milczał. A może myślał? Planował, co dalej powinni zrobić? Adel bawiła się swoimi włosami, bojąc się na nich spojrzeć. Cristian zerkał na nich wszystkich po kolei, kołysząc się na piętach; wydawał się podenerwowany. Może przytłaczały go ich intensywne emocje? Roxie zdarzało się zapomnieć o jego empatycznych zdolnościach. Musiał przeżyć katorgę, gdy ich wszystkich ogarnęła rozpacz. Nott przeglądał jakieś plany, a ona i Jules… po prostu stali razem; czekali.
– Wiesz, że Elena musi pójść z nami. Może będzie w stanie pomóc, gdy ktoś zostanie ranny. – Scorpius objął ją mocniej. – Rosie… po prostu idź.
– Nie puszczę cię. Nie, nie, nie – powiedziała słabo, pobladłymi palcami rozpaczliwie ściskając jego koszulę.
– Rosie.
Na kilka sekund jej imię zawisło między nimi. Niebezpieczne. Drgające. Czekające.
– Nienawidzę cię – syknęła. Wspięła się na palce i gwałtowanie go pocałowała. Po chwili puściła go i ocierając łzy, powiedziała stanowczo: – Macie wrócić. Wszyscy. W całości. Jasne?
Nie czekając na ich odpowiedź, odwróciła się na pięcie i skierowała do swojej matki.
– Chodźcie, dziewczyny. Musimy iść.
Hermiona została ułożona na lewitujących noszach; Elena wyjaśniła Rose jak za pomocą lekkiego dotknięcia dłonią nimi kierować. I po chwili zniknęły w zielonych płomieniach kominka…
Zapadła cisza. Spojrzeli wszyscy na siebie, obawiając się tego, co zaraz miało nastąpić. Ale nie mogli dłużej czekać. Musieli działać.
– A może… poinformujemy kogoś o tym? – zaproponował nagle Fred, podając im ich różdżki, które wyciągnął z pudełeczka, w którym zostały ukryte.
– Niby kogo? Nauczycieli? Nie uwierzyliby nam. Wlepiliby nam tylko szlabany i kazali iść spać – zauważył James.
– Może aurorów lub ministra? – zastanawiała się na głos Roxie. – Ale… nie. Odsunęliby nas od tego. Stwierdziliby, że jesteśmy dzieciakami i że sami się tym zajmą. W najlepszym przypadku. W najgorszym zignorowaliby nasze słowa, uznając Łowców za jakąś bajeczkę i wtedy dziewczyny nie miałyby żadnych szans. Minister może i by nam uwierzył, ale nie dostaniemy się do niego bezpośrednio. Jesteśmy zdani na siebie.
– Na LOCH też bym nie liczył. Eve Queen miała tam wielkie wpływy. I była bardzo szanowana. Nikt nie uwierzy w jej zdradę. A zresztą… nie mamy pewności, czy nie przeciągnęła na swoją stronę innych czarodziejów. – Nott wciąż przeglądał jakieś papiery; może zastanawiał się, jak dostać się ponownie do siedziby Łowców?
– Wujek Harry? – Lucy wypuściła z ust smużkę dymu i uniosła brwi, gdy wszyscy na nią spojrzeli. – Co jest, dzieciaczki? Mu chyba możemy ufać-
– Nie mamy na to czasu! – Podskoczyli  na wrzask Albusa. Byli w wielkim szoku. Nigdy nie widzieli go w takim stanie. Al zawsze należał do nielicznego grona osób opanowanych i cichych. – Mam dość czekania! Nie wiem jak wy, ale ja nie zamierzam stracić ani dziewczyny, którą kocham, ani mojej najlepszej przyjaciółki, więc z łaski swojej zamknijcie się i ruszcie swoje tyłki. Już!
Klatka piersiowa chłopaka gwałtownie unosiła się i odpadała, w zielonych oczach lśniła pasja pomieszana z determinacją, a ciemne włosy odstawały na wszystkie strony. Roxie przez myśl przemknęło, że Al po raz pierwszy wygląda jak prawdziwy, odważny Potter.
– Dobrze, braciszku. – James położył dłoń na ramieniu Albusa, ściskając je w geście wsparcia. – Ale jak się tam dostaniemy?
– Słyszeliście o runicznych bramach? – przemówiło do nich oko. Kawałek twarzyczki w kształcie serca, gdzie zerkało na nich oko o zielonych tęczówkach. Tylko ono wystawało zza ramienia Freda; Joss nie przepadała za wrzaskami, więc ukryła się za Weasleyem, mocno czepiając się jego ramienia i pesząc się, gdy wszyscy na nią spojrzeli. – Mo-mogę stworzyć bramę, która przeniesie nas tam, gdzie będziemy chcieli. Potrafię to. Znam się na runach. Jestem dobra ze starożytnych run, wiecie? Z historii magii też, ale za to z zaklęć jestem beznadziejna. Choć to mało ważne teraz, prawda? Już jestem cicho!
– Świetnie, Jocelyn Moone. Jesteś prawdziwym geniuszem, kociaku. – Lucy potargała włosy swojej najlepszej przyjaciółce i zwróciła się do reszty: – Ruszajmy.
~~*~~*~~*~~
(Brak perspektywy)
Siedziba Łowców Czarownic, godzina 3.42; czas do przebudzenia Morgany: 1 godzina, 18 minut.
Pokój pogrążony w półmroku. Eleganckie meble. Lśniące złotem zdobienia. Antyczna toaletka. Niewielka lampka. Srebrne lustro. Liczne szkatułki z biżuterią. Kosmetyki. I kobieta malująca usta krwiście czerwoną szminką.
Można było uznać ją za zjawiskową piękność – czas łagodnie ją potraktował. Czarne włosy miała spięte w eleganckiego koka. Smukłą sylwetkę zdobiła granatowa suknia. Stopy wsunęła w wysokie szpilki. Ale mimo swojej piękności, regularnych rysów twarzy, kształtnych ust, jej oczy… były zimne jak ocean, którego barwę posiadały.
Do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna. Ubrany w elegancki garnitur; jego wypastowane buty stukały w posadzkę, gdy zbliżał się do kobiety. Ciemne włosy w niektórych miejscach przeplatały się ze srebrnymi nitkami. A twarz wyrażała pustkę, opanowane, może lekkie znużenie.
– Wszystko gotowe. Wiedźmy czekają – powiedział formalnie, stając za plecami, wciąż przeglądającej się w lustrze, kobiety.
– A chłopak? Ma ją? – Wybrała naszyjnik ze swojej licznej kolekcji i podała go mężczyźnie, by ten zapiął go na jej szyi. Dotknęła dłonią lśniącego kamienia, gdy ten spoczął nad jej dekoltem.
– Ma i jest gotowy na wymianę.
Kobieta odchyliła głowę i roześmiała się pogardliwie.
– Nie mam pojęcia, w kogo on się wrodził. Chyba byliśmy dla niego za łagodni. Ale jeśli naprawdę zależy mu na tym bękarcie… Dostanie dzieciaka. – Odwróciła się do swojego męża, obejmując go za szyję. – Trzeba było mnie nie zdradzać. Teraz przynajmniej nie mielibyśmy problemów z tym bachorem – mruknęła niebezpiecznie niskim głosem.
Mężczyźnie zadrgała prawa powieka.
– Cassandro…
– Wiem, wiem – przerwała mu, przechylając głowę w bok i z zimnym uśmiechem obserwując go niczym drapieżnik swoją ofiarę. – Ciekawy mechanizm. Zauważyłeś? – Błyskawicznie zmieniła temat, na razie mu odpuszczając. – Każdy czegoś chce. Wiedźmy nowych, młodych ciał. Charłacy akceptacji w świcie czarodziei. Mugole prawdy, dostępu do wiedzy magicznej. Śmierciożercy zemsty. Wampiry bezpieczeństwa i życia bez zasad. Czarodzieje wygody i dominacji. Kastiel swojej bękarciej siostrzyczki. A my? – Odeszła od męża, by znów przejrzeć się w lustrze. – Władzy. Jeśli możemy ją zdobyć dzięki Morganie… czemu nie zaryzykować?
Wymienili się spojrzeniami w lustrze. Następnie, już bez zbędnych słów, skierowali się do drzwi windy…
~~*~~*~~*~~
(Brak perspektywy)
Czas do przebudzenia Morgany: 56 minut.
Korytarzem szedł chłopak, prowadząc przed sobą związaną dziewczynę, która próbowała mu się wyrwać; długie, blond włosy miała potargane, oczy zaczerwienione, wściekłość na twarzy. Eskortowało ich dwóch Łowców – jeden mugol z pistoletem w rękach oraz ciemnowłosa, drobna czarodziejka. Nikt nie zwracał uwagi na przekleństwa wypowiadane przez dziewczynę, a także na stawiany przez nią opór.
Dotarli pod strzeżone przez dwóch Łowców drzwi, za którymi znajdowała się wielka sala. Weszli do środka, a ich oczom ukazały się następujące rzeczy: sporej wielkości stół w centralnej części pomieszczenia, z ułożonymi na nim różnymi składnikami i lśniącym, bardzo starym pergaminem – zaklęciem ożywiającym. Wokół niego zgromadziły się cztery wiedźmy.
Królowa Maeve, zwana także Eve Queen. Dawniej piękna, rudowłosa kobieta. Potężna Irlandka. Służąca kiedyś dobrej sprawie, szkoląca młodych czarodziei.
Cliodna – także pochodząca z Irlandii, żyjąca w średniowieczu. Zwano ją driadą. Małomówna. Tajemnicza. Potrafiąca zmienić się w pięknego, morskiego ptaka. Dawniej pomagała ludziom, leczyła ich. Na jej ramieniu siedziały trzy małe ptaszki, równie milczące jak ich towarzyszka.
Kirke – najstarsza z nich wszystkich. Ta, która obcowała z samym Odyseuszem, zamieniając jego towarzyszy w świnie. Można nazwać ją jedną z pierwszych, zagorzałych feministek. Wróżbitka. Córka bogów.
I najgorsza z nich… Postrach wszystkich dzieci na całym świecie… Przerażająca kanibalka… Mieszkająca kiedyś na terenie obecnej Rosji… Baba Jaga.
Wygląd czterech wiedź można było określić jednym słowem: starość. Rozkładające się, ledwo trzymające się w całości ciała. Stare, słabe kości. Zmarszczki na twarzach. Siwe, przerzedzone włosy. Brak zębów. Trudno było uwierzyć, że trzy z nich były kiedyś niesamowitymi pięknościami… Baba Jaga podobno nigdy nie należała do najbardziej urodziwych osób.
Oprócz nich w pomieszczeniu znajdowało się małżeństwo wraz z małą dziewczynką – może sześcioletnią; miała błękitne oczy oraz ciemne włosy, związane w długiego, grubego warkocza – a także cztery młode dziewczyny, zamknięte w klatce, która wyglądała jak szklany, mały pokoik. Jedna z nich, z kruczoczarnymi włosami, wciąż waliła pięścią, kopała w ściany, próbując się uwolnić. Nadaremnie.
Drzwi zatrzasnęły się za nimi; dźwięk ten rozniósł się echem po przestronnym pomieszczeniu. Oczy zgromadzonych skierowały się na nowoprzybyłych.
– Kastielu! Myślałam, że już nie przyjdziesz. Wiesz, że czas nas goni – powiedziała Cassandra, gestem dłoni przywołując do siebie syna. – Widzę, że nasz plan wypalił. Udało ci się zwieść Malfoyównę. – Spojrzała na prowadzoną przez niego dziewczynę jak na przepyszny kąsek. – Eleonora, prawda?
– Pieprz się – syknęła Nora, wciąż próbując wyrwać się Kastielowi. – Nic nie zdziałasz. I tak wam nie pomogę
 Cassandra pokręciła głową z udawanym smutkiem i westchnęła z rozczarowaniem.
– A myślałam, że jesteś odrobinę inteligentniejsza. Nie potrzebujemy twojej zgody. – Zamyśliła się przez chwilę. – A nawet jeśli… zależy ci chyba na życiu twojej przyjaciółki, twoich wszystkich przyjaciół? Jak znam życie, już tutaj zmierzają. To tylko kwestia czasu, gdy zjawią się w naszych skromnych progach. Nikt nie będzie ich zatrzymywał. Chcę, by to ujrzeli. Na kimś także trzeba będzie przetestować moc Morgany... Idealnie się do tego nadadzą.
– Jeżeli myślisz… – zaczęła odpowiadać, ale przerwało jej szarpnięcie. Kastiel spojrzał na nią beznamiętnie i znów pociągnął za więzy, sprawiając jej ból.
– Dość tego. Mamy umowę. – Pchnął na posadzkę Norę i przeniósł spojrzenie na swoich rodziców. – Oddajcie mi moją siostrę.
– Przyrodnią siostrę – poprawił go pan Rosier, który brutalnie ściskał za ramię małą dziewczynkę. – I wiesz, że będziesz musiał tu jeszcze trochę zostać. Puścimy cię dopiero, jak to wszystko się skończy.
– Wiem. Ale ona przynajmniej będzie już w bezpiecznym miejscu.
Mężczyzna przez kilka sekund patrzył swojemu synowi w oczy.
– Dobrze. Idź do niego, Cat.
Wystraszona dziewczynka pobiegła do swojego brata. Chłopak ukucnął i przytulił siostrę, gdy ta rzuciła się mu na szyję. Pocałował ją w czubek głowy, a później delikatnie odsunął ją na wyciągniecie ramienia.
– Cat, pójdziesz teraz z Ruth. Dobrze? Poczekasz na mnie. Niedługo przyjdę.
– Kocham cię – mruknęła mała i podeszła do czarodziejki, która przybyła z Kastielem i która wyprowadziła ją pospiesznie z pomieszczenia.
Cassandra podniosła Norę, trzymając ją przed sobą w taki sam sposób jak przed chwilą jej syn. Dziewczyna wciąż się wyrywała, mimo tego że była unieruchomiona. Raz udało jej się nawet walnąć głową w podbródek kobiety.
– Może wyjmę Rosjankę z klatki. Powinno to trochę ostudzić Eleonorę – zaproponował Kastiel i ruszył, by to wykonać, gdy matka skinęła mu głową na zgodę.
Cassandra syknęła do ucha swojej zakładniczki:
– Jeden fałszywy ruch, a twojej przyjaciółeczce stanie się krzywda.
Nora zamarła, dysząc. Z bezsilności? Wściekłości?
– Tak lepiej. – Cassadra odwróciła się do wiedźm. – Możemy zaczynać?
Eve Queen przytaknęła, a później kazała zaprowadzić Eleonorę do środka kręgu, narysowanego na posadce. Każda z wiedźm zajęła miejsce w jednym z fragmentów koła tak, że znajdowały się naprzeciwko siebie. Kastiel stanął nieopodal, trzymając przed sobą Tamarę – dziewczyna nie wyrywała się, czując na swojej szyi ostrze sztyletu. Rosierowie obserwowali wszystko z bezpiecznej odległości, przywołując do siebie dwóch strażników. Mugol, który przybył z Kastielem, stanął przed klatką z uwiezionymi dziewczynami.
Proces przebudzenia Morgany rozpoczął się.
~~*~~*~~*~~
Czas do przebudzenia Morgany: 15 minut.
Wiedzieli, że coś było nie tak. Nie spotkali żadnego strażnika. Bez problemu dostali się do siedziby Łowców i teraz biegli do miejsca, gdzie prawdopodobnie znajdowała się Nora.
– Tamara w notatkach napisała, że to wydarzy się tutaj – powiedział Nott, pokazując im zaznaczone pomieszczenie na planie. – Ale skąd ona mogła wiedzieć…?
– A czy to ważne? Nie mamy na to czasu! Chodźmy! – Al jako pierwszy skierował się w kierunku siedziby Łowców. Musieli za nim podążyć.
Roxie miała złe przeczucia. Ale nie mogli już zawrócić.
Zastanawiała się, jak to wszystko się skończy. Może patrzyła na swoich przyjaciół, rodzinę po raz ostatni? Może się spóźnili i nie zdołają powstrzymać Eve Queen, Łowców? Może nigdy więcej nie poczuje ciepła dłoni Julesa, smaku jego pocałunków?
Jakim cudem znaleźli się w takiej sytuacji? Rok temu jedynym jej problemem było to, że ten dupek, którego imienia nawet nie mogła wymówić, zaciągnął ją do łóżka, a później zostawił – o czym wiedział tylko Scorpius… Rok temu chciała się wyrwać z Hogwartu, zapomnieć. Nigdy nie przypuszczała, że wyjazd na smoczą wymianę przyniesie ze sobą takie… rewolucje.
Spojrzała na nich wszystkich. Na biegnących w ramię w ramię Jamesa i Albusa – dwóch braci, którzy wcześniej siebie nie cierpieli i którzy tak bardzo się zmienili... Na jej brata bliźniaka… Kto by pomyślał, że Fred w końcu wydorośleje, przestanie skupiać się tylko na Quidditchu i zwiąże się z Panną Katastrofą? Na Joss – wcześniej niezauważaną, zawsze wyśmiewaną. I ona na końcu tak bardzo im pomogła i szła z nimi, mimo swojego strachu. Na Lucy – czarną owcę rodziny, która podobno nigdy niczym się nie przejmowała i na niczym jej nie zależało… A miała wielkie, puchońskie serce. Na Scorpiusa, który nie powinien nawet się do nich odzywać jako Malfoy, a który razem z nimi ryzykował, by ocalić swoją siostrę. Na Elenę – jedną z największych niespodzianek. Roxie nie przypuszczała, że ta łagodna, miła dziewczyna będzie potrafiła przezwyciężyć strach i być tak stanowczą, gdy chodziło o ratowanie życia drugiego człowieka. Na Cristiana – miała go wcześniej za zwykłego błazna, ale on ją zadziwił, wdzierając się w jej życie i zajmując w nim, może nie najważniejsze, ale na pewno bardzo ważne miejsce. Na Notta – dziewczyna nie znała go za dobrze, ale od zawsze imponowali jej ludzie stanowczy i waleczni. Czasami miała wrażenie, że byli do siebie bardziej podobni niż chciałaby to przyznać. Na pewno dobrze go rozumiała. I na końcu na Julesa… którego kochała i – gdyby mogła – to z chęcią ukryłaby go gdzieś, by przeczekał to wszystko w bezpiecznym miejscu. Ale wiedziała, że nigdy by jej na to nie pozwolił…
– To tutaj – powiedział Albert, stając przed podwójnymi, ciemnymi drzwiami.
– Idziemy. – Albus ruszył przed siebie, nie oglądając się na nich.
Weszli do pomieszczenia, a tam…
– O. W końcu jesteście – przemówiła na ich widok piękna kobieta, znajdująca się w głębi sali.
– Tamaro!!! – krzyknął Al, gdy spostrzegł swoją dziewczynę trzymaną przez jakiegoś ciemnowłosego chłopaka.
Roxie z szokiem rozpoznała w nim Łowcę, który pomógł jej w Rezerwacie. Białe pasmo we włosach… Wszystko się zgadzało. Ale wtedy towarzyszył mu jakiś blondyn…
Z trudem udało jej się ogarnąć, co działo się w sali. Widziała tylko dwoje ubranych elegancko dorosłych, przed którymi stali uzbrojeni strażnicy, a także klatkę, gdzie zauważyła dziewczyny z Rezerwatu. A w głębi pomieszczenia… sylwetkę Nory, leżącej w kręgu światłości, wokół którego krążyły cztery staruszki.
Ruszyli biegiem, ściskając w dłoniach różdżki. James jako pierwszy rzucił zaklęcie, ale odbiło się ono od niewidzialnej ściany, dzielącej salę na pół. Dobiegli do niej. Roxie próbowała przebić ją kopnięciem, ale spowodowało to tylko, że odrzuciło ją i poraziło prądem.
– Co do cholery…? – mruknęła nieprzytomnie, gdy Jules pomógł jej wstać.
– Myśleliście, że tak łatwo się do nas dostaniecie? – Kobieta podeszła do dzielącej ich bariery, uśmiechając się okrutnie. – Naiwni… Bardzo cenię sobie prywatność. Ale za to będziecie mogli obserwować ten historyczny moment. Gdy wasza przyjaciółeczka użyczy swojego ciała Morganie…
 Scorpius wciąż rzucał tylko sobie znane zaklęcia w barierę, uchylając się przed nimi, gdy się odbijały i przeklinając pod nosem. A reszta z nich… nic nie mogli zrobić.
– Nie możemy na to pozwolić. To nie może się tak skończyć – wykrztusił Fred, ściskając mocno dłoń przerażonej Joss.
– Widzicie… dokładnie za pięć minut Morgana będzie już z nami. A wtedy świat, jaki znacie, przestanie istnieć. – Kobieta bawiła się doskonale, śmiejąc się z ich bezradności.
– Tylko… nie rób nic Tamarze. Błagam – powiedział rozpaczliwie Al, nie spuszczając z oczu sylwetki swojej dziewczyny.
– Wy naprawdę jesteście idiotami. Wszyscy zginiecie. Tak trudno to zrozumieć? – Uśmiechnęła się do nich perfidnie i odwróciła się, by obserwować to, co działo się w kręgu.
Roxie miała wrażenie, że śni. Albo że ogląda zdjęcia, powolnie zmieniające się z każdym mrugnięciem powiek. Odszukała dłoni Julesa i razem patrzyli…
~~*~~*~~*~~
Czas do przebudzenia Morgany: teraz.
Czekała na to od stuleci. Potrafiła być cierpliwa. A wiedziała, że kiedyś na pewno to nastąpi…
Jej duch zmaterializował się w kręgu. Stanęła nad ciałem dziewczyny, patrząc na nie z podekscytowaniem. Już niedługo… Krótka chwila dzieliła ją przed wejściem w nie… A wtedy… nareszcie! Znów będzie żyła!
Proces łączenia się duszy z nowym ciałem nie należał do przyjemnych. Musieli jej wybrać silną osobę; ciało, które wytrzyma jej moc.
Z sykiem wniknęła w dziewczynę. I poczuła, że żyje.
Minęło kilka sekund. Czymże one dla niej były? Niczym w obliczu jej dawnego stanu.
Powoli podniosła się, patrząc na swoich wiernych zwolenników – zapewne nimi właśnie byli ludzie wokół niej.
Otworzyła usta, by przemówić, ale wtedy… poczuła, że coś poszło nie tak. Szarpnięcie w piersi.
– Morgano! – Usłyszała głośny krzyk, ale nie mogła na niego odpowiedzieć…
Ciało upadło, a ona wróciła tam, skąd przybyła…
~~*~~*~~*~~
Cisza.
Po wszystkim.
Ale co się wydarzyło?
Widzieli ducha kobiety. Widzieli, jak wniknął on w Norę. Widzieli, jak ich przyjaciółka podniosła się, nie będąc już sobą. I widzieli, jak nagle… padła. Krąg przestał lśnić. Skończyło się.
Eve Queen ostrożnie podeszła do ciała Nory, pochylając się i sprawdzając jej puls. Nikt nie śmiał nawet drgnąć. Staruszka podniosła się i spojrzała na nich.
– Martwa – zawyrokowała.
– Nie!!! – zbiorowy wrzask rozległ się w sali.
Krzyczeli wszyscy. Roxie, cała ekipa z Hogwartu, Tamara – w ich krzyku była rozpacz. Wiedźmy – odrobinę ciszej, z przerażeniem. Eleganckie małżeństwo – z wściekłości, poczucia porażki, sprzeciwu.
Roxanne poczuła, jak z jej oczu wypływają łzy. Nie mogła się zmusić, by spojrzeć na ciało Nory – dziewczyny, która dla nich wszystkich znaczyła tak wiele. Albus opadł na kolana, szlochając w dłonie. James głośno dyszał, gryząc z rozpaczy swoją pięść. Joss wtuliła się w Freda, który płakał w jej włosy. Lucy odwróciła się do nich plecami, by nie widzieli jej łez. Scorpius wciąż walił zaklęciami w barierę – głos mu zachrypł od wrzasku. Elena, Jules i Cristian jakby się zmówili – stanęli obok Roxie, wspierając ją. A Nott… płakał równie mocno jak cała reszta. Wyglądał jak mały, bezbronny chłopiec.
– Jakim cudem…? To nie może być prawda! Miała to przeżyć! Przecież przepowiednia… – Kobieta miotała się wściekle po drugiej stronie bariery.
– Cassandro… – Jej mąż wyciągnął do niej rękę.
– Nie, Gordonie! Nie rozumiesz! Co my teraz zrobimy?! Przepowiednia-
Nigdy nie dokończyła swoich słów. Wtedy bowiem stała się rzecz przedziwna. Tamara, o dziwo już wolna i z różdżką w dłoni, krzyknęła zaklęcie, które sprawiło, że Cassadra, Gordon i dwójka Łowców zostali spętani węzłami. W tym samym czasie Kastiel rzucił jakąś rzeczą w wiedźmy, co spowodowało, że padły one nieprzytomne – a może martwe? – na ziemię. W dodatku jakiś brązowowłosy chłopak, którego Roxie dopiero w tym momencie zauważyła, uwolnił dziewczyny z Rezerwatu ze szklanej klatki.
– Co na Merlina…? – wymamrotał Al, wciąż będąc na kolanach.
Tamara, nie zważając na krzyki eleganckiego małżeństwa, wraz z czarnowłosym chłopakiem, skierowała się w ich stronę. Na szyi Rosjanki lśniła krwawa linia, włosy miała w kompletnym bałaganie i Roxie z szokiem zarejestrowała, że dziewczyna szlochała; płakała tak mocno, że jej towarzysz – z którego oczu także płynęły łzy – musiał ją przytrzymywać.
Chłopak dotknął dłonią bariery, a ta od razu opadła. Momentalnie Albus rzucił się, by wziąć w ramiona Tamarę, a James, Nott i Scorpius dopadli do przyjaciela Rosjanki, okładając go pięściami.
– Nie! To nie wina Kastiela! – krzyknęła Łukiniczna, próbując rozdzielić chłopaków. Spojrzała błagalnie na Ala. – Proszę! Zaraz wszystko wytłumaczę!
Albus skinął głową i z pomocą Cristiana i Julesa powstrzymali ich przed zmasakrowaniem Kastiela.
Chłopak, o czarnych włosach z białym pasmem, spojrzał na nich zrezygnowany.
– Zasłużyłem na to – mruknął, siadając na ziemi, gdzie został powalony. – Zasłużyłem nawet na śmierć. Pozwoliłem, by on…
On? – powtórzyła zaciekawiona Joss, która wciąż obejmowała Freda. – Jaki on?
Elena podeszła do chłopaka i zaczęła oglądać jego zranioną twarz. Pokręciła ze współczuciem głową i wyjęła różdżkę, by rzucić zaklęcie uzdrawiające. Chłopak złapał ją za dłoń.
– Nie trzeba – szepnął. – Mogłabyś mi bardziej zaszkodzić niż pomóc. Tak jakby nie toleruję magii.
Zatkało ich. Roxie zerknęła na Elenę z uniesionymi brwiami. Jak można być czarodziejem i nie tolerować magii…?
– Jaki on? – powtórzyła już trochę zniecierpliwiona Joss.
– Spójrzcie.
Kastiel machnął ręką w miejsce, gdzie znajdowało się ciało Nory. Z niechęcią skierowali tam spojrzenia… I z szokiem zarejestrowali, że osobą leżącą wcale nie była Eleonora, ale ktoś zupełnie inny…
– Kto to jest? Gdzie jest Nora? – Scorpius zacisnął pięści, zadając pytania, które wszyscy mieli w głowach.
– Christopher? Czy to jest Chris? – Fred zrobił krok do przodu, rozpoznając swojego przyjaciela z dzieciństwa.
– To nie może być on – mruknął James, który jako pierwszy ruszył do jego ciała. Odgarnął z twarzy chłopaka blond włosy i rozpłakał się, zdając sobie sprawę, że to naprawdę Cormac. – To on…
– Ale jak? – Lucy upuściła papierosa, którego próbowała od kilku sekund zapalić, na co nie pozwalały jej drżące dłonie.
– I dlaczego? – spytał Albus, patrząc trochę nieufnie na płaczącą Tamarę. – Oszukałaś mnie?
– Al… – Dziewczyna wyciągnęła do niego dłoń, ale on ją odepchnął.
– Nawet nie wiesz, jak się martwiłem! Umierałem z niepokoju – syknął, patrząc na nią ze złością.
– Wiem – mruknęła, robiąc krok do przodu. – Wiem, Al.
Mimo tego, że drżał z wściekłości, objął ją mocno i wtulił twarz w jej włosy.
– Nigdy… nigdy więcej mi tego nie rób.
Dziewczyna mocno go do siebie przygarnęła, zastygając w takiej pozycji. Roxie miała wrażenie, że szybko go nie puści…
– Co z Norą? – spytała, odwracając się do Kastiela. – O co w tym wszystkim chodzi?
– Zaprowadzę was do niej. A później wszystko opowiem. To długa historia.
~~*~~*~~*~~
Nora miała bardzo niejasne sny. Pojawili się w nich Blaise, Hugo, Albus i pozostali jej przyjaciele. Ale przez większość czasu miała wrażenie, że leci… Unosi się… Skacze… Szybuje…
Nagle ktoś w gwałtowny sposób to przerwał.
Siadła z jękiem i od razu została porwana przez kogoś w ramiona. Nie rozumiała słów, które wiele osób do niej krzyczało. Ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że przytulał ją Scorpius. Później ją puścił, a jego miejsce zajął Albus, następnie Tamara, James, Fred, Joss, Lucy, Roxie, Nott, a nawet Elena, Jules i Cristian. Gdy w końcu ją zostawili, dziewczyna miała mętlik w głowie.
– Co wy tutaj robicie? – zapytała sennie, próbując coś sobie przypomnieć. – Nie powinno was tutaj być! Jesteśmy w kwaterze Łowców! Zwariowaliście?!
– Gdybyś umarła, tak bardzo byśmy za tobą tęsknili – powiedział Fred i poczochrał jej czule włosy.
– Umarła…? Co ty wygadujesz…? – spytała, marszcząc brwi. Nagle wszystko sobie przypomniała. Sapnęła z oburzenia. – Kastiel! On mnie uśpił! Dlaczego-
– By ciebie chronić – rzekła Tamara, uśmiechając się smutno.
Wtedy właśnie Nora zauważyła Rosiera – stał w sporej odległości od nich. Dziewczyna rzuciła się i chciała mu przywalić, ale wtedy zauważyła jego twarz. Serce podeszło jej do gardła. Zatrzymała się przed nim, patrząc mu w oczy.
– Co się stało? – spytała szeptem, delikatnie dotykając jego opuchniętej twarzy. – Jestem wściekła, że mnie uśpiłeś, ale nie spodziewałam się, że od razu wpakujesz się w kłopoty. – Skrzywiła się równocześnie z chłopakiem.
Kastiel złapał ją za dłoń, splatając ich palce ze sobą.
– Muszę ci wiele wytłumaczyć…
Nora zarumieniła się, czując palące spojrzenia swoich przyjaciół na swoich plecach.
– To wszystko, co mi powiedziałeś, zanim mnie uśpiłeś… Czy to o to chodzi? – Mimo że nie miała powodów, by mu ufać, jej zdradliwe serce wciąż coś do niego czuło… i tak łatwo nie przekona go, że nie powinno.
– Jest tego o wiele, wiele więcej…
Gdy przyjaciele streścili jej, co wydarzyło się, odkąd została uśpiona, nie mogła w to uwierzyć. Najpierw słuchała o tym, jak włamali się do siedziby Łowców, uwolnili dziewczyny z Rezerwatu, Tamara została zraniona w rękę (teraz było już o wiele lepiej, zapewniła ją Rosjanka), o powrocie do Hogwartu, zdradzie Eve Queen, Hermionie, którą wiedźma kontrolowała, jak zostali uśpieni, a dyrektorka prawie zabita i o tym, jak Wiesław (odważny super agent) przyprowadził do nich Lily, która ich obudziła. Dalej opowiadali, jak ponownie znaleźli się w kwaterze Łowców i o tym, jak myśleli, że ją stracili… I gdy dowiedzieli się, że to Chris zginął, a nie ona… Później przybył Harry Potter wraz ze swoimi ludźmi i to oni zajęli się Łowcami, wiedźmami i Rosierami, a także ciałem Cormaca… W tym momencie do opowieści włączył się Kastiel…
– Na wstępie powinniście wiedzieć, że jestem charłakiem. To dość ważna, może najważniejsza, kwestia – powiedział i spuścił wzrok, by nie widzieć ich zdumionych spojrzeń. Rozpoczął swoją historię…
~~*~~*~~*~~
Może was to zdziwi, ale znamy się z Tamarą od dzieciństwa. Tak samo z Chrisem… Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Poznaliśmy się na jednym z obozów letnich. Tych, gdzie bogaci czarodzieje wysyłają swoje dzieci, by obcy ludzie nauczyli ich czytać, pisać przed wyjazdem do szkoły magii. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że nigdy tam nie trafię… Po raz pierwszy pojechałem tam, gdy miałem sześć lat. Tamara była w moim wieku, Chris o rok starszy. Na początku ani trochę za sobą nie przepadaliśmy. Ja – największy odludek, wciąż siedzący w książkach. Oni – osoby z problemami, których rodzice zostali zamordowani. Starsze dzieciaki często mi dokuczały; śmiały się z moich okularów – zazwyczaj je niszczyli – a także z tego, że moja magia jeszcze się nie objawiła. Pewnego dnia Chris i Tamara stanęli w mojej obronie. Tak zaczęła się nasza przyjaźń.
Nauczyłem ich czytać. Mara od zawsze miała problemy z nauką. (Nie patrz tak na mnie. Taka prawda!). A Chris bardzo szybko się dekoncentrował i – jeśli choć trochę go znacie, to wiecie – był największym pesymistą na świecie. Wciąż się buntował, mówił, że literki nie mają sensu. Ale w końcu się udało.
Co roku spotykaliśmy się na obozie. Aż do czasu, gdy Chris wyjechał do Hogwartu, a ciotka Tamary zatrzymała ją w LOCHu, a – gdy ta miała dwanaście lat – posłała ją do szkoły w Rezerwacie.
Ale kontakt nam się nie urwał. Wciąż pisaliśmy do siebie listy, spotykaliśmy się w wakacje, w czasie przerw świątecznych. Później, gdy mieliśmy czternaście, a Chris piętnaście lat, nasz przyjaciel… miał jakiś kryzys. Przestał się do nas odzywać.
Dalej było już coraz gorzej. Moim rodzicom coś odbiło; od zawsze uważali, że hańbą dla nich jest fakt, że mają syna charłaka. Zaczęli wmawiać mi, że świat czarodziei źle mnie traktuje, że oni mogą to zmienić. A chodziło im tylko o władzę… Dopiero po czasie poinformowali mnie o tym, że istnieje taka organizacja jak Łowcy – do której dołączyli i szybko stali się przywódcami – i że moje talenty mogą im się bardzo przydać. Od zawsze dużo czytałem i tworzyłem urządzenia, gdzie mieszałem magię z nowoczesną technologią, a nawet odkryłem, jak neutralizować działanie różdżek… Moi rodzice postanowili to wykorzystać. A z łatwością mogli mnie szantażować. Moją młodszą siostrą – Catheriną – dzieckiem, które zostawiła ojcu jego kochanka.
Powiedziałem o tym tylko Tamarze, a ta poinformowała mnie, gdy w szeregach LOCHu pojawiła się Eve Queen. Podejrzewaliśmy, co się dzieje. Ale nie mieliśmy stu procentowej pewności.
Nagle znikąd pojawił się Blaise Zabini, który powiedział Eve o tobie, Noro – dziewczynie z przepowiedni. Ale wszystkie szczegóły podał tylko Tamarze, która została wysłana do Hogwartu wraz ze swoim kuzynem, Nottem.
– Wtedy skontaktowałam się z Chrisem. Beznadziejnie zakochanym. Dopiero co porzuconym… Nidy nie widziałam go w takim stanie. Naprawdę ciebie kochał – powiedziała Tamara, zwracając się do Nory. – Nawet nie wyobrażasz sobie jak mocno… Miał trudny charakter. Wiele przeszedł w życiu. Ale kochał cię całym sobą i, gdy zrozumiał, że ty nigdy go nie pokochasz w ten sam sposób, postanowił zrezygnować… Chciał, byś była szczęśliwa. Ale cały czas nad tobą czuwał. Zmusiłam go do odnowienia naszej wspólnej przyjaźni. Zbyt wielkiego wyboru nie miał…
Tak właśnie było. Gadał o tobie bez przerwy. To czasami robiło się irytujące. Choć nakreślił całkiem interesujący twój obraz i… miałem wrażenie, że chce nas ze sobą zeswatać, ale chyba nie powinienem o tym mówić… I gdy spotkaliśmy się na balu, już trochę o tobie słyszałem…
*Wspomnienie*
– Co zrobiłeś?! – wykrzyknął Chris, patrząc na swojego najlepszego przyjaciela z niedowierzeniem.
– Eeem… Powiedziałem, by pocałowała chłopaka, który jej się podoba? To chyba nienajgorsza rada. – Kastiel przesunął okulary na czubek głowy i oderwał wzrok od swojej książki.
Znajdowali się w mugolskiej kawiarni w Londynie. Postanowili się spotkać, korzystając z przerwy świątecznej i odrobiny wolnego czasu. Siedzieli na wygodnych fotelach, na stoliku między nimi znajdowały się dwie filiżanki z kawą, z których unosiły się smużki pary, a także cztery książki należące do Kastiela.
Chris z jękiem ukrył twarz w dłoniach, mamrocząc coś o idiotach, molach książkowych i odludkach w jednej osobie.
– A tym chłopakiem jest Potter! Gratuluję, Rosier. Niszczysz moje plany – powiedział, patrząc na niego groźnie zza palców. – A to niby ja jestem tym aspołecznym…
– Z chęcią usłyszałbym więcej o twoich planach… Zwłaszcza o tym związanym z Morganą… – Ściszył głos, próbując wyczytać coś ze skrzywionej twarzy Christophera.
– Dowiesz się, gdy nadejdzie czas. – Westchnął i zamyślił się. – Ale wracając: idioto! Czy muszę ci to powiedzieć prosto w twarz: ty i Nora idealnie do siebie pasujecie. Bylibyście ze sobą szczęśliwi.
Kastiel zakrztusił się kawą, którą w nieodpowiednim momencie zaczął pić. Pozwolił się poklepać w plecy i odetchnął. A później wytrzeszczył oczy na Chrisa.
– Myślałem, że ją kochasz! Dlaczego, więc-
– Bo ona nie kocha mnie. To chyba proste, prawda? – Chłopak odchylił się w fotelu i wpatrzył w sufit. – Ale mogłaby pokochać ciebie. I zrozumiałaby, że jesteś zdecydowanie więcej wart niż Potter.
– A ty znowu o tym… – Kastiel pokręcił głową, ale uśmiechnął się z rozbawieniem. Czasami miał wrażenie, że Chrisa nikt nie potrafił zrozumieć. Był tak specyficzny, dziwny w swoich uczuciach. Ale przy tym naprawdę dobry. Tak szczerze, jak rzadko się to zdarzało w dzisiejszych czasach… – Czyli wszystko zepsułem, mówiąc jej, że powinna pocałować tego chłopaka?
– Schrzaniłeś sprawę, stary. Ale może jeszcze zdołamy to naprawić…
I Chris znów zaczął opowiadać o Eleonorze Zabini, która skradła mu serce, lecz go nie chciała… A on potrafił to zrozumieć i zaakceptować. Czasami zdarzała się taka miłość…
*Koniec wspomnienia*
Tak… Teraz już trochę więcej wiecie. Ale to nie koniec…
Chris dowiedział się, że jego rodzice zostali przemienieni w wampiry. Długo zastanawiał się, czy do nich dołączyć. Przez znajomość z Tamarą miał dostęp do LOCHu, ale stwierdził, że naprawdę sprawę ułatwiłoby nam, gdyby znalazł się po mojej stronie. W siedzibie Łowców. Jeszcze nie wiedzieliśmy, że powoli realizuje już swój plan. A gdy nam o tym powiedział…
Nie chcieliśmy się zgodzić. Naprawdę. Błagaliśmy go. Przekonywaliśmy. Mówiliśmy, że znajdziemy inny sposób. Ale on był nieugięty. Jako prawdziwy Gryfon chciał uratować nas i oczywiście Norę…
Wpadł na pomysł, że ściągniemy Eleonorę do siedzimy Łowców, gdzie mieliśmy ją uśpić, a wtedy Chris wypiłby Eliksir Wielosokowy i przemieniłby się w Norę… Resztę jego planu już znacie. Tamara próbowała jeszcze, razem z wami, wykraść zaklęcie ożywiające – mnie rodzice wciąż mieli na oku – by Christopher nie musiał się poświęcać… Ale przechytrzyli nas; zmienili miejsce ukrycia zaklęcia. Chris wciąż przekonywał, że on chce to zrobić, że musi to zrobić. To jedyny sposób, by nic się nie stało mojej siostrze i Norze… A ja… jako charłak nie mogłem wypić Eliksiru Wielosokowego. To mogłoby mnie zabić. Jak już mówiłem – mój organizm nie toleruje magii.
Do końca życia będę się za to obwiniał. Powinniśmy znaleźć inny sposób… Inną opcję… To powinienem być ja…
Chris słusznie przewidział, że jego ciało nie zniesie obecności ducha Morgany w sobie i to ją zniszczy… i on przypłacił za to życiem. Bo tak nas wszystkich kochał…
~~*~~*~~*~~
Nora nie mogła w to uwierzyć. Przytuliła Kastiela, gdy ten zaczął płakać – jej samej zbierało się na płacz. Chris… On naprawdę… On ją kochał? Jak przez mgłę zarejestrowała to, że, po ich zerwaniu, chłopak więcej się do niej nie zbliżał. Ale czy to prawda…? Czy w swoich wspomnieniach nie widziała go wciąż obok siebie, ale nauczyła się go ignorować? A on…
Nie mogła już powstrzymać łez; ukryła twarz w piersi Kastiela i płakała za przyjacielem, którego tak zawiodła i którego obydwoje, już na zawsze, stracili…
– To na nic – wykrztusiła w pewnym momencie. – Niepotrzebnie zginął. Bo ja i tak muszę umrzeć.
Poczuła, jak Kastiel zastyga; skierował na nią spojrzenie – zapłakała, widząc rozpacz w jego niebieskich oczach.
– O czym ty gadasz, Pisklaku? Czy ty nie rozumiesz-
– Muszę oddać Hugona! – wrzasnęła, przerywając Tamarze i odwracając się do swoich przyjaciół. Nie potrafiła spojrzeć im w twarz. Spuściła oczy na swoje drżące dłonie. – Muszę oddać wam Hugona… Jego dusza jest we mnie. Żyję dzięki niemu. Jeżeli nie umrę, on nigdy się nie obudzi.
Lucy była tą, która do niej podeszła. Położyła dłoń na jej ramieniu i mocno ścisnęła. Nora spojrzała na nią ze zdumieniem.
 – Nie możesz się poddawać. Nie teraz. Przeszliśmy razem tak wiele. Znajdziemy sposób, by obudzić Hugona. I przeżyjecie oboje. Zobaczysz. Kastiel nam pomoże, prawda? – Zerknęła na chłopaka, stojącego za Norą i uśmiechnęła się, gdy jej przytaknął. – Zobaczysz, wszystko będzie dob-
W tym momencie Eleonora zemdlała, padając na Lucy. Zszokowana dziewczyna przytrzymała ją razem z Kastielem. Nora dostała drgawek.
– Co się dzieje? – krzyknął przerażony Al, obserwując swoją najlepszą przyjaciółkę, do której biegła już Elena.
– Ona umiera – powiedziała Joss, obserwując miotającą się po ziemi dziewczynę.
A w tym samym czasie pewien dwunastoletni chłopiec się obudził…
~~*~~*~~*~~
Ron Weasley poprawił się na krześle i uśmiechnął na widok siedzącej obok niego siostrzenicy. Lily usnęła z głową na łóżku Hugona – w jej włosach spał mały kameleon. Wiele przeszła dzisiejszego wieczoru. Mężczyzna nie znał szczegółów; wiedział tylko, że Rose zawiadomiła o wszystkim Harry’ego i kazała udać mu się wraz z aurorami do wskazanego przez nią miejsca, by uratował, jak to powiedziała, bandę kretynów, którym zachciało się zbawiać świat.
– Na pewno nie chcesz mi o tym opowiedzieć? – spytał, gdy córka podeszła do niego i położyła rękę na jego ramieniu.
– Później, tatusiu. Nie potrafię… nie mogę teraz… – Głos jej się załamał.
Chwycił ją za dłoń i pocałował.
– Dobrze. Co z mamą?
Ron dopiero przed chwilą dowiedział się, że życie Hermiony było zagrożone. Oczywiście, Rose uspokoiła go, że nic jej już nie grozi. Już… Czasami żałował, że posiada tak mądre dzieci i żonę, którzy zawsze próbują go chronić.
Hermiona właśnie pojawiła się w drzwiach, gdy zdarzył się cud. Hugo, jego syn pogrążony od kilku miesięcy w śpiące, otworzył oczy i usiadł na łóżku – tak jakby budził się zwyczajnie jak co poranek – i spojrzał na nich czule.
– Jesteście wszyscy – powiedział, strasząc ich niesamowicie.
Lily gwałtownie się obudziła i wytrzeszczyła oczy na kuzyna. Hermiona dopadła do łóżka swojego syna i wzięła go w ramionach. On i Rose także się rzucili, by go wyściskać.
– Już dobrze, już dobrze… – Hugo roześmiał się.
W oczach Rona pojawiły się łzy. Tak dawno nie słyszał jego śmiechu…
– Hugo, ty...
– Nic nie mówcie. Mamy mało czasu.
Spojrzeli na siebie zdumieni, uśmiechy na ich ustach lekko opadły. Hermiona otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Hugo jej przerwał:
– Mamo… – powiedział karcąco.
Kobieta zacisnęła usta i chwyciła go mocno za dłoń. Chłopiec zaczął mówić:
– Muszę odejść.
– Co ty wygadujesz…? – Lily sapnęła z oburzenia.
– Dajcie mi skończyć. – Dwunastolatek patrzył na nich tak, jakby próbował na zawsze zapamiętać rysy ich twarzy. Mówił dalej: – Jeżeli będę żył, Eleonora Zabini umrze.
I opowiedział im o łączącym go powiązaniu z Norą. Nie mogli w to uwierzyć. Ron jak przez mgłę kojarzył dziewczynę, z którą przyjaźniła się Rose i Albus. Ale jego córka, Lily i Hermiona były wstrząśnięte. Rose zaczęła płakać.
– Ale znalazłem trzecią opcję. Nie muszę być uwięziony w ciele Nory. Mogę pójść dalej. Zostawię jej moją energię życiową, a moja dusza spokojnie odejdzie. Proszę. Nie zatrzymujcie mnie. Im dłużej z wami jestem, tym ona jest słabsza.
– Nie możemy na to pozwolić… Jesteś naszym synem… Musi być inne rozwiązanie… – Hermiona objęła swojego syna, zalewając się łzami. – To przeze mnie poszliście wtedy do lasu. To ja was zmusiłam. Nie możesz umrzeć…
– Mamusiu… To nie była twoja wina. Ani twoja, ani Lily, ani Nory. Nikogo z was. Tylko Łowców i Eve Queen. A oni już swoją karę otrzymają. Nie zatrzymujcie mnie…
Ron także objął syna, milcząc. Nie wiedział co powiedzieć. Nie wiedział…
– To nie jest sprawiedliwe… – wyszlochała Rose. – Nie możemy decydować…
– Wy nie decydujecie, ja zdecydowałem. Kochajcie ją jak mnie, dobrze? Jak własną siostrę, córkę. I nie miejcie do niej żalu. To moja decyzja. Kocham was wszystkich. – Nachylił się i każdego z nich przytulił i pocałował po raz ostatni.
Później Hugon Weasley odszedł na zawsze… A Eleonora Zabini otworzyła oczy i wzięła głęboki oddech.

            KONIEC
Nora i Chris - gdyby mogli się pożegnać...
Rysunek należy do Burdge bug!

A tutaj trochę mniej poważny koniec… Trochę na poprawę humoru…
Lily Potter siedziała w szpitalnej poczekalni z Wiesławem na kolanach. Płakała.
– Nie mogę uwierzyć, że on odszedł… Go już nie ma… Mój Hugo…
A wtedy w głowie dziewczynki rozległ się męski głos:
Pocałuj mnie… Pocałuj…
Podskoczyła jak oparzona, rozglądając się. Kto mógł to powiedzieć…? Jej wzrok spoczął na kameleonie…
– Wiesławie? Czy to ty? – spytała szeptem, bojąc się odpowiedzi.
Spojrzała w wyłupiaste oczka zwierzęcia i wzdrygnęła się, gdy skóra kameleona ukazała czerwony napis: TAK!
Zastanawiając się, czy do końca już zwariowała, nachyliła się i pocałowała go w maleńkie ustka. A wtedy stał się cud. Kameleon zmienił się w przystojnego, blondwłosego młodzieńca, który stanął przed Lily i powiedział:
– Zdjęłaś ze mnie klątwę, cna niewiasto! Okrutna profesor McGonagall zrzuciła na mnie urok, gdy eksperymentowała transmutacją na ludziach. A ty mnie uratowałaś. A tak naprawdę jestem super tajnym agentem. Znanym też jako Wiesław. – Uklęknął na jedno kolano, ujął rękę dziewczynki i wyjął wielki pierścionek zaręczynowy z kieszeni. – Czy uczynnisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?
Lily spojrzała na niego jak na skończonego idiotę. Ale wzruszyła ramionami – przecież nie miała nic do stracenia, a z Wiesiem wielokrotnie już spała… To było najlepsze rozwiązanie…
– TAK!!! – wykrzyknęła, rzucając mu się w ramiona.
I żyli długo i szczęśliwie, dorabiając się gromadki małych potter-kamelonów…
KONIEC-KONIEC!!!

INFO: TO GRZECH NIE SKOMENTOWAĆ TEGO ROZDIZAŁU…
PO RAZ OSTATNI…
Kilka słów wyjaśnienia: w mojej historii charłacy nie mogą mieć większego do czynienia z magią – ale nie w każdym przypadku; a także niech was nie zdezorientuje to, że Chris mówił głosem Nory – w książce tak właśnie było po wypiciu Eliksiru Wielosokowego. Tylko w filmie zmieniono, jeśli pamiętacie z ,,Komnaty tajemnic”, że Harry i Ron mówili wciąż swoimi głosami, mimo przemiany.
Jeśli jeszcze jakiś wątków nie wyjaśniłam, coś jest niejasne – został nam jeszcze epilog. I to pod nim będziemy się bardziej żegnali i w komentarzach zrobimy sobie księgę pamiątkową :D
Wiem, że nikt nie spodziewał się tego, że to Chris się poświęci. Ale tak miało być. Planowałam to od zawsze – właśnie dlatego tak brutalnie urwałam jego wątek i tylko czasami on się ponownie pojawiał. Specjalnie :P Taki mój mały, diabelny planik. Może to by było dla was bardziej jasne, gdybyście czytali to jak książkę – bez czekania na rozdziały. Ale taki urok blogów…
A jeśli chodzi o śmierć Hugona… Sama płakałam na końcu, pisząc tę scenę. Ale tak właśnie miało być.
Ten rozdział miał pokazywać różne rodzaje miłości – miłości tak wielkiej, że można za nią oddawać życie. Miłości do rodziny, przyjaciół, ukochanych.
Dziwaczna jest myśl, że to już koniec… Wciąż nie mogę w to uwierzyć… Tyle miesięcy pisania, planowania, życia tym opowiadaniem… Nie spodziewałam się, że koniec będzie dla mnie tak ciężki.
Rozpoczynając pisanie, nigdy nie przypuszczałam, że dojdę tak daleko – że wytrwam. Nie wiem, czy jest tutaj ktoś jeszcze, kto pamięta moje początki… Były beznadziejne. Pisałam w narracji 1 os. i ogólnie planowałam, by był to blog o miłości Nory i Jamesa. Dopiero później coś się zmieniło. Ta historia, zaskakując mnie samą, zmieniła się w to, czym jest dzisiaj.
Przeszłam długą drogę – walki z błędami, kształceniem się, męczeniem nad każdym kolejnym rozdziałem, zarywanie nocek na pisanie. Stuknęło mi osiemnaście lat (jakiś czas temu, w lutym), a gdy zaczynałam, miałam zaledwie szesnaście (nie żeby coś, ale dla mnie to szmat czasu!) i dopiero skończyłam gimnazjum. Gdy wyszedł ostatni film o Harry’m – poczułam taką tęsknotę, że postanowiłam sama napisać kontynuację. O nowym pokoleniu. Całe gimnazjum czytałam fanfiki potterowskie ­– najbardziej lubiłam te właśnie o nowym pokoleniu. Elita Hogwartu, Brzydula w Hogwarcie, W komitywie ze Ślizgonem, Licencja na miłość, Albus Severus Potter… I zapragnęłam sama coś stworzyć. Wiem, że Nowa nie może się mierzyć z tamtymi blogami, ale… jest dla mnie naprawdę ważna i jestem z niej niesamowicie dumna.
Nigdy nie przypuszczałam, że uda nam się tyle osiągnąć. Tak, nam. Bo nic nie osiągnęłabym bez was, moich kochanych czytelników. Potterowych Ludków. Każdy komentarz od was, każdy mail, każdy fanart… niesamowicie mnie cieszył i sprawiał, że w głowie pojawiała się myśl: może moje pisanie jednak ma sens?
Miałam kilka kryzysów literackich. Chwil, gdy chciałam już zawieszać Nową, kończyć ją, porzucić. Ale wtedy podnosiliście mnie na duchu i sprawialiście, że wracałam jeszcze silniejsza. Chyba najgorzej było, gdy zajęłam drugie miejsce w konkursie na najlepszego bloga miesiąca na jednym stowarzyszeniu – nie było to dla mnie jakoś bardzo ważne, ale zostałam wtedy mocno skrytykowana przez pewne osoby i zniknęłam na dłuższy czas, wprowadzając remont. Katorgą było dla mnie sprawdzanie poprzednich rozdziałów – wciąż dołowałam siebie samą, mówiąc sobie, że tak kiepsko napisałam te pierwsze rozdziały, że jestem beznadziejna, że powinnam porzucić pisanie… Ale zacisnęłam zęby i każdy komentarz – a raz na jakiś czas się pojawiał – był dla mnie jak ratunek.
Marzę o napisaniu własnej książki. Mam pomysł na całą trylogię – ale nie mogę jej jeszcze napisać. Muszę nauczyć się lepiej pisać. Jeszcze nie jestem gotowa. Ale jestem gotowa, by wyjść ze świata ff i stworzyć swój własny… Tym razem będzie to blog o… podróżach w czasie! :D Linka podrzucę wam przy epilogu.
Jako ciekawostkę mogę wam napisać, że zastanawiałam się nad napisaniem bloga, gdzie Nora byłaby córką Hermiony i Dracona i przeniosłaby się do równoległej rzeczywistości, gdzie Hermiona normalnie byłaby z Ronem i miałaby dzieci, a Malfoy tak samo. I nasza kochana Eleonora musiałaby odnaleźć się w nowym świecie… Już nigdy nie wykorzystam tego pomysłu. Może ktoś inny napisze coś podobnego?
Kolejna ciekawostka: mam dysortografię! :D Zdiagnozowana i, wydaje mi się, pokonana. Wciąż mam problemy z czytaniem i, gdy sprawdzam rozdziały, często nie wyłapuję literówek, bo moje oczy po prostu ich nie widzą. Zjadam też litery – sami wiecie XD. Ale nigdy nie chciałam się tym zasłaniać i podaję to jako ciekawostkę. Można? Można! :>
Aktualny status bloga: 53 posty, 90 obserwatorów, ponad 103 tysięcy wyświetleń, 1752 komentarzy.
Aktualny status Wattpada: ok. 10 tysięcy wyświetleń, 937 polubień i 244 komentarzy.
Teraz nadszedł czas na podziękowania!
Zapewne nie uda mi się wymienić każdego – nie obrażajcie się, przypomnijcie mi się w komentarzu, a ja napiszę specjalnie podziękowania w odpowiedzi na komentarz, okej? :D
Dziękuję:
Mania Okumura. Dziękuję mojej pierwszej czytelniczce, która czepiała się mnie, wypisywała każdy, nawet najmniejszy błąd, radziła – a wcale o to nie prosiłam i na początku strasznie mnie to irytowało. Ale teraz jestem wdzięczna. Bo gdyby nie ty, wciąż myślałabym, że piszę niesamowicie (a wcale tak nie było) i niczego bym się nie nauczyła. Bardzo mi pomogłaś i będę ci za to wdzięczna do końca moich dni (zabrzmiało poważnie, prawda? XD). Dziękuję! <3
Kina. Za przyjaźń, która narodziła się dzięki temu blogowi. W książce, którą Ci wysłałam, zawarłam wszystko – więc wiesz, jak ważna dla mnie jesteś. Kocham Cię i bardzo dobrze o tym wiesz! <3 A i mam info! Będę w Krakowie 16 maja na komunii mojej kuzynki. Może chciałabyś się spotkać po raz pierwszy w życiu? :D Dziękuję za wszystko! Mój kochany kociaku, co ja bym bez ciebie zrobiła? Jako pierwsza dowiadywałaś się o moich pomysłach związanych z Nową, wiedziałaś o Kastielu, zanim miał on w ogóle imię XD i był ukochanym Nory, znosiłaś moje narzekania, pocieszałaś, podnosiłaś na duchu. A twoi bohaterowie naprawdę zmotywowali mnie na napisania tego rozdziału. Hahaha XD Kocham cię, wysyłam ci największy kosz owoców na świcie i słoiczek z moimi buziakami! PS Możesz uwierzyć, że to koniec? :C Dziękuję! <3
Mika Foggy. Zniknęłaś, ale przez bardzo długi czas byłaś przy mnie i mnie wspierałaś… Czasami wrzasnęłaś, że mam się ogarnąć, czasami rozbawiłaś tak, że myślałam, że umrę ze śmiechu, broniłaś jak lwica. Tobie jako pierwszej udzieliłam ślubu w toalecie – i to z moją gumową kaczką, Henrykiem. Ach… wspomnienia… Uwielbiałam z Tobą pisać – za każdym razem poprawiałaś mi humor. Jesteś tak zwariowaną, pozytywną osobą… Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa. Naprawdę. I razem z Kiną stwierdziłyśmy, że jesteś najlepszą komentatorką ever – masz ten tytuł! :D Kocham cię, mój świrku zboczuszku i niesamowicie tęsknię. Bussis! <3
Mojej Sky vivre – mam nadzieję, że nadrobisz wszystko i to w końcu przeczytasz! Hahaha… Ale kocham Cię tak bardzo, moja książkowa bratnia duszo, że wybaczę Ci wszystko. Pamiętasz naszą miniaturkę? XDXDXD Co to było? My naprawdę niczego nie brałyśmy? Kiedyś ją skończymy! Kocham Cię! <3
Moim siostrom – że dotrzymywały tajemnicy, wspierały, po kryjomu czytały (i zapewne też komentowały XD). Wam chyba nie musze mówić, że Was kocham, co? <3
Gallo Konio Anonim. Już Ci pisałam, że bez Ciebie ten blog by nie istniał. Byłaś cudowna i zawsze się pojawiałaś, kiedy najbardziej Ciebie potrzebowałam. Nie bałaś się na mnie nawrzeszczeć i nikt inny nie groził mi, że zabije mnie na tyle przeróżnych, zadziwiających sposobów. Bardzo dziękuję za wszystko <3
Puck. Może nasze drogi też się gdzieś rozeszły. Ale byłaś dla mnie bardzo ważna. Może dlatego trochę mnie bolało, że przestałaś do mnie pisać? Ale to nieważne teraz. Dziękuję za wspaniałe komentarze, za to, że broniłaś mnie wtedy, gdy najbardziej tego potrzebowałam, że byłaś bardziej zwariowana niż ja, ale odrobinę mniej od Miki XD – jej nikt nie potrafił przebić. Dziękuję i też tak trochę przepraszam… <3
Daughter of Shadow – mówiłam Ci, że Ciebie nie zapomnę! Uwielbiałam Twoje komentarze. Były długie, często zabawne i zawsze dobrze mi się na nie odpowiadało, zwłaszcza, jak mogłyśmy razem popisać. Byłaś pierwszą czytelniczką, z którą prowadziłam tak długie komentarzowe rozmowy XD Dziękuję! <3
Wszystkim Gabrysiom, Gabrielom – moim imienniczkom. Kocham każdą z was – i to nie tylko za imię. Przepraszam za takie zbiorowe podziękowanie, ale wiecie, że uwielbiam Was! Kiedyś pojawiła się jedna Gabi♥. Później Gabrysia Szmyd – na początku nieśmiało komentowałaś, ale później się rozkręciłaś. I byłaś ze mną od tak dawna… I ze mną zostałaś. Kocham cię, wiesz? Dziękuję także za cudowne fanarty! Gabrielo – dziękuję za komentarze, miłe słowa :*. Gabriela Szałkowska – agencie jeden. Ładnie to tak ujawniać się po dwóch miesiącach czytania? Ale cieszę się, że to zrobiłaś <3 I dziękuję za cudownego fanarta! Dziękuję Wam! <3
Kat(i). Kochana, cudowna. Byłaś wspaniała. I miałaś mnie do Grecji zabrać! Kiedy jedziemy? Dziękuję za maile – były dla mnie bardzo ważne. <3
 LS, która później zmieniła się w Alister. Dziękuję za nasze długie komentarzowe dyskusje. Byłaś jedną z moich ulubionych czytelniczek – zawsze potrafiłyśmy rozpisać się na jakiś temat i naprawdę uwielbiałam to, że wymieniałyśmy między sobą tyle wiadomości. Fanki Gry o Tron! I nawet nie wiesz, jak się cieszę, że napisałaś do mnie na gg. Ubóstwiam Twoje sny, Twoją głowę (wiem… dziwnie to brzmi XD) i całą Ciebie! Mam nadzieję, że kiedyś odważysz się i zaczniesz pisać… Pomysły masz . Uważam, że talent też. Brakuje Ci tylko pewności. Dziękuję! <3
Huncwotka, która później zamieniła się w Eskarynę. Taktuję Cię jak moją blogową starszą siostrę, wiesz? Bardzo ceniłam każdą Twoją radę, kochane słowa i także to, że wciąż przy mnie trwałaś. Na dobre i na złe. Nawet jak ja dawałam klapę, obiecując, że do Ciebie wpadnę… Ale po przeczytaniu Twojego wcześniejszego bloga, wiem, że jesteś niesamowicie zdolna i dlatego każdy Twój komentarz był dla mnie tym cenniejszym. Dziękuję! <3
Izi Bels. Moja kochana Izy… Mam nadzieję, że wrócisz do pisania. Zdolna bestio – bierz się do pracy! :D Kocham cię i dziękuję za wszystko! <3
Ginny Kurogane. Moja kochana… Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo kocham Twoje komentarze. Zawsze byłaś dla mnie ogromnym wsparcie, poprawiałaś mi humor, pomagałaś. Dziękuję Ci za to! <3
Camille Weasley. Pojawiłaś się nagle i swoimi komentarzami zdecydowanie mnie kupiłaś. Chyba jesteś jedną z nielicznych czytelniczek, która tak chętnie wypisywała mi błędy, pomagając mi tym niesamowicie. I te Twoje cytaty rozdziałów :D Dziękuję <3
Krysia. Żabciu! Moja wariatko kochana! Nigdy nie śmiałam się tak bardzo, jak przy czytaniu Twoich komentarzy. Jesteś tak cudowną i unikatową osobą, że wyrażasz to w każdym komentarzu, w każdej scenie. I jaka utalentowana! Twoje lwy są boskie. Ach! I Wiesiu! Och! I Nora! Uch! Cuuuuudoooowne! Musimy się kiedyś umówić na jakieś wspólne tańczenie i śpiewnie. I zdecydowanie na piżama party – powżerałybyśmy jakieś niezdrowe jedzonko i upiły się razem. Czekam na to! Kocham cię, żabciu! <3
Bianka! Nie mogłabym zapomnieć także o Tobie, kochanie, a tak dokładnie mój młody padawanie… Nawet nie wiesz, jak cudownie jest patrzeć, jak z każdym swoim rozdziałem stajesz się coraz lepsza. Jestem z Ciebie niesamowicie dumna, bo zrobiłaś ogromne postępy <3 Oby tak dalej! I dziękuję za Twoje kochane, zabawne i naprawdę cudowne komentarze! Dziękuję <3
Puchonka 123 – za Tobą też bardzo tęsknię. Żałuję, że porzuciłaś pisanie… Miałaś ogromny potencjał. Dziękuję! <3
Antyarktyka – cenię Cię bardzo jako pisarkę i byłam wdzięczna za każdy Twój komentarz. Zwłaszcza, że zaczynałyśmy w podobnym czasie pisanie naszych blogów… Dziękuję! <3
Eve Lovsed – uwielbiałam Twoje komentarze, a zostawiałaś ich niesamowitą ilość. Praktycznie każdy rozdział skomentowałaś. Dziękuję! <3
AM. Kuzynko Kini Ciebie też pamiętam i dziękuję za komentarze <3
Condawiramurs. Kochana! Dziękuję Ci za wszystkie komentarze i rady, które mi dawałaś. Wiesz, że jestem fanką Twojej twórczości – więc nie bój się; niedługo wszystko nadrobię. Dziękuję! <3
Cassandra Haven. Cass! Ty mi też spadłaś jak z nieba! Uwielbiam Twoje komentarze i bardzo Ci za nie dziękuję <3 Kocham Cię, kochana! I mam nadzieję, że nie zabijesz mnie za to, co stało się z Hugonem… Pamiętaj, że Ty też mnie kochasz! Prawda? Dziękuję! <3
Ja-mewa. Mewo, cudowna! Byłam szczęśliwa, że zetknęłam się z Twoją twórczością (muszę nadrobić zaległości…). Jesteś niesamowicie utalentowana i podziwiam Cię, że tak dzielnie nadrabiasz u mnie zaległości. To naprawdę godne podziwu XD. Dziękuję! <3
Rose, Calypso o, Ta co nie może spać, Karina Knab, Paulina Szarak – gdzieś na początku byłyście, ale później się zmyłyście. Może kiedyś to przeczytanie? Ale dziękuję, że byłyście ze mną na samym początku. Wasze komentarze motywowały mnie do pisania. Moje pierwsze komentatorki – takie osoby się pamięta…
Jednemu biol-chemowi! Dziękuję, duszko, że wpadłaś i trochę poczytałaś <3
Mary Weasley! Kocham Cię, moja zdolna truskaweczko! Dziękuję za wszystkie komentarze, za maile, za… sama wiesz! Dziękuję! <3
Anutrium. Pojawiłaś się niedawno, a ja już Ciebie uwielbiam… Za szybko przywiązuję się do ludzi. Niesamowicie wzruszyłaś mnie swoimi pierwszymi komentarzami. Zawarłaś w nich wszystko… A ja chyba nigdy nie dostałam tak cudownej pochwały… I rozumiałaś wszystko! Mam nadzieję, że trafisz także do mnie na nowego bloga, bo naprawdę jesteś cudowną czytelniczką. Czytelniczką, osobą… Dziękuję <3 PS Pamiętaj, że jesteśmy umówione na ślub w toalecie!
The Grey Lady. Kolejna wyjątkowo utalentowana ^^ Życzę Ci powodzenia z pisaniem i bardzo dziękuję za wszystkie szczere komentarze. Jesteś cudowna! <3
Olgusia25, Nikita, Chanel, terpsychorka, Fall Angel, Ola Sitarz, Caireann Devin, Nike Osma, Lily Gastrenge, AliceSz, Rowan – doskonale pamiętam komentarze od Was. Były dla mnie bardzo ważne i bardzo Wam za nie dziękuję! <3
Potterowa, Krysia Potter, Gewn. Jak to jest, że gdy was sobie przypomnę, na mojej twarzy od razu pojawia się uśmiech? Dziękuję za to, dziewczyny! Byłyście cudowne! <3
Emilia J – bardzo dziękuję za reklamę, kochana! I za wszystko <3
Meg. Dziękuję za komentarze, które zostawiałaś w ostatnich dniach. Niesamowicie motywowały mnie do pisania. Dziękuję! <3
Malwina Banach. Mam nadzieję, że będziesz pisała, bo naprawdę się do tego nadajesz. Powodzenia! <3
Maquarella. Kochana moja! Pisz, ucz się, rozwijaj! Wierzę w Ciebie i dziękuję, że byłaś ze mną! <3
Nielicznym panom! :D Chyba pamiętam kilku… Derby. Aleksander Kopiec. Dariusz Tychon. Dziękuję!
Magical, Afra xx, Lilianna Alexis, xHess ϟ – dziękuję za pytania zadane moim bohaterom! <3
A także: Lumos Maxima, pani Malfoy, IceteaAir, Natalie Malfoy, Rogata, Kalipso Nereid, Kartf, Sparrow, Mary Jane, Dor Ka, Katherina Malfoy, kkk, eva, N jak Nicość, Tetiana xd, Alicja Ewa, Akalie Xanders, Czekoladowy Budyń, Karolina Lada, Taka Miłość, Czarna Dama, Mrs. Unicorn, psiara111, Uxi, houseefly ϟ, Oliwia :D, Azrael, Arya, Marika Beilschmidt, whimsical, Sovbedlly, iiida.Lianne. Dziękuję za Wasze komentarze, obecność na tym blogu. Jestem Wam naprawdę wdzięczna. Napisałabym każdemu z Was osobne podziękowania, ale tylu Was jest… Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Kocham Was, Potterowi Ludkowie!
Dziękuję także wszystkim Anonimom, a także czytelnikom, którzy nigdy nie zostawili komentarzy… A szkoda. Chciałabym móc każdemu z Was osobiście podziękować. W ogóle chciałabym Was wszystkich uściskać i ucałować.
Kocham Was!
I to koniec…
Przed nami jeszcze epilog – postaram się szybko go dodać :D
Zapraszam także na: Pinterst!
Łapcie ostatnie fanarty:

Roxie autorstwa Gabrysii Szmyd :**

Tamara autorstwa Gabrysii Szałkowskiej <3

Dzięki, dziewczyny! Są cudowne *.*

78 komentarzy:

  1. Będę pierwsza, jej <3 Lecę czytać i obiecuję Ci nie zabić Ciebie ani siebie ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No! Kurczę. Hugo. No.
      Ok, rozumiem Chrisa, ale zabicie Hugona porównuję do zabicia Freda przez Rowling. Ale i na nią, i na Ciebie nie umiem się złościć, więc wybaczę Ci :)
      Twoim przeznaczeniem jest jakaś super książka fantastyczna, już to widzę. Tak samo, jak widzę, że moim jest obyczajowa.
      Oczywiście będę czytać Twojego następnego bloga, temat już mi się podoba <3
      Bez przerwy zaskakujesz! Chciałabym tak umieć. I dziękuję za podziękowania <3 To Tobie się należą dzięki za tak wspaniałą historię. Łap mój podziw, zachwyt itd.
      Pozdrawiam <3 Lecę nakarmić potterowe rybki. Ostatni raz.

      Usuń
    2. Haha brawo :* Wow... Ta obietnica naprawdę jest prawdziwa XD Przynajmniej nie muszę się bać o moje życie!
      Uff... Na razie nie jest źle. Ale główni bohaterowie pozostali nietykalni XD
      Dziękuję :* Haha ja też to widzę! Nie mogę się tego doczekać! Liczę na autograf od ciebie ^^
      Dziękuję, kochana :*
      Pozdrawiam i dziękuję, że dzięki tobie potterowe rybki nie głodują <3

      Usuń
  2. O rany, o rany, o rany! Nie mogę uwierzyć, ze to koniec!
    Rozdział prze-pię-kny. Nie spodziewałam się praktycznie zadnej z rzeczy, które się wydarzyły! :')
    Ale od początku:
    Lily - cieszę się, ze to ona dostała rolę osoby, która wybudzi naszą Wesołą Gromadę ^^ usciskaj ode mnie Wiesława za to! :D
    Hermiona - całe szczęście, nic jej nie jest!!! Ej, wzruszyły mnie te Baśnie Barda Beedle'a, które ją ocaliły... Poważnie. To słodkie, że dorosła kobieta nosiła wciąż przy sobie jakąś pamiątkę tego, co właściwie było już przeszłością, myślę ze w pewnym sensie pozostała przez to tą odwazną Hermioną, którą była w czasach wojny.
    Elenę podziwiam bardzo - za to opanowanie w chwilach grozy, za to, ze potrafi wykorzystać wiedzę wtedy, gdy trzeba komuś pomóc :)
    Słodka jest też ta scena Rose martwiacej się o rodzinę, Scorpiusa ^^ jest w niej coś pięknego, a zarazem dramatycznego
    Rodzice Kastiela - nie wiem jak ich opisać... własne dzieci nie mają dla nich znaczenia, tak pochłonęło ich dążenie do władzy :o
    A sam Kastiel - na początku, w chwili gdy jego rodzice zaczęli o nim mówić, pomyślałam "Ha! Wiedziałam, ze to tępy gnom ogrodowy! Wiedziałam, ze zdradzi, podły cham!" A potem takie zaskoczenie. I za to Cię tak uwielbiam <3 w ogóle urocze, ze chciał uratować swoją siostrzyczke. To się chwali! Zmieniłam zdanie co do niego po tym rozdziale :D
    Ta chwila, gdy wszyscy szukają miejsca, gdzie będzie znajdować się Nora. Strasznie mi się spodobało jak opisywalas bohaterów oczami Roxie, jakoś to na mnie mocno wpłynęło... nawet nie wiedziałam, ze tak mocno się przywiążę do tych ludzi :')
    W ogóle fajny pomysł na te wiedźmy - szczególnie Kirke i Baba Jaga :)
    To, jak opisujesz sytuacje oczami Morgany jest wspaniałe. Pozwala się jeszcze mocniej wczuć w całość opowiadania.
    "Martwa..." - co? W tamtej chwili myślałam ze oszalałam. Nora? Martwa? Co? Ale potem nieoczekiwany zwrot akcji, szybka ofensywa w wykonaniu Tamara & Kastiel i... zamiast Nory zginął Chris? Straszny mętlik w głowie! Na szczęście były wyjaśnienia. I co do Chrisa - wcześniej za nim nie przepadałam. Uznałam go z góry za przesadnego egoistę - a okazał się kimś zupełnie innym! Jestem z niego bardzo, bardzo dumna. Różdżki w górę! /*
    + super retrospekcja, ta gdzie Kastiel i Chris siedzą w kawiarni!
    Plan był świetny generalnie. Podziwiam Twoją wyobraźnię!
    I ostatni fragment - Hugoś... <3
    Napisz książkę! Świetnie się czyta to, co piszesz ^^ Czekam też na drugiego bloga!
    I gratuluję pokonania dysortografii, bardzo jestem dumna ;) bo wszystkie słabości można pokonać!
    Jejeje i strasznie dziękuję ze o mnie wspomnialas, kochana :* trzymaj się, słońce, ściskam mocno i życzę duuuzo siły w spełnianiu marzeń,
    Twoja Cass Haven
    (Komciam z telefonu, więc nie wiem jak mnie podpisze) ^^
    <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Coś mi zjadlo fragment komentarza, więc:
      I ostatni fragment - Hugoś... <3

      Usuń
    2. Hugoś... <3 To chyba jeden z moich ulubionych bohaterów /* /* /*


      No i chcę Ci jeszcze podziękować. Za każdą chwilę zwątpienia, po której potrafiłaś uwierzyć we własne siły. Za wszystkie rozdziały - i za każdy z osobna. Za odpowiadanie na komentarze i wytrwałość w pisaniu bloga. Za to, że się nie poddałaś! Dziękuję, Gabsone :**

      Usuń
    3. Och, Cass :*
      Za pierwszym razem, gdy czytałam twój komentarz, miałam łzy w oczach. Śmiałam się i płakałam w tym samym momencie. Bardzo ci za to dziękuję :*
      Zależało mi na elemencie zaskoczenia ;)
      Tego Brzydala? No dobra :D Zrobię to dla ciebie!
      Ooo... Ładnie to ujęłaś - nie zrobiłabym tego lepiej :*
      W sumie postać Eleny zainspirowana była Melanią z ,,Przeminęło z wiatrem" - taka mała ciekawostka :)
      Naprawdę? O, dziękuję :*
      Troszkę rzeczy o Kastielu zataiłam, by potrzymać was w niepewności, czy jest dobry, czy zły. I, jak widzę, udało się :D
      Jak ja będę tęsknić za tymi ludźmi. Uwierz mi - też jestem do nich niesamowicie przywiązana... I tak smutno mi było, gdy zdałam sobie sprawę, że to jeden z ostatnich razów, gdy o nich piszę...
      Inspirowane postaciami z czekoladowych żab :D
      Różdżki w górę /* :)
      Haha dziękuję :*
      O raju... Nie spodziewałam się, że ktoś mi podziękuje... Nie wiem, co napisać... Jesteś taka kochana! Bardzo dziękuję <3
      Ostatnio trochę pokłóciłam się z moją mamą o bloga - mój starszy brat wygadał się moim rodzicom. Stwierdziła, że to straszna strata czasu i to głupota, że odpowiadam na każdy komentarz - a tutaj ktoś właśnie za to mi dziękuje :)
      Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję, skarbie :*
      Twój komentarz naprawdę mnie wzruszył i niesamowicie mnie cieszy, że zostaniesz ze mną na nowym blogu <3

      Usuń
    4. Haha o jejku, cieszę się, ze moje komentarze coś Ci dają ^^
      Jak dziwnie ze świadomością, że jeszcze tylko epilog... na szczęście będzie ten drugi blog, przy prowadzeniu którego życzę Ci duuzo weny!
      Trzymam kciuki za to, żeby Mama zrozumiała, że blog jest dla Ciebie swego rodzaju pasją i wspierała Cię w jego prowadzeniu :*
      A ja Ci raz jeszcze dziękuję <3

      Usuń
    5. Kocham twoje komentarze :D
      Dla mnie też jest to dziwne. W weekend powinnam go już dodać ;)
      Dziękuję <3
      Pewnie tak się nie stanie... Dobrze by było, gdyby po prostu przestała się mnie czepiać :D
      Nie musisz mi dziękować! To ja dziękuję <3

      Usuń
  3. Nie wierzę... Przed chwilą przeczytałam ostatni rozdział Nowej. Moje serce stanęło...
    Dlaczego Hugo to zrobił??? Nie mogłaś znaleźć jakiegoś sposobu, żeby przeżył?!? Kontynuując, Kastiel charłakiem? Kobieto, czyś ty oszalała?!?
    No i Chris umarł! Nie mógł się najpierw pożegnać z innymi?
    Cieszę się, że ocaliłaś Hermionę. Wiesław tajnym agentem?
    Rozwaliłaś mi świat!
    Do Epilogu!
    Maquarella

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja nie mogę uwierzyć, że napisałam ostatni rozdział...
      Nie. Nie mogłam. Tak miało być :)
      Tak :P Nie mógł być taki idealny.
      Z Kastielem i Tamarą się pożegnał - a to oni byli jego najlepszymi przyjaciółmi.
      Haha to musisz go pokładać do epilogu :*
      Pozdrawiam!

      Usuń
  4. Cześć! Bałam się tego dnia, a to już!
    Zawsze uwielbiałam Twoje opowiadanie i Twój styl, dlatego przykro mi to mówić przy okazji grande finale, ale ten rozdział napisany był trochę niezręcznie. Może to dlatego, że jest ostatni i pewnie jest to jakaś presja, ale zabrakło w nim Twojego talentu do idealnego wyważenia słów. Zupełnie, jakbyś nie Ty go pisała.
    Kurczaki, po Twoich sugestiach spodziewałam się tu prawdziwej rzezi, a tymczasem zginęli tylko Chris (kompletnie nie mogłam sobie przypomnieć, kim był, więc nie było mi zbyt przykro) no i biedny Hugon.
    Nie wiem, mam jakiś niedosyt, jakby za szybko wszystko się potoczyło i cała akcja przemknęła gdzieś obok. Poza tym mało brakowało, a popełniłabyś karygodny rowlingowski błąd w stylu "dziewiętnaście lat później wszyscy żyli długo i szczęśliwie" - śmierć Hugona paradoksalnie uratowała sytuację ;) Hermiona, Ron i dziewczyny dziwnie zareagowali na te rewelacje - wydaje mi się, że naturalnym w tej sytuacji byłoby, gdyby chcieli, żeby to Nora umarła zamiast niego, tymczasem taka myśl nikomu nie przeszła przez gardło, jakby wszyscy wiedzieli, że to Nora powinna żyć.
    To Twój rysunek, ten z Norą i Chrisem? Bożesztymój, prześliczny! Napatrzeć się nie mogę.
    Mam nadzieję, że nie sprawiłam Ci przykrości swoimi słowami. Cała ta historia była świetna i cieszę się, że miałam okazję ją przeczytać. Nigdy wcześniej nie wciągnęłam się tak bardzo w historię o nowym pokoleniu i jestem przekonana, że już nigdy więcej się to nie stanie. Magia się tu działa, no! Cieszę się, że zamierzasz wciąć się teraz za coś własnego - kto wie, może kiedyś wejdę do księgarni i znajdę osobny dział z książkami Twojego autorstwa? Będę wtedy pękała z dumy :D Trzymam kciuki za Twoje kolejne dzieła!
    Z pozdrowieniami,
    Eskaryna

    PS. Dziękuję za uwzględnienie mnie w podziękowaniach, jesteś kochana :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj :)
      Hm... każdy czytelnik inaczej reaguje na tekst. Może wydaje ci się taki inny, ponieważ próbowałam napisać go w trochę odmienny sposób niż to zazwyczaj robię. Zazwyczaj podczas pisania wcześniejszych rozdziałów miałam czas na taką chwilę zwolnienia, gdzie mogłam trochę więcej napisać... od siebie? Sama nie wiem, jak to opisać. Ale tutaj nie mogłam na to sobie pozwolić. Akcja toczyła się szybko, zrezygnowałam też w pewnych momentach z pisania perspektywami bohaterów, przechodząc na zwyczajną narrację 3 osobową. Było inaczej. Ale czy przez to gorzej? Może po prostu czego innego oczekiwałaś. Ale ja w sumie jestem zadowolona z tego rozdziału. Taki właśnie miał być. Może nie za piękny literacko, ale wyjaśniający wszystkie kwestie.
      Normalnym by było proszenie o śmierć innej osoby? Wydaje mi się, że właśnie nie wiedzieliby jak zareagować. Ale na pewno by nie prosiliby o śmierć kogoś innego. I to nie było tak, że wiedzieli, że Nora powinna żyć. Chcieli, by Hugo żył, ale nie chcieli, by przez to ona musiała umrzeć.
      Niestety nie. Zapomniałam go podpisać! To dzieło Burdge bug :)
      Jasne, że nie :D Troszkę byłam... zdziwiona. Może leciutko zawiedziona? Ale jak już pisałam - może po prostu oczekiwałaś czego innego, a ja tych oczekiwań nie spełniłam.
      Ale nie da się każdemu dogodzić, a ja jestem zadowolona :)
      Hahaha marzę o tym - może kiedyś to się spełni? :)
      Dziękuję i pozdrawiam!

      Usuń
  5. Zawsze potrafisz zadziwić. już mi się wydawało,. ze zaraz szlag mnie trafi, jak czytałam o Kaspianie, który ciągnął Eleonorę w kierunku wrogów... Ale później się okzało, że to była gra. Nie spodziewałąm sie, że Chris się poświeci. Kochał Eleonorę, ale... ech, szkoda że nie znależli innego sposobu. To może i była jego decyzja, ale trudno było chyba zgodzić się na to Tamarze i Kaspianowi. Najbardziej jednak zasmuciła mnie śmierć Hugona. NIe za bardzo rozumiem, na jakiej zasadzie on właściwie umarł,szczerze mówiąc. Tylko dlatego, że postanowił? tak się nie umieraxD ale cóż, ta zależność między nim a Eleonorą była wystarczająćo dziwna sama w sobie... Bardzo, bardzo toi było smutne. nie wiem, jak Eleonora poradzi sobie zze świadomością, dzięki komu żyje.Chodzi mi zarówno o HUgona, jak i o Chrisa. Ciężko będzie miała z Kaspianem, oboje będą czuc wielkie wyrzuty symienia, podejrzewam. Podobał mi się fragment, w którym pokazałaś, jak bardzo szalona i okrutna jest pani Rosier, to było naprawdę mocne. Ogólnie czasem znów było za dużo bohaterów w jednym miejscy, np. wtedy, kiedy Lily ich wszystkich obudziła, trochę trudno było sie połapać, co kto i dlaczego. Ale cóż, włąsciwie było takie zamieszanie, że... NIe powinnaś także pisać w nawiasach sformułowań w stylu (a czy kameleony w ogóle tak mogą), bo nie wiadomo, czy aby przypadkiem nie pytasz o to Ty, jako autorka,. a nie brzmi to profesjonalnie. Podobał mi sie za to fragment podsumowujący zmianę w naszych bohaterach z perspektywy Roxie. Cieszę się, ze Harry pobiegł młodym na ratunek xD ale sami i tak sobie calkiem nieźle poradzili. miałąś naprawdę dobry pomysł i smutno mi, że to opowiadanie się już kończy. Dziękuję za miłe słowa w podziękowaniach. z niecierpliwością czekam na Twój nowy blog. Zapraszam także do mnie na nowy, 13 rozdział :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hahahaha on chyba już na zawsze zostanie dla ciebie Kaspianem XD
      Troszkę dziwne, ale ci... Tak miało być :D
      No właśnie - to będzie dla niej bardzo trudne. Ale o tym więcej w epilogu :)
      Wiem. Dużo ich się nagromadziło w tym rozdziale. W następnym blogu nie będę stwarzała aż tylu bohaterów. Potem tylko problemy z nimi są...
      Okej. Rezygnujemy z nawiasów :D
      Dziękuję :D i pozdrawiam!
      PS Mam u ciebie zaległości, ale - jak będę mieć trochę więcej luzu w szkole, uporam się z dość czasochłonnym i ważnym projektem - wtedy do ciebie wpadnę :D

      Usuń
  6. Boże!
    Nie wierze że to już koniec!
    Tak się bałam że uśmiercisz Norę że aż czytając ten post (a szczególnie że było napisane że jest on ostatni) to aż się trzęsłam czytając go XD
    Jejku świadomość że to już ostatni rozdział to jak rozstanie sie z najlepszym przyjacielem!
    Jezus! Tyle rzeczy chce napisać że aż nie wiem co mam napisać!
    Hugo... Mądry, kochany, wspaniały i niezwykły chłopiec aż serce się kraje na myśl że go już nie ma. ;_;
    Tak wspaniali bohaterów, tak cudownych ludzi stworzyłaś...
    Kończę już pisać te moje wypociny, bo zaraz się porycze i tyle z tego będzie że będę pisać coś co nie ma ani składu ani ładu i tak już chyba to wszystko jest bezsensowne xd
    Dziękuje za te wspaniałe opowiadanie do którego tak bardzo sie przywiązałam ze to aż boli!
    Z wielka chęcia przeczytam Twoje kolejne opowiadanie.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Teraz będzie bardzo sucho: Nie, Boże. To tylko ja, Gabsone! XD
      Hahaha wywołać emocje u czytelnika - jest! :D
      Nie no... Jestem złą autorką. Ale nie aż tak ;)
      Ooo... Nawet nie wiesz, jak miło i jakoś tak wzruszająco czytać, ze ktoś tak przywiązał się do mojego bloga :)
      Haha znowu nie trafiłaś! To nadal ja :D
      To nic. Ja wiem, co chcesz napisać. A to najważniejsze. Dziękuję :*
      No! Teraz to głupotę napisałaś! Jak to ,,bezsensowne"? Sprawiłaś, że uśmiecham się jak głupia, więc na pewno nie jest to bezsensowne :D
      Mi dziękujesz? Nie musisz. Przyjemnością było dla mnie je pisać :*
      Pozdrawiam!

      Usuń
  7. Dwa razy myślałam, że Nora umarła/umrze. Za pierwszym - przy wiadomej scenie - byłam zszokowana, ale odczułam też lekką ulgę. Bo chociaż Hugo będzie żywy i nikt oficjalnie nie będzie musiał się poświęcać. No a za drugim razem - też wiadomo przy której scenie - nie wiedziałam, co myśleć. Z jednej strony chciałam wrzeszczeć do komórki "Nora, lubię cię, ale umrzyj!", a z drugiej chciałam, żeby przeżyła, bo "trzymaj się, Nora, da się coś wykombinować i Hugo będzie cały i ty też". Chociaż tak naprawdę nie wierzyłam, że oboje przeżyją, bo byłoby zbyt kolorowo i cukierkowo. Czyli to dobrze, że skoro Nora żyje, to Hugo nie. Ale i tak mi przykro. Bardzo mocno przykro, a przez to, że zbliża mi się, ekhm, okres (co za szczerość!), to troszkę się popłakałam. Nie dlatego, że jestem emocjonalną ciotą! (jestem)
    I jeszcze do tego Chris... Bardzo mi go szkoda... Przeraża mnie trochę to, że dwie osoby zginęły, by Nora mogła żyć. Mam nadzieję, że nie będzie się tym zadręczać do końca życia! Taka wiedza musi być okropna, chociaż to nie z jej winy...
    Kastiel - przez tytuł myślałam, że on w imię miłości oddał Norę, żeby uratować siostrę. Naprawdę myślałam, że pomimo tego, iż Norę bardzo lubi/kocha (bo to wyglądało szczerze), to poświęci ją dla siostry, którą kocha bardziej. Ale jednak jest w porządku (chociaż sytuację z wymianą też mogłabym wybaczyć). I niesamowicie podoba mi się pomysł z tym, że Kastiel jest charłakiem! Jestem zaskoczona, nawet nie zwróciłam uwagi na to, że nie używa magii.
    Elena okazała się bohaterką i w sumie spodziewałam się tego. Cieszę się, że Hermionie nic nie jest. I bardzo się wzruszyłam (ekhm, łzy też były), jak Roxie myślałam o Hermionie. Ten fragment gdzie wystąpiło odgarnianie włosów Rose.
    Podobały mi się wiedźmy - w sensie osoby, które nimi są. Kirke, Baba Jaga i Cliodna. Zwłaszcza dwie ostatnie - kojarzyłam je z kart z czekoladowych żab z potterowskich gier.
    Jako że to (prawie) koniec mogę już stwierdzić, że Albus i Tamara, to oficjalnie moja ulubiona para z "Nowej" (chociaż, po napisaniu tego, przypomniałam sobie o Joss i Fredzie i już nie wiem :c).
    .
    A ja zawsze się zastanawiałam czy moje odpowiedzi na odpowiedzi nie są czasem bardzo interesujące. XD
    (ja będę dziękować po epilogiem)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dwa razy chciałam, żebyś myślała, że Nora nie żyje.
      Hej, ja też płakałam! Nie byłaś sama :)
      Kiedyś, jak tylko czytałam, zawsze chciałam, by książki kończyły się w szczęśliwy sposób, by moi ulubieni bohaterowie mieli dobrze w życiu itd. Ale odkąd zaczęłam pisać, uważam, że happy endy są oklepany. Lubię, gdy autor książki zakończy ją w jakiś wyjątkowy sposób. Może dlatego postanowiłam zabić Hugona?
      No właśnie... ale to także wyjaśni się w epilogu :)
      Ha! Cieszę się, że udało mi się ciebie zaskoczyć. Chłopak musiał mieć jakieś wady XD
      Ooo... dziękuję! :* Jakoś w pamięci miałam, jak w bodajże 9 rozdziale części 2 napisałam, że Hermiona własnie odgarniała Rose włosy :)
      Zastanawiałam się, czy ktoś się zorientuje, skąd je brałam ;)
      Almara... też ich uwielbiam! :>
      Haha były cudowne :*
      Okej! Poczekam <3
      Pozdrawiam!

      Usuń
    2. Happy endy są nierealne. Typowe dla baśniowej tematyki, którą lubię, ale, cóż, przy większości tekstów wolę słodko-gorzkie zakończenia. Śmierć Hugona była okropna (bo przecież to dzieckooo), ale dobrze, że tak to rozegrałaś. No i gdyby Nora umarła, to śmierć Chrisa poszłaby na marne.
      Bycia charłakiem nie traktuję jako wadę, ale pewnie znaczna większość czarodziejów tak. Ale ten pomysł z charłakiem serio jest świetny (zdecydowanie za mało jest ff potterowskich z charłakami!) i totalnie się zakochałam w postaci Kastiela, kiedy to wyszło na jaw!
      Wykorzystanie tych kart (wygooglowałam resztę) też jest genialne. To dodaje takiego... smaczku. Lubię takie nawiązania, o.
      Lalala, miało być "bardzo irytujące". Ale pewnie zaczęłam myślami odpływać (może do rozdziału skoro "interesujące") i napisałam coś innego. X'D
      Pozdrawiam i przepraszam za takie ilości "ale", znowu anonimowa Alister.

      Usuń
    3. Prawda? A ta historia i tak wiele miała w sobie z dziecięcej naiwności, trochę jak taka bajka.
      No właśnie :)
      Ja też właśnie nie. I wiadomo, że chciałam, by Nowa była oryginalna - także i w tej kwestii.
      Haha bardzo mnie to cieszy, kochana! :*
      Nie musisz przepraszać i także pozdrawiam! :D

      Usuń
  8. Omg, tego się nie spodziewałam! Zaskoczyłaś mnie, klusku! Ale przynajmniej Hermiona przeżyła i może być wredną teściową dla Scorpiusa *szatański rechot*. A Hugona mi szkoda... ale Nora przeżyła...
    Najlepsze zakończenie ever, Wiesio superagent *muzyczka z Bonda*
    Ochajta się z Lily, jak fajno!!! Wnuki Harrego będą kameleonami!!! Łiiiiii radość! I Kora! Lajlalalaj!!!
    Och, klusku wzruszasz mnię!!! Komcianie z tobą to czysta przyjemność, to ja powinnam podziękować, za to że chciało ci się te moje wypociny czytać. Po prostu lubię wywoływać śmiech u ludzi, to wszystko. Koniecznie musimy się spotkać! Ukradnę księdzu Mietkowi kadzidło, ujaramy się melisą, ućpamy vibovitem i będzie fajnie!!!

    KRYSIA
    (Kocia Rysia Ychy Swatnij Ich Alleluja)

    *ja również cię kocham, klusku ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ha! No widzisz, żabciu :* Taki właśnie miałam zamiar!
      Hahahaha wydaje mi się, że Scorpius będzie bał się do nich przyjeżdżać, a także spożywać potraw przygotowanych przez swoją teściową... XD
      Dzięki! :D Końcówki specjalnie dla mojej siostry, która mnie o to poprosiła ;)
      Uwielbiam twoje komentarze i wiesz, że kocham ciebie! <3
      Tak! Słynne kadzidło! Nie mogę się doczekać! :D

      Gabsone nene
      (Gabrysiowata Ambitna Boska Słodka Okularnca Nosząca Ekologiczne Neonowe Elementy Nowej Ekonomi?) XD

      <3<3<3<3<3

      Usuń
  9. Kochana Gabsone
    Ja też nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Zżyłam się z Norą i całą tą pokręconą ferajną i jakoś tak...uch...
    (taka mała sugestia, TWOJE PISANIE ZAWSZE MIAŁO SENS!!!!!!)
    Smutno mi tylko w sprawie Hugona (ja też płakałam,gdy czytałam TEN moment)
    Dziękuje też bardzo za podziękowania. Ja porzegnam się dopiero po epilogu (tak łatwo się mnie nie pozbędziesz☺ )
    Pa
    Meg
    Ps.: Jakoś wybrnęłaś i nie do końca obudziłaś Morgany, więc moja groźba zostaje oddalona.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cudowna Meg
      Wiem. Naprawdę wiem.
      (hahahahaha dzięki!!!!) :D
      I bardzo dobrze :*
      PS Ufff.... Nawet nie wiesz, jaką ulgę teraz czuję :D

      Usuń
  10. Sorry
    Zapomniałam napisać,że rozdział świetny i dzięki niemu zmieniłam zdanie co do Chrisa (naszego kochanego CHRISTOPHERA, powiedz mu przy najbliższym widzeniu w niebie, że ja nigdy nie myliłam go z CRISTIANEM)i naszego kochanego Kastielka (powiedz mu żeby ignorował ludzi, którym przeszkadza że jest charłakiem i niech mi pokarze tych gości, to poszczuje na nich mojego psa).
    Pa
    Meg
    Ps: Mój pies jest bardzo niebezpieczny (tyłek mojego kolegi się o tym przekonał) więc wrogowie charłaków (i Kastiela), strzeżcie się!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dobrze, że o tym wspomniałaś XD (jasne! Jestem z ciebie dumna :*).
      ,,-Kastiel! Załatwiłam ci ochroniarza!" Już wie :D
      Pozdrawiam, kochana :*

      Usuń
  11. Cześć! O to ja, ujawniam się wreszcie. Jako, że nie mam talentu do komentowania, komentuję, chyba po raz pierwszy. Kiedyś w końcu trzeba wstawić komcia, nie? Zwłaszcza, że rzadko spotykam tak dobre blogu :). Dobra, wracając do rozdziału. Zacznijmy od Hugona: nie wiem, jak mogłaś to zrobić :'( Cóż, najwidoczniej było to jego przeznaczenie. Cieszę się, że zginął jak bohater, osoba oddająca życie, by ktoś inny mógł przeżyć /* W ogóle, ten rozdział rozkleił mnie i jednocześnie sprawił radość. Tyle się wydarzyło przez te wszystkie rozdziały! Joss/Panna Katastrofa - stała się kimś innym, odważnym, Tamara - pokazała prawdziwą siebie, Christopher - zginął za ukochaną... naprawdę długo by wymieniać. Co do tego, że to już koniec mam mieszane uczucia. Jednocześnie jest mi przykro i jestem szczęśliwa. Przykro mi z powodu końca tej historii (tak, wiem, będzie jeszcze Epilog), a czuję radość z powodu zakończenia. Niby było smutne, ale miało nutkę radości :)
    Pozdrawiam Cię i życzę Ci, byś nigdy nie traciła wiary w siebie i dążyła do marzeń...
    Nicolette

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O, jakaś nowa nazwa... nawet nie wiesz, jak się cieszę, że napisałaś! :D Bardzo, bardzo za to dziękuję :*
      Nieważne, że po raz pierwszy - ważne, że to zrobiłaś :D
      Em... przepraszam? To naprawdę nie było dla mnie łatwe. Dokładnie :,)
      Prawda? Jak patrzę na te wszystkie rozdziały, to aż nie mogę uwierzyć, że to ja to napisałam XD
      Sama czuję mieszankę słodkawo-gorzkich uczuć. Sentyment jest. Smutek też. Radość - tak samo. Że mi się udało. Że w końcu napisałam w (prawie) całości coś :)
      Dziękuję bardzo, skarbie :*
      I widzisz - jednym komentarzem sprawiłaś mi niewyobrażalną radość. Dziękuję!

      Usuń
  12. Mój frędzelku!
    Czy masz już pomysł, kto będzie żoną Cristiana? Bo ja mam pomysł. Niech to będzie szczupła brunetka o włosach do ramion i z niebieskimi oczami. Niech ma dobre serce (ale wcześniej miała taką skorupę jak Mara). Niech ma synów bliźniaków (charakter taty i wygląd, ale włosy brązowe) i córeczkę (charakter i po mamie i po tacie, włosy blond i twarz cioci Eleny)
    Pa
    Meg
    Ps. Pamiętaj frędzelku, że to tylko moja koncepcja. Imiona dowolne.
    Pps. Napisałam "ale włosy brązowe", ponieważ pomimo twoich opisów, Cristian dla mnie ciągle i zawsze będzie blondynem ( w epilogu nie burz swego opowiadania i niech Cristian będzie brunetem, ale zapamiętaj, dla mnie on zawsze będzie blondynem.
    Ppps. Rozwiązałam mój problem! Bo ja też chce być żoną Cristiana tak samo jak Kina, więc Kina weźmie Cristiana-bruneta, a ja Cristiana-blondyna. Potrzebuję tylko zgody Kiny i twojej. Zamawiam już Gabsone u ciebie ślub w toalecie np.Nory... Tak! Nora na pewno pozwoli na ten ślub!
    Pa
    Meg

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jakie ja mam straszne opóźnienia w odpowiadaniu na komentarze! Chcę się zabrać za epilog, ale najpierw muszę odpisać :D
      Wiesz... Żoną Cristiana ma być Kina... Ale twoja wizja też jest genialna! :*
      PS Haha będę o tym pamiętała!
      PPS Hahahaha okeeeej!
      PPPS Wow. To jest naprawdę dobry pomysł! Masz moją zgodę! A ślub w toalecie to moja specjalność! :D

      Usuń
  13. Kochana Gabsone, powiem Ci, że opłacało się czekać na ten ostatni rozdział, jest cudowny! Mimo iż Hugo odszedł, nasz mały biedny Hugo... Ale mądry z niego chłopak i stuprocentowy Gryfon, poświęcić swoje życie dla drugiej osoby to nie lada wyczyn. I Chris... to co zrobił- kompletnie się tego nie spodziewałam. Myślałam, że wątek Chrisa mamy już za sobą, a tu dostał taką kluczową rolę. Musiał naprawdę kochać Norę... Smutno troszkę mi teraz ;'( Ale tylko trochę, nie przywiązałam się zbytnio do niego( Jestem okropna XD)
    Bałam się, że uśmiercisz więcej osób, uff trójka to nie jest tak źle, szczególnie że nie są to ci najgłówniejsi bohaterowie ;D.
    Wiesiek to zdecydowanie bohater rozdziału <3 Lily to szczęściara normalnie. Tylko ty mogłaś wpaść na taki pomysł i za to cię uwielbiam!
    Hermiona przeżyła dzięki książce. I teraz nie powie, że książki są głupie a czytanie bez sensu xD Kolejny dowód na to że książki to jedna z najwspanialszych rzeczy na świecie.
    Ach, to niesamowite jak wszyscy bohaterowie się zmienili. Bo nikt chyba gdy zaczął czytać Nową nie pomyślał, że ta Nora, która boi się ludzi i najchętniej nigdy by do Hogwartu nie poszła nabierze tyle odwagi i przełamie swoje bariery.
    Nie mogę uwierzyć, że to już koniec... Wszyscy bohaterowie zajmują szczególne miejsce w moim sercu i nie mogę sb wyobrazić, że ich historia dobiegła już końca...
    Podobnie jest jak kończę jakąś wspaniała książkę, tylko jest ta różnica, że książkę mogę przeczytać w parę dni a z Norą jestem od ponad roku (WOW!).
    Kochana, a ja Ci dziękuję za to, że wytrwałaś z tą historią do końca i podzieliłaś się z nami swoim talentem- tak, masz talent i nie zaprzeczaj :* Też Cię kocham! A pisanie u Ciebie komentarzy to czysta przyjemność, bo widać, że każdy komentujący jest dla ciebie ważny i starasz się także odpisać każdemu, to jest takie kochane <3
    E, już zaczynam pisać, jakbym się żegnała... A ja się nie żegnam! Trzeba jeszcze zostawić jeszcze trochę sentymentów na epilog xD A tu jeszcze kolejne twoje opowiadanko nadchodzi, to się mnie prędko nie pozbędziesz :P
    Pozdrawiam Cię serdecznie i do zobaczenia( hm... napisania xD?) niebawem :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że ci się podoba :* Bałam się, że nie przypadnie wam do gustu...
      Nie okropna. Chrisa tak trochę przemycałam, trochę nie wiedziałam w pewnych momentach, co z nim zrobić. Dopiero później narodził się w mojej głowie ten pomysł :)
      Chciałam zabić więcej, ale... nie potrafiłam. Sama się do nich bardzo dobrze przywiązałam i szanuję zasadę, że główny bohater powinien być nietykalny (Słyszysz, Veronico Roth?!).
      Hahaha moja siostra mnie o to poprosiła. Musiałam się zgodzić. I to takie przypomnienie, że Nowa od zawsze miała mieszać ze sobą powagę z abstrakcyjnym komizmem :D
      Dokładnie! Maniaczka książek zgadza się z tobą całym sercem! :>
      Najistotniejszym jest tutaj, że JA nigdy bym nie pomyślała, że oni się tak zmienią... Ale ja się zmieniłam, dorosłam (dosłownie; 18 już jest!), więc to miało wpływ także na nich.
      Nawet nie wiesz, jakie to niesamowite uczucie, wiedzieć, że moja historia, moi bohaterowie tak wiele znaczą dla innych :,)
      Hahaha no tak. Trochę długi czas. I już wiesz, że bardzo jestem ci wdzięczna, że byłaś przez ten cały czas ze mną :*
      Oj... weź przestań... bo się popłaczę... Dobra. Już mam łzy w oczach. Uch. To może tylko napiszę: kocham cię <3 i dziękuję!
      A właśnie! Mam nadzieję, że uda mi się go dzisiaj go dodać. A ile łez przy tym wyleję... Ech...
      Już prolog jest gotowy! Kończę epilog i już was zapraszam! :D
      Pozdrawiam, skarbie :*

      Usuń
  14. Nie wierzę... o...jeju...nie, błagam nie... Nie dociera do mnie, że to już koniec :*( Płakałam przez calutki rozdział, a najwiecej łez wylałam kiedy zaczęłaś podziękowania. Mimo, że nie byłam z Tobą od początku bardzo przywiązałam się do Nowej. Naprawdę czuję prawie tak ogromną pustkę jak po przeczytaniu HP. Kastiel, Nora, James, Lily, Hugo, Roxie, Fred, Lucy, Joss, Tamara, Al, Jules, Elena, Cristian, Rose, Scorpius, Nott... Nie mam pojęcia jak zdołam się z nimi rozstać.
    Za to zakończenie genialne! Zaskoczyłaś mnie, a to udaje się niewielu osobom :D Podczas czytania rozdziału serce kilka razy mi zamarło. Myślałam, że zabiłaś Eleonorę! Kobieto, prawie doprowadziłaś do masowych ataków serca wszystkich Potterowych Ludków!
    Na końcu chcę Ci jeszcze podziękować za to, że dzięki temu blogowi jeszcze bardziej pokochałam HP! Ostatnio moja koleżanka zapytała się mnie o ulubioną postać z HP. Wtedy krzyknęłam: Kastiel! A ona takie: Chyba cos ci się pomyliło... Potem musiałam się tłumaczyć, bo zaczęła myśleć, że wcale nie jestem Potterhead i chcę tylko przyszpanować :D To chyba dowód na to, jak bardzo duże miejsce Nowa zajmuje w moim sercu? XD
    Pozdrawiam, a pożegnam się jeszcze dokładniej pod Epilogiem;)

    PS Dzięki, że wspomniałaś o mnie w podziękowaniach i za miłe słowa. <333

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I czy dobrze zrozumiałam, że jesteś fanką Gry o Tron? Bo jeśli tak to witaj w klubie :D💪

      Usuń
    2. Ojeju... :) Kochana, kochana, kochana! <3
      Dla mnie też jest to trudne. Naprawdę płakałaś najbardziej przy podziękowaniach? To takie kochane! :*
      Hej! Pamiętaj, że z bohaterami książek jest tak, że - dopóki ktoś o nich pamięta, ma ich w sercu, oni nigdy nie umrą. Naprawdę :)
      Hehehe kolejna zaskoczona hehehe XD
      Heheheh wiem XD hehehehe
      Ojeju... wy mi naprawdę dziękujecie! To jest... wow. Nie spodziewałam się tego zupełnie. Naprawdę nie trzeba :* Hahahaha to trochę kłopotliwe, ale hej! To jej wina! Powinna wiedzieć kim jest Kastiel :P
      Pozdrawiam i już mnie boli serduszko na myśl o epilogu...
      PS Nie ma za co <3
      PSS Jasne! Choć jeszcze nie skończyłam 5 sezonu, ale ciii...

      Usuń
  15. Wiesz co, nie spodziewałam się, że będziesz o mnie pamiętać w podziękowaniach! W końcu, napisałam tylko kilka komentarzy...
    Tej całej akcji z Chrisem się nie spodziewałam... Myślałam, że, no nie wiem co, ale zakończenie na pewno nie będzie takie! Umiesz zaskoczyć czytelnika i chwała ci za to!
    Szkoda,że zabiłaś Hugo :( Wzruszyłam się przy jego śmierci, ale wg mnie dobrze to napisałaś, tak właśnie, jakby śmierć była początkiem czegoś nowego, czymś na co Hugo był przygotowany i przyjął to ze spokojem...Takim przejściem do nowego wymiaru, co nie zmienia faktu, że było to wielkim bólem dla innych. Skojarzyło mi się to z Dumbledorem xd :D
    Jestem ciekawa, jak zakończysz wątki romantyczne, szczególnie ten Jamesa i Nory. Wydaje mi się, że Nora rzeczywiście pasuje do Kastiela i będą szczęśliwi. Tylko ten biedny James... Swoją drogą, Elena jest taką postacią, która jest idealna, dobra itd., stara się pomagać innym, ale sama nie ma szczęścia w życiu i uważam, że idealnie uzupełnialiby się z James'em :D
    Pozdrawiam i czekam na epilog ;)
    ~Arya
    PS Przepraszam, ale uwielbiam stosować wielokropek w zdaniach, więc wybacz mi, proszę!!! :D
    I oczywiście serdecznie dziękuję za podziękowanie!(jak to brzmi..xd)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam to do siebie, że pamiętam wszystkich moich czytelników. Serio. I naprawdę mocno przywiązuję się do każdego z nich :)
      Wiem, że nikt się tego nie spodziewał. Specjalnie tak to rozegrałam :P
      Idealnie to opisałaś :) Śmierć Hugona... trochę mam wyrzuty sumienia, ale w pisaniu zawsze kieruję się moimi przeczuciami i coś czułam, że tak powinnam zrobić.
      Wątki romantyczne... A co jeżeli ich nie zakończę? :P
      Pozdrawiam i naprawdę dziękuję za komentarz! :*
      PS Mam to samo, więc się nie przejmuj ;)
      Nie ma za co, kochana :*

      Usuń
  16. Hej, hej!
    Wiesz, że rozdział jest piękny? Kurczaczki, Gasone... Popisałaś się... Ale powiedz mi jedną, jedyną rzecz. Dlaczego Kastiel nadal żyje? Xd mam nadzieję, że zrobisz to dla mnie i uśmiercisz go w epilogu... Już mi obokętnr czy będzie to działo się w tym samym czasie, czy za dwadzieścia, czy za sześdziesiąt lat, ja chcę po prostu przeczytać o jego śmierci!
    Nie spodziewałam się w ogóle, że to się tak skończy! Sytuacja z książeczką, która uratowała Hermionę była po prostu niesamowita! Jezuinku, to było takie zaskoczenie, byłam pewna, że ona już nie żyje... Poza tym to w sumie urocze, że nadal ją przy spbie nosi...
    I w ogóle ta akcja z Wiesiem tajnym agentem! Super! Fajnie, że do tego nawiązałaś!
    I potem Chris, który się tak poświęcił... A miałam nadzieję, że to Kastiel zginie... Wiesz, że byłam szczęśliwa, że on ją zdradził?! Grrrrrrr!!! Bo wtedy z czystym sumieniem mogłabym go uśmiercić! Ale podświadomie nadal chcę jego śmierci i nawet troszku się cieszę, że oberwał w twarz xddd
    Ale powracając do Chrisa... To jest naprawdę kochane... Jak on bardzo musiał ją kochać, żeby podjąć taką decyzję... O rajuńku! I że oni z Kastielem i Tamarą się znali! Kolejne zaskoczenie!
    I to że Kastiel jest charłakiem! Kolejne!
    Tyle niespodzianek w tym rozdziale!
    A teraz powiedz mi dlaczego Hugo, na Merlina, umarł?!?!? Dlaczego nam to zrobiłaś?!?!?!? Przecieźxon był takim cudownym dzieckiem, tak go polubiłam, dlaczego musisz wszystkich uśmiercać?!?!?!? I dlaczego, na Merlina, skoro już uśmierciłaś Chrisa i Hugo, prawie zabiłaś Hermionę, dlaczego, ja pytam, dlaczego nie możesz wyrządzić mi tej małej przysługi i zakończyć także żywot Kastiela?! Xd
    A tak naprawdę to nie wiem, cxemu tak bardzo chcę go uśmiercić...
    I Elena, to opanowanie xd
    I było troszku Freda i Joss... To było takie słodkie, że się za nim scjowała! Ooooo!
    A mam do ciebie jeszcze jedno pytanko! Skoro już kobczysz to opowiadanie, to może oddasz mi już Jamesa? :)))
    A i końcówka po prostu bezcenna! Lily i Wiesiu zamieniający się w człowieka... :') płacze xd
    Chyba o wszystkim o rozdziale napisałam.
    Czas przejść do części podziękowań.
    Wiesz, że do tej pory kiedy o tym myślę, łzy mi z oczu ciekną? Wiesz, że jak to przeczytałam, to byłam tak szczęśliwa i wzruszona, że po prostu mi łzy z oczu poleciały? A dawno tak nie było, więc dziękuję ci, że sprawiłaś, że byłam aż tak szczęśliwa! I za miłe słowa, które o mnie napisałaś!
    I z jedej strony byłam tak szczęśliwa z powodu tych podziękowań, a z drugiej strony jest mi przykro, bo został już tylko epilog... Ale będzie kolejny blog! Jupijaj! I będę na nim od samego początku! Bo teraz przyszłam troszku później... Bodajże w rozdziale 27 :) I dlatego też byłam taka zaskoczona, że napisałaś o mnie takie piękne słowa!! I dziękuję ci, że czytasz te moje wypociny! I, kurczaczki, że w ogóle jesteś! Wiesz, ile we mnie teraz emocji buzuje? I nie potrafię tego wszystkiego tutaj teraz napisać...
    Także Gabsone, czekam na epilog i koljnego bloga! Wiesz jak przykro będzie mi się rozstawać z Norą? Ale na zawsze zostanie w moim sercu!
    I dziękuję ci, że z nami wytrwałaś pomimo wszystkich załamań i kryzysów.
    Ojejciu czuję, że nie o wszystkim tutaj napisałam... Po prostu jesteś wspaniałym człowiekiem!
    I czekam na twoją książkę! Myślę, że to będzie wspaniałe uczucie, jak kiedyś zobaczę twoje imię na książce i powiem: oh to przecież Gabsone! Bo książkę napiszesz, jestem pewna! Czekam na nią, pamiętaj!
    Pozdrowionka,
    Bianka!
    P.S.: Dostanę tego Jamesa? Oddasz mi go?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W ogóle wiesz ile razy się popłakałam przy tym rozdziale? Ty chcesz, żebym powódź spowodowała?!

      Usuń
    2. Wróć. Przyszłam w rozdziale dwudziestym szóstym. Ale i tak czuję się, jakbym komentowała conajmniej od roku :)

      Usuń
    3. Bardzo się cieszę, że ci się podoba. Naprawdę. To wiele dla mnie znaczy :)
      Ups... Wiesz... No... Patrz! Czy to drzewo!? Tak. Piękne drzewo.
      A pomysł z książką mnie samą zaskoczył - jak często bywa z moimi pomysłami. Nie planuję czegoś, a potem bang! pojawia się to w rozdziale :D
      Hahahahaha Bianka! Nie wiedziałam, że jesteś taka mordercza ;)
      Hehehe lubię zaskakiwać :D
      Mówiłam, że zrobię wielkie zakończenie!
      Eeemmm... Pamiętasz to drzewo? Naprawdę jest niesamowite!
      Jasne! James jest twój. Tylko ustaw się w kolejce do ślubu w toalecie :D
      Końcówka taka humorystyczna ;) specjalnie dla mojej młodszej siostry.
      Ojeju... Kochana <3 Nie musisz mi dziękować. Zasłużyłaś :* Jesteś naprawdę cudowną osobą.
      Dla mnie nie liczy się, kiedy do mnie dołączyłaś. Ważne jest, że twoje komentarze naprawdę wiele wniosły do tego opowiadania i że bardzo mnie nimi motywowałaś :D
      Hahaha potrafię się domyślić :*
      Oooo.... to ja dziękuję. Naprawdę. Za wszystko <3
      Hahahha - jakby moi rodzice o tym usłyszeli, to by w to nie uwierzyli XD Wciąż uważają, że moje pisarstwo nie ma sensu i że powinnam bardziej się skupić na nauce...
      Aż sama się wzruszyłam... Postaram się o tym nie zapomnieć <3
      PS Ojoj... Mam nadzieję, że się nie odwodniłaś!
      PPS Ale pamiętaj! Ślub w toalecie!

      Usuń
  17. Heeeej! Tak długo nie komentowałam, ale wszystko czytałam! Ale trudno przychodzi mi pisanie komentarzy, bo jeśli zawarłabym w nich to wszystko co chce wychodziły by kilometrowe! W moim sercu była taka mała nadzieja że wpleciesz mnie do podziękowań, i o to byłam! Tak nie umiałam oderwać się od czytania że czytałam w szkole na komórce, co jest ABSOLUTNIE ZABRONIONE! Kastiel tak mnie zaskoczył! Ja już myślałam że on jest zły, niedobry i beee, a tu taki zaskok! Od początku byłam pewna że Nora i James będą razem, zresztą myślałam że to takiego rodzaju blog gdzie zbuntowany James Syriusz znajduje miłość i zmienia się na lepsze. W każdym bądź razie zmienił się, nie kłóci się z Alem. Życzę mu żeby znalazł prawdziwą miłość. Też czytam Elitę i czasem mylą mi się Scorpiusy, ale w gruncie rzeczy są tacy sami zrobią wszystko dla Rose i dla ludzi których kochają. Rose jest silna, i to mi się w niej podoba, nie straciła głowy i zdołała wezwać Harry'ego. Al... Jak on kocha Tamarę i stara się ją chronić. Ale Tamara sama da radę :D Joss i Fred! Takie przeciwieństwa, a jednak odnaleźli siebie i to jest takie słodziaśneee <3 Hugo i Chris, obydwoje poświęcili się dla Eleonory. Czasem zapominałam o Chrisie i to chyba był mój błąd. Mogą znaleźć coś by obudzić Hugo, ale wątpię czy im pozwolisz:* Hugo i Chris[*]. Lucy i Cristian. Czy tylko mi się wydaje że oni powinni być razem!? Obydwoje mają dobre serce tylko Luvy skrywa je w sobie, a Cristian potrafi wyczuwać emocje więc wydaje mi się że on próbowałby wydobyć z niej te dobre emocje. Możliwe że kogoś pominęłam, jeśli tak to przepraszam. Nie żegnamy się na razie bo to jeszcze nie koniec!
    Więc
    Do następnego razu
    Pozdrawiam Gwen

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Siedzę sb na sprawdzianie z fizyki i tak myślę o wszystkim oprócz fizyki, i naraz! O Jezusie! Dopiero wtwdy się zczaiłam że zapomniałam o Norze! Tempa dzida ze mnie! Zapomnieć o głównej bohaterce. Tylko ja to potrafię... No więc, Nora taka odważna, już Kastiela atakować chciała, ale troska zwyciężyła! Dobrze że nie umarła, ci powiem. I jeszcze Lily! Liczę na rozwinięcie wątku z księciem w epilogu! A Roxie. Początkowo liczyłam że będzie z Cristanem, ale chyba lepiej że nie jest bo dostrzegłam Crisa i Lucy <3 I jeszcze Elena. Czytałam któryś z wcześniejszych komentarzy, i pisało tam że Elena mogłaby być z Jamesem jak tak o tym myślę to nie głupi pomysł!
      Ponownie pozdrawiam
      Gwen

      Usuń
    2. Moja kochana, Gwen! Nie zapomniałam o tobie :*
      Na początku to miał być taki bloga, ale potem... coś się zmieniło XD
      Ładnie to wszystko podsumowałaś :)
      Lucy i Cristian? Serio? Nie wpadłam na to! :O
      Hahhahaha nic się nie stało :D Dobrze, że sobie przypomniałaś ;)
      To z księciem to takie raczej w żartach było :D
      Hahahhaaha wszędzie swatki...
      Pozdrawiam!

      Usuń
  18. Czytam to już z piąty raz i dalej nie wiem co powiedzieć. Rozdział pojawił się późno, ale warto było na niego czekać. Nie potrafię opisać go jednym słowem, jest cudowny, wzruszający, budujący napięcie, nie nudzi czytelnika.
    Kastiel - megaa mnie zaskoczył. Najpierw myślałam, że jest dobry, potem, że zły, potem znów, że dobry, znów, że zły, a tu jednak okazuje się być dobrym charłakiem, no uszanowanko ;)
    Nora - jak ja będę za nią tęsknić, była taka odważna, całe szczęście, że nie zmieniła się w żadną paskudną Morganę! I miłość Chrisa do niej, to było takie kochane!
    Hugo - dlaczego on umarł! Nieee! Ale był taki odważny poświęcając się dla Nory, taki dzielny chłopiec, że aż jestem z niego dumna! Był po prostu wspaniały. Na zawsze zostanie w naszej pamięci [*]
    Al i Tamara - a ja dalej ich shippuje, są taką kochaną parką, mam nadzieję, że w epilogu dorobią się jakiś malutkich Potterków! Spełnienie marzeń <3
    James - mam nadzieję, że on też będzie miał swoje szczęśliwe zakończenie, z kimś kto pokocha go bardzo za to kim jest, i że mu się w życiu ułoży.
    Hermiona - genialny pomysł z tą książką! Poważnie! Nigdy bym czegoś takiego nie wymyśliła, po prostu super! Nawiązujesz w ten sposób do książek i do Golden Trio i Insygnii Śmierci, Dumbledore'a i ogólnie do fabuły Rowling.
    Reszta postaci - kocham ich wszystkich! (Dobra, nie wszystkich, bo nie kocham Eve Queen itp. Rozumiesz?), mieli takie wspaniałe charaktery i barwne osobowości, że nigdy ich nie zapomnę <3
    Jestem truskaweczką! Nie ma za co :) Bardzo miło mi się z tobą pisało, kochana :*
    Znam twój ból, też mam pomysł na trylogię, ale wolę poczekać, aż moje umiejętności wzrosną, żeby zacząć ją pisać. Już mega nie mogę się doczekać bloga ze światem wymyślonym przez wspaniałą Gabsone! To co do zobaczonka na nowym blogu i w epilogu? Oczywiście!

    Pozdrawiam Mary :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A no i to zakończenie (mam na myśli akurat to drugie ;)). Uśmiałam się przy nim, nie powiem. Wiesław księciem i Lily jego księżniczką, no nie wpadłabym na podobny pomysł. Czytałam ten fragment akurat na religii i nagle zaczęłam się śmiać. Wszyscy patrzyli na mnie, jak na jakąś wariatkę xD
      To jeszcze raz pozdrawiam :)
      Mary

      Usuń
    2. Dziękuję, Mary :*
      Tak właśnie miałaś myśleć! :D
      Nora - też będę za nią tęskniła :C
      Hugo - tak po prostu musiało być. Sama go uwielbiałam */
      Aż tak w przyszłość nie wybiegam :D
      James - może kiedyś kogoś takiego spotka?
      A dziękuję, dziękuję :>
      Rozumiem haha :D
      I tak dziękuję, truskaweczko <3
      Hej! Mam tak często. Śmieję się w autobusie, ale się już nie przejmuję. Ja przynajmniej jestem radosna :D
      Pozdrawiam!

      Usuń
  19. Moja bratnia książkowa duszo NADROBIŁAM! I muszę ci powiedzieć ,że jestem z ciebie dumna :D Bardzo wciągnęło mnie ostatnich kilka rozdziałów. Przyznam, że nadal smutno mi z powodu Chrisa ,a o Hugo to już nie wspomnę, ale jak mówiłaś wcześniej - tak miało być. Czekam z niecierpliwością na epilog i wtedy będzie koniec i początek czegoś większego, prawda? Kocham cię !!! ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz, że ciebie kocham! Jestem z ciebie taka dumna <3 Hahaha tak samo jak ty ze mnie, z tego, co widzę :D
      Oczywiście :*
      Kocham cię! <3

      Usuń
  20. Cześć Gabsone,
    Dziękuję za podziękowania :).
    Nie mogę uwierzyć że to ostatni rozdział. Ten blog jest pierwszym blogiem, w którego się naprawdę wciągnęłam. Dobra, ale wróćmy do rozdziału...
    Ten rozdział jest śliczny (jak każdy).Dziękuję za ocalenie Hermiony i za to, że ich wszystkich nie wymordowałaś :). Ale jednak ktoś musiał zginąć i poświęcił się Chris. Zawsze go lubiłam, ale nie wiedziałam, że jest taki bohaterski.Jak zginęła Nora (Chris) w oczach miałam łzy, ale podejrzewałam że nie zabiłabyś głównej bohaterki. Kiedy jednak okazało się że to jest Chris już po policzkach pociekły łzy.
    Następną "ofiarą" jest Hugo. Też zginął bo się poświęcił, też dla Nory i też płakałam. Ale wiem i rozumiem cie ze musiałaś tak zrobić, bo tak planowałaś i już.
    Skończmy z tymi smutnymi momentami *zciera z policzka łzę*.
    Kastiel jest charłakiem?! Niezły zwrot akcji, fajny pomysł.
    Wiesiu tajnym agentem?! Zaklętym w kameleona przez McGonagall?! Jest mężem Lily?! Masz pomysły! Kiedy to czytałam, troche się zdziwiłam i zaśmiałam.
    Chyba skończyłam. Poruszyłam to co miałam i teraz czekam na epilog. Zacznę już przygotowywać podziękowania dla ciebie (trochę się rozpiszę). Mamy ci za co dziękować.
    Do napisania pod epilogiem
    Mrs.Unicorn
    P.S. Sorki za błędy ortograficzne, interpunkcyjne i stylistyczne, ale mam mało czasu i pisze na telefonie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha nie ma za co, skarbie :*
      Wow. Doszliśmy już do tego, że dziękują mi za niezamordowanie bohaterów... i ponownie: nie ma za co!
      Ooo... *podaje chusteczki* przykro mi :C
      Zuch dziewczyna :D
      Końcówka miała być taka humorystyczna - i nie do końca prawdziwa XD
      Epilog już jest :*
      Pozdrawiam!
      PS Weź przestań! W komentarzach zupełnie nie zwracam na to uwagi ;)

      Usuń
  21. Jestem chora, ledwo żyję, a ty jeszcze dobijasz mnie śmiercią Hugosia i Chrisa, no weź :P No ale dobra, rozumiem, ktoś musi umrzeć, by inni mogli żyć xd
    Okej, zacznę od początku, a więc od kameleona Wiesława, który swoim występem w tym rozdziali skradł moje serduszko, yep! I na dodatek jaki od odważny! Gdyby nie on Lily nie odnalazłaby tych śpiochów i wszystko by się posypało xdd
    Ależ się cieszę, że Herma się uratowała. Ba, ja zawsze mówiłam, że książki to najcudowniejsze rzeczy na świecie, nawet życie potrafią uratować, o!
    No dobra, to teraz przejdę już do finału całej tej szalonej historii xd. Gdy przeczytałam, że Kastiel ciągnie biedną Norę przed oblicze swych rodziców i starych wiedźm w mojej głowie pojawiło się jedno wielkie zamieszanie. Zaraz, zaraz, co ja przegapiłam, przecież on Norę lubi, nie? I prawdę powiedziawszy miałam nadzieję, że kryje się za tym jakiś podstęp. Moje podejrzenia nieco osłabły, gdy okazało się, że Kastielek wymienia Norę na siostrę, no ale jeszcze w niego wierzyłam. I na szczęście się nie zawiodłam. Boże, jak mi szkoda Chrisa. Ja się z nim tak strasznie identyfikuję, biedny taki, trawiony przez nieszczęśliwą miłość. Tak się poświęcił, aż za dobry z niego człeczek. Jak jemu musiało na tej Norze zależeć, coś niesamowitego. Wspaniały, odważny człeczek. Aż mi się tak straszliwie smutno zrobiło :( A jak jeszcze do Chrisa dołączył Hugoś… Gosh, ta scena w szpitalu taka wzruszająca. Wiesz, ja jakoś tak bardzo Nory nie uwielbiam (z tych twoich dziewczyn wolę choćby Tamarę czy Roxie), więc trochę smutno mi się zrobiło, że aż dwie takie supi osoby musiały się za nią poświęcić… No ale Hugo ma rację to co się wydarzyło nie było winą niczyją poza Queen, wiedźmami i Łowcami. Także nie ma tu kogo winić. No a chociaż Kastiel będzie cały happy, bo odzyskał Norę. Oby im się dobrze wiodło.
    Albus jaki biedny bez Tamary, omg, jak on ją kocha :O
    Racja, dużo tutaj takiej pięknej miłości ukazanej. Ja jako romantyczka kupuję to w całości i się zachwycam :D
    Ojej, dziękuję. Pewnie, że będę czytać twoją kolejną historię. Na ślub również czekam bardzo niecierpliwie. Co prawda, trochę się teraz martwię, bo jednak ten Albus taki w Tamarę zapatrzony, no ale jak będzie trzeba to go czymś podtruję i tak na w pół świadomie na wszystko się chłopak zgodzi :P A jak nie to ukradnę Lily Wiesława. Zawsze marzyłam o człowieku-kameleonie :D
    Ej, jak mi smutno, że to koniec....
    Buziaki <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Znam twój ból... Sama jestem chora :C Ale to dało mi czas na napisanie epilogu i prologu nowego bloga :D
      Em... Przepraszam?
      Haha Wiesiu mój bohater! :>
      Dokładnie! Niech ludzie, którzy nie czytają, wiedzą, co tracą! Nawet życie mogą stracić, o!
      Cieszę się, że w niego wierzyłaś :)
      Wiem, wiem. Chris - kochał Norę. Hugo - na pewien sposób także. Był taki kochany... I naprawdę inteligentny. Sama mam wyrzuty sumienia, że tak to rozegrałam, ale... tak miało być.
      Hahaha widać, że ja sama jestem romantyczką XD
      A właśnie! Pasuje ci... tak w czerwcu? Chyba znajdą się wolne terminy. Jak na razie jest niezły ruch, ale po znajomości cię wcisnę :D
      Pomogę ci! Przecież obiecałam ;)
      Mi tak samo...
      Całuski, kochana <3

      Usuń
  22. Ciekawa książka :) a najlepsze zakończenie z Wiesławem! :P

    OdpowiedzUsuń
  23. Hej :)
    Wiem, ze dawno nie komentowalam twoich jakze zajebistych rozdzialow, ale musisz wiedziec, ze czytalam je wszystkie. Musisz wiedziec, ze twoje opowiadanie na zawsze pozostanie w moim sercu z marcepanu i w rankingu najzajebistszych blogow ever :). Masz niewiarygodny talent nie zmarnuj go ;).
    Troche zaluje, ze Nora jednak nie bedzie z Jamesem, no ale co zrobisz? Nic nie zrobisz, poprostu do siebie nie pasowali. Czy tylko mi sie wydaje, ze James bedzie z Elena ewentualnie z Nottem, ale tego juz sie niestety nie dowiemy :/
    Tak mi cholernie szkoda nie Hugo, ale Rose, Lily, Hermiony, Rona... ale chyba jednak najbardziej Nory, to ona bedzie zyla ze swiadomoscia, ze zeby ona zyla poswiecil sie mlody chlopak...
    Nie moglam uwierzyc, ze Chris poswiecil sie dla Nory, ale zrobilas z niego taka tajemnicza postac i nie dalas nam go tak naprawde poznac.. szkoda, bo byl naprawde interesujaca postacia ;)
    Hermiona.. uratowal ja przypadek.. przeciez ta ksiazka nie jest duza, wiec mogla tragic gdzie indziej.. ;)
    Ta historia na koncu z Lil i Wieslawem.. niczym piekna i bestia.. przynajmniej mi sie tak skojarzylo :p
    A wiec, wlasnie konczy sie jeden z najlepszych poterowskich ff. Moge liczyc na jakas miniaturke od czasu do czasu?
    Powodzenia kochana :)
    -Pozdrawiam :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj, kochana :*
      Taką miałam nadzieję :) Oooo... Dziękuję! <3
      Hahaha z Nottem? To by było niezłe! :D
      No właśnie. I że Chris się za nią poświęcił... I Blaise...
      No tak.
      A kto tu był piękny? Wiesiu? :D
      Może :) Kto wie? Może mnie coś natchnie?
      Dziękuję i pozdrawiam!

      Usuń
  24. Rozbeczałam się ��
    Jesteś niesamowita!! Ciągle wchodzę na twojego pinteresta, a nowy blog zapowiada się niesamowicie!!
    Pozdrawiam!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też płakałam, więc byłyśmy w tym razem :D
      Dziękuję, kochana <3

      Usuń
  25. Nie komentowałam od baaaardzo dawna. I teraz strasznie mi głupio. Ale pod ostatnim rozdziałem po prostu trzeba... Ta historia bardzo wiele dla mnie znaczy, zawsze z niecierpliwością czekałam na kolejne rozdziały, a one pojawiały się zawsze, gdy najbardziej tego potrzebowałam. Jeżeli chodzi o rozdział... Jest idealny. Nie przesłodziłaś zakończenia, ale nie mogę powiedzieć żeby było smutne. Chris... zastanawiałam się dlaczego nagle tak zniknął z twojej historii, teraz rozumiem:( Byl jedną z moich ulubionych postaci, więc cieszę się, że napisałaś mu tak piękny koniec. Na miejscu Nory, kiedyś nazwalabym po nim swoje dzieci.
    Na koniec chcę obiecać, że będę komentowac twojego nowego bloga:)
    Eva

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie musi ci być głupio :) Cieszę się, że wróciłaś :D
      Oooo... naprawdę? :* Dziękuję za te piękne słowa.
      Nie mogę się tego doczekać!
      Pozdrawiam!

      Usuń
  26. I nawzajem <3

    Czasami koniec jest początkiem czegoś zupełnie innego
    Pamiętaj o tym ;D

    OdpowiedzUsuń
  27. Ostatni rozdział... Już... Nie wyobrażam sobie tego... ;( No ale teraz muszę się tym bardziej przyłożyć do komentarza! :D Standardowo w punkcikach:
    1. Hermiona żyje! Hermiona żyje! Hermiona żyje!
    2. Biedny Albus tak strasznie musiał cierpieć, utrata ukochanej i najlepszej przyjaciółki... Urzekło mnie to jak nagle wykrzyknął "ja nie zamierzam stracić ani dziewczyny, którą kocham, ani mojej najlepszej przyjaciółki" <33
    3. Hej, właśnie coś zauważyłam! Nazywasz mnie często Kociaku, tak jak Lucy nazywa Joss! *.*
    4. "Kastiel swojej bękarciej siostrzyczki" i w tym momencie zaczęłam się zastanawiać, czego jeszcze nie wiem... ;O I czemu nikt mi nie powiedział, że Kastiel zdradzi Norę?! Co tu się dzieje!? ;((
    5. "Pieprz się" dalej Nora! Pokaż jej kto tu rządzi! :D
    6. Ok, pisane na bierząco, punkt 4 i 5 jednak wycofuję, to nie Nora... xD
    7. Wiedziałam, że Chris zginie... Wiedziałam... Więc czemu ryczę jak głupia?! Ehh, co Ty ze mną robisz, Murzynku? :c
    8. (Wiesław (odważny super agent)" Kocham <3
    9. Chris chciał zeswatać ze sobą Kastiela i Norę *O*
    10. "bandę kretynów, którym zachciało się zbawiać świat" Ahahahah kocham <3
    11. Hugo... Myślałam, że jakoś go jednak uratowałaś! A tu umarł... Niee ;((((((((((((((
    12. "przecież nie miała nic do stracenia, a z Wiesiem wielokrotnie już spała… " Ahahahahahhahaah no nie wierzę! Kocham Cię, Gabsonku! :*
    Bardzo bym chciała się z Tobą spotkać, mam trochę planów na maj, ale mam nadzieję, że 16 dam radę się dostać do Krakowa! :D Sama mogę mieć problem z odnalezieniem się tam, dlatego co Ty na to, jakbym wzięła ze sobą AM? :*
    A wracając do bloga... Będę bardzo, bardzo tęsknić za tą historią, ale już nie mogę się doczekać jak zaczniesz pisać na nowym blogu! <3 Nie masz za co mi dziękować, bo robiłaś dla mnie do samo, jak nie więcej!

    Kocham Cię mocno :* Buziaki, uściski, pozdrowienia, truskawki, poziomki, malinki, kiwi, banany, mandarynki i cała reszta najcudowniejszych owoców świata! <33

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej Kinu!
      Wyżej pisałam, że też chcę być żoną Cristiana. Jestem ciekawa, czy się zgodzisz...
      (oczywiście przeczytaj moje ppps w komentarzu, anonim Meg)
      Pa
      Meg

      Usuń
    2. Uwielbiam twoje punkciki! :D
      1. Wiem! Nie! Ma! Za! Co!
      2. :D
      3. A no tak, mój Kociaku <3
      4. Ja bym miała ci czegoś nie powiedzieć?! No Kina... No...
      5. i 6. Dalej, Chris! :D
      7. Oj... Wybacz... Masz chusteczki :*
      11. No... O tym też wiedziałaś...
      12. Hahaha ja ciebie też, Kociaku! <3
      Tak!!! Nie mogę się doczekać naszego spotkania!!!
      Ja więcej? Kina... Ja bym bez ciebie naprawdę nie dała rady <3
      Kocham! I... sałatka owocowa składająca się ze wszystkich owoców, które wymieniłaś. :*********

      Usuń
    3. Meg - zawsze warto próbować :D Wspomnij o tym blondynie!

      Usuń
    4. O ile Cristian brunet jest mój, to się zgadzam! :D

      Usuń
    5. Tak Cristian brunet w zupełności twój.
      Jeeeeej! Mam męża!
      Pa
      Meg
      Ps.: Kina, a chciałabyś razem ze mną wziąć ślub w toalecie Nory, bo Gabsone się już zgodziła, tylko Norka została, ale z tym sobie poradzimy

      Usuń
    6. Czyli ustalone :D
      Nora nie ma nic przeciwko, a ja uwielbiam podwójne śluby! :)

      Usuń
  28. Cześć :)
    Planuję reaktywować dział ocen Katalogu Euforia. Czy wciąż jesteś zainteresowana oceną? Jeśli tak, wolałabyś standardową czy niestandardową? Na razie jestem jedyną oceniającą, więc najprawdopodobniej czas oczekiwania na ocenę mocno się wydłuży.
    Pozdrawiam,
    Nother

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Raczej nie. Opowiadanie jest zakończone... więc nie dziękuję, ale życzę powodzenia z pisaniem ocen! :D

      Usuń
  29. Nie mogę uwierzyć, że to koniec. To był najlepszy blog, na jaki udało mi się trafić. Uważam, iż każde słowo w ostatnim rozdziale było idealne, nie można nic ci zarzucić. Podziwiam takie zaangażowanie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też nie mogę w to uwierzyć... Dziękuję i dziękuję ci, że go przeczytałaś :D

      Usuń
  30. Miałam już połowę zapisanego komentarza, ale mi się komp zawiesił... Niedobry. Ale to chyba taki los się na mnie mści za moje zaniedbanie :C
    Tytuł jest mega <3
    Lili! I wspomnienie. Och zgrozo... Doskonale to pamiętam... Mogę z Lili powspominać :3 Choć nie należą one do najprzyjemniejszych wspomnień. Wszak tam Hugo zapada w śpiączkę.
    Wiesiek... Hehe...
    Nie napisze tego, co chodzi mi po głowie, po pierwsze to niecenzuralne, a po drugie... Dziwne nawet, jak dla mnie.
    Hermiona!
    I tak za nią nie przepadałam...
    Ale Eve Queen nienawidzę. Nawet gorzej od Jasmine Bowen - a to już coś znaczy, bo samo jej nazwisko budzi we mnie prawdziwą *cenzura*!
    Jakoś szczególnie nigdy Hermiony nie lubiłam (nieważne, co pisałam wcześniej). Poza tym lamenty i płacz w niczym nie pomogą. Gdzie ich Gryfońska odwaga, o której tyle słyszę? Niech biorą tyłki w kroki i ratują świat! Niczym Harry Potter!
    On nie lamentować... *przypomina sobie Syriusza Blacka*... No dobra. Lamentował jeszcze gorzej. Ale to był Syriusz! Wtedy nawet ja beczałam...
    Po chwili przeczytałam "Lili wtuliła sie w Jamesa(...)"
    Czyżby to był znak od Syriusza?
    Oj, oj! Ja już mam Chrisa i będę mu wierna!
    *Macha dłonią na związanego i zakneblowanego chłopaka w swojej szafie* On się nie liczy!
    I nie zdradzę, kim jest! *Złowieszczy śmiech*
    Wow!
    Ta to ma szczęście... Czyli moje filizowanie było na nic!
    Teraz cieszmy się wszyscy! :D
    Może nawet z tej radości rozwiąże tego "tajemniczego" chłopaka w mojej szafie... Nie! Aż taka radosna nie jestem!
    O ja piórkuje! Zupełnie zapomniałam o tej książce od Dumbledora! Jestem pod ogromnym wrażeniem Gabs! Seryjnie! Wow!
    :D
    Joss obejmowała Freda SŁODKO w pasie...
    Kocham <3
    Cóż... Nienawiść w wersji Rose wygląda... Dziwnie.
    Moim zdaniem oni obydwoje bardzo mocno i słodko się nienawidzą! Od dzisiaj wszystkich będę nienawidzić w ten sposób... Albo nie. A zabawnie by było, gdybym zrobiła tak gadając z Chrisem :D
    Z pierwszej części by się pewnie ucieszył, a przed drugą uciekał... *wzdycha* Będę cierpliwie czekać, aż zmądrzeje i zrozumie, że mnie kocha. Widzisz, jaka jestem wierna?
    *Zamyka dyskretnie szafę* Jakby, co... Nikt nic nie widział.
    Aurorzy! To słowo mi wcześniej wypadło!
    Swoją drogą nauczyciele powinni być bardziej dojrzali. Powinni najpierw wszystko sprawdzić, niż wlepiać od razu szlabany i nie wierzyć w niewiarygodne historię! Zachowują się normalnie jak ten Skowronek? No ten nauczyciel, co jest w opowiadaniu u Kini.
    Tia... Ale mimo wszystko, dobre byłoby wsparcie dorosłych i doświadczonych w walce z czarna magią, magicznych policjantów, nie?
    Tak tylko mówię... Jammie Śmierdzielku!
    Bo Roxy jest fajna i jej nie obrażę.
    Cóż... Harry jest bezpieczny i nieprzekupny - Wszyscy pamiętają, jaki był, a sława z pewnością nie zmieniła jego dobroduszności. Coś tam mi świata z wcześniejszych rozdziałów i jestem tego pewna. Moim zdaniem powinni jedna osobę po niego wysłać.
    Albus się niecierpliwi, bo dziewczynę mu porwali! A jakoś biedactwo pewnie nie chce mieć później w jej ciele Eve Queen, bo kto by chciał? *zadrżała*
    Joss... Jesteś genialna.
    I lubię jej zielone oczy :3
    Runiczna brama... Gabs, jesteś jeszcze bardziej genialna!
    Dobra. Kastiel jest wredną szumowiną, której niestety zaczęłam współczuć. Do ostatniej chwili myślałam, że nie zdradzi Nory, a teraz, gdy to zrobi... Ja jestem gotowa mu to niemal wybaczyć. No, ale jest kolejnym moim "tylko platonicznym przyjacielem", bo on i Nott mają rodzeństwo.
    Jak to jest, że ja nie lubię dzieci, takich małych, a one mnie kochają? To jest przekleństwo i dar w jednym... -_-
    A właściwie, kim była ta zimna piękność?
    Macochą Kastiela? A może matką?
    Moment... WOW...
    Odniesienie do mitologii, Gabs?
    No mogłam się tego spodziewać :D Tylko czekać, aż nagle pojawi sie jakiś Leo :3
    Baba Jaga... Ona jest straszna. Jej dzieci jeszcze bardziej. *Zadrżała* Niby dziecięca bajka, ale czy ktoś słyszał o niej w książkach? Ostatnio zaczęła być wykorzystywana i to naprawdę w przerażający sposób. Ja już się boje, co ona zrobi u ciebie w opowiadaniu Gabs, szczególnie, że jest kanibalką.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może zje Jasmine Bowen? Proooszę?
      O Boże... Nie przepadam za dziećmi, ale no... W tej chwili mam ochotę tam wejść i wszystkich pozabijać. Oj tak... *Mika obmyśla krwawą masakrę na tych wiedźmach*
      Wredny Kastiel... A ja zaczynałam go lubić!
      Hmmm... Elena i Albert Nott... Ciekawe połączenie, nie powiem :D
      Coooo?
      To nie może sie tak skończyć... Nora...
      I co się znów dzieje?
      Nie! *Dołącza się do zbiorowego wrzasku*
      Może to zasługa Huga?
      Ale nie, no! Nora nie może być martwa! *płacze*
      Co... Gabs... On jest martwy?
      Proszę. Błagam. Powiedz, że nie zabiłaś właśnie Chrisa!
      Wybaczam Kastielowi jego zdradę, bo jakby nie patrzeć wcale nie zdradził. Ale co dzieje się z Chrisem?
      I jeżeli wszyscy go tam zostawili...
      Nieee!
      *Płacze*
      Idę się pociąć mydłem!
      Chris! Mój Chris! *płacze*
      *Dziesięć minut później*
      Nie będę o tym myśleć. Chris nie umarł. Został przeniesiony do innego świata, gdzie musi mi służyć. I jest moim mężem. Chris nie umarł. Został przeniesiony...
      Dobra. Już mi lepiej.
      Nie będę po prostu o tym myśleć.
      Podziwiam ich wszystkich, że to wszystko tak dopracowali i...
      MÓJ CHRIS NIE ŻYJE! *płacze*
      Chris wcale nie kochał Nory (no dobra kochał), ale bardziej mnie! Nie! Nie mój Chris... *płacze*
      Chris chciał ich ze sobą zeswatać i knuł ku temu intrygi...
      Czemu? Czemu go zabiłaś, a nie tą wredną Jasmine Bowen?!
      *Płacze*
      Dlaczego Chris? Dlaczego postanowił się poświęcić? Dlaczego dostał się do domu lwa? Nie mógł być... Wężem?!
      *Płacze*
      Wow... Joss, jaka szczerość. Już to widzę: A nic sie w końcu Norze nie dzieje *macha dłonią* Po prostu umiera.... Czy to wilkołak?
      Hugo się obudził? *szok*
      Nadal związek Hermiony i Rona brzmi dla mnie nienaturalnie, aczkolwiek u ciebie to brzmi w miarę możliwie i całkiem... Normalnie. No i fajnie to wszystko opisujesz :3
      *Popłakuje pod nosem* Mój Chris...
      O Masakra.
      Hugo i Chris! *Płacze*
      Gabs! Jak mogłaś? T_T
      Cooo?
      No tak. Takie zakończenie to tylko z tobą :D
      Już nie mogę się doczekać min innych (a szczególnie Nory).
      Moim zdaniem nie doceniasz siebie i swojego potencjały, a z tytułów, które podałaś, poznaje kilka. Obiły mi sie o uszy. Może i tamte opowiadania są idealne, ale twoje jest (moim skromnym zdaniem) perfekcyjne i z wielkim poczuciem humoru :D
      Hah. Ja jestem dyslektykiem i to tym najgorszym z najgorszych :D I chyba nawet coś jeszcze mam... Nie pamiętam xD W każdym razie, podczas pisania człowiek się szkoli, więc nic dziwnego, że czego się nauczyłaś. Podobno uczymy sie czegoś każdego dnia i niech mnie, jeżeli to nie prawda!
      Dokładnie. Ach te wspomnienia :3
      I za swoje zniknięcie gorąco przepraszam!
      Och! Najlepsza komentująca... Nie zasłużyłam na taki honor! Ale dziękuje dziewczyny! To... Po prostu wzruszające!
      Już niemal wybaczyłam ci Gabs zabójstwo Chrisa... Niemal.
      OMG... Ten kom jest chyba najdłuższy, jaki napisałam...
      Nie wiem, czy uda mi się dzisiaj przeczytać epilog!
      Postaram się.
      Rozdział był fenomenalny, aczkolwiek nieco przerażający z powodu drastycznych i przygnębiających momentów, arcymistrzowski, kongenialny, szokujący i lekko dołujący, bajeczny, bo zakończenie z Wiesławem rządzi, niesamowicie fantastyczny, sceny akcji miałaś bombowe, że głowa mała i perfekcyjnie opisane, oraz... był po prostu apolliński :3
      Życzę morza weny, góry pomysłów i mnóstwa czasu wolnego!
      Bussis!

      Usuń
  31. Wszystko co dobre szybko się kończy. Świetne opowiadanie! Zapraszam do mnie, jeśli znajdziesz chwilę: https://www.amart.pl/category/garnki-kuchenne Znajdziesz tu przydatne rzeczy do domu. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń

Inspirujący cytat: ,,Drzaz­ga mo­jej wyob­raźni cza­sem za­pala się od słowa." ~Halina Poświatowska

...czasem (a nawet często) też od komentarzy, więc... wiecie, co robić, Potterowi Ludkowie :)

PS Możecie też nakarmić poterrowe rybki :D (są na dole)